Η φύση της Μαγείας

 

Lucien Levy-Dhurmer, 'Le Silence'

*Μαγεία. - Η καθαυτή λέξη Μαγεία φέρει από μόνη της την απόδειξη της υψη­λής καταγωγής της. Η λατινική Magus και η ελληνική Μάγος μας δίνουν όλες εκείνες τις λέξεις που είναι ενδεικτικές εξουσίας, σοφίας, υπεροχής. Έχουμε έπειτα τις λέ­ξεις magnitude, magnificent, magniloquent (μεγαλείο, μεγαλοπρεπής, μεγαλορρήμων) που εκφράζουν μεγαλοσύνη σε θέση, δράση και λόγο. Με μικρή αλλαγή της ορολο­γίας οι ίδιες λέξεις γίνονται majesty (μεγαλειότητα) που σημαίνει κυριαρχία κι επίσης magistrate (δικαστής) και καθετί που είναι magisterial (αρχοντικό) το οποίο απλοποιή­θηκε σε Master (Διδάσκαλος) και τελικά με τη διαδικασία εξέλιξης της λέξης έγινε απλά Mister (Κύριος). Αλλά τα λατινικά μεταδίδουν μόνο λέξεις. Μπορούμε να ακολουθήσουμε εξίσου την ιστορική ανάπτυξη της ρίζας αυτής μέχρι να φτάσουμε στη Ζεντ όπου τη βρίσκουμε να εκπροσωπεί την ονομασία μιας ολόκληρης τάξης ιερέων. Οι magi (μάγοι) ήταν ξακουστοί σε όλο τον κόσμο για τη σοφία και την επιδεξιότητά τους στον αποκρυφισμό και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η λέξη magic (μαγεία) οφείλει σ’ αυτή κυρίως την πηγή την τωρινή της ύπαρξη και σημασία. Δε χρειάζεται να στα­ματήσουμε ούτε εδώ γιατί πίσω από τη λέξη “mag” στα Ζεντ “υποκρύπτεται η λέξη maha στα σανσκριτικά που υποδηλώνει μεγάλος”. Σοβαροί λόγιοι πιστεύουν ότι το maha προφερόταν αρχικά magha. Για να βεβαιωθούμε υπάρχει στα Σανσκριτικά η λέξη Maga που σημαίνει ιερέας του Ήλιου, αλλά προφανώς είναι μια λέξη δανεισμέ­νη μεταγενέστερα απ’ τη Ζεντ η οποία απέκτησε αρχικά τη ρίζα της από τη γειτονική της Σανσκριτική. 

- Εωσφόρος, Τόμ. X, σελ. 157.

***

α. Μαύροι Μάγοι και Λευκοί.

Πολλά λέγονται αυτές τις ημέρες μεταξύ των αποκρυφιστών σπουδαστών σχετικά με τη λευκή και τη μαύρη μαγεία και πολλά απ’ όσα λέγονται στερούνται δύναμης ή αλήθειας. Έχει πραγματικά ειπωθεί ότι μεταξύ των δύο τύ­πων εργατών η γραμμή διαχωρισμού είναι τόσο αμυδρή ώστε εί­ναι δύσκολο ν’ αναγνωρισθεί απ’ όσους προς το παρόν δε δικαι­ούνται τον τίτλο του “γνώστη”. Η διάκριση μεταξύ των δύο υφίσταται τόσο στο κίνητρο όσο και στη μέθοδο και θα μπορούσε να συνοψισθεί ως εξής:

