Ο άνθρωπος ως Δημιουργός σε νοητική ύλη

 

Sebastian Pether - 'Moonlit Lake with a Ruined Gothic Church'

Η Δημιουργία των Σκεπτομορφών.

Το θέμα που πρόκειται τώρα να πραγματευθούμε δεν μπορού­με να το χειρισθούμε με μεγάλη σαφήνεια λόγω των συνοδευτι­κών κινδύνων. Στις δημιουργικές διαδικασίες ο άνθρωπος κατα­γίνεται με κάποιου είδους ηλεκτρικά φαινόμενα, με ό,τι επηρεά­ζεται ζωτικά από κάθε σκέψη που εκπορεύεται απ’ τον ίδιο και με τις ελάσσονες εκείνες ζωές οι οποίες (συναθροισμένες μαζί) συνιστούν από ορισμένες σκοπιές πηγή πολύ πραγματικού κινδύνου για τον άνθρωπο. Μπορούμε να ενσωματώσουμε όσα είναι δυνα­τό να ειπωθούν σε ορισμένες δηλώσεις:

α. Πολλά απ’ όσα παρατηρούνται τώρα με ενοχλητική φύση στον κόσμο, μπορούν να ανιχνευθούν ευθέως στον εσφαλμένο χει­ρισμό της νοητικής ύλης από μέρους του ανθρώπου - στις λανθα­σμένες αντιλήψεις ως προς τη φύση της καθαυτής ύλης και στις επικίνδυνες συνθήκες που παρήχθησαν από τις ενωμένες δημιουργικές απόπειρες  των ανθρώπινων  όντων  στη διάρκεια των αι­ώνων. Προέκυψαν παρανοήσεις ως προς τον σκοπό των ζωτικών ρευ­στών του σύμπαντος κι αυτό επαύξησε τη δυστυχία, όπως κι ορι­σμένες διαστρεβλώσεις του αστρικού φωτός που προκάλεσαν μια επικουρική ή δευτερεύουσα γοητεία ή ένα ανακλαστικό φως που ενέτεινε τη μάγια που είχε ήδη δημιουργηθεί. Η δευτερεύουσα αυτή αντανάκλαση παρήχθη από τον ίδιο τον άνθρωπο στην εξε­λικτική απόπειρα να εξισορροπήσει τα ζεύγη των αντιθέτων και δημιούργησε μια κατάσταση που πρέπει να υπερπηδηθεί προτού αρχίσει η αληθινή αποκρυφιστική εξισορρόπηση. Μπορεί να θε­ωρηθεί ως το ολικό άθροισμα της μεγάλης εκείνης εκδήλωσης (που δημιουργήθηκε μόνο απ’ τον άνθρωπο) η οποία αποκαλείται “Ένοικος του Κατωφλιού”.

