Το Αστρικό Φως

 

"Der Astralmensch" - Sascha Schneider, 1903

Πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στο γεγονός ότι όλες οι αυθεντίες θεωρούν το Αστρικό Φως διττής φύσης. Υπάρχει η χονδροειδής αστρική όψη, το λεγόμενο δόλιο ερπετό, την οποία καταλαμβάνουν τα κελύφη της αποσύνθεσης και η φαντασμαγορία. Υπάρχει επίσης το ανώτερο πεδίο, όπου βρίσκεται ένα πλούτος εικόνων, ιδεών και πνευματικών συμβόλων. Η ανύψωση πάνω από το αστρικό ερπετό, στο ανώτερο Αστρικό, είναι προφανώς ένα πρωταρχικό μαγικό καθήκον. Οι επικλήσεις του Αγίου Φύλακα Αγγέλου και η τελεστική ένωση με τους Θεούς και τα Κρείττονα Γένη αποτελούν τις ανώτατες μεθόδους υπέρβασης των κατώτερων αιθερικών πεδίων. Αυτοί όμως είναι απώτατοι σκοποί, τους οποίους υπηρετούν όλες οι μέθοδοι και τεχνικές. Για να κάνουν τους δύσκολους στόχους της επίκλησης και της ένωσης πιο εύκολα επιτεύξιμους και λιγότερο επίπονους, οι Θεουργοί συνιστούν μία άσκηση, η επιτυχία της οποίας προσφέρει την ικανότητα της συνειδητής υπέρβασης του κατώτερου αστρικού και της σκόπιμης ανόδου ακόμη και ψηλότερα από το ανώτερο αστρικό, προς τα άμορφα θεία πυρά των πνευματικών περιοχών.

Μια και όλα τα πεδία της φύσης και όλες οι δυνάμεις που υφίστανται στο σύμπαν έχουν την αντιστοιχία τους στην εσωτερική δομή του ανθρώπου, εντός του βρίσκεται επίσης και το αστρικό πεδίο στη διττή του όψη. Η κατώτατη όψη, η σεληνιακή φάση, αντιστοιχεί στην ανθρώπινη αρχή του Νεφές, ενώ η ανώτερη όψη μπορεί να θεωρηθεί ότι αντιστοιχεί στην κεντρική Σεφίρα του Δέντρου της Ζωής, το Τίφαρετ, τη δονούμενη καρδιά του Ρουάχ, η οποία εκτείνεται ως τα όρια του Νεσαμά. Ελάχιστη ή καμμία σχέση δεν έχει ο Μάγος με την κατώτερη σεληνιακή όψη του αστρικού, την περιοχή των Κλιφοθικών κελυφών, των δαιμόνων και των αποσυντιθέμενων φαντασμάτων των νεκρών. Η έμπνευσή του κατευθύνεται προς αυτό που είναι επάνω, στα ανώτερα στρώματα του ζωντανού Δέντρου. “Μην σκύψεις στον Κόσμο της σκοτεινής λαμπρότητας” συμβουλεύουν οι Χαλδαϊκοί Χρησμοί, “όπου αιωνίως κείται ένας άμορφος και ασχημάτιστος βυθός, σκοτεινός, ρυπαρός, φασματικός, άνους, κρημνώδης, στροβιλιζόμενος, όπου αιωνίως ελίσσεται μια μαύρη άβυσσος και ενώνεται αδιακόπως με ένα αόρατο σώμα, αδρανές και νεκρό. Ούτε να εγκαταλείψεις στον γκρεμό το κατακάθι της Ύλης, γιατί και για το είδωλο υπάρχει μια θέση σε έναν ολόφωτο τόπο”. Ο “ολόφωτος τόπος” είναι που απασχολεί τον Θεουργό, επειδή εκεί βρίσκονται οι δυνάμεις που μπορούν να τον βοηθήσουν στην αναζήτησή του.

