Μοναχικός Ασκητισμός

Ή άπάθεια τής ψυχής καί ή θέωσις Σπουδαίον στοιχείον άσκησαν έπίδρασιν έπί τής διαμορφώσεως τής φιλοσοφικής σκέψεως, ύπήρξε καί ό μοναχικός βίος. "Ηδη άπό τών πρώτων χριστιανικών αιώνων ανεπτύχθη ή μοναχική ζωή καί έδημιούργησεν ιδίαν νοοτροπίαν. Ό χριστιανικός μοναχισμός είς πολλά σημεία δύναται νά παραβληθή μέ τήν στωικήν καί κυνικήν φιλοσοφίαν. Πολλαί δέ αντιλήψεις τών Στωικών και Κυνικών έγένοντο αποδεκταί από τούς μοναχούς. Ούτω είς αποσπάσματα τών συγγραμμάτων τού έκ Πόντου καταγόμενου Εύαγρίου, καί διά τοΰτο Ποντικού έπικαλουμένου, δράσαντος κατά τό δεύτερον ήμισυ τοΰ 5ου αιώνος, χαρακτηρίζεται ή απάθεια μετά τής γνώσεως τών όντων ώς συστατικόν τής βασιλείας τών ούρανών: «Βασιλεία ούρανών έστίν απάθεια ψυχής μετά γνώσεως τών όντων άληθοΰς» (Έλλην. Πατρολ. 40, 1221). Ή τελείωσις τού μοναχού γίνεται κατά τόν Εύάγριον διά τής πρακτικής (ήθικής ζωής) άφ' ένός καί διά της γνώσεως αφ' έτέρου. Τό τέρμα τής πρακτικής εΐναι ή αγάπη, τής δέ γνώσεως ή...