Ο λευκός μάγος έχει ως κίνητρο εκείνο που θα ωφελήσει την ομάδα για την οποία δαπανά την ενέργεια και τον χρόνο του. Ο μάγος της αριστερής ατραπού εργάζεται πάντοτε μόνος ή αν κά­ποτε συνεργασθεί με άλλους κρύβει έναν ιδιοτελή σκοπό. Ο εκ­φραστής της λευκής μαγείας ενδιαφέρεται για το έργο της εποι­κοδομητικής προσπάθειας προκειμένου να συνεργασθεί με τα ιε­ραρχικά σχέδια και να προωθήσει τις επιθυμίες του πλανητικού Λόγου. Ο Αδελφός του Σκότους ασχολείται μ’ εκείνο που βρίσκε­ται έξω απ’ τα σχέδια της Ιεραρχίας και μ’ εκείνο που δεν περι­λαμβάνεται στους σκοπούς του Κυρίου της πλανητικής Ακτίνας. Ο λευκός μάγος, όπως ειπώθηκε νωρίτερα, εργάζεται ολοκλη­ρωτικά μέσω των μείζονων Ντεβαϊκών Δομητών και δια του ήχου και των αριθμών σμίγει το έργο τους κι έτσι επηρεάζει τους ελάσσονες Δομητές που απαρτίζουν την ουσία των σωμάτων τους και συνεπώς όλων όσων υπάρχουν. Εργάζεται μέσω ομαδικών κέ­ντρων και ζωτικών σημείων ενέργειας κι από εκεί παράγει σε ου­σία τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ο μαύρος αδελφός εργάζεται απευθείας με την καθαυτή ουσία και με τους ελάσσονες δομητές· δε συνεργάζεται με δυνάμεις που εκπορεύονται από εγωικά επί­πεδα. Οι μικρότερες λεγεώνες του “Στρατού της Φωνής” αποτε­λούν υπηρέτες του κι όχι οι κατευθυντήριες Διάνοιες στους τρεις κόσμους κι επομένως εργάζεται κυρίως στο αστρικό και το φυσι­κό επίπεδο και σε σπάνιες μόνο περιπτώσεις εργάζεται με νοητικές δυνάμεις και μόνο σε λίγες ειδικές περιπτώσεις που κρύβο­νται στο κοσμικό κάρμα βρίσκεται ένας μαύρος μάγος να εργάζε­ται στα ανώτερα νοητικά επίπεδα. Όμως οι περιπτώσεις που ανα­καλύπτονται εκεί συνιστούν τις κύριες συμβάλλουσες αιτίες όλης της εκδηλούμενης μαύρης μαγείας.

Ο Αδελφός του Φωτός εργάζεται πάντοτε μέσω της εγγενούς δύναμης της δεύτερης όψης για όσο διάστημα λειτουργεί σε συ­νάρτηση με τα τρία κατώτερα πεδία. Μετά την τρίτη Μύηση ερ­γάζεται αυξητικά με πνευματική ενέργεια ή με δύναμη της πρώ­της όψης. Εντυπώνει τις κατώτερες ουσίες και χειρίζεται τις ελάσσονες δομητικές ζωές με τον κραδασμό της αγάπης και την ελκτική συνοχή του Υιού και δια της σοφίας δομούνται οι μορ­φές. Μαθαίνει να εργάζεται απ’ την καρδιά και να χειρίζεται συ­νεπώς την ενέργεια που ρέει από την “Καρδιά του Ήλιου” μέχρις ότου (όταν αποβεί Βούδδας) μπορέσει να διανείμει κάπως τη δύναμη που εκπορεύεται από τον “Πνευματικό Ήλιο”. Συνεπώς το καρδιακό κέντρο στον Αδελφό της δεξιάς ατραπού αποτελεί δια­βιβαστικό πράκτορα για τις δομητικές δυνάμεις και το τρίγωνο που χρησιμοποιεί στο έργο αυτό είναι:

α. Το κέντρο στην κεφαλή που αντιστοιχεί στην καρδιά, 

β. Το καθαυτό καρδιακό κέντρο.

γ. Το κέντρο του λαιμού.

Οι  Αδελφοί  της  αριστερής  ατραπού  εργάζονται  ολοκληρωτικά με τις δυνάμεις της τρίτης όψης κι αυτό είναι που τους δίνει τόσο φανερή ισχύ, γιατί η δεύτερη όψη βρίσκεται μόνο σε διαδικασία προσέγγισης της κραδασμικής της ολοκλήρωσης, ενώ η τρίτη όψη βρίσκεται στο ύψος της κραδασμικής της δραστηριότητας, επειδή είναι προϊόν των εξελικτικών διεργασιών του προηγούμενου κύ­ριου ηλιακού συστήματος. Εργάζεται σχεδόν ολοκληρωτικά από το κέντρο του λαιμού και χειρίζεται κυρίως τις δυνάμεις του φυσι­κού ηλίου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο επιτυγχάνει πολλούς από τους σκοπούς του δια της μεθόδου της πρανικής διέγερσης ή πρανικής αποζωτικοποίησης και για τον οποίο επίσης τα περισ­σότερα από τα αποτελέσματά του πραγματοποιούνται στο φυσικό πεδίο. Εργάζεται συνεπώς μέσω:

α. Του  κέντρου  στην  κεφαλή  που  αντιστοιχεί  στο  κέντρο  του λαιμού.

β. Του κέντρου του λαιμού.

γ. Του κέντρου στη βάση της σπονδυλικής στήλης.