Ένα από τα μέγιστα προσκόμματα της Ατραπού της Επιστρο­φής κι εκείνο για το οποίο ο άνθρωπος είναι κατεξοχήν υπεύθυ­νος σε αποκρυφιστικά όρια, είναι οι εμψυχωμένες εκείνες μορφές που παράγονται συνεχώς από τα μέσα της Ατλάντειας φυλετικής ρίζας οπότε ο παράγων του νου άρχισε βραδέως ν’ αποκτά αυξη­μένη σημασία. Η ιδιοτέλεια, τα νοσηρά κίνητρα, η άμεση ανταπό­κριση σε κακοποιές παρορμήσεις για τις οποίες διακρίθηκε η αν­θρώπινη φυλή, προκάλεσαν μια κατάσταση πραγμάτων που δεν έχει εφάμιλλη στο σύστημα. Μια γιγαντιαία σκεπτομορφή αιωρείται πάνω από ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια, η οποία δομήθηκε απ’ τους ανθρώπους παντού στη διάρκεια των αιώνων, ενεργοποιείται από τις παράλογες επιθυμίες και τις κακόβουλες τάσεις οτιδήποτε είναι χειρότερο στην ανθρώπινη φύση και δια­τηρείται ζωντανή απ’ τις παρακινήσεις των κατώτερων επιθυμιών του. Η σκεπτομορφή αυτή πρέπει να διασπασθεί και να διασκορπισθεί απ’ τον ίδιο τον άνθρωπο κατά τη διάρκεια του τελευταίου μέρους του παρόντος γύρου πριν την περάτωση του κύκλου και ο διασκορπισμός της θ’ αποτελέσει μια απ’ τις δυνάμεις που θα τείνουν στην πρόκληση της διαπλανητικής πραλάγια. Πρόκειται γι’ αυτό το τμήμα της δημιουργικής αδεξιότητας, αν μπορεί να ονομασθεί έτσι, στην καταστροφή του οποίου έχουν απορροφηθεί τα Μεγάλα Όντα. Υπό τον Νόμο του Κάρμα πρέπει να διασκορπισθεί από εκείνους που το δημιούργησαν, επομένως το έργο των Διδασκάλων πρέπει να προχωρήσει έμμεσα και πρέπει να πάρει τη μορφή φώτισης των υιών των ανθρώπων σε σταδιακά αυξανό­μενο βαθμό, έτσι ώστε να μπορέσουν να δουν καθαρά αυτό τον “Ένοικο στο Κατώφλι” της νέας ζωής και τον ανταγωνιστή που στέκει ανάμεσα στο τέταρτο βασίλειο της φύσης και το πέμπτο. Κάθε φορά που ένας υιός του ανθρώπου στέκει στη Δοκιμαστική Ατραπό, το έργο Τους διευκολύνεται, γιατί σημαίνει ότι ένα μι­κρό ρεύμα ζωής-ενέργειας κατευθύνεται σε νέους αγωγούς και μακριά απ’ το παλιό ρεύμα που τείνει να ζωογονήσει και να θρέ­ψει την κακοποιό μορφή κι ένας ακόμη συνειδητός επιδρομέας μπορεί να εκπαιδευθεί για να συνεργασθεί στο έργο της κατα­στροφής. Κάθε φορά που ένας μυημένος γίνεται δεκτός στους βαθμούς της Στοάς, σημαίνει ότι ένας νέος και ισχυρός πράκτο­ρας γίνεται διαθέσιμος για τη γεφύρωση της δύναμης απ’ τα ανώ­τερα επίπεδα που θα συνδράμει στο έργο της διάσπασης. Με την κατανόηση των δύο αυτών μεθόδων επιθετικής εργασίας (εκεί­νης του ζηλωτή και του μυημένου) θα προκύψουν πολλά ζωτικού ενδιαφέροντος για το νουνεχή σπουδαστή της αναλογίας. Εδώ βρίσκεται το κλειδί για το τωρινό πρόβλημα του κακού και τη ζω­τικότητα του αδράγματος που έχει η υλική όψη επί της πνευματι­κής. Η γιγαντιαία αυτή σκεπτομορφή, το προϊόν της άγνοιας και της ιδιοτέλειας του ανθρώπου, διατηρείται ζωντανή και ζωτική με τρεις τρόπους:

Πρώτο, με τη συνάθροιση των κακοποιών επιθυμιών, των μο­χθηρών προθέσεων και των ιδιοτελών σκοπών κάθε ανθρώ­που ατομικά. Κάθε εσφαλμένη σκέψη, όταν ενσωματώνεται σε λόγο ή εκδηλώνεται σε πράξη επί του φυσικού πεδίου, συμβάλλει στην αύξηση των διαστάσεων της κακοποιού αυ­τής οντότητας.

Δεύτερο, με την υποθάλπουσα φροντίδα των αδελφών της σκιάς κι εκείνων των εκπροσώπων αυτού που θα μπορούσε να ονομασθεί “κοσμικό κακό”, οι οποίοι (υπό το κάρμα της τέταρτης ή ανθρώπινης οικογένειας στον παρόντα τέταρτο γύρο) αναλαμβάνουν πελώριες ευθύνες, κάνουν εφικτή τη δευτερεύουσα ζωογόνηση της σκεπτομορφής και παράγουν συνθήκες τέτοιας φρικτής περιγραφής, ώστε επισυμβαίνει υπό το νόμο γοργή αποκρυστάλλωση και καθίσταται δυνα­τή η ύστατη καταστροφή. Οι σπουδαστές θα κάνουν καλά να διευρύνουν την αντίληψή τους ως προς το σκοπό του κα­κού και του ρόλου που παίζουν οι κακοποιές δυνάμεις στο γενικό σχήμα.