Στο διττό Νεφές βρίσκεται μια ουσιαστική και ζωντανή ενεργητική αρχή. Αυτό είναι το λεγόμενο Αστρικό Σώμα ή λεπτοφυές διπλό, στο οποίο το φυσικό σώμα οφείλει την ύπαρξη και τη συνοχή του. Μολονότι η ανάπτυξη αυτού του Νεφεσικού σώματος αποτελεί συγκεκριμένο κλάδο της Μαγείας, δε θα ασχοληθούμε εδώ με αυτό, διότι λίγη σχέση έχει με την υψηλή Θεουργία. Στο βασίλειο του Τίφαρετ προσιδιάζει μια ανώτερη όψη αυτού του αστρικού σώματος, η οποία εμπλέκεται σε μεγάλο βαθμό με την πρακτική Θεουργία. Δεν είναι ένα πραγματικό αστρικό σώμα με την έννοια ενός ζωτικού μοντέλου που προσφέρει ζωή στο φυσικό, αλλά πρόκειται για ένα νοητικό σώμα ή σώμα σκέψης, του οποίου η ουσία ανήκει στο ανώτερο αστρικό. Σύμφωνα με τη Μπλαβάτσκυ, αυτό είναι το Μαγιάβι-ρούπα, το σώμα της σκέψης ή ονειρικό σώμα, το περίβλημα του νου, της μνήμης και του συναισθήματος, γνωστό και επονομαζόμενο στη Θεουργία ως Σώμα Φωτός. Οι Θεουργοί υποστηρίζουν πως αυτό το Σώμα του Φωτός μπορεί συνειδητά να χωριστεί και να προβληθεί από το φυσικό σώμα και η Μπλαβάτσκυ εκφράζει τη γνώμη πως αυτός που μπορεί να το κάνει είναι Μύστης! “Διαχώρισε τη γη από τη φωτιά, το λεπτό από το παχυλό, προσεκτικά και με μεγάλη σύνεση” συμβουλεύει ο Τρισμέγιστος Ερμής. Αυτό το Σώμα του Φωτός, ως φορέας των ανώτερων αρχών, μπορεί να ερευνήσει τον εσωτερικό κόσμο με σκοπό να γνωρίσει την αληθινή του φύση, άρα και τη φύση του ίδιου του ανθρώπου, εφόσον οι νόμοι του σύμπαντος είναι οι νόμοι του νου και αντιστρόφως. Έτσι, το ανώτερο Αστρικό, με το οποίο εξοικειώνεται κανείς μέσω του Σώματος του Φωτός, χρησιμοποιείται ως σκάλα θα λέγαμε, με την οποία ο Θεουργός ανέρχεται στο βασίλειο του υπέρτατου πνεύματος, του πύρινου, δημιουργικού και εκστατικού.