Ο λευκός μάγος εργάζεται πάντοτε σε συνεργασία με άλλους κι αυτός ο ίδιος βρίσκεται υπό τη διεύθυνση ορισμένων ομαδικών Αρχηγών. Για παράδειγμα, οι Αδελφοί της Λευκής Στοάς εργάζο­νται υπό τους τρεις μεγάλους Κυρίους και συμμορφώνονται με τα τεθέντα σχέδια, υποτάσσοντας τους ατομικούς Τους σκοπούς και ιδέες στο μεγάλο γενικό σχήμα. Ο μαύρος μάγος εργάζεται συνή­θως με έναν έντονα ατομικιστικό τρόπο και παρατηρείται ότι εκτελεί τα σχέδια του μόνος ή με τη βοήθεια υποτακτικών. Συνήθως δεν ανέχεται κανέναν ανώτερο, αλλά συχνά είναι θύμα πρα­κτόρων από ανώτερα επίπεδα του κοσμικού κακού, οι οποίοι τον χρησιμοποιούν όπως ο ίδιος χρησιμοποιεί τους υποδεέστερους συνεργάτες του, δηλαδή εργάζεται (όσον αφορά τον μεγαλύτερο σκοπό) τυφλά και ασυνείδητα. Ο λευκός μάγος, όπως είναι καλά γνωστό, εργάζεται στην πλευρά της ανέλιξης ή σε σχέση με την Ατραπό της Επιστροφής. Ο μαύρος αδελφός ασχολείται με τις δυνάμεις της ενέλιξης ή με την Ατραπό της Εξόδου. Απαρτίζουν τη μεγάλη εξισορροπητική δύναμη της εξέλιξης και παρότι ασχολούνται με την υλική πλευ­ρά της εκδήλωσης κι ο Αδελφός του Φωτός συνδέεται με την όψη της ψυχής ή συνείδησης, αυτοί και το έργο τους, υπό τον μεγάλο νόμο της εξέλιξης, συμβάλλουν στον γενικό σκοπό του ηλιακού Λόγου, αν και (κι αυτό έχει τρομακτική αποκρυφιστική σημασία για τον φωτισμένο σπουδαστή) όχι στον ατομικό σκοπό του πλανη­τικού Λόγου.

Θα μπορούσε τελικά να ειπωθεί σε συντομία ως προς τις δια­κρίσεις μεταξύ των μάγων, ότι ο μάγος του Αγαθού Νόμου εργά­ζεται με την ψυχή των πραγμάτων. Οι αδελφοί του του σκότους εργάζονται με την υλική όψη. Ο λευκός μάγος εργάζεται μέσω των κέντρων δύναμης του πρώτου και του τέταρτου υποπεδίου κάθε πεδίου. Ο μαύρος μά­γος εργάζεται μέσω των μόνιμων ατόμων και με την εμπλεκόμενη ουσία και μορφές. Ο λευκός μάγος χρησιμοποιεί στην περίπτωση αυτή τα τρία ανώτερα κέντρα. Ο μαύρος μάγος χρησιμοποιεί την ενέργεια των τριών κατώτερων κέντρων (τα όργανα αναπαραγω­γής, τη σπλήνα και το ηλιακό πλέγμα) συνθέτοντας την ενέργειά τους με μια πράξη θέλησης και κατευθύνοντάς την στο κέντρο της βάσης της σπονδυλικής στήλης, έτσι ώστε η τετραπλή ενέργεια να διαβιβασθεί από εκεί στο κέντρο του λαιμού. Ο λευκός μάγος χρησιμοποιεί την κουνταλινική δύναμη καθώς διαβιβάζεται μέσω του κεντρικού αγωγού της σπονδυλικής στή­λης. Ο μαύρος μάγος χρησιμοποιεί τους κατώτερους αγωγούς, δι­αιρώντας την τετραπλή ενέργεια σε δύο μονάδες που ανέρχονται μέσω των δύο αγωγών, αφήνοντας τον κεντρικό αδρανή. Είναι λοιπόν φανερό ότι ο ένας εργάζεται με τη δυαδικότητα και ο άλ­λος με την ενότητα. Είναι συνεπώς προφανές γιατί στα πεδία της δυαδικότητας ο μαύρος μάγος έχει τόσο μεγάλη ισχύ. Το πεδίο της ενότητας για την ανθρωπότητα είναι το νοητικό πεδίο. Τα πε­δία της διαφοροποίησης είναι το αστρικό και το φυσικό. Έτσι ο μαύρος μάγος έχει μεγαλύτερη φανερή ισχύ απ’ τον λευκό αδελφό στα δύο κατώτερα πεδία στους τρεις κόσμους. Ο λευκός αδελφός εργάζεται υπό την Ιεραρχία ή υπό τον μεγά­λο Βασιλέα, εκτελώντας τους πλανητικούς Του σκοπούς. Ο μαύρος αδελφός εργάζεται κάτω από ορισμένες χωριστές Οντότητες, άγνωστες στον ίδιο, που συνδέονται με τις δυνάμεις της καθαυτής ύλης. Πολλά περισσότερα θα μπορούσαν να δοθούν στο σημείο αυτό, αλλά ό,τι μεταδίδεται εδώ αρκεί για τον σκοπό μας.