Τρίτο, με την ενυπάρχουσα ακόμη ενέργεια και τον αισθητό ακόμη κραδασμό που αποτελεί συνέχεια της δύναμης ενός προηγούμενου ηλιακού συστήματος κι εκπόρευσης εκείνου που δε θεωρείται πλέον ότι είναι αρχή στο παρόν ηλιακό σύστημα.

Οι τρεις αυτοί παράγοντες πρέπει κυρίως να εξετασθούν από τα Μεγάλα Όντα στο έργο Τους να καταστήσουν τους ανθρώ­πους ικανούς ν’ αποδεσμευθούν απ’ την επιρροή της αυτοεπιβληθείσας αυτής μορφής, να καταστρέψουν αυτό που οι ίδιοι κατα­σκεύασαν και να απελευθερωθούν από την πλάνη που άπλωσε το επίμονο βαμπίρ το οποίο γαλούχησαν κι ενίσχυσαν για εκατομ­μύρια χρόνια.Τα Μεγάλα  Όντα πραγματοποιούν αυτό το έργο της κατα­στροφής με τέσσερις κυρίως τρόπους:

(1) Με την ισχύ των ενωμένων σκέψεων και διαλογισμών Τους.

(2) Με το έργο της Ιεραρχίας στην εκγύμναση και διδασκαλία ατόμων τα οποία ξεφεύγουν έτσι απ’ την τυφλή ομαδική δραστη­ριότητα και αποβαίνουν συνειδητά κέντρα δύναμης και συνεργά­τες στο έργο της καταστροφής. Το έργο αυτό πρέπει να προωθη­θεί απ’ τα νοητικά επίπεδα. Απ’ όπου και η εκγύμναση των μαθη­τών να διαλογίζονται και να εργάζονται με νοητική ύλη.

(3) Με τη χρήση ορισμένων μάντραμ και λέξεων που εισάγουν διαπλανητική δύναμη τέταρτης τάξης. Η δύναμη αυτή κατευθύνεται έπειτα προς τη διαστρεβλωμένη αυτή δημιουργία της τέταρτης Δημιουργικής Ιεραρχίας (του τέταρτου ή ανθρώπινου βασιλείου) και τείνει να επαυξήσει το έργο της καταστροφής. Μεγάλο μέρος του έργου αυτού προωθείται απ’ τους Νιρμανακάγια.

(4) Με τη διέγερση των εγωικών σωμάτων των ανθρώπων έτσι ώστε οι ηλιακοί Άγγελοι να συνεχίσουν με μεγαλύτερη ακρίβεια και δύναμη τη σύγκρουσή τους με τους σεληνιακούς κυρίους. Αυ­τός είναι ο αληθινός πόλεμος στον ουρανό. Καθώς οι ηλιακοί Θεοί κατέρχονται πλησιέστερα στο φυσικό πεδίο και στην κάθοδό τους αποκτούν ένα συνεχώς αυξανόμενο έλεγχο των σεληνιακών φύσεων, οι σκέψεις και οι επιθυμίες των ανθρώπων κατά συνέ­πεια εξαγνίζονται κι εξευγενίζονται. Τα ηλιακά πυρά σβήνουν το σεληνιακό φως και τελικά η κατώτερη φύση εξαγνίζεται και μετουσιώνεται. Με τον καιρό οι ηλιακοί Άγγελοι αστραποβολούν σε όλη τους τη δόξα διαμέσου της κατώτερης φύσης στο φυσικό πε­δίο, με την κατώτερη αυτή φύση να παρέχει τα καύσιμα για τις φλόγες. Έτσι ο μισητός “Ένοικος στο Κατώφλι” πεθαίνει βαθμι­αία από έλλειψη συντήρησης και διασπάται από έλλειψη ζωτικό­τητας κι ο άνθρωπος ελευθερώνεται.

