Η Θέση του Μάνας

 

Harald Slott-Møller, 'Midsommarafton vid Vejlefjorden'

1. Μάνας και Κάρμα

Αφού είδαμε ότι το μάνας είναι ο νοήμων σκοπός κάποιου Όντος που πραγματώνεται σε ενεργό αντικειμενικότητα κι αφού θίξαμε την υφιστάμενη αλληλοσχέτιση ανάμεσα σε ορισμένες απ’ τις Οντότητες αυτές, ίσως είναι πλέον εφικτό να οραματισθούμε - έστω κάπως επιπόλαια και αμυδρά - την αληθινή θέση της μανασικής αρχής και στις τρεις περιπτώσεις. Το όλο μυστήριο αυτής της αρχής κρύβεται σε δύο θεμελιώδη αξιώματα:

Το μυστήριο της διάλυσης του εξάκτινου αστέρα σε πεντάκτινο αστέρα.

Το μυστήριο των Κυρίων του Κάρμα, οι Οποίοι είναι οι καθαυ­τοί αποκλειστικοί δέκτες των σκοπών του Νου της κοσμικής εκείνης οντότητας που περικλείει το ηλιακό μας σύστημα μέσα στη συνείδησή Της.

Όταν λοιπόν μελετηθεί η εσωτερική πλευρά της αστρολογίας και της μυστικιστικής γεωμετρίας κι οι δύο αυτές επιστήμες συν­δεθούν, θα χυθεί άπλετο φως πάνω σ’ αυτό το θέμα της νοήμονος αρχής· όταν κατανοηθούν καλύτερα οι εσώτερες διεργασίες του Νόμου του Αιτίου και του Αποτελέσματος (του νόμου δια του οποίου οι Κύριοι Λίπικα διέπουν όλες τις πράξεις Τους), τότε - και μόνο τότε - οι υιοί των ανθρώπων θα είναι σε θέση να μελετή­σουν επωφελώς τη θέση του μάνας στο εξελικτικό σχήμα. Προς το παρόν δεν είναι δυνατό να κάνουμε περισσότερα από το να υποδείξουμε την κατεύθυνση της ατραπού που πρέπει να διανυθεί πριν μπορέσει να διευκρινισθεί το δυσνόητο αυτό θέμα και να υποδείξουμε ορισμένες γραμμές έρευνας που θα μπορούσαν (αν ακολουθηθούν επίμονα κι επιστημονικά) να προσφέρουν στον σπουδαστή μια πλούσια ανταμοιβή σε γνώση. Μέχρι να αναπτυ­χθεί καλύτερα η ενόραση στον μέσο άνθρωπο, η καθαυτή αρχή του ίδιου του μάνας συνιστά φραγμό στην ορθή του κατανόηση.

2. Μάνας και Καρμικός Σκοπός

Αν ο σπουδαστής αντιληφθεί ότι μάνας και νοήμων σκοπός εί­ναι πρακτικά συνώνυμοι όροι, θα γίνει αμέσως φανερό ότι εμπλέ­κονται στο ζήτημα το κάρμα και οι δραστηριότητες των Κυρίων Λίπικα. Θα γίνει επίσης φανερό ότι μόνο καθώς μετουσιώνεται ο κατώτερος νους σε αφηρημένο ή ανώτερο νου κι έπειτα σε ενό­ραση, θα μπορέσει ο άνθρωπος να κατανοήσει τη σημασία του μάνας. Ίσως ρωτήσουμε γιατί πρέπει να συμβαίνει έτσι. Συμβαί­νει σαφώς επειδή ο αφηρημένος νους είναι ο πράκτορας σε κο­σμικά επίπεδα δια του οποίου η ενεχόμενη Οντότητα διατυπώνει τα σχέδια και τους σκοπούς Της. Αυτά τα σχέδια και οι σκοποί (που συλλαμβάνονται απ’ τον αφηρημένο νου) με την κατάλληλη εξελικτική πορεία, κρυσταλλώνονται σε συγκεκριμένη μορφή με το μέσον του συγκεκριμένου νου. Αυτό που ονομάζουμε αρχέτυ­πο πεδίο αναφορικά με τον Λόγο (το πεδίο στο οποίο μορφοποιεί τα ιδεώδη Του, τις εφέσεις Του και τις αφηρημένες Του συλλή­ψεις) συνιστά τη λογοϊκή αντιστοιχία των ατομικών αφηρημένων επιπέδων του νοητικού πεδίου απ’ όπου εγκαινιάζονται οι παρορμήσεις και οι σκοποί του Πνεύματος στον άνθρωπο - εκείνοι οι σκοποί που τον εξωθούν τελικά σε αντικειμενική μορφή πα­ραλληλίζοντας έτσι τη λογοϊκή εκδήλωση. Πρώτα η αφηρημένη έννοια, έπειτα το παρεχόμενο μέσον για εκδήλωση σε μορφή και τέλος η ίδια η μορφή. Τέτοια είναι η διαδικασία για Θεούς και ανθρώπους και σ’ αυτή κρύβεται το μυστήριο του νου και της θέ­σης του στην εξέλιξη.

Χάρη σαφήνειας ας μελετήσουμε για λίγο τον μικρόκοσμο. Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό απ’ όλους τους σπουδαστές, ότι ο άν­θρωπος είναι Πνεύμα ή ο Εαυτός που εργάζεται διαμέσου της ύλης ή του Μη-Εαυτού χρησιμοποιώντας τη νοημοσύνη ή το μά­νας και θα πρέπει να γίνει επίσης αντιληπτό ότι η δήλωση αυτού του γεγονότος (που αληθεύει εξίσου για έναν ηλιακό Λόγο, έναν Ουράνιο Άνθρωπο κι ένα ανθρώπινο ον) συνεπάγεται την παρα­δοχή ορισμένων συμπερασμάτων που βασίζονται στην ίδια την εκδήλωση. Ένα από τα συμπεράσματα αυτά είναι ότι διαμέσου της αρχής του μάνας δομείται η μορφή. Πρέπει συνεπώς να μελε­τηθεί το όλο θέμα των Δομητών - των οντοτήτων εκείνων που συνιστούν ενσωμάτωση του Παγκόσμιου Νου, που είναι οι εμψυχώνουσες ζωές μέσα στη μορφή και οι οποίες στο ενιαίο τους σύνο­λο αποτελούν τους Θείους Μανασαπούτρα. Στην αποκρυφιστική αυτή αντίληψη κρύβεται το μυστικό της στενής σχέσης του αν­θρώπου με τη ντεβαϊκή εξέλιξη, επειδή ο άνθρωπος είναι κάτοχος (δια του Ουράνιου Ανθρώπου στο σώμα του Οποίου είναι τμήμα) του σκοπού του Λόγου, ενώ οι ντέβα σε όλες τις ανώτερες βαθμί­δες τους συνιστούν τον συνεκτικό ελκτικό παράγοντα που χειρίζε­ται και διαπλάθει την ύλη. Αμφότεροι είναι συνεταίροι, αμοιβαία απαραίτητοι και δίχως τους δύο να εργάζονται σε στενή συνερ­γασία, το αντικειμενικό αυτό ηλιακό σύστημα θα διασπώταν αμέ­σως, όπως ακριβώς διασπώνται το πυκνό και το αιθερικό σώμα του ανθρώπου όταν αποσύρεται το Πνεύμα και οι Δομητές στα­ματούν την εργασία τους.

Τρεις ιεραρχίες αφορούν ιδιαίτερα την αντικειμενική εκδήλω­ση σε αιθερική ύλη, η τέταρτη - ή σαφώς ανθρώπινη ιεραρχία - και η πέμπτη και η έκτη ή ντεβαϊκές ιεραρχίες. Οι άλλες ιεραρ­χίες εκπληρώνουν άλλους σκοπούς που συνδέονται με τη ζωή του Πνεύματος στις ανώτερες μορφές των κοσμικών αιθέρων, αλλά συναφώς με το τωρινό μας θέμα οι τρεις αυτές ιεραρχίες εργάζο­νται στα κατώτερα επίπεδα του κοσμικού φυσικού πεδίου, στα υποπεδία που ονομάζουμε νοητικό, αστρικό και φυσικό πεδίο. Όταν το πέντε και το τέσσερα σμίξουν τέλεια, θα έχουμε επιτύχει το εννέα μιας κύριας μύησης κι όταν προστεθεί το έξι θα έχουμε τη διάλυση σε κάποια απ’ τις ομάδες που ενσωματώνονται από έναν Κουμάρα, όπως υπαινιχθήκαμε νωρίτερα. Αυτό σημαδεύει τελικά τη διάλυση του εξάκτινου αστέρα στον πεντάκτινο αστέρα· πρόκειται για μεγάλο μυστήριο που αφορά κυρίως τον Ουράνιο Άνθρωπο της διάταξής μας και μόνο παρεμπιπτόντως τις ομάδες μέσα στο σώμα της αιθερικής Του εκδήλωσης.