β. Η Πηγή της Μαύρης Μαγείας. 

Θίγοντας το σημείο αυτό πα­ραβιάζουμε την περιοχή του μυστηρίου και την επικράτεια του ανεξήγητου. Όμως μπορούν εδώ να γίνουν ορισμένες δηλώσεις οι οποίες, αν τις συλλογισθείτε, μπορούν να ρίξουν λίγο φως στο σκοτεινό αυτό θέμα.

Πρώτο. Πρέπει να θυμάστε ότι το όλο ζήτημα του πλανητικού κακού (και οι σπουδαστές πρέπει να διακρίνουν προσεκτικά το πλανητικό από το κοσμικό κακό) κρύβεται στους ατομικούς βιόκυκλους και στην ιστορία του Μεγάλου Όντος που είναι ο πλα­νητικός Λόγος της Γης. Συνεπώς, ωσότου ο άνθρωπος λάβει ορι­σμένες μυήσεις κι έτσι επιτύχει κάποιο μέτρο πλανητικής συνεί­δησης, του είναι άχρηστο να κάνει εικασίες γι’ αυτό το αρχείο. Η Ε.Π.Μπ. έθιξε στη Μυστική Δοξασία το ζήτημα των “ατελών Θεών” και στις λέξεις αυτές κρύβεται το κλειδί του πλανητικού κακού.

Δεύτερο. Μπορεί σύντομα να ειπωθεί ότι, όσον αφορά την ανθρωπότητά μας, οι όροι πλανητικό κακό και κοσμικό κακό θα μπορούσαν να ερμηνευθούν ως εξής:

Το πλανητικό κακό προκύπτει από ορισμένες υφιστάμενες σχέσεις ανάμεσα στον πλανητικό μας Λόγο κι έναν άλλο πλανη­τικό Λόγο. Όταν διευθετηθεί αυτή η κατάσταση πολικής αντίθε­σης, το πλανητικό κακό θα πάψει. Η διευθέτηση θα επέλθει με τη μεσολάβηση (νοούμενη αποκρυφιστικά) ενός τρίτου πλανητικού Λόγου. Οι τρεις αυτοί θα σχηματίσουν τελικά ένα ισόπλευρο τρί­γωνο και τότε το πλανητικό κακό θα τερματισθεί. Θα επακολου­θήσει ελεύθερη κυκλοφορία· θα γίνει εφικτή η πλανητική συσκό­τιση και οι “ατελείς Θεοί” θα επιτύχουν μια σχετική τελειότητα. Έτσι το κάρμα της μανβαντάρα ή του δευτερεύοντος κύκλου θα διευθετηθεί και θα “ξεπληρωθεί” πολύ πλανητικό καρμικό κακό. Όλα τα παραπάνω πρέπει να ερμηνευθούν με την εσωτερική τους έννοια κι όχι την εξωτερική.

Το κοσμικό κακό από τη σκοπιά του πλανήτη μας συνίσταται στη σχέση μεταξύ της πνευματικής εκείνης νοήμονος Μονάδας ή “Ρίσι του Υπέρτατου Αστερισμού” όπως καλείται (που είναι η εμψυχώνουσα Ζωή ενός από τα επτά άστρα της Μεγάλης Άρκτου και πλανητικό μας πρωτότυπο) και μιας από τις δυνάμεις των Πλειάδων. Οι μαθητές πρέπει εδώ να θυμούνται ότι οι “επτά αδελφές” καλούνται αποκρυφιστικά “επτά σύζυγοι” των Ρίσι κι ότι οι διπλές δυνάμεις (επακόλουθες αυτής της σχέσης) συγκλί­νουν κι επιδρούν μέσω εκείνου απ’ τους πλανητικούς Λόγους που είναι Λόγος οποιουδήποτε ιδιαίτερου πλανήτη κι “αντανάκλαση” οποιουδήποτε ειδικού Ρίσι. Σ’ αυτή τη σχέση η οποία επί του πα­ρόντος δεν είναι τέλεια διευθετημένη, κρύβεται το μυστήριο του κοσμικού κακού όπως γίνεται αισθητό σε κάθε ιδιαίτερη πλανητι­κή διάταξη. Ομοίως, όταν το ουράνιο τρίγωνο θα έχει κατάλληλα εξισορροπηθεί και η δύναμη θα κυκλοφορεί ελεύθερα μέσω:

α. Ενός από τα άστρα της Μεγάλης Άρκτου, 

β. Της ενεχόμενης Πλειάδας,

γ. Της εμπλεκόμενης πλανητικής διάταξης,

τότε πάλι το κοσμικό κακό θα εξαλειφθεί και θα επιτευχθεί σχετι­κή τελειότητα. Αυτή θα επισημάνει την επίτευξη της πρωτογενούς τελειότητας και την ολοκλήρωση του μείζονος κύκλου. Το κυκλικό κακό ή τριτογενές κακό κρύβεται στη σχέση μετα­ξύ των σφαιρών οποιοσδήποτε ιδιαίτερης διάταξης, εκ των οποί­ων δύο βρίσκονται πάντοτε σε αντίθεση μέχρι να εξισορροπη­θούν από τη δύναμη που εκπορεύεται από μια τρίτη. Οι σπουδαστές θα κατανοήσουν τη σημασία αυτής της διδασκαλίας καθώς θα μελετούν τα ζεύγη των αντιθέτων στους δικούς τους κύκλους και το εξισορροπητικό έργο του Εγώ.

Ένας  τέταρτος  τύπος  κακού  που  προκύπτει  από  τα  παραπάνω βρίσκει την κύρια του έκφραση στις θλίψεις και τις δυσχέρειες του τέταρτου ή ανθρώπινου βασιλείου και θα βρει τη λύση του με δύο τρόπους: με την ισορρόπηση των δυνάμεων των τριών βασι­λείων (πνευματικού ή πέμπτου βασιλείου, ανθρώπινου και ζωι­κού) και δεύτερο με την εξουδετέρωση της ελκτικής δύναμης των τριών κατώτερων βασιλείων (ορυκτού, φυτικού και ζωικού, που σχηματίζουν έτσι μια μονάδα) από το πνευματικό βασίλειο, χρη­σιμοποιώντας το τέταρτο ή ανθρώπινο βασίλειο. Σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις σχηματίζονται τρίγωνα δύναμης τα οποία όταν ισορ­ροπήσουν εξασφαλίζουν τον επιθυμητό στόχο. Η μαύρη μαγεία αναφέρεται ότι έκανε την εμφάνισή της στον πλανήτη μας κατά τη διάρκεια της τέταρτης φυλετικής ρίζας. Θα πρέπει εδώ να έχετε υπόψη ότι υπονοείται αποκλειστικά σε συνάρτηση με το τέταρτο βασίλειο και τη συνειδητή της χρήση από εσφαλμένα αναπτυγμένους ανθρώπους. Οι δυνάμεις του κα­κού, πλανητικού και κοσμικού είδους, ήταν παρούσες απ’ την αρ­χή της εκδήλωσης, λανθάνουσες στο κάρμα του πλανητικού Λό­γου, αλλά τα ανθρώπινα όντα άρχισαν να εργάζονται συνειδητά με τις δυνάμεις αυτές και να τις χρησιμοποιούν για εξειδικευμένους ιδιοτελείς σκοπούς στον παρόντα γύρο διαρκούσης της τέ­ταρτης φυλετικής ρίζας. Οι μαύροι μάγοι εργάζονται κάτω από ορισμένες μεγάλες Οντότητες, έξι σε αριθμό, οι οποίες αναφέρονται, για παράδειγ­μα, στη Χριστιανική Βίβλο ότι έχουν τον αριθμό 666. Ήρθαν (επειδή είναι κοσμικές κι όχι συστημικές) μ’ εκείνο το ρεύμα δύ­ναμης που εκπορεύεται από τα κοσμικά νοητικά επίπεδα και δη­μιούργησε τους τρεις κόσμους της ανθρώπινης προσπάθειας. Οι σπουδαστές πρέπει να θυμούνται εδώ το γεγονός ότι τα τρία κα­τώτερα πεδία του ηλιακού μας συστήματος δε θεωρούνται ότι εν­σωματώνουν κάποια κοσμική αρχή, γιατί απαρτίζουν το πυκνό φυσικό σώμα του Λόγου και το πυκνό φυσικό σώμα δε θεωρείται αρχή. Υπάρχει αποκρυφιστική σημασία στην έκφραση “άναρ­χος”. Οι οντότητες αυτές είναι το ολικό άθροισμα της ουσίας των τριών κατώτερων υποπεδίων του κοσμικού φυσικού πεδίου (των τριών κατώτερων συστημικών μας πεδίων) και κάτω απ’ αυτές παρασύρονται σε δραστηριότητα οι μαύροι μάγοι, συχνά ασυνεί­δητα, αλλά αποκτώντας εξουσία καθώς εργάζονται συνειδητά.