β. Επί του παρόντος μεγάλο μέρος του χειρισμού της νοητικής ύλης και της κατεύθυνσής της σε μορφές του ενός ή του άλλου εί­δους εκπορεύεται απ' τα κατώτερα επίπεδα κι είναι αποτέλεσμα ισχυρής επιθυμίας που βασίζεται στη φυσική έλξη. Τα σώματα της επιθυμίας κι όχι τα νοητικά σώματα της πλειονότητας των ανθρώ­πων είναι τα πλέον ισχυρά κι εδραιώνουν τόσο ισχυρό κραδασμό (λόγω της δύναμης δύο ομάδων σεληνιακών κυρίων) ώστε η τρίτη ομάδα σεληνιακών κυρίων που κατασκευάζει το νοητικό σώμα παρασύρεται σε πρόθυμη ανταπόκριση και η όλη τριπλή κατώτε­ρη φύση εμπλέκεται αμέσως στη φρικτή διαδικασία της τροφοδο­σίας του φοβερού “Ενοίκου”. Αυτή η κατεύθυνση της ενέργειας ακολουθεί τη γραμμή ελάχιστης αντίστασης. Ένα από τα κύρια έργα του Εγώ, όπως καλά γνωρίζουμε, είναι να επιβάλει ένα νέο ρυθμό στη σκιά και αντανάκλασή του - τον κατώτερο άνθρωπο - και η επιβολή αυτή με τον καιρό εκτρέπει την ενέργεια απ’ τη δια­στρεβλωμένη δημιουργία του ανθρώπου και συντονίζει τον κρα­δασμό του μ’ εκείνον του ηλιακού Αγγέλου. Οι ντέβα που αποτελούν το ολικό άθροισμα της ενέργειας της καθαυτής ουσίας δεν ενδιαφέρονται για ποια μορφή δομούν. Ανταποκρίνονται ανεύθυνα στα ενεργειακά ρεύματα και δεν είναι δικό τους το πρόβλημα της ενασχόλησης με τις πηγές ενέργειας. Κατά συνέπεια η θέση του ανθρώπου στο κοσμικό σχέδιο αποβαί­νει πιο ζωτική και προφανής όταν γίνει αντιληπτό ότι μια από τις κύριες ευθύνες του είναι η κατεύθυνση των ενεργειακών ρευμά­των απ’ το νοητικό πεδίο και η δημιουργία εκείνου που είναι επιθυμητό σε ανώτερα επίπεδα. Οι άνθρωποι σαν σύνολο υφίστανται εξελικτική ανάπτυξη προκειμένου να καταστούν συνειδητοί δημι­ουργοί με ύλη. Αυτό συνεπάγεται:

Αντίληψη του αρχέτυπου σχεδίου,

Κατανόηση  των  νόμων  που  διέπουν  τις  δομητικές  διαδικασίες της φύσης,

Συνειδητή διαδικασία εκούσιας δημιουργίας, έτσι ώστε ο άν­θρωπος να συνεργάζεται με το ιδεώδες, να εργάζεται υπό τον νόμο και να παράγει εκείνο που είναι σε ευθυγράμμιση με το πλανητικό σχέδιο και το οποίο τείνει να προωθήσει τα καλύτερα συμφέροντα της φυλής,

Κατανόηση αναφορικά με τη φύση της ενέργειας και ικανότη­τα να διευθύνει τα ενεργειακά ρεύματα, να διασπά (ή να αποσύρει ενέργεια από) όλες τις μορφές στους τρεις κό­σμους,

Εκτίμηση της φύσης των ντέβα, της σύστασης και της θέσης τους ως δομητών, καθώς και των λέξεων και ήχων δια των οποίων κατευθύνονται κι ελέγχονται.