Άρα η προβολή αυτού του λεπτού Σώματος, η απόκτηση της ικανότητας να λειτουργεί κανείς σε αυτό με την ίδια ευκολία όπως και στο φυσικό σώμα, η εξάσκηση και εκπαίδευση αυτού του Σώματος του Φωτός, ώστε να εκπληρώνει τις επιθυμίες του Θεουργού, είναι φυσικά μερικά από τα θεμελιώδη της πρακτικής Μαγείας. Η ικανότητα επιτυχίας σε αυτήν την ιδιαίτερη φάση του έργου εξαρτάται αποκλειστικά από το κατά πόσο ο Μάγος έχει εκπαιδεύσει τη Φαντασία του, γιατί αυτή είναι ο μαγικός μοχλός για την προβολή. Εν συντομία, η τεχνική έχει ως εξής. Ο Μάγος – καθισμένος άνετα σε μια καρέκλα – εάν είναι εκπαιδευμένος στην ανάληψη κάποιας στάσης Γιόγκα και έχει αποκτήσει άνεση, ακόμη καλύτερα – και γαληνεύοντας τον νου και τα συναισθήματα του όσο γίνεται, πρέπει να προσπαθήσει να φανταστεί ότι μπροστά του στέκεται ένα ακριβές αντίγραφο του σώματός του. Εάν ο Μάγος έχει εξασκηθεί με τα σύμβολα των τάτβα ή τις πνευματικές ασκήσεις του Αγίου Ιγνάτιου και όσες περιγράφονται σε ένα προηγούμενο μέρος αυτής της μελέτης, δε θα πρέπει να αντιμετωπίσει μεγάλες δυσκολίες στη διαμόρφωση αυτής της εικόνας. Ο Θεουργός πρέπει να δει ζωντανά στον νου του πως μπροστά του στέκεται ένα ομοίωμα του σώματός του και πως είναι ντυμένο όπως ο Μάγος, με τον μαγικό χιτώνα και τη ράβδο ή το ξίφος, ανάλογα με την περίπτωση. Επίσης, πρέπει να το δει να στέκεται όρθιο, να κάθεται σε μια καρέκλα ή να είναι καθισμένο σε κάποια εύκολη και βολική Ασάνα. Εάν ο Μάγος είναι καθισμένος, η εικόνα θα πρέπει επίσης να φαίνεται καθισμένη. Με μία μεγάλη προσπάθεια της θέλησης η εικόνα θα πρέπει να κινηθεί στον νου και, ενώ θα βρίσκεται υπό στενή συνεχή παρατήρηση, να σηκωθεί όρθια στα πόδια της. Τώρα πλησιάζει το δυσκολότερο μέρος του Μάγου. Θα πρέπει να μεταφέρει τη συνείδηση του στο Σώμα του Φωτός. Αυτή η μεταφορά μπορεί να αποδειχτεί λίγο δύσκολη, γιατί μερικές φορές η συνείδηση απλώς δεν μεταφέρεται. Σε αυτήν την περίπτωση, εφαρμόζοντας κάθε ίχνος της Θέλησής του και εκδηλώνοντας ολόκληρη τη δύναμη της Φαντασίας του κατά το δυνατόν, ώστε να φαντάζεται και να θέλει να βρίσκεται στο σώμα της σκέψης, ο Θεουργός πρέπει να το βάζει να πραγματοποιεί διάφορες πράξεις. Η εφαρμογή κάποιου τυπικού, όπως το Αφοριστικό Τυπικό του Πενταγράμμου, αποτελεί έξοχη άσκηση, διότι με αυτή το Σώμα του Φωτός παροτρύνεται να κινηθεί, να στραφεί γύρω από τον άξονά του και να εκφωνήσει λέξεις. Εάν ο Μάγος επιμείνει, μετά από αρκετές προσπάθειες μπορεί να ανακαλύψει πως αντί αυτό το Σώμα του Φωτός να εφαρμόζει το Τυπικό σαν αυτόματο ενώ αυτός παρατηρεί, το εφαρμόζει αυτός ο ίδιος μέσα στο σώμα της σκέψης. Αυτές οι μέθοδοι χαλαρώνουν τα δεσμά της ψυχής και ανοίγουν τις διπλοκλειδωμένες πύλες του νου […]

[…] Αμέσως μόλις πετύχει να ενοικήσει στο Σώμα του Φωτός, ο Θεουργός πρέπει να εξασκηθεί στο να βλέπει με τις αστρικές του αισθήσεις. Πρέπει να προσπαθήσει να δει τα υλικά πράγματα και αντικείμενα που υπάρχουν στο μέρος από το οποίο μόλις αναχώρησε, να προσέξει το σώμα, την πρώην γήινη κατοικία του, την επίπλωση, τους τοίχους, το ταβάνι και όλα τα υπόλοιπα. Μόλις ανακαλύψει πως αυτό μπορεί να γίνεται αρκετά εύκολα, ας ανυψωθεί κατευθείαν προς τον ουρανό και ας παρατηρήσει τί μπορεί να φανεί εκεί. Το όλο ζήτημα είναι κυρίως εκπαιδευτικό. Το Σώμα του Φωτός, ο ακτινοβόλος ηλιακός φορέας του Αγγέλου, πρέπει να καταστεί άξιο όργανο. Όπως ακριβώς ένα παιδί ενός έτους διδάσκεται να μιλάει, να μπουσουλάει και να βαδίζει, έτσι και αυτό το λεπτό σώμα της σκέψης πρέπει να εκπαιδευτεί να λειτουργεί τέλεια στο πεδίο του. Στην εκπαίδευση αυτού του είδους ο Θεουργός θα ανακαλύψει ότι αυτά που στον εξωτερικό κόσμο είναι συμβατικά σύμβολα, σε αυτόν τον Αστρικό κόσμο ή κόσμο της σκέψης είναι δυναμικές πραγματικότητες που ζουν με τη δική τους ύπαρξη. Σκοπός του οφείλει να είναι η ολοκληρωτική έρευνα αυτού του τόπου, σε όλο το φάσμα των όψεων και τομέων που διαρκώς παρουσιάζει, καθώς στην πραγματικότητα συμπίπτει με τα όρια της δικής του συνειδητής και ασυνείδητης γνώσης.

- Israel Regardie, “Το Δέντρο της Ζωής”