Στα πρώιμα στάδια της ανθρώπινης ανέλιξης όλοι οι άνθρω­ποι είναι ασυνείδητοι μαύροι μάγοι, αλλά δεν “καταδικάζονται” αποκρυφιστικά. Καθώς βαίνει η εξέλιξη περιέρχονται υπό τη δύ­ναμη της δεύτερης όψης και η πλειονότητα ανταποκρίνεται σ’ αυ­τή και διαφεύγοντας απ’ την παγίδα των μαύρων μάγων περιέρ­χεται υπό τη δύναμη ενός διαφορετικού αριθμού. Οι λίγοι που δεν το κάνουν σ’ αυτή τη μανβαντάρα αποτελούν τις “αποτυχίες” που πρέπει να συνεχίσουν τον αγώνα σε μια κατοπινή περίοδο. Ένα ελάχιστο ποσοστό αρνείται επίμονα να “προχωρήσει” κι αυτοί αποβαίνουν οι αληθινοί “μαύροι μάγοι”. Γι’ αυτούς το τέ­λος είναι πάντα το ίδιο· πρώτο, αποκοπή του Εγώ από την Ενάδα, κάτι που συνεπάγεται αναμονή για πολλούς αιώνες ωσότου υπάρξει ένα άλλο ηλιακό σύστημα. Στην περίπτωση των “αποτυ­χιών” το Εγώ αποκόπτεται από την προσωπικότητα ή κατώτερο εαυτό, κάτι που συνεπάγεται οπισθοδρόμηση για μια μικρότερη περίοδο, όμως έχουν ακόμη ευκαιρία στο σύστημα. Δεύτερο, ένας κύκλος ύπαρξης που δαπανάται σε απεριόριστο κακό και εξαρτάται από τη ζωτικότητα του αποκοπέντος εγωικού σώματος και την έμφυτη αντοχή του. Αυτές είναι οι συνήθεις “απωλεσθείσες ψυχές” που αναφέρονται στη Μυστική Δοξασία. Αν οι σπου­δαστές μελετήσουν τις καταστάσεις αυτές κι επεκτείνουν την ίδια έννοια σε ένα προηγούμενο και πιο ώριμο ηλιακό σύστημα, θα διαφωτισθούν κάπως για το πρόβλημα της καταγωγής του κακού στο παρόν ηλιακό σύστημα.

γ. Συνθήκες για Λευκή Μαγεία. 

Εξετάζοντας τους παράγοντες που απαιτούν διευθέτηση πριν την ανάληψη του έργου της μαγεί­ας, ασχολούμαστε με ό,τι έχει προέχουσα πρακτική αξία. Αν οι σπουδαστές της μαγείας δεν εισέλθουν σ’ αυτή την επιδίωξη θω­ρακισμένοι από αγνό κίνητρο, καθαρά σώματα και υψηλή έφεση, είναι προκαταδικασμένοι σε απογοήτευση ή ακόμη σε καταστρο­φή. Όλοι όσοι επιδιώκουν να εργασθούν συνειδητά με τις δυνά­μεις της εκδήλωσης κι επιχειρούν να ελέγξουν τις Ενέργειες όλων όσων είναι ορατά, χρειάζονται την ισχυρή προστασία της αγ­νότητας. Αυτό είναι ένα σημείο στο οποίο δεν μπορεί να δοθεί με­γαλύτερη έμφαση και προτροπή, απ’ όπου και οι συνεχείς παραι­νέσεις για αυτοέλεγχο, κατανόηση της φύσης του ανθρώπου και αφιέρωση στην υπόθεση της ανθρωπότητας. Η επιδίωξη της μαγι­κής έρευνας είναι επικίνδυνη κατά τρεις τρόπους:

Αν τα σώματα του ανθρώπου δεν είναι επαρκώς εξαγνισμένα κι ο ατομικός τους κραδασμός δεν είναι επαρκώς υψηλός, δια­τρέχει τον κίνδυνο υπερδιέγερσης όταν έρθει σε επαφή με τις δυ­νάμεις της φύσης κι αυτό προκαλεί αναπόφευκτα την καταστρο­φή και τη διάσπαση του ενός ή του άλλου απ’ τα σώματά του. Με­ρικές φορές προκαλεί την καταστροφή δύο ή περισσότερων και στην περίπτωση αυτή συνεπάγεται οριστική οπισθοδρόμηση της εγωικής ανέλιξης, γιατί απαιτεί στις περιπτώσεις αυτές ένα πολύ μεγαλύτερο διάλειμμα μεταξύ των ενσαρκώσεων, λόγω της δυ­σκολίας συλλογής των αναγκαίων υλικών στα περιβλήματα. 