Όταν τα ενεργειακά ρεύματα της ανθρώπινης οικογένειας κατευθύνονται μόνο από τα εγωικά επίπεδα, όταν η επιθυμία μετουσιώνεται και η πέμπτη αρχή αφυπνίζεται και φωτίζεται τελικά από την έκτη, τότε και μόνο τότε εξασθενεί η ισχύς της παρόρμησης που εκπορεύεται από τα κατώτερα επίπεδα και ο “Ένοικος στο Κατώφλι” (που τώρα κατατρέχει την ανθρώπινη οικογένεια) επίσης πεθαίνει. Με άλλα λόγια, όταν το πυκνό φυσικό σώμα του πλανητικού Λόγου (που απαρτίζεται από ύλη των τριών κόσμων της ανθρώπινης προσπάθειας) εξαγνίζεται και ζωογονείται πλή­ρως από τη δύναμη της ζωής που ρέει απ’ τα αιθερικά επίπεδα κι όταν όλα τα κέντρα Του (που σχηματίζονται από ανθρώπινες μονάδες) αφυπνίζονται πλήρως, τότε τα κέντρα αυτά καθίστανται αγωγοί καθαρής δύναμης και μια τέτοια οντότητα όπως ο “Ένοι­κος” αποβαίνει κάτι ανέφικτο. Όλα όσα είπα εδώ αναφορικά με τον “Ένοικο στο Κατώφλι” της Ατραπού μεταξύ των δύο μεγάλων βασιλείων, τέταρτου και πέμπτου, μπορούν να μελετηθούν από τον σπουδαστή για προσω­πική εφαρμογή. Αντιμέτωπη με κάθε ένθερμο ζηλωτή των Μυ­στηρίων βρίσκεται η ζωτικοποιημένη εκείνη μορφή που κατα­σκεύασε και γαλούχησε ο ίδιος κατά τη διάρκεια της πορείας των προηγούμενων ενσαρκώσεών του και η οποία εκπροσωπεί το ολικό άθροισμα των κακοποιών επιθυμιών, κινήτρων και σκέψεών του. Επί αιώνες βαμπίριζε πάνω του κι επί αιώνες αντιπροσώ­πευε εκείνο που αποτύγχανε να κατορθώσει. Επηρεάζει όχι μόνο τον ίδιο αλλά κι όλες εκείνες τις μονάδες τις οποίες συναντά και με τις οποίες έρχεται σε επαφή. Για την καταστροφή της πρέπει να ακολουθήσει μεθόδους παρόμοιες μ’ εκείνες που ακολουθούν τα Μεγάλα Όντα και δια της αυξημένης δύναμης του ηλιακού του Αγγέλου, δια της δύναμης του Εγώ του και δια της μελέτης του νόμου, της γνώσης της δύναμης του ήχου και του ελέγχου της ομιλίας, θα κατορθώσει τελικά τη διάσπασή της. Το Αρχαίο Σχό­λιο αναφέρει:

“Οι ηλιακοί Άγγελοι πρέπει να σβήσουν το φως των σελη­νιακών αγγέλων 

και τότε από έλλειψη θέρμης και φωτός 

εκεί­νο που χρησίμευε για να εμποδίζει δεν υπάρχει πια.”

γ. Επί του παρόντος λίγοι από την ανθρώπινη οικογένεια εργά­ζονται εσκεμμένα και συνειδητά μόνο με νοητική ύλη. Η ενέργεια που ασκείται από τον άνθρωπο είναι κυρίως καμα-μανασική ή επιθυμία συνδυασμένη με κατώτερο νου, με υπεροχή, όπως άλλω­στε αναμένεται, της επιθυμητικής δύναμης. Το τελευταίο μπορεί να συναχθεί απ’ τη δεύτερη δήλωση. Η όλη τάση της εξέλιξης εί­ναι να επιφέρει ικανότητα για δόμηση σε νοητική ύλη και δύο πράγματα βρίσκονται ενώπιον της φυλής:

Πρώτο. Ο βαθμιαίος διασκορπισμός των ακαθόριστων μαζών καμα-μανασικής ύλης που περιβάλλουν πρακτικά κάθε μονάδα της ανθρώπινης οικογένειας, δημιουργώντας μια κατάσταση σκο­τεινιάς και ομίχλης εντός και πέριξ κάθε αύρας. Αυτή θα διαυγάσει βαθμηδόν και οι άνθρωποι θα φανεί να περιβάλλονται από σαφείς σκεπτομορφές οι οποίες θα χαρακτηρίζονται από ευκρινή κραδασμό και θα διακρίνονται από την ιδιαίτερη ποιότητα που είναι εγγενής στην ακτίνα του ανθρώπου κι επομένως στον τύπο της διάνοιας του.