Είναι λοιπόν φανερό ότι, αν η όλη εκδήλωση αποτελεί ενσω­μάτωση σε μορφή κάποιας κοσμικής σύλληψης και τη διαμόρφω­σή της σε συγκεκριμένο σχήμα, το μάνας ή η νοημοσύνη συνιστά βασικό παράγοντα της διαδικασίας και το μέσον δια του οποίου δημιουργείται ο δεσμός ανάμεσα στο αφηρημένο και το συγκε­κριμένο. Αυτό έχει ήδη γίνει αντιληπτό ότι αληθεύει σε συνάρτη­ση με τον άνθρωπο και ότι ισχύει εξίσου για τις κοσμικές οντότη­τες. Καθώς ο άνθρωπος προοδεύει στην καρδιά του μυστηρίου, αφυπνίζεται στην αντίληψη ότι στόχος της εξέλιξης για τον ίδιο είναι να δομήσει συνειδητά τον αγωγό ανάμεσα στα επίπεδα που αποτελούν γι’ αυτόν τα πεδία του αφηρημένου ή του ιδεώδους και στα συγκεκριμένα πεδία στα οποία λειτουργεί κανονικά. Ο συν­δετικός αυτός αγωγός ονομάζεται ανεπαρκώς και είναι κυριολεκτικά η ίδια “Η ΑΤΡΑΠΟΣ”. Τη δομεί:

Με το μέσον της μανασικής αρχής εφαρμοζόμενης συνειδητά. 

Με τη διαδικασία της υπέρβασης των καρμικών περιορισμών των τριών κατώτερων πεδίων.

Με τη μέθοδο της κυριαρχίας επί της ύλης ή της Προσωπικό­τητας, θεωρώντας την σαν Μη-Εαυτό.

Με τη διεύρυνση της συνείδησής του μέσω βαθμιαίων βημάτων ωσότου συμπεριλάβει τα πεδία που επιδιώκει να προσεγγί­σει κι ως εκ τούτου να καταδείξει την αλήθεια της δήλωσης ότι για να διανύσει την Ατραπό πρέπει να γίνει η ίδια η Ατραπός, καθώς και την ακρίβεια της αποκρυφιστικής αλή­θειας ότι η αντασκάρανα* καθαυτή δεν αποτελεί παρά πλά­νη. Συλλογισθείτε σ’ αυτό γιατί θα φέρει φώτιση σ’ εκείνους που έχουν μάτια για να βλέπουν.

Στη διαδικασία διάνυσης αυτής της Ατραπού και της επίτευξης του στόχου ο άνθρωπος διαλύεται στον πεντάκτινο αστέρα και τε­λικά στο τρίγωνο του Πνεύματος. Ανάμεσα στα δύο αυτά στάδια υφίσταται ένα μυστηριώδες εσωτερικό στάδιο κατά το οποίο δια­λύεται στο τέσσερα - αυτή τη φορά όχι το τέσσερα της κατώτερης τετράδας αλλά ένα ανώτερο τέσσερα. Αποβαίνει τμήμα της συνεί­δησης της αποκρυφιστικής εκείνης ομάδας την οποία υπαινιχθήκαμε σε διάφορα σημεία και η οποία στέκει υπό τους τρεις Λό­γους, τους τέσσερις μεγάλους Μαχαράτζα, τους απονομείς του κάρμα, τους κατόχους του κοσμικού σκοπού, που αντανακλώνται (αλλά μόνο αντανακλώνται) στη λογοϊκή Τετράδα ή σ’ εκείνους τους τέσσερις Ουράνιους Ανθρώπους, οι Οποίοι ενσωματώνουν (με τον συνθέτοντα τρίτο) το λογοϊκό μάνας. Αυτοί οι τέσσερις συν τον συνθέτοντα αποτελούν καθαυτοί το σύνολο του μάνας, την όψη του Βράχμα ή τη Νοημοσύνη σε δράση. Το κάρμα λειτουργεί δια του μάνας και μόνο καθώς ο εξάκτινος αστέρας (ή το σύνολο του συγκεκριμένου νου στις διάφορες υποδιαιρέσεις του) αποβαί­νει πεντάκτινος αστέρας ή η σύνθεση του κατώτερου με τον αφηρημένο ή ανώτερο, είναι εφικτή η μετουσίωση στο τρία ή την Πνευματική Τριάδα διαμέσου των τεσσάρων ή των άμορφων κα­τόχων του καρμικού σκοπού· έτσι επιτυγχάνεται η απελευθέρω­ση, έτσι ελευθερώνεται ο άνθρωπος και ο μικρόκοσμος επιτυγχά­νει την ύπαρξη δίχως την αναγκαιότητα πρόσληψης μορφής. Μια νύξη εδώ αναφορικά με τον μικρόκοσμο μπορεί να είναι χρήσιμη: 

Όταν ο μικρόκοσμος υπερβεί τους τρεις κόσμους της ύλης και αποβεί πεντάκτινος αστέρας, εισέρχεται στη συνείδηση της Ενάδας ή του αγνού Πνεύματος μέσω του τέταρτου πεδίου του βούδδι. Το βουδδικό πεδίο αποτελεί γι’ αυτόν το πεδίο της καρμικής αντιστοιχίας. Σ’ αυτό εισέρχεται στη σφαίρα της συνειδητής συ­νεργασίας για την εκπλήρωση του κάρμα ενός Ουράνιου Ανθρώ­που, αφού εκπλήρωσε τελείως το προσωπικό του κάρμα στις τρεις κατώτερες σφαίρες. Ο σπουδαστής που έχει επαρκή ενόραση μπορεί ν’ αποφανθεί για τα πεδία που αντιστοιχούν στο βουδδικό πεδίο προκειμένου για έναν Ουράνιο Άνθρωπο και για έναν ηλιακό Λόγο. Είναι εφικτό μόνο αν επεκταθεί η έννοια σε κοσμι­κά επίπεδα και πέρα απ’ το συστημικό.

Με τις ιδέες που μεταδόθηκαν εδώ μπορεί να γίνει εφικτό για τον σπουδαστή να συλλογισθεί για λογαριασμό του κάποιες όψεις της θέσης του μάνας στην κοσμική εξέλιξη. Απαιτείται μια κάπως συνθετική άποψη και η σταθερή διατήρηση της σκέψης του σκο­πού σε κάθε δραστηριότητα είτε είναι κοσμική, συστημική, πλανητική ή μικροκοσμική. Το πυρ της θείας παρόρμησης είναι εκεί­νο που διαπερνά όλες τις μορφές και οδηγεί τις μορφές αυτές σε συγκεκριμένη δράση και επίτευξη. Το πυρ της ύλης, που πραγματευθήκαμε νωρίτερα, είναι το δυ­ναμικό πυρ της κίνησης που διατηρεί σε δραστηριότητα κάθε άτομο της ύλης. Το πυρ του νου είναι η συνεκτική ώθηση και ο σκοπός που οδηγεί τις μορφές (οι οποίες δομήθηκαν από ενεργό ύλη) σε συγκεκριμένη κατεύθυνση και πάνω σε ορισμένες προ­καθορισμένες ατραπούς. Πρόκειται συνεπώς για καρμική ώθηση, εναρκτήρια αιτία και λειτουργική θέληση. Είναι επίσης το αποτέ­λεσμα ή η συνέπεια αυτής της δράσης στον χρόνο και μόνο καθώς η Τριάδα έρχεται σε δράση, μέσω των εσωτερικών τεσσάρων, αναλίσκονται τα πυρά του νου και της ύλης και απελευθερώνεται το πυρ του Πνεύματος.