Επίσης, εκτός κι αν ο άνθρωπος ενισχύεται στην προσπάθεια του από ορθό κίνητρο, ενδέχεται να παραστρατήσει με την από­κτηση δύναμης. Η γνώση των νόμων της μαγείας βάζει στα χέρια του σπουδαστή δυνάμεις που θα του επιτρέψουν να δημιουργήσει, ν’ αποκτήσει και να ελέγξει. Τέτοιες δυνάμεις αποτελούν απειλή για τον απροετοίμαστο και τον ανέτοιμο, γιατί στην περίπτωση αυτή ο σπουδαστής μπορεί να τις στρέψει σε ιδιοτελείς σκοπούς, να τις χρησιμοποιήσει για τη δική του πρόσκαιρη υλική πρόοδο και ν’ αποκτήσει μ’ αυτό τον τρόπο εκείνο που θα θρέψει τις επι­θυμίες της κατώτερης φύσης. Κάνει επομένως το πρώτο βήμα προς την αριστερή ατραπό και κάθε ζωή θα τον βλέπει προοδευ­τικά προς αυτή με μεγαλύτερη ετοιμότητα μέχρι να βρεθεί (σχε­δόν ασυνείδητα) στις τάξεις των μαύρων διδασκάλων. Μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων μπορεί να εξουδετερωθεί με την καλλιέρ­γεια του αλτρουισμού, της ειλικρινούς αγάπης για τον άνθρωπο και της σταθερής άρνησης κάθε κατώτερης επιθυμίας.

Ο τρίτος κίνδυνος που απειλεί τον απερίσκεπτο σπουδαστή της μαγείας βρίσκεται στο γεγονός ότι όταν παραβιάζει αυτές τις δυ­νάμεις κι ενέργειες, ασχολείται μ’ εκείνο που είναι συναφές με την κατώτερη φύση του. Ακολουθεί συνεπώς τη γραμμή της ελάχι­στης αντίστασης· ενισχύει τις ενέργειες αυτές και ως εκ τούτου επαυξάνει την ανταπόκρισή τους προς το κατώτερο και τις υλικές όψεις της φύσης του. Το κάνει σε βάρος της ανώτερης φύσης του, επιβραδύνοντας την ανέλιξή της και καθυστερώντας την πρόοδό του. Συμπτωματικά επίσης προσελκύει την προσοχή εκείνων των διδασκάλων της αριστερής ατραπού που αναζητούν συνεχώς όσους μπορούν να υποταχθούν στους σκοπούς τους και αποβαίνει (απερίσκεπτα στην αρχή) πράκτορας της πλευράς του κακού. Είναι λοιπόν φανερό ότι ο σπουδαστής χρειάζεται τις ακόλου­θες ποιότητες πριν αναλάβει το επίμοχθο έργο να καταστεί Διδά­σκαλος της Μαγείας:

Φυσική Αγνότητα. Δεν είναι κάτι εύκολο να αποκτηθεί, αλλά συνεπάγεται πολλές ζωές έντονης προσπάθειας. Μέσω της απο­χής, της ορθής εγκράτειας, της καθαρής διαβίωσης, της φυτοφαγικής δίαιτας και του αυστηρού αυτοελέγχου, ο άνθρωπος υψώνει βαθμιαία τον κραδασμό των φυσικών του ατόμων, δομεί ένα σώμα διαρκώς μεγαλύτερης αντοχής και δύναμης και κατορθώνει να “εκδηλωθεί” σ’ ένα περίβλημα μεγαλύτερης εκλέπτυνσης.

Αιθερική Ελευθερία. Ο όρος αυτός δε μεταδίδει όλα όσα επιζητώ  να  μεταφέρω, αλλά επαρκεί λόγω έλλειψης καλύτερου. Ο σπουδαστής της μαγείας που μπορεί ν’ αναλάβει με ασφάλεια το εγχείρημα, έχει κατασκευάσει ένα αιθερικό σώμα τέτοιας φύσης ώστε η ζωτικότητα ή πρανική δύναμη κι ενέργεια μπορεί να κυ­κλοφορεί ανεμπόδιστα· έχει σχηματίσει έναν αιθερικό ιστό τέτοι­ας λεπτότητας ώστε δε συνιστά φραγμό για τη συνείδηση. Αυτά είναι όλα όσα μπορούν να ειπωθούν για το θέμα αυτό, λόγω των ενεχόμενων κινδύνων, αλλά αρκούν για τη μετάδοση πληροφο­ρίας σ’ όσους αρχίζουν να γνωρίζουν.

Αστρική Σταθερότητα. Ο σπουδαστής της μαγείας αποσκοπεί πάνω απ’ όλα να εξαγνίσει τις επιθυμίες του κι έτσι να μετουσιώσει τα συναισθήματά του ώστε να είναι εξίσου διαθέσιμες η κα­τώτερη φυσική αγνότητα, η ανώτερη νοητική ανταποκριτικότητα και η μετουσιωτική δύναμη. Κάθε μάγος πρέπει να μάθει το γε­γονός ότι στο παρόν ηλιακό σύστημα, διαρκούντος του κύκλου της ανθρωπότητας, το αστρικό σώμα είναι αξονικό σημείο προ­σπάθειας επειδή ασκεί ανακλαστικό αποτέλεσμα στους δύο άλ­λους φορείς, φυσικό και νοητικό. Στοχεύει λοιπόν στη μετουσίω­ση (όπως συχνά ειπώθηκε) της κατώτερης επιθυμίας σε έφεση· στην αλλαγή των κατώτερων άξεστων χρωμάτων που χαρακτηρί­ζουν το αστρικό σώμα του μέσου ανθρώπου στους καθαρότερους, αγνότερους τόνους του πνευματικού ανθρώπου και στον μετασχη­ματισμό του συνήθους χαοτικού κραδασμού του και της “φουρ­τουνιασμένης θάλασσας της ζωής” στη σταθερή ρυθμική ανταπόκριση προς εκείνο που είναι ανώτατο και κέντρο ειρήνης. Τα επιτυγχάνει αυτά με συνεχή επαγρύπνηση, αδιάλειπτο έλεγχο και σταθερό διαλογισμό.

Νοητική Ευστάθεια. Οι λέξεις αυτές χρησιμοποιούνται με την αποκρυφιστική έννοια κατά την οποία ο νους (όπως νοείται συ­νήθως) καθίσταται το κοφτερό στέρεο εργαλείο του ενοικούντος στοχαστή και το σημείο απ’ όπου μπορεί να ταξιδέψει σε ανώτε­ρα βασίλεια κατανόησης. Είναι ο θεμέλιος λίθος επί του οποίου θα εισαχθεί η ανώτερη διεύρυνση. Ας μην προχωρήσει ο υποψήφιος σπουδαστής της μαγείας στις έρευνες και τα πειράματα του ωσότου ακολουθήσει τις παραινέ­σεις αυτές κι ωσότου η όλη τάση της σκέψης του στραφεί προς την εκδήλωση και την κατάδειξή τους στην καθημερινή ζωή. Όταν εργασθεί έτσι ακατάπαυστα κι ακούραστα και η ζωή και η υπηρε­σία του στο φυσικό πεδίο μαρτυρούν την εσώτερη μετουσίωση, μπορεί τότε να προχωρήσει για να παραλληλίσει τη ζωή αυτή με μαγικές μελέτες κι εργασία. Μόνο ο ηλιακός Άγγελος μπορεί να εκτελέσει το έργο του λευκού μάγου και το επιτυγχάνει δια του ελέγχου των σεληνιακών αγγέλων και της πλήρους τους υποτα­γής. Παρατάσσονται εναντίον του ωσότου, μέσω διαλογισμού, έφεσης κι ελέγχου, τους υποτάξει στη θέλησή του και αποβούν υπηρέτες του. Η σκέψη αυτή μας οδηγεί στη ζωτική και πραγματική διάκρι­ση μεταξύ του λευκού αδελφού και του αδελφού του σκότους και με τη σύνοψη αυτή θα ολοκληρώσουμε την παρούσα συζήτηση και θα προχωρήσουμε στους κανόνες. Ο εργάτης της λευκής μαγείας χρησιμοποιεί πάντα την ενέρ­γεια του Ηλιακού Αγγέλου για να επιτελέσει τους στόχους του. Ο σκοτεινός αδελφός εργάζεται με την εγγενή δύναμη των σεληνια­κών κυρίων που συνδέονται κατά φύση με ό,τι είναι αντικειμενι­κό. Σε ένα παλιό βιβλίο μαγείας, κρυμμένο στα σπήλαια της μά­θησης, φρουρούμενο από τους Διδασκάλους, υπάρχουν τα παρα­κάτω περιεκτικά λόγια τα οποία έχουν τη θέση τους σ’ αυτή την Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός λόγω της μεγάλης τους κα­ταλληλότητας:

“Οι Αδελφοί του Ήλιου με τη δύναμη του ηλιακού πυρός που αναρριπίσθηκε σε φλόγα στον αστραφτερό θόλο του δεύ­τερου Ουρανού, σβήνουν τα κατώτερα σεληνιακά πυρά κι εξα­λείφουν το κατώτερο αυτό 'πυρ δια τριβής'. Ο Αδελφός της Σελήνης αγνοεί τον ήλιο και την ηλιακή θέρμη· δανείζεται το πυρ του απ’ ό,τι είναι τριπλό και ακολου­θεί τον κύκλο του. Τα πυρά της κόλασης αναμένουν και το σε­ληνιακό πυρ σβήνει. Τότε ούτε ο ήλιος ούτε η σελήνη του χρη­σιμεύουν, μόνο ο ύψιστος ουρανός αναμένει τον ηλεκτρικό σπινθήρα, ζητώντας σύγχρονο κραδασμό απ’ αυτό που βρίσκε­ται κάτω. Κι όμως δεν έρχεται.”

-Alice A. Bailey, 'Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός'