Sunborn ® Stories

Αγνώστου - "On the writing of the insane" , G. Mackenzie Bacon, M.D. Θα ήταν εδώ κατάλληλο να παρεμβάλω ένα διάγραμμα ή πίνακα που θα υποδείκνυε μερικές απ’ αυτές τις αλληλεξαρτώμενες ενέργειες οι οποίες επιδρούν, διατρέχουν, επιστρέφουν, διεγείρουν και ενεργοποιούν κάθε τμήμα του ηλιακού μας συστήματος. Εφελκύουν συνειδητή ανταπόκριση μόνο όταν ο φορέας έκφρασης και ανταπόκρισης είναι επαρκής στην κρούση και αυτή η δήλωση ισχύει για τον ηλιακό Λόγο, τους πλανητικούς Λόγους και για όλες τις μορφές σε κάθε βασίλειο στον πλανήτη μας. Υπάρχει βέβαια ασυνείδητη αντίδραση, αλλά σε γενική ή μαζική κλίμακα και μεγάλο μέρος της διαχύνεται σε μας από τους μακρινούς αυτούς αστερισμούς μέσω της πέμπτης Δημιουργικής Ιεραρχίας. Αυτή η Ιεραρχία που βρίσκεται στο χείλος της απελευθέρωσης, εντοπίζεται στο διανοητικό επίπεδο της συνείδησης και μπορεί συνεπώς να χρησιμοποιηθεί σαν εστιακό σημείο και διαβιβαστής των ανώτερων ενεργειών στο ηλιακό σύστημα και τον πλανήτη μας. Αυτή η Ιεραρχία επη

                                                                                   ‘ L'Apothéose d'Hercule’ , François Lemoyne   Στάθηκε μπροστά στον Δάσκαλό του. Καταλάβαινε αόριστα ότι έμπαινε σε κρίση που θα προκαλούσε αλλαγή στην ομιλία, τη στάση και το σχέδιο. Ο Δάσκαλος τον κοίταζε και τον συμπαθούσε. “Το όνομά σου;” τον ρώτησε και περίμενε την απάντηση. “Ηρακλής”, ήλθε η απάντηση. “Μου είπαν ότι σημαίνει το κλέος της Ήρας, την ακτινοβολία και τη λάμψη της ψυχής. Τι είναι ψυχή, Δάσκαλε; Πες μου την αλήθεια.” “Την ψυχή σου θα την ανακαλύψεις κάνοντας το καθήκον σου και θα βρεις και θα χρησιμοποιήσεις τη φύση σου. Ποιοι είναι οι γονείς σου; Πες μου, γιέ μου.” “Ο πατέρας μου είναι θείος. Δεν τον γνωρίζω, αλλά μέσα μου γνωρίζω ότι είμαι γιος του. Η μητέρα μου είναι γήινη. Τη γνωρίζω καλά και με έκανε αυτό που βλέπεις. Επίσης, Δάσκαλε της ζωής μου, είμαι δίδυμος. Υπάρχει κι άλλος σαν εμένα. Τον ξέρω καλά κι όμως δεν τον ξέρω. Ο ένας είναι από γη, γήινος· ο άλλος είναι υι

                                                          ‘ Muere la Materia, no el Espíritu’ ,  José Villegas Cordero Έχετε άραγε αντιληφθεί ότι η μεγαλύτερη όψη του θανάτου, που αφορά τελικά το ανθρώπινο ον είναι ο θάνατος της προσωπικότητας; Δεν μιλώ εδώ με αφηρημένους όρους, όπως κάνουν όλοι οι εσωτεριστές όταν εργάζονται για την εξουδετέρωση της ποιότητας ή των ποιοτήτων που χαρακτηρίζουν τον προσωπικό εαυτό. Μιλούν για τον “φόνο” εκείνης ή της άλλης ποιότητας, για την πλήρη κατάργηση του “κατώτερου εαυτού” και παρόμοιες φράσεις. Μιλώ εδώ για την κυριολεκτική καταστροφή, διάλυση, διασκόρπιση ή τελική διασπορά εκείνου του αγαπημένου και πολύ γνωστού προσωπικού εαυτού. Πρέπει να έχετε κατά νου ότι η ζωή της προσωπικότητας διαιρείται στα ακόλουθα στάδια: 1. Την αργή και βαθμιαία κατασκευή της για μακρά περίοδο χρόνου. Για πολλούς κύκλους ενσαρκώσεων ο άνθρωπος δεν είναι προσωπικότητα. Είναι απλώς μέλος της μάζας. 2. Η συνειδητή ταύτιση της ψυχής με την προσωπικότητα, στη διά