Το τωρινό στάδιο της μανασικής ανάπτυξης στις τρεις ομάδες

Αν παραφράσουμε κυριολεκτικά αυτή την πρόταση, θα μπο­ρούσαμε να την αποδώσουμε υπό μορφή ερώτησης σχετικά με το σημείο που επιτεύχθηκε στην ενεργό εκπλήρωση των σκοπών των μεγάλων Οντοτήτων, που ενέχονται στην κοσμική και συστημική εκδήλωση· θα μπορούσαμε επίσης να αναρωτηθούμε κατά πόσο η νοήμων θέληση του κοσμικού Λόγου και του ηλιακού Λό­γου καθώς και των διαφόρων (μέσα στο σύστημα) πλανητικών Λόγων προχώρησε ικανοποιητικά στο στάδιο κατά το οποίο μπο­ρεί κάπως να εκτιμηθεί και να κατανοηθεί. Οι σκέψεις αυτές πε­ριλαμβάνονται στην εξέταση αυτού του σημείου και μας προσφέ­ρουν πολλά που έχουν αληθινό ενδιαφέρον. Θα πρέπει εδώ να τονιστεί ότι η μανασική αρχή (κοσμική, συστημική ή ανθρώπινη) εκδηλώνεται με πέντε τρόπους, μετουσιώνεται σε σοφία μετά την πενταπλή της εκδήλωση και τελικά ανάγεται σε καθαρή θέληση ή δύναμη. Εδώ βρίσκεται το κλειδί· σ’ αυτό κρύβεται όλη η αντικει­μενική εκδήλωση που βλέπουμε γύρω μας σε συνάρτηση με τους Ουράνιους Ανθρώπους και τα κύτταρα των σωμάτων Τους. Εδώ εντοπίζεται το μυστήριο των πέντε Κουμάρα που αναμένουν την τελική διάλυση κι εδώ φυλάσσεται η γνώση της θείας αλχημείας η οποία βασίζεται στα πέντε στοιχεία και αφορά τον μετασχηματι­σμό τους σ’ ένα πρωταρχικό στοιχείο διαμέσου κάποιου ενδιάμε­σου σταδίου.

1. Στους Πλανήτες

Οι αποκρυφιστές σπουδαστές κατά την εξέταση των σημείων αυτών πρέπει να έχουν σαφώς υπόψη τη διάκριση ανάμεσα στη μετουσίωση και την τελική διάλυση· ανάμεσα στη διαδικασία με­τασχηματισμού των πέντε στοιχείων - νοούμενης εσωτερικά - και της τελικής διάλυσης των μετουσιωμένων ουσιών στη σύνθε­σή τους. Αυτή έχει ζωτικό βάρος στο θέμα μας, γιατί η διάλυση δεν είναι ακόμη κατά κανένα τρόπο εφικτή ενώ η διαδικασία της μετουσίωσης μόλις αρχίζει στην πλειονότητα των περιπτώσεων. Καθώς μελετάμε τα ζητήματα αυτά πρέπει να περιορισθούμε αναγκαστικά στους Ουράνιους Ανθρώπους, γιατί οι ανθρώπινες μονάδες - σαν κύτταρα στο σώμα Τους - συμπεριλαμβάνονται βέβαια σε όσα αναφέρονται γι’ Αυτούς και μέχρι να γίνει γνωστό ποιος κοσμικός Λόγος αναγνωρίζει τον ηλιακό μας Λόγο σαν κέ­ντρο στο σώμα Του και ποια έξι άλλα συστήματα συνδέονται με το δικό μας, δε θα είναι εφικτό να θίξουμε το στάδιο της συστημικής μανασικής ανάπτυξης. Αλλά σε σχέση με τους Ουράνιους Ανθρώπους ορισμένα γεγονότα είναι δυνατό να κατανοηθούν θε­ωρητικά, παρότι δεν είναι ακόμη καταδείξιμα στον επιστημονικό νου. Ως συνήθως θα απαριθμήσουμε τις προτάσεις μας κι έτσι θα διατηρούμε στον νου με σαφήνεια κι ενάργεια τα σημεία που εξε­τάζουμε:

Πρώτο. Θα μπορούσε κατ’ αρχή να ειπωθεί ότι η τρίτη όψη σε συνδυασμό με τη δεύτερη ή η σύνδεση του Βράχμα με τον Βισνού αναφέρεται στην ολότητα των Θείων Μανασαπούτρα. Αποτελούν Θέληση που χρησιμοποιεί την ύλη ή την ενεργό νοήμονα ουσία προκειμένου να εκδηλώσουν Αγάπη-Σοφία· όλα αυτά βασίζονται σε σκοπό και έχουν σαν θεμέλιο την αιτιότητα. Αυτή η όψη του Βράχμα είναι πενταπλή και μαζί με την όψη του Βισνού απαρτίζει το έξι ή το πεντάγωνο που έχει τον Μαχαντέβα ή τη Θέληση στο κέντρο όλης της εκδήλωσης.

Δεύτερο. Αυτή η πενταπλή όψη του Βράχμα ή οι πέντε Κούμα­ρα βρίσκονται σε πλήρη εκδήλωση και μαζί με την αντανάκλαση των δυο άλλων όψεων απαρτίζουν το επτά του εκδηλωμένου μας συστήματος.

Τρίτο. Ο Ερμής και η Αφροδίτη βρίσκονται σε διεργασία με­τουσίωσης και η μανασική αρχή σε αμφότερες τις διατάξεις, η οποία έφτασε σ’ ένα υψηλό στάδιο ανάπτυξης, μετουσιώνεται σε Αγάπη-Σοφία. Όταν τα τρία πέμπτα των μονάδων (ντεβαϊκών κι ανθρώπινων) που μετέχουν στη σύσταση των φορέων οποιουδήποτε πλανητικού Λόγου εισέλθουν στην Ατραπό, αρχίζει η διαδι­κασία μετουσίωσης. Η ιδιότητα του νου αποτελεί πλέον εργαλείο για δημιουργική χρήση κι όχι “σφαγέα του πραγματικού” και φραγμό για την ελεύθερη ζωή του Πνεύματος.

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η Γη, ο Άρης, ο Δίας, ο Κρόνος κι ο Ήφαιστος αναπτύσσουν επί του παρόντος το μάνας και το στάδιο που επιτεύχθηκε στον καθένα ποικίλλει και δεν εί­ναι κοινοποιήσιμο εξωτερικά. Οι Ουράνιοι Άνθρωποι των διατά­ξεων αυτών δεν έχουν κατορθώσει ακόμη να φέρουν τα σώματά Τους στο στάδιο στο οποίο είναι εφικτή η μετουσίωση σε μεγάλη κλίμακα. Το προσεγγίζουν όμως κι όταν φτάσουν τα αναγκαία τρία πέμπτα θ’ αρχίσουν να μετουσιώνονται σε μεγαλύτερη κλί­μακα. Τη στιγμή αυτή η Γήινη διάταξη έχει περίπου το ένα πέμπτο σε διαδικασία μετουσίωσης στη μια ή την άλλη σφαίρα κι ο Ήφαιστος έχει σχεδόν τα δύο πέμπτα.

Θα μπορούσαμε να τονίσουμε εδώ πως παρότι ασχολούμαστε κυρίως με το μάνας στα ανθρώπινα κύτταρα του σώματος ενός πλανητικού Λόγου, πρέπει ωστόσο να έχουμε υπόψη ότι οι ντεβαϊκές μονάδες υπερισχύουν σε κάποιες διατάξεις. Μολονότι απ’ τη σκοπιά ενός ανθρώπινου όντος οι ντέβα δε θεωρούνται κατά κανένα τρόπο ότι βρίσκονται υπό την επιρροή του μάνας όπως το κατανοούμε, όμως από μια άλλη σκοπιά αποτελούν μάνας καθαυ­τό, την ενεργό δημιουργική δύναμη, την πέμπτη κι έκτη Ιεραρχία σε πλήρη εκδήλωση. Θα πρέπει να συλλογισθούμε τη σχέση (μια κατ’ ανάγκη στενή σχέση) ανάμεσα στην πέμπτη ντεβαϊκή Ιεραρ­χία και την πέμπτη λογοϊκή αρχή και πρέπει επίσης να έχουμε κατά νου - αντικρίζοντας το όλο ζήτημα απ’ τη σκοπιά ενός Ουράνιου Ανθρώπου - ότι οι ντέβα αποτελούν σωματικό τμήμα της φύσης Του κι ότι Αυτός είναι Μανασαπούτρα, δημιουργικός Δομητής και η πενταπλή όψη του Βράχμα. Το σύνολο του μάνας εί­ναι καθαρή ντεβαϊκή ουσία και μόνο καθώς πραγματοποιείται η ένωση μεταξύ της πενταπλής αυτής τρίτης όψης και των δύο άλ­λων όψεων έρχεται σε ύπαρξη αυτό που νοούμε ως άνθρωπο - είτε πρόκειται για Ουράνιο Άνθρωπο είτε για ανθρώπινο ον. Οι ντέβα ενώνονται με τους δύο άλλους αυτούς παράγοντες και το αποτέλεσμα είναι:

α. Ένας ηλιακός Λόγος.