Δεύτερο. Το σύνολο των ανθρώπινων σκεπτομορφών οι οποί­ες έχουν τώρα προσωπικό χαρακτήρα, δονούμενες γύρω από κά­θε ανθρώπινο ον όπως οι πλανήτες δονούνται γύρω απ’ τον ήλιο, θα τείνουν να προσεγγίσουν ένα ομαδικό κέντρο. Η ενέργεια της σκέψης που εκπορεύεται τώρα από κάθε ανθρώπινο ον σαν ένα συγκριτικά αδύναμο ρεύμα μιας ακαθόριστης σύμπηξης νοητικής ύλης, δίχως ιδιαίτερο χαρακτήρα, δίχως να σχηματίζει ιδιαίτερα διακριτές μορφές και ικανή να εμψυχώνει τις μορφές αυτές μόνο για μια σύντομη περίοδο, θα κατευθυνθεί προς τη δημιουργία εκείνου που είναι επιθυμητό από την ομάδα κι όχι προς εκείνο που είναι αποκλειστικά επιθυμητό από τη μονάδα. Αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό η βάση του ανταγωνισμού που αντιμετωπίζουν όλοι οι εποικοδομητικοί στοχαστές και οι ομαδικοί εργάτες. Το ρεύμα της ενέργειας που εκπέμπουν και το οποίο κατασκευάζει ζωτικές σκεπτομορφές έρχεται σε αντίθεση μ’ εκείνο των μαζών των ανθρώπων, διεγείρει την αντίθεση και προκαλεί πρόσκαιρο χάος. Οι διαπρεπείς εργάτες και διανοητές της ανθρώπινης οικο­γένειας έχουν εμπλακεί, υπό τη διεύθυνση της Στοάς, σε τρία πράγματα:

α. Την επιβολή ενός νεότερου και ανώτερου ρυθμού πάνω στους ανθρώπους.

β. Τον διασκορπισμό των ζοφερών νεφών των ημιζωογονημένων ακαθόριστων σκεπτομορφών που περιβάλλουν τον πλανήτη μας, επιτρέποντας έτσι την είσοδο διαπλανητικής δύναμης και δύναμης απ’ τα ανώτερα νοητικά επίπεδα.

γ. Την αφύπνιση εντός των ανθρώπων της δύναμης να σκέφτο­νται καθαρά, να ενεργοποιούν με ακρίβεια τις σκεπτομορφές τους και να διατηρούν σε ζωτική μορφή εκείνες τις κα­τασκευές της σκέψης δια των οποίων μπορούν να επιτύχουν τον αντικειμενικό τους στόχο και να επιφέρουν τις ποθητές συνθήκες στο φυσικό πεδίο.

Οι τρεις αυτοί αντικειμενικοί στόχοι απαιτούν από μέρους τέ­τοιων ζωτικών στοχαστών κι εργατών μια σαφή κατανόηση της δύναμης της σκέψης· της κατεύθυνσης των ρευμάτων σκέψης, της επιστήμης της δόμησης σκέψης, του χειρισμού με νόμο και τάξη της νοητικής ύλης και της διαδικασίας εκδήλωσης της σκέψης μέ­σω των δύο παραγόντων του ήχου και της ζωτικοποίησης. Συνε­πάγεται επίσης την ικανότητα να εξουδετερώνουν ή να καθιστούν μάταιες όλες τις παρορμήσεις που προκύπτουν απ’ τον κατώτερο εαυτό - οι οποίες έχουν επικεντρωμένη και καθαρά προσωπική όψη - και την ικανότητα εργασίας σε ομαδική μορφή, με κάθε σκέψη ν’ αποστέλλεται με τη συγκεκριμένη αποστολή της προσθή­κης του μεριδίου της ενέργειας και ύλης σε κάποιο ρεύμα που εί­ναι ειδικό και γνωστό. Αυτό το τελευταίο είναι σημαντικό, γιατί κανένας εργάτης για την ανθρωπότητα δεν έχει πραγματική χρησιμότητα ωσότου (συνειδητά και με πλήρη γνώση του έργου του) κατευθύνει συγκεκριμένα την ενέργεια της σκέψης του σε κάποι­ον ιδιαίτερο αγωγό υπηρεσίας προς τη φυλή.

δ. Συνεπώς σε κάθε δόμηση σκέψης υψηλής τάξης οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν διάφορα πράγματα τα οποία μπορούν να απαριθμηθούν ως εξής:

Να εξαγνίσουν πρώτα τις κατώτερες επιθυμίες τους έτσι ώστε να καταστούν ικανοί να βλέπουν καθαρά υπό την αποκρυφιστική έννοια. Κανείς άνθρωπος δεν έχει διαυγή όραση όταν διακατέχε­ται απ’ τις δικές του ανάγκες, πράξεις και συμφέροντα κι αγνοεί εκείνο που είναι ανώτερο και αποτέλεσμα ομαδικής δραστηριό­τητας. Η διαυγής αυτή όραση φέρνει την ικανότητα να διαβάζει κανείς, έστω κι ασυνείδητα στην αρχή, τα ακασικά αρχεία κι έτσι να διακριβώνει το σημείο εκκίνησης των νέων και εισερχόμενων ώσεων σκέψης, την ικανότητα να χάνει από τη θέα το προσωπικό συμφέρον για το ομαδικό συμφέρον κι έτσι να συνεργάζεται με το σχέδιο και την ικανότητα που τον καθιστά ικανό να έχει επί­γνωση του βασικού τόνου της φυλής κι επίγνωση της “κραυγής της ανθρωπότητας”.

Να εξασφαλίσουν έπειτα τον έλεγχο επί του νου. Αυτός συνε­πάγεται ορισμένα σημαντικά πράγματα: Μια αντίληψη της φύσης του νου και του εγκεφάλου δια της συγκέντρωσης, μια κατανόη­ση της σχέσης που πρέπει να υφίσταται μεταξύ του φυσικού εγκε­φάλου και του Ανθρώπου, του πραγματικού Στοχαστή στο φυσι­κό πεδίο - μια ικανότητα που αναπτύσσεται βαθμιαία εφόσον ο νους περιέλθει υπό έλεγχο δια της συγκέντρωσης - να διαλογίζε­ται υπό την αποκρυφιστική έννοια κι έτσι να μεταφέρει το σχέδιο από ανώτερα επίπεδα, να διακριβώνει το ατομικό του μερίδιο στο σχέδιο κι έπειτα να συνεργάζεται στο έργο κάποιας ιδιαίτε­ρης ομάδας Νιρμανακάγια. Αυτό ακολουθείται από μια εξέταση των νόμων της ενέργειας. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει πώς να δο­μεί μια σκεπτομορφή ιδιαίτερης ποιότητας και τόνου, να την εν­εργοποιεί με τη δική του ζωή κι έτσι να έχει - στα νοητικά επίπε­δα - μια μικρή δημιουργία, το παιδί της θέλησής του, που μπορεί να το χρησιμοποιήσει σαν αγγελιοφόρο ή σαν μέσον για την εκδήλωση κάποιας ιδέας. Οι σπουδαστές θα κάνουν καλά να εξε­τάσουν προσεκτικά αυτά τα σημεία, αν επιδιώκουν να καταστούν συνειδητοί χειριστές.

Έχοντας τέλος δομήσει μια σκεπτομορφή, το επόμενο πράγμα που πρέπει να μάθει ο υπηρέτης της ανθρωπότητας είναι πώς να την εξαποστέλλει στην αποστολή της, οποιαδήποτε κι αν είναι, συγκροτώντας την στην κατάλληλη μορφή της με τη δική του ζωτι­κή ενέργεια, διατηρώντας την δονούμενη στο δικό της μέτρο και προκαλώντας τελικά την καταστροφή της όταν έχει εκπληρώσει την αποστολή της. Ο μέσος άνθρωπος είναι συχνά θύμα των δικών του σκεπτομορφών. Τις κατασκευάζει, αλλά δεν είναι ούτε τόσο ισχυρός ώστε να τις αποστείλει να εκτελέσουν το έργο τους, ούτε τόσο συνετός για να τις διασκορπίσει όταν χρειάζεται. Αυτό προκάλεσε την πυκνή περιδινούμενη ομίχλη των ημισχηματισμέ­νων, ημιζωογονημένων μορφών η οποία περιβάλλει το ογδόντα πέντε τοις εκατό της ανθρώπινης φυλής. Στο έργο του ως δομητής σκέψης ο άνθρωπος πρέπει να επι­δείξει τα χαρακτηριστικά του Λόγου, του μεγάλου Αρχιτέκτονα ή Δομητή του σύμπαντος. Πρέπει να παραλληλίσει το έργο Του ως:

Εκείνου που συλλαμβάνει την ιδέα. 

Εκείνου που ενδύει την ιδέα με ύλη.

Εκείνου που ενεργοποιεί την ιδέα κι έτσι καθιστά ικανή τη μορφή  να  διατηρεί  το  περίγραμμά  της  και  να  εκτελεί  την αποστολή της.

Εκείνου που - σε χρόνο και χώρο - δια της επιθυμίας και της αγάπης κατευθύνει αυτή τη σκεπτομορφή, τη ζωογονεί συ­νεχώς μέχρι να επιτευχθεί ο αντικειμενικός στόχος.