β. Ένας Ουράνιος Άνθρωπος. 

γ. Ένα ανθρώπινο ον.

Πρόκειται για μεγάλο μυστήριο που συνδέεται με το μυστήριο του ηλεκτρισμού (ή της φοχατικής ζωής) στο οποίο αναφέρεται η Ε.Π.Μπ. Οι Αγγελιοφόροι, οι Δομητές, οι ντέβα, είναι φλεγό­μενο πυρ, ακτινοβόλος ηλεκτρική ύλη και μόνο σε χρόνο και χώ­ρο, μόνο κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης και μόνο διαμέσου των κύκλων της αντικειμενικότητας γίνεται εφικτή μια τέτοια οντότη­τα όπως ο άνθρωπος ή μπορεί να έρθει σε ύπαρξη ένας Ουρά­νιος Άνθρωπος. Έξω, για παράδειγμα, απ’ τον ηλιακό αξεπέρα­στο δακτύλιο και όσον αφορά την εξέλιξή μας έχουμε ακτινοβόλο ηλεκτρική ουσία, ενεργό, νοήμονα αιθέρα που εμψυχώνεται από τη ντεβαϊκή εξέλιξη**. Αυτοί εργάζονται τυφλά και υπό τους νόμους του κοσμικού ηλεκτρισμού. (Πρέπει να ξεχωρίζουμε προσεκτικά τον κοσμικό ηλεκτρισμό από την ηλεκτρική ακάσα του συστήματος, η οποία είναι ηλεκτρική ουσία που περιορίζεται και υπάγεται σε μια άλλη ομάδα νόμων με το μέσον ενός άλλου πα­ράγοντα, εκείνου του αγνού Πνεύματος.) Έξω από τον αξεπέρα­στο δακτύλιο έχουμε εκείνη την αφαίρεση που αποκαλούμε αγνό Πνεύμα. Αυτό το “αγνό Πνεύμα” ή η αφηρημένη συνειδητή Ύπαρξη, επιδιώκει να εκδηλώνεται περιοδικά μέσω συνειδητού κάρμα και θέλει να πραγματοποιεί ένα σκοπό σύμφωνα με τους νόμους της δικής Του ύπαρξης κι έτσι ωθείται από την ελκτική ποιότητα του αντίθετου πόλου του, της νοήμονος ουσίας, για να σμίξει μαζί του. Η συνάντηση των δύο αυτών πόλων και το ση­μείο της συγχώνευσής τους προκαλεί εκείνο το αστραποβόλημα στο κοσμικό σύμπαν, το οποίο ονομάζουμε ήλιο και καταλήγει σε φως ή αντικειμενικότητα. Μέσα στον αξεπέραστο δακτύλιο λοι­πόν το ηλεκτρικό πυρ του αγνού Πνεύματος μπορεί να εκδηλωθεί μόνο με τη συγχώνευση ή ένωση με την ηλεκτρική ουσία και συ­νεπώς κατά τη διάρκεια της εξέλιξης και στο μεγαλύτερο μέρος της διαδικασίας περιορίζεται απ’ αυτήν. Στην πραγματικότητα, όσο κι αν είναι ελάχιστα αντιληπτό, η ντεβαϊκή εξέλιξη ελέγχει το μεγαλύτερο τμήμα της εκδήλωσης μέχρι την έναρξη της μετουσιωτικής διαδικασίας. Δομούν ακατάπαυστα την περιοριστική μορφή.

Όταν η διαδικασία της μετουσίωσης επηρεάζεται απ’ τους πέ­ντε Ουράνιους Ανθρώπους, τότε το όλο σύστημα προσεγγίζει ένα πολύ υψηλό στάδιο εξέλιξης και με την είσοδο των δύο διατάξεων στο στάδιο της συσκότισης θα αρχίσει η διαδικασία της διάλυσης. Το σχέδιο, παρατηρούμενο συνολικά, θα είναι ως εξής:

Οι τέσσερις διατάξεις που απαρτίζουν τη λογοϊκή Τετράδα θα συγχωνευθοΰν στη συνθέτουσα διάταξή τους, εκείνη του Κρόνου, ενώ η Αφροδίτη κι ο Ερμής θα συγχωνευθούν με τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα. Δε χρειάζεται να δοθεί σημασία στη σειρά αυ­τών των ονομάτων. Μόνο το διπλό γεγονός είναι αναγκαίο να κατανοηθεί. Ο Ποσειδώνας, ο Ουρανός κι ο Κρόνος θ’ απορροφήσουν συ­νεπώς την ουσία της εκδήλωσης και (αναφορικά με τον ηλιακό Λόγο) αντιστοιχούν στα τρία μόνιμα άτομα του αιτιώδους σώμα­τος του ανθρώπου. Λέμε “αντιστοιχούν” γιατί η αναλογία δεν εί­ναι λεπτομερής. Ο Ουρανός κι ο Ποσειδώνας αποτελούν αντανα­κλάσεις του λογοϊκού αστρικού και νοητικού μόνιμου ατόμου. Ο Κρόνος αντιστοιχεί στην πραγματικότητα με το λογοϊκό φυσικό μόνιμο άτομο. Πρόκειται για αποκρυφιστικό μυστήριο και δεν πρέπει να διαχωρίζεται από τη συναφή του αλήθεια στο κοσμικό σχήμα.

Θεωρώντας το μάνας σαν την κραδασμική δραστηριότητα όλων των ατόμων και υποβιβάζοντας το ζήτημα στη δική μας διά­ταξη, έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι μπορούν ν’ ανιχνευθούν κάποιες αντιστοιχίες καθώς μελετάμε την πέμπτη αυτή αρχή κατά τη διάρκεια του παρόντος γύρου, του τέταρτου. Η μανασική αρχή αποτελεί βάση για την είσοδο σε δραστηριότητα και τη νοητική αναγνώριση των ακόλουθων γεγονότων της φύσης:

Το πέμπτο σπείρωμα στο άτομο της ύλης θα ενεργοποιηθεί. Το πέμπτο αυτό σπείρωμα αρχίζει να δονείται αμυδρά, ενώ το τέταρ­το σπείρωμα στον τέταρτο αυτό γύρο αποκτά έναν κραδασμό που θα προκαλέσει την έντονη ζωογόνηση των φορέων και θα επιφέ­ρει τελικά τη συντριβή της μορφής και την επακόλουθη διαφυγή του Πνεύματος σε μια μορφή συνιστάμενη από ύλη που θ’ ανταποκρίνεται στον κραδασμό του πέμπτου σπειρώματος. Ο τέταρτος αιθέρας αρχίζει ν’ αναγνωρίζεται και μαζί του θα έρθει η γνώση των ζωών που ενσωματώνει. Απ’ όπου κι η επιτυ­χία της πνευματιστικής προσπάθειας, γιατί ο κύριος όγκος των συνήθων άσαρκων οντοτήτων, οι οποίες σ’ αυτό το στάδιο επιζη­τούν επαφή με το φυσικό πεδίο, περιβάλλονται με ύλη αυτού του αιθέρα. Οι ντέβα αυτού του αιθέρα θα γίνουν επίσης γνωστοί πριν το τέλος του παρόντος γύρου και θα υπάρξει συνάφεια μετα­ξύ της τέταρτης Δημιουργικής Ιεραρχίας των ανθρώπων και των ντέβα του τέταρτου αιθέρα. Το τέταρτο πεδίο, το βουδδικό, θα γίνει σταδιακά αντιληπτό με τη βοήθεια του μάνας. Αυτό θα συμβεί καθώς το μάνας θα μετουσιώνεται σε σοφία. Στον παρόντα γύρο μερικοί θα αντικαταστήσουν την πέμπτη αρχή με την αρχή του βούδδι. Από τώρα και μέχρι τα μέσα του επόμενου γύρου θα αλληλεπικαλυφθεί το τέσσερα με το πέντε - το μάνας και η βουδδική αρχή - δημιουργώ­ντας έτσι το εννέα ή τον τέλειο άνθρωπο, τον μυημένο. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι όλο και περισσότερο θα απο­δεικνύεται και θα γίνεται αισθητός ο έλεγχος του τέταρτου Κουμάρα. Σ’ αυτό δεν πρόκειται να επεκταθώ γιατί το μόνο που επι­τρέπεται είναι να προβώ στη δήλωση. Η συνείδηση της μάζας της ανθρώπινης οικογένειας θα περά­σει βαθμιαία στο τέταρτο υποπεδίο του νοητικού πεδίου και θα ελέγχεται όλο και περισσότερο απ’ τον καθαρά συγκεκριμένο νου. Ωσότου αυτό παραλληλισθεί από μια σταθερή εισροή εγώ σε συνειδητή δραστηριότητα επί του βουδδικού πεδίου κι έτσι πέρα απ’ τον έλεγχο του καθαρού και απλού μάνας, η Ιεραρχία θα πρέ­πει να χειριστεί μια πολύ σοβαρή κατάσταση. Το έργο των τεσσάρων Μαχαράτζα που κατανέμουν το κάρμα εντός τον αξεπέραστου δακτυλίου θα φτάσει το κορυφαίο σημείο του κατά τη διάρκεια του τέταρτου γύρου. Στον επόμενο γύρο θα γίνει εντονότερο το έργο των Λίπικα που χειρίζονται υποθέσεις συναφείς με το σύστημά μας εκτός αξεπέραστου δακτυλίου. Αυτό συμβαίνει κατ’ ανάγκη έτσι, καθόσο οι Κύριοι Λίπικα απο­νέμουν τον νόμο σ’ εκείνους που συγχωνεύθηκαν με τη θεία αρχή τους και δε συγκρατούνται πλέον από τις υλικές μορφές στους τρεις κόσμους. Οι Κύριοι του Κάρμα ή οι Μαχαράτζα εργάζονται με τους υιούς των ανθρώπων στους τρεις κόσμους και δια της μανασικής αρχής.

2. Στο Σύστημα

Μένει να εξετάσουμε τώρα κάποια επιπλέον σημεία του ζητή­ματος της μανασικής ανάπτυξης μέσα στο σύστημα κι έπειτα μπορούμε να προχωρήσουμε στη συζήτηση του μέλλοντος του μάνας, της τελευταίας μας υποδιαίρεσης. Είναι φανερό σε όλους μας ότι το αχανές του ζητήματος και οι ενεχόμενοι τεράστιοι χρονικοί κύκλοι οδηγούν σε ασάφεια κι έλ­λειψη ακρίβειας. Μόνο τα έντονα σημεία διακρίνονται και μόνο πολύ γενικευμένες έννοιες και η μετάδοση βασικών γεγονότων (αποκλείοντας τις λεπτομέρειες) είναι κατά κάποιο τρόπο εφικτά σ’ αυτή την πραγματεία. Κάποιες ιδέες προβάλλουν καθαρά μέ­σα στο πλαίσιο των περίπλοκων σχεδίων, τη φανερή σύγχυση που προκαλείται απ’ την αλληλεπικάλυψη των κύκλων - μεγάλων και μικρών - και τη συσσώρευση χαοτικών λεπτομερειών. Το έκδηλο αυτό χάος καθώς και η φαινομενική αντίφαση είναι αποτέλεσμα της ατελούς μας εξέλιξης, αποτέλεσμα της ολοκληρωτικής μας έλ­λειψης προοπτικής - συμπτωματική της θέσης μας στην πλανητι­κή διάταξη - και αποτέλεσμα της κοντόφθαλμης όρασής μας. Όλα όσα μπορούμε να εκτιμήσουμε στο τωρινό μας στάδιο απο­τελούν πλατιές σημαντικές γενικεύσεις που θα μπορούσαν να συνοψισθούν σε τρεις:

Η θέση ή ο τόπος του συστήματος εντός του μεγαλύτερου συ­νόλου του και η σωματική φύση όλης της εκδήλωσης. Αυτή συνε­πάγεται την έννοια:

Ενός κοσμικού συστήματος που περιλαμβάνει μικρότερα συ­στήματα και τα συγκρατεί με τη δύναμη μιας ενοποιημένης ζωής. 

Ενός ηλιακού συστήματος, τμήματος του μεγαλύτερου αυτού συστήματος εκδήλωσης, που επίσης περιλαμβάνει μικρότε­ρες μορφές αντικειμενικότητας και παρόμοια τις συγκρατεί ενοποιημένες με τη δύναμη της δικής του ζωής.

Μιας πλανητικής διάταξης ή υποδιαίρεσης του ηλιακού αυτού συστήματος. Αυτή υφίσταται ομοίως σαν μονάδα από μόνη της, αλλά δεν έχει ύπαρξη ξέχωρα από άλλες μονάδες.

Ομάδων ή ενοποιημένων σωμάτων εντός της διάταξης. Αυτές είναι επίσης ατομικοποιημένες, όμως αποτελούν ταυτόχρο­να τμήμα του μεγαλύτερου όλου.

Συσσωματώσεων ή συναθροίσεων κυττάρων, υποδιαιρέσεων των ομάδων. Αυτές πρέπει να ερμηνευθούν παρόμοια.

Κυττάρων ή ατομικοποιημένων μονάδων εντός των ομάδων. Καθένα απ’ αυτά είναι συνειδητή οντότητα, όμως δεν έχει ύπαρξη ξέχωρα απ’ την ομάδα του.

Καθεμιά απ’ τις υποδιαιρέσεις αυτές χαρακτηρίζεται από:

Εμψυχώνουσα ζωή η οποία - όσο μας αφορά - εκπορεύεται από τον ΕΝΑ για τον οποίο τίποτε δεν μπορεί να ειπωθεί ο Οποίος εμψυχώνει τα επτά ηλιακά συστήματα, από τον Κύριο ενός ηλιακού συστήματος, τις κοσμικές Οντότητες που ονομάζου­με Ουράνιους Ανθρώπους, τις ηλιακές Οντότητες που εμψυ­χώνουν ομάδες και την ιδιάζουσα εκείνη κεντρική εκδήλωση που ονομάζουμε ανθρώπινο ον μέχρι το μικρό κύτταρο στο σώμα του ανθρώπινου αυτού όντος και το άτομο που συνιστά το βασικό υλικό απ’ το οποίο έγιναν όλες οι μορφές σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης.

Νοήμονα δραστηριότητα ή την επίδειξη σκοπού ή μάνας, της πέμπτης αρχής σε κάθε τύπο εκδήλωσης. Αυτή, όπως τόνισα νωρί­τερα, συνιστά το νοήμον σχέδιο της ενεχόμενης Οντότητας, το οποίο πραγματοποιείται σε χρόνο και χώρο.

Δύναμη για ανέλιξη ή πρόοδο. Αυτή είναι κυριολεκτικά η δια­κριτική ικανότητα της εμψυχώνουσας ζωής μέσα στη μορφή για νοήμονα πρόοδο από κατώτερες σε ανώτερες μορφές εκδήλωσης. Αυτή είναι πάνω απ’ όλα η ιδιάζουσα και τελειοποιημένη ιδιότη­τα της πέμπτης αρχής.

Ικανότητα για συνοχή. Πρόκειται για την ικανότητα όλων των νοημόνων, ενεργών Ζωών να συμμορφώνονται κατά τη διάρκεια της εξέλιξης με τον Νόμο της Έλξης και Άπωσης κι έτσι να απαρ­τίζουν συνειδητό, νοήμον τμήμα μιας μεγαλύτερης ζωής. Είναι κυριολεκτικά η μετουσίωση του μάνας σε σοφία. Παρότι όλα όσα ΕΙΝΑΙ υφίστανται σε μορφή, λίγα βρίσκονται προς το παρόν υπό τον νοήμονα έλεγχο της οντότητας μέσα στη μορφή. Μόνο οι Ου­ράνιοι Άνθρωποι και οι υπέρτερες ζωές που Τους περιβάλλουν εργάζονται συνειδητά και με νοημοσύνη δια της μορφής και την κυριαρχούν, γιατί μόνο Αυτοί είναι προς το παρόν τελειοποιημέ­νο μάνας. Κάτω απ’ Αυτούς υπάρχουν πολλές βαθμίδες συνείδη­σης. Ο άνθρωπος επιτυγχάνει βαθμιαία τον συνειδητό αυτό έλεγχο επί της ύλης στους τρεις κόσμους, τον οποίο έχουν ήδη επιτύχει τα θεία Πρωτότυπά του, οι Ουράνιοι Άνθρωποι. Επιτυγχάνουν έναν παρόμοιο έλεγχο σε ανώτερα επίπεδα. Κάτω από τον άνθρωπο βρίσκονται πολλές ζωές που είναι τυφλές και στερούνται συνείδη­σης ως προς τη συσσωμάτωση ή την υποδιαίρεση της οποίας απο­τελούν μέρος. Έτσι μπορεί να ιδωθεί σε γενικές γραμμές η θέση του μάνας στο τωρινό στάδιο.

Η σχέση. Ένα άλλο κύριο χαρακτηριστικό, που είναι αποτέλε­σμα των μελετών μας, είναι εκείνο της σχέσης. Η αντίληψή της στα μελλοντικά χρόνια θα οδηγήσει στη μελέτη της διαφορετικής πολικότητας των διαφόρων σφαιρών (από μια πλανητική διάταξη μέχρι ένα άτομο) μέσα στον ηλιακό αξεπέραστο δακτύλιο και της υφιστάμενης σχέσης μεταξύ:

α. Μιας διάταξης και του συνόλου των διατάξεων, 

β. Διάταξης και διάταξης.

γ. Αλύσου και αλύσου. 

δ. Σφαίρας και σφαίρας. 

ε. Ομάδας και ομάδας.

ζ. Υποδιαίρεσης και υποδιαίρεσης. 

η. Μονάδας και μονάδας.

θ. Κυττάρου και κυττάρου.

Η αλληλοσχέτιση όλων αυτών των παραγόντων και η βαθιά τους αλληλεξάρτηση είναι ένα από τα σημαντικότερα σημεία που πρέπει να συλλάβουμε· μολονότι όλη αυτή η σχέση διέπεται από τον Νόμο της Έλξης και Άπωσης κι επομένως υπόκειται περισσό­τερο σε ό,τι αποκαλούμε δεύτερη όψη, όμως η καθαυτή αυτοσυ­νείδηση είναι αποτέλεσμα της μανασικής αρχής και πρέπει πάντα να λαμβάνεται προσεκτικά υπόψη η στενή συνεργασία ανάμεσα στους δύο αυτούς παράγοντες του νου και της αγάπης-σοφίας ή των δύο νόμων της Έλξης και της Σύνθεσης.

Ο περιορισμός. Αυτός είναι ο πρωταρχικός παράγοντας που πρέπει να έχετε κατά νου όταν εξετάζετε τον κόσμο, ένα σύστη­μα, μια διάταξη, μια άλυσο ή κάθε μορφή περιοριστικής σφαί­ρας μέχρι το φυσικό άτομο της επιστήμης. Προϋποθέτει:

α. Ικανότητα πέρα από την εκδηλωμένη.

β. Δυαδικότητα  ή  εκείνο  που  περιορίζεται  και  την  περιορίζουσα ουσία.

γ. Σκοπό, γιατί σ’ ένα διευθετημένο σχήμα ύπαρξης ο περιορι­σμός παραμένει όσο χρειάζεται προκειμένου να επιτευ­χθούν ορισμένοι στόχοι. Ακολουθείται από “αφαίρεση” νο­ούμενη αποκρυφιστικά και με την κυριολεκτική της έννοια.

Όταν οι τρεις αυτοί παράγοντες:

Θέση,

Σχέση,

Περιορισμός,

μελετηθούν στο σύστημα, θα αποδειχθεί η στενή σύνδεση όλων των ομάδων μέσα στο σύνολο και θα προκύψει η ανάγκη του κάθε μέρους για όλα τα άλλα μέρη.

Όσον αφορά την κοσμική θέση, σχέση και περιορισμό, ελάχι­στα μπορούν να ειπωθούν εφόσον και για τους Ίδιους τους Ου­ράνιους Ανθρώπους το ζήτημα είναι ασαφές. Θα γίνει φανερό ότι αυτό είναι κατ’ ανάγκη έτσι όταν γίνει αντιληπτή η θέση Τους στο σχήμα των πραγμάτων και θεωρηθεί η σχετική Τους ασημαντότητα. Συνεπώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε περισσότερο απ’ το ν’ αποδεχθούμε το γεγονός του ασύλληπτου μεγέθους αυτής της ύπαρξης που εκδηλώνεται μέσω επτά ηλιακών συστημάτων και να επεκτείνουμε αυτή την έννοια του Όντος ώστε να περιλάβει ολόκληρο τον θόλο των Ουρανών. Σε σχέση μ’ αυτό είναι ενδιαφέ­ρον να έχετε κατά νου ότι όλα όσα είναι ορατά, όντας αντικειμε­νικές μορφές ή Υπάρξεις σε εκδήλωση μέσω ορισμένων σφαιρών φωτός, μπορεί να μην είναι όλα όσα υπάρχουν κι ότι πίσω από καθετί ορατό μπορεί να βρίσκεται ένα απέραντο βασίλειο ή βασί­λεια Υπάρξεων. Ο ίδιος ο εγκέφαλος του ανθρώπου κλονίζεται ατενίζοντας μια τέτοια έννοια. Όμως όπως ακριβώς βρίσκονται δεκάδες εκατομμυρίων ανθρώπινων όντων εκτός αντικειμενικής εκδήλωσης ή ενσάρκωσης, επί των λεπτοφυέστερων πεδίων του ηλιακού συστήματος, έτσι μπορεί να υπάρχουν κοσμικές οντότη­τες της ίδιας τάξης με τον ΕΝΑ για τον οποίο τίποτε δεν μπορεί να ειπωθεί οι Οποίες κατά παρόμοια έννοια είναι εκτός ενσάρ­κωσης και βρίσκονται σε βασίλεια λεπτοφυέστερα από εκείνο της εκδήλωσης του φωτός.

3. Στη Γη

α. Οι πέντε Κουμάρα. Μπορούμε πλέον να εξετάσουμε με συ­ντομία το θέμα των πέντε Κουμάρα οι Οποίοι αποτελούν το σύ­νολο του μάνας επί της Γης. Δήλωσα ότι ο Κύριος του Κόσμου, ο πρώτος Κουμάρα, είναι ο πλανητικός Λόγος της διάταξής μας σε φυσική ενσάρκωση, αλλά πουθενά δε δόθηκε η εντύπωση ότι οι τρεις Κουμάρα που συνδέονται μαζί Του είναι τρεις άλλοι πλανη­τικοί Λόγοι. Αυτό δε συμβαίνει σε καμιά περίπτωση. Οι τρεις αυ­τοί, που ονομάζονται “Βούδδες της Δράσης”, δεν είναι παρά οι αντικαταστάτες επί του πλανήτη μας των τριών εκείνων πλανητι­κών Λόγων οι Οποίοι μαζί με τον πλανητικό μας Λόγο απαρτί­ζουν το σύνολο της λογοϊκής Τετράδας. Μαζί τους συνδέονται οι τρεις εσωτερικοί Κουμάρα που αναφέρονται στη Μυστική Δοξα­σία, οι Οποίοι εκπροσωπούν τους τρεις άλλους Λόγους κι έτσι αποτελούν εστιακά σημεία για όλες τις λογοϊκές δυνάμεις μέσα στην άλυσό μας. Σε κάθε άλυσο βρίσκονται τέτοιοι εκπρόσωποι, έξι εστιακά σημεία που περιβάλλονται απ’ το έβδομο, τον πλανη­τικό Λόγο της διάταξης, που τους συγκρατεί όλους μέσα στην αύ­ρα Του.

Το έργο Τους είναι τριπλό:

Πρώτο. Είναι τα κέντρα στο σώμα του πλανητικού Λόγου. Κά­θε άλυσος αντιστοιχεί σ’ ένα κέντρο και οι σφαίρες δεν είναι πα­ρά οι μικρότεροι τροχοί μέσα σε οποιοδήποτε κέντρο. Η ζωή του Λόγου σ’ αυτή την ενσάρκωση στη Γη ρέει διαμέσου τριών κέ­ντρων και αρχίζει να διεγείρει ένα τέταρτο, οπότε ενέχονται τέσ­σερις σφαίρες και οι τρεις Κουμάρα (που αποκαλούνται έτσι από έλλειψη καλύτερου όρου) είναι ζωτικά νοημόνως ενεργοί· τρεις βρίσκονται σε αναστολή κι ένας αρχίζει να λειτουργεί. Οι σφαί­ρες αντιστοιχούν στις αλύσους. Ο τέταρτος αυτός Κουμάρα δεν έχει γίνει ακόμη πρακτικά αντιληπτός αλλά, όπως υπαινίχθηκα νωρίτερα, η ημέρα Του είναι έτοιμη να χαράξει.

Δεύτερο. Δρουν σαν διαβιβαστές ενός ιδιαίτερου τύπου δύνα­μης σ’ εκείνες τις μονάδες που μετέχουν στο περιεχόμενο κάθε ιδιαίτερου κέντρου. Στην πραγματικότητα είναι οι πράκτορες των Κυρίων των Ακτινών για τις Ενάδες κάθε ακτίνας που βρίσκο­νται σε ενσάρκωση σε κάθε ιδιαίτερη άλυσο και σε κάθε ιδιαίτε­ρη σφαίρα.

Τρίτο. Είναι πράκτορες:

α. Του Κυρίου μιας Ακτίνας, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, 

β. Των τεσσάρων Μαχαράτζα.

γ. Του πλανητικού Λόγου της δικής Τους διάταξης, 

δ. Του μεγάλου Ντέβα του πλανήτη Γη.

Εργάζονται με τον νόμο· αντιλαμβάνονται τον νοήμονα σκοπό του πλανητικού Λόγου και γνωρίζουν τα σχέδια Του· είναι η ζωτική δραστηριότητα του πλανήτη και με μια λεπτή έννοια δεν είναι μό­νο οι Ακτινικοί εκπρόσωποι αλλά κι ο δεσμός ανάμεσα στην άλυ­σο και τη διάταξη. Θα μπορούσε να δηλωθεί εδώ ότι η σχετική αποτυχία που ήταν πεπρωμένο της Σεληνιακής αλύσου της διάταξής μας, παρεμπόδισε εξαιρετικά το έργο Τους και κατέστησε επιτακτική γι’ Αυτούς τη χρησιμοποίηση δραστικών μέτρων για την εξουδετέρωση της αποτυχίας αυτής. Εδώ βρίσκεται ένα άλλο κλειδί της παγκόσμιας αναταραχής.

β. Η Σεληνιακή άλυσος. Θα είχε ενδιαφέρον εδώ αν, πριν πε­ράσουμε σε άλλα θέματα, εξετάζαμε το πολύ δύσκολο ζήτημα της σεληνιακής αλύσου και απαντούσαμε σε κάποια συναφή ερωτή­ματα που μπορεί να προβάλουν στον νου των σπουδαστών. Η απαρίθμηση των αλύσων και των διατάξεων όπως δίνονται στα δύο διαγράμματα αφορά αποκλειστικά το παρόν και καλύ­πτει μια σχετικά πρόσφατη περίοδο, μεταφέροντας την ιστορία της εξέλιξης μέχρι τα μέσα του επόμενου γύρου της αλύσου μας. Αν μας είχαν δοθεί τα διαγράμματα που περιλαμβάνουν τις προ-Λεμούρειες ημέρες κι εκτείνονται πίσω μακριά στο ανεξιχνίαστο (για τον άνθρωπο) παρελθόν, θα βλέπαμε ν’ απεικονίζεται η σε­ληνιακή άλυσος και να παραλείπεται η άλυσος του Ποσειδώνα. 

Στο διάγραμμα, όπως δίνεται, λείπουν προφανώς δύο άλυσοι, η σεληνιακή άλυσος κι η άλυσος του Ουρανού. Οι λόγοι είναι δυσ­νόητοι αλλά μπορούμε να υπαινιχθούμε κάτι ως εξής:

Η άλυσος της Σελήνης και η άλυσος της Γης αποτέλεσαν δύο μονάδες ή δύο πολικότητες, αρνητική και θετική. Το σημείο συγ­χώνευσης προσεγγίσθηκε και η Γήινη άλυσος απορρόφησε ή συ­νέθεσε τη σεληνιακή άλυσο κατά την ίδια έννοια που θα σμίξουν ορισμένες διατάξεις μέχρι να μείνουν προφανώς μόνο τρεις. Γι' αυτό η Γήινη άλυσος είναι ουσιαστικά διπλή στη φύση της, όντας το άθροισμα μιας αρσενικής και μιας θηλυκής αλύσου. Πρόκειται για μυστήριο που είναι αδύνατο να διευκρινίσω περισσότερο, αλ­λά αναφέρεται σε ορισμένα αποκρυφιστικά βιβλία και το υπαι­νίσσεται η Ε.Π.Μπ.

Με την πάροδο του χρόνου θα συμβεί μια ακόμη συγχώνευση στη διάταξη και τότε ο Ουρανός (η άλυσος μ’ αυτό το όνομα στη διάταξή μας) θα αστράψει σε αντικειμενικότητα. Μη λησμονείτε ότι οι διατάξεις εκδηλώνονται από τη σκοπιά του Αιώνιου Τώρα σαν επτά, δέκα, τρεις ή - απ’ τη σκοπιά του Ουράνιου Ανθρώπου - η εκδήλωση μπορεί να γραφεί ως . Σε χρόνο και χώρο μπορεί να δηλωθεί ότι η σειρά είναι 7-3-10 και σε ορισμένα στάδια 10-7-3. Καθώς σμίγουν τα αντίθετα, το δέκα γίνεται επτά και τρία και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αυτής ολόκληρες άλυσοι και σφαίρες και τελικά διατάξεις θα εξαφανισθούν φαινομενικά απ’ την αντικειμενικότητα και θα χαθούν από τη θέα. Θα έχουν απλώς απορροφηθεί. Διαρκούσης της διπλής διαδικασίας της εξέ­λιξης θα μπορούσε να εκφρασθεί αριθμητικά ότι:

Κατά τη διάρκεια της ενέλιξης η ακολουθία φαίνεται ως τρία, μετά επτά και τελικά δέκα.

Κατά τη διάρκεια της ανέλιξης η ακολουθία είναι δέκα, μετά επτά και τελικά τρία.

Η ενελικτική διαδικασία έχει πρακτικά περατωθεί κι η ανελικτική βρίσκεται περίπου στα μισά. Αυτή θα σημαδευτεί απ’ την εξα­φάνιση ή απορρόφηση ορισμένων αλύσων καθώς θα βρίσκουν τα πολικά τους αντίθετα και την ταυτόχρονη εμφάνιση των λεπτοφυέστερων αλύσων ή σφαιρών καθώς η μανασική αρχή θα επι­τρέπει στον άνθρωπο να τις δει. Η σεληνιακή άλυσος βρίσκεται σε διαδικασία εξαφάνισης και απομένει μόνο ένα αποσυντιθέμε­νο σώμα· η ζωή του δεύτερου και του πρώτου Λόγου έχει αποσυρ­θεί απ’ αυτή και παραμένει μόνο η λανθάνουσα ζωή της καθαυτής ύλης. Ταυτόχρονα ο Ποσειδώνας πρόβαλε απ’ τον ορίζοντα και πήρε τη θέση του σαν μια απ’ τις επτά εκδηλούμενες αλύσους του πλανητικού Λόγου. Αναφερόμαστε εδώ στην Ποσειδώνεια άλυσο της γήινης διάταξης.

Η άλυσος της Σελήνης έχει από μόνη της μια περίεργη αποκρυφιστική ιστορία που δεν πρόκειται προς το παρόν να αποκα­λυφθεί. Αυτή τη διαφοροποιεί από τις άλλες αλύσους της διάτα­ξης καθώς και από κάθε άλλη άλυσο οποιοσδήποτε διάταξης. Ανάλογη κατάσταση ή αντιστοιχία θα βρεθεί σε μια άλλη πλανη­τική διάταξη μέσα στο ηλιακό σύστημα. Όλα αυτά βρίσκονται κρυμμένα στην ιστορία ενός ηλιακού συστήματος που είναι ενω­μένο με το δικό μας μέσα σ’ έναν κοσμικό αξεπέραστο δακτύλιο. Απ’ όπου και η αδυναμία να επεκταθούμε ακόμη σ’ αυτό. Κάθε Ουράνιος Άνθρωπος μιας διάταξης αποτελεί εστιακό σημείο της δύναμης και της ισχύος και της κραδασμικής ζωής επτά τεράστιων οντοτήτων κατά την ίδια ακριβώς έννοια που τα επτά κέντρα ενός ανθρώπινου όντος είναι εστιακά σημεία για την επιρ­ροή ενός αντίστοιχου ουράνιου Πρωτοτύπου. Ο Ουράνιος μας Άνθρωπος συνεπώς συνδέεται εσωτερικά με ένα από τα επτά ηλιακά συστήματα και στη μυστηριώδη αυτή σύνδεση κρύβεται το μυστήριο της σεληνιακής αλύσου. Κάποιοι σύντομοι υπαινιγμοί μπορούν να δοθούν για να εξετασθούν κατάλληλα από τους σπουδαστές:

Η άλυσος της Σελήνης ήταν μια άλυσος στην οποία μπορούσε να παρατηρηθεί μια συστημική αποτυχία. Συνδέεται με τις κατώτερες αρχές για τις οποίες η Ε.Π.Μπ. δήλωσε ότι έχουν πλέον ξεπεραστεί.

Η σεξουαλική αθλιότητα αυτού του πλανήτη έχει την καταγω­γή της στη σεληνιακή αποτυχία.

Η πρόοδος της εξέλιξης στη σελήνη διαταράχθηκε και ανεστάλη αιφνίδια από την έγκαιρη παρέμβαση του ηλιακού Λό­γου. Το μυστικό της δυστυχίας στη Γήινη άλυσο, που της προσδίδει την ονομασία της Σφαίρας της Δυστυχίας και το μυστήριο της μακράς και οδυνηρής επιτήρησης που ασκεί ο Σιωπηλός Παρατηρητής***, έχει την καταγωγή του στα γεγονότα που οδήγησαν τη σεληνιακή άλυσο σε μια τρομακτι­κή κορύφωση. Οι συνθήκες αγωνίας και δυστυχίας που απαντώνται στον πλανήτη μας δεν απαντώνται σε τέτοιο βαθμό σε καμιά άλλη διάταξη. Η εσφαλμένη χρήση της κραδασμικής δύναμης ορισμένου κέ­ντρου και η παραποίηση ή διαστρέβλωση της δύναμης για κάποιους λανθασμένους στόχους, όχι πάνω στη γραμμή της εξέλιξης, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το μυστήριο της σελήνης. Κάποια αποτελέσματα, όπως η εύρεση του πολικού της αντι­θέτου, επισπεύσθηκαν αδόκιμα στη σεληνιακή άλυσο και η συνέπεια ήταν μια ανώμαλη ανάπτυξη και η καθυστέρηση της εξέλιξης για έναν αριθμό ντεβαϊκών και ανθρώπινων ομάδων. Η καταγωγή της διαμάχης μεταξύ των Κυρίων της Σκοτεινής Όψης και της Αδελφότητας του Φωτός, που βρήκε πεδίο δραστηριότητας στους Ατλάντειους καιρούς και στη διάρκεια της τωρινής φυλετικής ρίζας, μπορεί να ανιχνευθεί στη σεληνιακή άλυσο.

Έχουμε εδώ όλα όσα είναι δυνατό να δοθούν αυτή την εποχή και πολλά που μέχρι τώρα δεν επιτρεπόταν να δημοσιευθούν. Εί­ναι αναγκαίο να τονίσω πάλι την ανάγκη να μην προσδίδεται κα­μιά σημασία στις ονομασίες των αλύσων και των σφαιρών και την αναγκαιότητα της αριθμητικής κατάταξης· ταυτόχρονα ο σπουδα­στής που θ’ αποφασίσει ν’ απαριθμήσει τις αλύσους και τις σφαί­ρες πρέπει να λάβει προσεκτικά υπόψη ότι η σειρά αρίθμησης δεν έχει καμιά αναφορά ή σχέση με τη θέση ή τον χρόνο, ούτε με τη σειρά εμφάνισης ή την τάξη εκδήλωσης.

-Alice A. Bailey, "Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός"

~

*"Αντασκάρανα είναι το κατώτερο Μάνας, η ατραπός της επικοινωνίας ή της κοινωνίας μεταξύ της προσωπικότητας και του ανώτερου Μάνας ή της αν­θρώπινης ψυχής. Κατά τον θάνατο καταστρέφεται σαν ατραπός ή μέσον επικοινωνίας και τα κα­τάλοιπά της επιζούν σε μια μορφή όπως το Καμα-ρούπα - το κέλυφος".

...

"Η αντασκάρανα είναι η φαντασιακή ατραπός μεταξύ του προσωπικού και του απρόσωπου εαυτού και είναι η λεωφόρος της αίσθησης· είναι το πεδίο μάχης για την κυριαρχία επί του προσωπικού εαυτού. Είναι η ατραπός της έφεσης και όπου υπάρ­χει πόθος για το αγαθό, η αντασκάρανα διατηρείται".

- Η Φωνή της Σιγής

** Πίτρι.

"Ό,τι ονόμασα πνευματικο-ιδεατή σύσταση είναι γνωστό στα Σανσκριτικά μας έργα σαν σβάργκα και οι οντότητες που λειτουργούν εκεί καλούνται Πίτρι, που φυσι­κά σημαίνει πατέρες. Αυτοί οι Πίτρι αναφέρονται συχνά στις πουράνες κατά έναν τρόπο αντίθετο προς τους Ντέβα κι αυτό οδήγησε κάποιους Ινδουιστές, που σ’ αυτούς περιλαμβάνονται πολλοί θεοσοφιστές, να νομίζουν ότι Πίτρι και Ντέβα βρίσκονται σε δύο διακριτές σφαίρες ζωής. Όμως Πίτρι και Ντέβα υφίστανται πάντα μαζί και οι Ντέβα δίνουν συνείδηση ενώ οι Πίτρι σχηματίζουν το σώμα. Πρόκειται για δύο σχετι­κούς όρους. Αν οι Πίτρι είναι ύδωρ, οι Ντέβα είναι το πυρ στο ύδωρ. Αν οι Πίτρι εί­ναι πυρ, οι Ντέβα είναι η φλόγα σ’ αυτό το πυρ. Αν οι Πίτρι είναι φλόγα, οι Ντέβα είναι η συνειδητή αρχή που ενεργοποιεί τη φλόγα και δίνει στη φλόγα τη δύναμη να φωτίζει τον κόσμο και να τον καθιστά υπαρκτό παράγοντα της συνείδησής μας. Από το ανώτατο μέχρι το κατώτατο πεδίο ζωής οι Πίτρι παρέχουν την αντικειμενική όψη και οι Ντέβα την υποκειμενική όψη ενώ η ίδια η ζωή είναι ένα ρεύμα που σχηματίζει τη μεσαία γραμμή... Όταν ο κόσμος διαιρείται ακριβέστερα σε επτά λόκα αντί για τρεις, μπορείτε να εντάξετε τις τρεις ανώτερες λόκα στους Ντέβα, τις τρεις κατώτερες στους Πίτρι και τη μεσαία στο ρεύμα της ζωής που μπορεί να νοηθεί σαν το σημείο όπου η Ντεβαϊκή ουσία μεταβάλλεται σε Πιτρική ουσία ή όπου η μη λόκα φαίνεται να μοιάζει με τις παρακάτω λόκα ή όπου το ανεκδήλωτο αποβαίνει το εκδηλωμένο.” 

- Μερικές Σκέψεις στην Γκιτά, σελ. 56.

*** “...είναι Αυτός επίσης που κυριαρχεί πνευματικά στους μυημένους Μύστες σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι όπως λέγεται ο 'Ακατονόμαστος’, που έχει τόσα πολλά ονόματα κι όμως τα ονόματα και η πραγματική του φύση είναι άγνωστα. Είναι ο "Μυσταγωγός" που ονομάζεται η 'Μεγάλη Θυσία’. Γιατί καθώς κάθεται στο Κατώφλι του Φωτός κοιτάζει σ’ αυτό απ’ τον Κύκλο του Σκότους, τον οποίο δεν πρόκειται να διασχίσει· ούτε πρόκειται να εγκαταλείψει τη θέση του μέχρι την τελευταία Ημέρα αυ­τού του Βιόκυκλου. Γιατί άραγε ο Μοναχικός Παρατηρητής παραμένει στην επιλεγ­μένη του θέση; Γιατί άραγε κάθεται πλησίον της Πηγής της Αρχαίας Σοφίας από την οποία δεν πίνει πια, γιατί δεν έχει τίποτε να μάθει που να μην το γνωρίζει - ούτε σ’ αυτή τη Γη, ούτε στον Ουρανό της; Επειδή οι μοναχικοί Προσκυνητές με τα φλογι­σμένα πόδια στο ταξίδι τους πίσω στην Κατοικία τους δεν είναι ποτέ σίγουροι μέχρι την τελευταία στιγμή ότι δε θα χάσουν τον δρόμο τους στην απέραντη αυτή έρημο της Πλάνης και της Ύλης, που καλείται Γήινη Ζωή. Επειδή θα έδειχνε πρόθυμα τον δρό­μο για εκείνη την περιοχή της ελευθερίας και του φωτός, από την οποία εξορίστηκε εθελοντικά, σε κάθε φυλακισμένο που κατόρθωσε να απελευθερωθεί από τα δεσμά της σάρκας και της πλάνης. Επειδή με λίγα λόγια θυσιάστηκε για χάρη του Ανθρώπι­νου Γένους, παρότι λίγοι εκλεκτοί θα επωφεληθούν από τη Μεγάλη Θυσία.”

- Μ.Δ., I, 229.