Εκείνου που, όταν επιτευχθεί ο επιθυμητός στόχος, καταστρέ­φει ή διασπά τη σκεπτομορφή αποσύροντας την ενέργειά του (αποκρυφιστικά “αποσύρεται η προσοχή” ή “ο οφθαλ­μός δεν είναι πλέον πάνω” της), έτσι ώστε οι ελάσσονες ζω­ές (που δομήθηκαν στην επιθυμητή μορφή) εκπίπτουν κι επιστρέφουν στο γενικό απόθεμα της ντεβαϊκής ουσίας.

Έτσι σε κάθε δημιουργική εργασία με νοητική ύλη ο άνθρω­πος πρέπει επίσης να αντιμετωπίζεται σαν Τριάδα σε έργο· είναι δημιουργός, συντηρητής και καταστροφέας.

ε. Σε κάθε αποκρυφιστικά έργο με νοητική ύλη που πρέπει να εκδηλωθεί στο φυσικό πεδίο κι έτσι να επιτύχει αντικειμενικότη­τα, ο άνθρωπος πρέπει να εργασθεί σαν μονάδα. Αυτό συνεπάγε­ται επομένως την ικανότητα του τριπλού κατώτερου ανθρώπου να υποτάσσεται στο Εγώ, έτσι ώστε η δυναμική θέληση του Εγώ να μπορεί να επιβληθεί στον φυσικό εγκέφαλο. Η μέθοδος του ανθρώπου στο φυσικό πεδίο που έχει εμπλακεί σε συνειδητό έργο με νοητική ύλη πρέπει να εξετασθεί σε δύο φάσεις: πρώτα η αρχική διαδικασία ευθυγράμμισης με το Εγώ, έτσι ώστε το σχέδιο, ο σκοπός και η μέθοδος επίτευξης να εντυπωθούν στον φυσικό εγκέφαλο κι έπειτα μια δευτερεύουσα διαδικασία όπου ο άνθρωπος, χρησιμοποιώντας συνειδητά τον φυσικό εγκέ­φαλο, προχωρά να εκτελέσει το σχέδιο, να κατασκευάσει με θέ­ληση και σκοπό την αναγκαία μορφή και κατόπιν, έχοντας δομή­σει κι ενεργοποιήσει τη μορφή, να “διατηρεί τον οφθαλμό του πά­νω της”. Έτσι δηλώνεται αποκρυφιστικά η μεγάλη αλήθεια πίσω από κάθε διαδικασία ενεργοποίησης. “Ο οφθαλμός του Κυρίου” αναφέρεται συχνά στη Χριστιανική Βίβλο και υπό αποκρυφιστική έννοια ο οφθαλμός είναι εκείνος που κομίζει δύναμη στον υπηρέ­τη του, τη σκεπτομορφή. Οι επιστήμονες αρχίζουν να ενδιαφέρο­νται για τη δύναμη του ανθρώπινου ματιού κι αυτή η ικανότητα ελέγχου και αναγνώρισης που διαπιστώνεται ότι υπάρχει παντού, θα βρει την επιστημονική και αποκρυφιστική της εξήγηση όταν μελετηθεί σαν όργανο μυητικής ενέργειας. Θα  γίνει  λοιπόν  φανερό  ότι  μια  σκεπτομορφή  είναι  αποτέλε­σμα δύο τύπων ενέργειας:

Εκείνης που εκπορεύεται στην πρώτη περίπτωση από το Εγώ σε αφηρημένα επίπεδα.

Εκείνης που εκπηγάζει κατά δευτερεύοντα τρόπο από τον άν­θρωπο στο φυσικό πεδίο με το μέσον του εγκεφάλου.

Το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν τον πρώτο πα­ράγοντα σαν γενικό κανόνα είναι εκείνο που ευθύνεται για μεγά­λο μέρος του κακού. Όταν η “Επιστήμη του Εαυτού” προσλάβει σωστές διαστάσεις, οι άνθρωποι θα φροντίζουν να διακριβώσουν τις εγωικές ωθήσεις σε κάθε διαδικασία σκέψης και να χρησιμο­ποιούν αληθινή εγωική ενέργεια πριν αρχίσουν να χειρίζονται ντεβαϊκή ουσία και να δομούν μορφές ντεβαϊκών ζωών.

-Alice A. Bailey, "Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός"