Η Φύση του Θανάτου

 

Odd Nerdrum, 'Dissolving'

Ο θάνατος, αν μόνο μπορούσαμε να το αντιληφθούμε, είναι μια από τις πιο δοκιμασμένες δραστηριότητές μας. Έχουμε πεθάνει πολλές φορές και θα πεθάνουμε ξανά και ξανά. Ο θάνατος είναι ουσιαστικά ζήτημα συνείδησης. Τη μια στιγμή έχουμε συνείδηση στο φυσικό πεδίο και μια στιγμή αργότερα έχουμε αποσυρθεί σε ένα άλλο πεδίο και έχουμε ενεργό συνείδηση εκεί. Για όσο διάστημα η συνείδησή μας θα είναι ταυτισμένη με τη μορφική όψη, ο θάνατος θα διατηρεί για μας τον αρχαίο του τρόμο. Μόλις γνωρίσουμε τον εαυτό μας σαν ψυχή και διαπιστώσουμε πως είμαστε ικανοί να εστιάζουμε τη συνείδησή μας ή την αίσθηση επίγνωσης σε οποιαδήποτε μορφή ή σε οποιοδήποτε πεδίο κατά βούληση ή σε οποιαδήποτε κατεύθυνση μέσα στη μορφή του Θεού, δεν θα γνωρίζουμε πια τον θάνατο.

-Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, σελ. 494

*

Λες πως μέχρι τώρα υπάρχουν μόνο πίστεις ως προς την αθανασία, αλλά καμιά σίγουρη απόδειξη. Στη συσσώρευση των μαρτυριών, στις εσώτερες διαβεβαιώσεις της ανθρώπινης καρδιάς, στο γεγονός της πίστης στην αιώνια διάρκεια σαν ιδέας στις διάνοιες των ανθρώπων βρίσκεται μια σίγουρη ένδειξη. Αλλά η ένδειξη θα δώσει τη θέση της στην πεποίθηση και τη γνώση, πριν περάσει κι άλλη εκατονταετία, γιατί θα συμβεί ένα γεγονός και θα δοθεί μια αποκάλυψη στη φυλή, που θα μετατρέψουν την ελπίδα σε βεβαιότητα και την πίστη σε γνώση. Στο μεταξύ, ας καλλιεργηθεί μια νέα στάση για τον θάνατο κι ας εγκαινιασθεί μια νέα επιστήμη του θανάτου. Ας πάψει να είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε και αναπόφευκτα μας νικά, ας αρχίσουμε να ελέγχουμε το πέρασμά μας στην άλλη πλευρά και να κατανοούμε κάπως την τεχνική της μετάβασης.

-Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, σελ. 500

*

Το μόνο που υποστηρίζω είναι μια πιο υγιής προσέγγιση στον θάνατο· το μόνο που ζητώ να κάνω είναι η εισήγηση ότι όταν ο πόνος εξαντληθεί και επέλθει η αδυναμία, να επιτρέπεται στον ετοιμοθάνατο να προετοιμασθεί, έστω κι αν φαινομενικά δεν έχει συνείδηση για τη μεγάλη μετάβαση. Μην ξεχνάτε πως χρειάζεται δύναμη και ένα ισχυρό άδραγμα στον νευρικό μηχανισμό για να προκληθεί πόνος. Είναι άραγε αδύνατο να συλλάβουμε μια εποχή, όπου η πράξη του θανάτου θα είναι ένα θριαμβευτικό φινάλε της ζωής; Είναι άραγε αδύνατο να οραματισθούμε την εποχή, όπου οι ώρες που θα περνούμε στο νεκρικό κρεβάτι, δεν θα είναι παρά ένα υπέροχο προοίμιο μιας συνειδητής εξόδου; Όταν το γεγονός ότι ο άνθρωπος πρόκειται να απορρίψει το κώλυμα του φυσικού περιβλήματος θα είναι για τον ίδιο και για όσους τον περιστοιχίζουν το από καιρό αναμενόμενο και χαρμόσυνο επιστέγασμα; Δεν μπορείτε άραγε να οραματισθείτε την εποχή, όπου αντί για δάκρυα και φόβο και την άρνηση να αναγνωρίσουμε το αναπόφευκτο, το θνήσκον πρόσωπο και οι φίλοι του θα συμφωνούν αμοιβαία για την ώρα και τίποτε εκτός από ευτυχία δεν θα χαρακτηρίζει το πέρασμα; Ότι στις διάνοιες όσων μένουν πίσω δεν θα υπεισέρχεται η σκέψη της θλίψης και τα νεκρικά κρεβάτια θα θεωρούνται σαν πιο ευτυχισμένα γεγονότα από τις γεννήσεις και τους γάμους; Σας λέω πως πριν περάσει πολύς καιρός αυτό θα ισχύει βαθιά για τους νοήμονες της φυλής και σιγά-σιγά για όλους.

-Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, σελ. 499

*

Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε εδώ, ότι ο θάνατος διέπεται από την Αρχή της Απελευθέρωσης και όχι από εκείνη του Περιορισμού. Ο θάνατος αναγνωρίζεται μόνο σαν ένας παράγων, που πρέπει να αντιμετωπισθεί από τις αυτοσυνείδητες ζωές και παρερμηνεύεται μόνο από τα ανθρώπινα όντα, που πάσχουν από μεγαλύτερη γοητεία και παραίσθηση από όλες τις ενσαρκωμένες ζωές.

-Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, σελ. 534

*

Όταν κατανοηθεί η φύση της αληθινής Υπηρεσίας, θα διαπιστωθεί πως είναι μια όψη της θείας εκείνης ενέργειας, που εργάζεται πάντα κάτω από την όψη του καταστροφέα, γιατί καταστρέφει τις μορφές για να αποδεσμεύσει. Η υπηρεσία είναι μια εκδήλωση της Αρχής της Απελευθέρωσης και της αρχής αυτής ο θάνατος και η υπηρεσία αποτελούν δύο όψεις. Η υπηρεσία σώζει, απελευθερώνει και αποδεσμεύει σε διάφορα επίπεδα τη φυλακισμένη συνείδηση. Οι ίδιες δηλώσεις μπορούν να γίνουν για τον θάνατο. Αλλά αν η υπηρεσία δεν προσφερθεί με μια ενορατική κατανόηση όλων των ενεχόμενων γεγονότων, ερμηνευμένη με νοημοσύνη και εφαρμοσμένη με ένα πνεύμα αγάπης στο φυσικό πεδίο, θα αποτύχει να εκπληρώσει επαρκώς την αποστολή της.

-Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, σελ. 537

*

Ο Φόβος του Θανάτου.

Ο Φόβος του Θανάτου βασίζεται:

α. Στον τρόμο των τελικών διαδικασιών απόσχισης κατά την πράξη του καθαυτού θανάτου.

β. Στον τρόμο του αγνώστου και του απροσδιόριστου.

γ. Στην αμφιβολία ως προς την τελική αθανασία.

δ. Στη δυστυχία της εγκατάλειψης αγαπημένων ή της δικής μας εγκατάλειψης.

ε. Στις αρχαίες αντιδράσεις σε περασμένους βίαιους θανάτους που βρίσκονται βαθιά στο υποσυνείδητο.

ζ. Στην προσκόλληση στη μορφική ζωή, επειδή με αυτήν ταυτίζεται πρώτιστα η συνείδηση.

η. Στην παλιά λανθασμένη διδασκαλία για τον Παράδεισο και την Κόλαση, που αμφότερα είναι μια εξίσου δυσάρεστη προοπτική για ορισμένους τύπους.

-Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, σελ. 300

*

Με την πάροδο του χρόνου και πριν το τέλος του επόμενου αιώνα θα διαπιστωθεί τελικά ότι ο θάνατος είναι ανύπαρκτος με την έννοια που νοείται τώρα. Η συνέχεια της συνείδησης θα είναι τόσο πλατιά αναπτυγμένη και τόσοι πολλοί άνθρωποι του ανώτατου τύπου θα λειτουργούν ταυτόχρονα στους δύο κόσμους, ώστε ο παλιός φόβος θα φύγει και η επικοινωνία μεταξύ του αστρικού πεδίου και του φυσικού πεδίου θα είναι τόσο σταθερά εδραιωμένη και τόσο επιστημονικά ελεγχόμενη, ώστε το έργο των μέντιουμ σε ύπνωση θα τερματιστεί ορθά και αίσια. Η συνήθης κοινή μεντιουμική ύπνωση και οι υλοποιήσεις υπό έλεγχο και Ινδούς οδηγούς είναι το ίδιο ακριβώς διαστροφές της επικοινωνίας μεταξύ των δύο πεδίων, όπως είναι οι σεξουαλικές διαστροφές και οι διαστρεβλώσεις της αληθινής συνάφειας και επικοινωνίας μεταξύ των φύλων. Δεν αναφέρομαι εδώ στο έργο των ψυχορατικών, αδιάφορο πόσο φτωχό είναι, ούτε στην κατάληψη του σώματος από οντότητες υψηλής τάξης, αλλά στα δυσάρεστα φαινόμενα της πνευματιστικής υλοποίησης, του εκτοπλάσματος και του τυφλού και μη νοήμονος έργου που γίνεται από παλιούς εκφυλισμένους Ατλάντειους και από ψυχές δεμένες στη γη, όπως ο κοινός Ινδός αρχηγός και οδηγός. Δεν έχουμε τίποτε να μάθουμε από αυτούς και πολλά να αποφύγουμε. Η βασιλεία του φόβου του θανάτου έχει σχεδόν τελειώσει και σύντομα θα εισέλθουμε σε μια περίοδο γνώσης και βεβαιότητας που θα καθαρίσει το έδαφος όλων των φόβων μας. Καθώς πραγματευόμαστε τον φόβο του θανάτου, μπορούμε να κάνουμε ελάχιστα πέρα από το να ανυψώσουμε το όλο θέμα σε ένα πιο επιστημονικό επίπεδο και – με την επιστημονική αυτή έννοια – να διδάξουμε τους ανθρώπους πώς να πεθαίνουν. Υπάρχει μια τεχνική θανάτου, όπως ακριβώς υπάρχει μια τεχνική ζωής, αλλά η τεχνική αυτή χάθηκε σε μεγάλο βαθμό στη Δύση και έχει σχεδόν χαθεί, εκτός από μερικά κέντρα Γιγνωσκόντων στην Ανατολή. Περισσότερα μπορεί ίσως να πραγματευθούμε αργότερα, αλλά οι σπουδαστές που τα διαβάζουν αυτά μπορούν να διατηρήσουν κατά νου τη σκέψη της αναγκαίας προσέγγισης σ’ αυτό το ζήτημα και ίσως καθώς μελετούν, διαβάζουν και σκέφτονται να βρουν στον δρόμο τους ενδιαφέρον υλικό που θα μπορούσε βαθμιαία να συγκεντρωθεί και να δημοσιευθεί.

-Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, σελ. 301-302

*

Ο φόβος του θανάτου και της κατάθλιψης αποτελούν για τον άνθρωπο τον Ένοικο στο Κατώφλι την τωρινή εποχή και κύκλο. Αμφότεροι φανερώνουν αισθαντική αντίδραση σε ψυχολογικούς παράγοντες και δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν με τη χρήση ενός άλλου παράγοντα όπως είναι το θάρρος. Πρέπει να αντιμετωπισθούν από την παντογνωσία της ψυχής που εργάζεται μέσω του νου – όχι από την παντοδυναμία της. Εδώ βρίσκεται ένας αποκρυφιστικός υπαινιγμός.

-Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, σελ. 309

*

Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης έχει τις ρίζες του σε έναν ενδόμυχο φόβο του θανάτου· δια της παρουσίας αυτού του φόβου η φυλή διάνοιξε τον δρόμο της μέχρι το τωρινό της στάδιο μακροβιότητας και διάρκειας.

-Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, σελ. 626

*

Ορισμός του Θανάτου.

Ο ίδιος ο θάνατος είναι μέρος της Μεγάλης Πλάνης και υπάρχει μόνο λόγω των πέπλων που συγκεντρώσαμε γύρω μας.

-Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων, Τόμ. V, σελ. 451

*

Αλλά ο κόσμος τείνει να λησμονεί ότι κάθε νύχτα, τις ώρες του ύπνου, πεθαίνουμε στο φυσικό πεδίο και είμαστε ζωντανοί και λειτουργικοί αλλού. Λησμονούν ότι έχουν ήδη αποκτήσει ευχέρεια στην εγκατάλειψη του φυσικού σώματος, επειδή δεν μπορούν προς το παρόν να φέρουν πίσω στη φυσική εγκεφαλική συνείδηση την ανάμνηση αυτής της εξόδου και του επακόλουθου διαλείμματος στην ενεργό ζωή, αποτυγχάνουν να συσχετίσουν τον θάνατο με τον ύπνο. Ο θάνατος στο κάτω-κάτω είναι μόνο ένα μεγαλύτερο διάλειμμα στη ζωή της λειτουργίας στο φυσικό πεδίο· απλώς “φεύγει μακριά” κανείς για μεγαλύτερη περίοδο. Αλλά η διαδικασία του καθημερινού ύπνου και η διαδικασία του περιστασιακού θανάτου είναι ταυτόσημες, με τη μόνη διαφορά πως στον ύπνο το μαγνητικό νήμα ή ρεύμα ενέργειας στο οποίο ρέει η ζωική δύναμη διατηρείται ανέπαφο και συνιστά τον δρόμο επιστροφής στο σώμα. Κατά τον θάνατο αυτό το ζωικό νήμα σπάει ή κόβεται. Όταν συμβεί αυτό, η συνειδητή οντότητα δεν μπορεί να επιστρέψει στο πυκνό φυσικό σώμα και τότε το σώμα αυτό, επειδή στερείται της αρχής της συνοχής, διασπάται.

-Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, σελ. 494

*

Οι διαδικασίες της αφαίρεσης (όπως μπορείτε έτσι να δείτε) συνδέονται με τη ζωική όψη, κινητοποιούνται με μια πράξη της πνευματικής θέλησης και συνιστούν την “αρχή της ανάστασης που κρύβεται στο έργο του Καταστροφέα”, όπως το εκφράζει ένα παλιό εσωτερικό ρητό. Η κατώτατη εκδήλωση αυτής της αρχής μπορεί να ιδωθεί στη διαδικασία εκείνου που καλούμε Θάνατο – ο οποίος είναι στην πραγματικότητα ένα μέσον αφαίρεσης της ζωικής αρχής που εμψυχώνεται από συνείδηση, από τη μορφή ή τα σώματα στους τρεις κόσμους. Έτσι προβάλλει η μεγάλη σύνθεση και η καταστροφή, ο θάνατος και η διάλυση δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτε άλλο παρά ζωικές διαδικασίες. Η αφαίρεση είναι ενδεικτική εξέλιξης, προόδου και ανάπτυξης. Είναι εκείνη η όψη του Νόμου της Ζωής (ή του Νόμου της Σύνθεσης, όπως ονομάζεται με ορισμένες ευρύτερες έννοιες) με την οποία ειδικά ασχολείται ο μυημένος.

-Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων, Τόμ. V, σελ. 163

*

Η ζωή προσεγγίζεται από τη σκοπιά του Παρατηρητή και όχι του συμμέτοχου σε ένα πραγματικό πείραμα και εμπειρία στους τρεις κόσμους (φυσικό - συναισθηματικό - νοητικό)... Αν είναι μυημένοι μαθητές, δεν έχουν καθόλου επίγνωση των δραστηριοτήτων και αντιδράσεων της προσωπικότητάς τους, επειδή ορισμένες όψεις της κατώτερης φύσης είναι πλέον τόσο ελεγχόμενες και εξαγνισμένες, ώστε έχουν πέσει κάτω από το κατώφλι της συνείδησης και έχουν εισέλθει στον κόσμο του ενστίκτου· συνεπώς, δεν υπάρχει μεγαλύτερη επίγνωσή τους από όση ο άνθρωπος που κοιμάται δεν έχει συνείδηση της ρυθμικής λειτουργίας του κοιμισμένου φυσικού του φορέα. Είναι μια βαθιά και τελείως ακατανόητη αλήθεια. Σχετίζεται με την όλη διαδικασία του θανάτου και μπορεί να θεωρηθεί σαν ένας από τους ορισμούς του θανάτου· κρατά το κλειδί για τις μυστηριώδεις λέξεις “η δεξαμενή της ζωής”. Στην πραγματικότητα ο θάνατος είναι ασυνειδησία για ό,τι μπορεί να λειτουργεί στη μια ή άλλη μορφή, αλλά σε μια μορφή της οποίας η πνευματική οντότητα δεν έχει καμιά απολύτως επίγνωση. Η δεξαμενή της ζωής είναι ο τόπος του θανάτου και αυτό είναι το πρώτο μάθημα που μαθαίνει ο μαθητής...

-Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων, Τόμ. V, σελ. 99-100

*

Σκοποί του Θανάτου.

Μέσω του θανάτου διεξάγεται μια μεγάλη διαδικασία ενοποίησης στην “πτώση ενός φύλλου” και την επακόλουθη ταύτισή του με το έδαφος στο οποίο πέφτει, έχουμε ένα μικρό παράδειγμα αυτής της μεγάλης και αιώνιας διαδικασίας ενοποίησης, δια του γίγνεσθαι και του θανάτου σαν αποτέλεσμα του γίγνεσθαι.

-Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων, Τόμ. ΙΙ, σελ. 173

*

Μιλώ για τον Θάνατο σαν κάποιος που γνωρίζει το ζήτημα τόσο από την εμπειρία του εξωτερικού κόσμου όσο και από την εσώτερη ζωική έκφραση: Δεν υπάρχει θάνατος. Υπάρχει, όπως ξέρετε, είσοδος σε πληρέστερη ζωή. Υπάρχει ελευθερία από τα εμπόδια του σάρκινου φορέα. Η διαδικασία απόσχισης που τόσο πολύ φοβίζει, δεν υπάρχει, εκτός στις περιπτώσεις βίαιου και αιφνίδιου θανάτου και τότε το μόνο αληθινά ενοχλητικό είναι μια στιγμιαία και συγκλονιστική αίσθηση επικείμενου κινδύνου και καταστροφής και κάτι που προσεγγίζει πολύ το ηλεκτρικό σοκ. Τίποτε περισσότερο. Για τον ανεξέλικτο ο θάνατος είναι κυριολεκτικά ένας ύπνος και μια λήθη, γιατί ο νους δεν είναι αρκετά αφυπνισμένος για να αντιδράσει και η δεξαμενή της μνήμης είναι προς το παρόν πρακτικά άδεια. Για τον μέσο καλό πολίτη ο θάνατος είναι μια συνέχιση της διαδικασίας της ζωής στη συνείδησή του και μια προώθηση των ενδιαφερόντων και τάσεων της ζωής. Η συνείδησή του και η αίσθηση της επίγνωσής του παραμένουν ίδιες και αναλλοίωτες. Δεν νιώθει μεγάλη διαφορά, τον φροντίζουν καλά και συχνά δεν έχει επίγνωση ότι πέρασε από το επεισόδιο του θανάτου. Για τον μοχθηρό και σκληρά ιδιοτελή, για τον εγκληματία και για εκείνους τους λίγους που ζουν μόνο για την υλική πλευρά, προκύπτει εκείνη η κατάσταση που αποκαλούμε “γήινη πρόσδεση”. Οι δεσμοί που χάλκεψαν με τη γη και η γήινη ροπή όλων τους των επιθυμιών τους εξαναγκάζουν να παραμείνουν κοντά στη γη και στο τελευταίο τους πλαίσιο στο γήινο περιβάλλον. Επιζητούν απελπισμένα και με κάθε δυνατό μέσον να ξαναέλθουν σε επαφή και να επιστρέψουν. Σε μερικές περιπτώσεις η μεγάλη προσωπική αγάπη για όσους έμειναν πίσω ή η μη εκπλήρωση ενός αναγνωρισμένου και επείγοντος καθήκοντος κρατά τους καλούς και αγαθούς σε μια κάπως παρόμοια κατάσταση. Για τον ζηλωτή ο θάνατος είναι μια άμεση είσοδος σε μια σφαίρα υπηρεσίας και έκφρασης, με την οποία είναι καλά εξοικειωμένος και την οποία αναγνωρίζει αμέσως σαν όχι νέα. Στις ώρες του ύπνου του έχει αναπτύξει ένα πεδίο ενεργού υπηρεσίας και μάθησης. Τώρα απλά λειτουργεί σε αυτό για είκοσι τέσσερις ώρες (μιλώντας με όρους του χρόνου του φυσικού πεδίου) αντί για τις συνήθεις λίγες ώρες του γήινου ύπνου του.

-Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, σελ. 300-301

*

Ο αληθινός θάνατος, σύμφωνα με τον νόμο, επέρχεται με την επίτευξη του αντικειμενικού σκοπού και συνεπώς με την κατάπαυση της έφεσης... Το αιθερικό αντίγραφο ενός ανθρώπου, ενός πλανητικού Λόγου και ενός ηλιακού Λόγου, όταν συντρίβεται παύει να είναι πολωμένο ως προς τον ένοικό του και έτσι επιτρέπει τη διαφυγή. Δεν είναι πλέον (για να το διατυπώσουμε διαφορετικά) πηγή έλξης ούτε εστιακό μαγνητικό σημείο. Καθίσταται μη-μαγνητικό και ο μεγάλος Νόμος της Έλξης παύει να το ελέγχει· συνεπώς η επόμενη κατάσταση της μορφής είναι η αποσύνθεση.

-Πραγματεία επί τον Κοσμικού Πυρός, σελ. 129-130

*

“Ο Νόμος απαιτεί την είσοδο εκείνου που μπορεί να επιφέρει μια αλλαγή”. Έχοντας υπόψη όσα έδωσα αλλού, είναι προφανές ότι εκείνο που πρέπει να βρει είσοδο είναι εκείνη η ζωτική συγκεντρωμένη θέληση, που όταν κινητοποιηθεί σε ένα άτομο, μια ομάδα, ένα έθνος, ένα βασίλειο της φύσης (ένα πλανητικό κέντρο) και στον πλανήτη σαν σύνολο, δηλαδή σε όλα τα πλανητικά κέντρα ταυτόχρονα, θα προκαλέσει μια ανακίνηση, μια αλλαγή μέτρου, μια νέα κίνηση και ορμή, μια ανύψωση και μια επακόλουθη αφαίρεση. Οι αλλαγές που επέρχονται στα κέντρα όταν λαμβάνει χώρα ο θάνατος του φυσικού σώματος, δεν έχουν ποτέ ως τώρα παρατηρηθεί ή καταγραφεί· όμως είναι σαφώς ορατές στον οφθαλμό του μυημένου και αποδεικνύονται πολύ ενδιαφέρουσες και κατατοπιστικές. Η αναγνώριση της κατάστασης των κέντρων επιτρέπει στον μυημένο να γνωρίζει – κατά τη διαδικασία χορήγησης θεραπείας – κατά πόσο είναι επιτρεπτή ή όχι η φυσική θεραπεία του σώματος. Μπορεί να δει αν η βουλητική αρχή της αφαίρεσης στην οποία αναφέρθηκα, είναι ενεργώς παρούσα ή όχι. Η ίδια διαδικασία μπορεί να ιδωθεί να λαμβάνει χώρα σε οργανώσεις και πολιτισμούς στους οποίους καταστρέφεται η μορφική όψη για να μπορέσει να αφαιρεθεί η ζωή και να δομήσει πάλι αργότερα για λογαριασμό της μια πιο επαρκή μορφή. Είναι η ίδια στις μεγάλες διαδικασίες της μύησης οι οποίες δεν είναι μόνο διαδικασίες διεύρυνσης της συνείδησης, αλλά είναι ριζωμένες στον θάνατο ή τη διαδικασία αφαίρεσης που οδηγεί στην ανάσταση και την ανάληψη. Αυτό που επιφέρει αλλαγή είναι μια εκφόρτιση (για να χρησιμοποιήσω μια τελείως ανεπαρκή φράση) διευθυνόμενης και εστιασμένης βουλητικής ενέργειας. Είναι τόσο μαγνητική σε ποιότητα, ώστε προσελκύει τη ζωή των κέντρων, επιφέροντας τη διάλυση της μορφής και την αποδέσμευση της ζωής. Ο θάνατος έρχεται στον άνθρωπο ατομικά, με τη συνήθη έννοια του όρου, όταν η θέληση για ζωή στο φυσικό σώμα φεύγει και τη θέση της παίρνει η θέληση για αφαίρεση. Αυτό αποκαλούμε θάνατο. Σε περιπτώσεις θανάτου στον πόλεμο, για παράδειγμα, δεν είναι τότε θέμα ατομικής θέλησης για απόσυρση, αλλά υποχρεωτική συμμετοχή σε μια μεγάλη ομαδική αφαίρεση. Από τη δική της θέση η ψυχή του ανθρώπου ατομικά αναγνωρίζει το τέλος ενός κύκλου ενσάρκωσης και ανακαλεί τη ζωή της. Το κάνει με μια εκφόρτιση βουλητικής ενέργειας που είναι αρκετά ισχυρή για να επιφέρει την αλλαγή... Ο Χριστός αναφερόταν σε αυτό το έργο της αφαίρεσης σε σχέση με το τρίτο μεγάλο πλανητικό κέντρο, την Ανθρωπότητα, όταν είπε (μιλώντας ως Αντιπρόσωπος της Ιεραρχίας του δεύτερου πλανητικού κέντρου στο οποίο όλα τα ανθρώπινα όντα που επιτυγχάνουν τη μύηση “αποσύρονται” εσωτερικά) “καγώ αν υψωθώ, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν”. Ένας διαφορετικός λόγος από τον δικό Του λόγο θα προφερθεί στο τέλος των αιώνων, όταν ο Κύριος του Κόσμου μιλήσει από τη Σαμπάλλα (το πρώτο πλανητικό κέντρο), αφαιρέσει τη ζωική αρχή από την Ιεραρχία και κάθε ζωή και συνείδηση εστιασθεί τότε στο πλανητικό κεφαλικό κέντρο – τη Μεγάλη Αίθουσα Συμβουλίου στη Σαμπάλλα... “Ο Νόμος απαιτεί ότι οι αλλαγές που έτσι προκλήθηκαν, να απομακρύνουν τη μορφή, να φέρουν ποιότητα στο φως και να θέσουν την έμφαση στη ζωή”. Εδώ οι τρεις μεγάλες όψεις – μορφή, ποιότητα και ζωή – έρχονται σε σχέση και το σημείο του εξελικτικού αντικειμενικού σκοπού φανερώνεται στο αληθινό του φως – ΖΩΗ. Σημειώστε αυτή τη φράση. Η μορφή ή εμφάνιση, έχοντας εξυπηρετήσει τον σκοπό της, εξαφανίζεται. Λαμβάνει χώρα ο θάνατος της μορφής. Η ποιότητα, η κύρια θεία ιδιότητα που αναπτύσσεται σε αυτόν τον πλανήτη, αποβαίνει κυρίαρχη και αποκτά “συνείδηση του εαυτού της” – όπως λέει το αρχαίο κείμενο. Έχει ταυτότητα και ατομικότητα αλλά δεν έχει μορφή εφαρμογής, εκτός από το μεγαλύτερο εκείνο όλο όπου βρίσκει τη θέση της. Ούτε η μορφή ούτε η ποιότητα (σώμα ή συνείδηση) είναι προεξάρχουσες στη νέα κατάσταση Ύπαρξης, αλλά μόνο η ζωική όψη, το πνεύμα στο δικό του πεδίο, αποβαίνει ο δεσπόζων παράγοντας. Κάποιο αμυδρό φως στη σημασία του μπορεί να έρθει, αν λάβετε υπόψη ότι τα επτά πεδία μας είναι μόνο τα επτά υποπεδία του κοσμικού φυσικού πεδίου. Η διαδικασία της ανάπτυξης ευαισθησίας στην επταπλή αυτή εξέλιξη αναλαμβάνεται για να επιτρέψει στον μυημένο να λειτουργήσει στο κοσμικό αστρικό πεδίο, όταν αποσυρθεί ή αφαιρεθεί μετά τις ανώτερες μυήσεις. Αφαιρείται τελείως από την πλανητική μας ζωή. Μόνο ένας παράγοντας μπορεί να το αποτρέψει και αυτός είναι η δέσμευσή του να υπηρετήσει πρόσκαιρα μέσα στον πλανητικό αξεπέραστο δακτύλιο. Λέγεται ότι τα Μέλη της Ιεραρχίας που δεσμεύθηκαν σε αυτό το έργο έχουν Βουδδική συνείδηση και η γραμμή καταγωγής Τους (νοούμενη αποκρυφιστικά) αρχίζει από τον Αιώνιο Προσκυνητή, τον Κύριο του Κόσμου, έπειτα τον Βούδδα και τέλος τον Χριστό. Μένουν ταυτισμένοι μέσω ελεύθερης επιλογής με την “ποιότητα που φαίνεται μέσα στο φως” και στο διάστημα της ελεύθερα παρεχόμενης υπηρεσίας Τους εργάζονται με την όψη συνείδηση για να θέσουν αργότερα την έμφαση στην όψη ζωή.

-Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων, Τόμ. V, σελ. 164-166

*

Τα δέκα οκτώ πυρά πρέπει να σβήσουν· οι μικρότερες ζωές (που ενσωματώνουν την αρχή της μορφής, της επιθυμίας και της σκέψης, το σύνολο της δημιουργικότητας που βασίζεται στη μαγνητική αγάπη) πρέπει να επιστρέψουν στη δεξαμενή της ζωής και να μη μείνει τίποτε παρά εκείνο που τις έφερε σε ύπαρξη, η κεντρική θέληση που γίνεται γνωστή από τα αποτελέσματα της ακτινοβολίας ή πνοής της. Αυτός ο διασκορπισμός, ο θάνατος ή διάλυση είναι στην πραγματικότητα ένα μεγάλο αποτέλεσμα που παράγεται από το κεντρικό Αίτιο και η εντολή είναι συνεπώς: “Πρέπει να το επιφέρουν με την εφέλκυση της θέλησης”... Ο μαθητής βρίσκει την ομάδα του στο Άσραμ του Διδασκάλου και συνειδητά και με κατανόηση κυριαρχεί τον θάνατο – τον από μακρού φοβερό εχθρό της ύπαρξης. Ανακαλύπτει ότι ο θάνατος είναι απλά ένα αποτέλεσμα που προκαλείται από τη ζωή και από τη συνειδητή του θέληση και είναι ένας τρόπος με τον οποίον διευθύνει την ουσία και ελέγχει την ύλη. Αυτό γίνεται συνειδητά εφικτό, γιατί ο μαθητής έχοντας αναπτύξει επίγνωση των δύο θείων όψεων – της δημιουργικής δραστηριότητας και της αγάπης – είναι εστιασμένος στην ανώτατη όψη και γνωρίζει ότι ο ίδιος είναι η Θέληση, η Ζωή, ο Πατήρ, η Ενάδα, ο Ένας.

-Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων, Τόμ. V, σελ. 104-105

*

Μια μεγάλη αναστάτωση σε όλα τα βασίλεια της φύσης χαρακτηρίζει αυτή την εποχή και γενιά· μια τρομακτική καταστροφή όλων των μορφών της θείας ζωής σε κάθε βασίλειο υπήρξε ο χαρακτηριστικός φθόγγος αυτής της αναστάτωσης. Ο σύγχρονος πολιτισμός μας δέχθηκε ένα θανάσιμο πλήγμα από το οποίο δεν θα ανακάμψει ποτέ, αλλά το οποίο θα αναγνωρισθεί κάποτε σαν “πλήγμα απελευθέρωσης” και σαν σύνθημα για ό,τι είναι καλύτερο, νέο και πιο κατάλληλο, ώστε το ανελισσόμενο πνεύμα να κάνει την εμφάνισή του. Μεγάλες και διεισδυτικές ενέργειες και οι εφελκυσθείσες δυνάμεις ήλθαν σε σύγκρουση, η οποία μιλώντας σχηματικά, ανύψωσε το ορυκτό βασίλειο στους ουρανούς και κατέβασε πυρ από τον ουρανό. Σας μιλώ πραγματικά και όχι απλώς συμβολικά. Τα σώματα των ανδρών, γυναικών και παιδιών καθώς και των ζώων καταστράφηκαν, οι μορφές του φυτικού βασιλείου και οι δυναμικότητες του ορυκτού βασιλείου διασπάσθηκαν, διασκορπίσθηκαν και εξολοθρεύθηκαν. Η συνεκτική ζωή όλων των πλανητικών μορφών έχασε πρόσκαιρα τη συνοχή της. Όπως αναφέρει μια αρχαία προφητεία: “Κανείς αληθινά ενωμένος Ήχος δεν μεταδίδεται από μορφή σε μορφή, από ζωή σε ζωή. Μόνο μια κραυγή πόνου, ένα αίτημα για αποκατάσταση και μια επίκληση για ανακούφιση από την αγωνία, την απόγνωση και την άκαρπη προσπάθεια μεταδίδεται από εδώ προς τα Εκεί”. Όλη αυτή η αναστάτωση του “εδάφους” του κόσμου – πνευματικού, ψυχολογικού και φυσικού – όλη αυτή η ρήξη των μορφών και των οικείων πλαισίων της πλανητικής μας ζωής έπρεπε να λάβει χώρα πριν μπορέσει να αναδυθεί η Ιεραρχία στη δημόσια συνείδηση· όλα αυτά έπρεπε να κάνουν το έργο τους στις ψυχές των ανθρώπων πριν την είσοδο της Νέας Εποχής η οποία θα φέρει μαζί της την Αποκατάσταση των Μυστηρίων και την αποκατάσταση των λαών της γης. Τα δύο πηγαίνουν μαζί. Είναι ένα από τα κύρια σημεία που επιζητώ να τονίσω. Η ρήξη, η διάσπαση και οι τελείως χαώδεις συνθήκες που υπήρχαν τα τελευταία πεντακόσια χρόνια σε όλα τα βασίλεια της φύσης διάνοιξαν επιτέλους τον δρόμο τους σε παράλληλες φυσικές συνθήκες. Αυτό είναι καλό και επιθυμητό, σημειώνει το προοίμιο μιας καλύτερης οικοδόμησης ενός καλύτερου κόσμου, την κατασκευή επαρκέστερων μορφών ζωής και πιο ορθών ανθρώπινων στάσεων συν έναν υγιέστερο προσανατολισμό στην πραγματικότητα. Το καλύτερο μένει να γίνει. Καθετί έρχεται γοργά στην επιφάνεια – το καλό και το κακό, το επιθυμητό και το ανεπιθύμητο, το παρελθόν και το μέλλον (γιατί τα δύο είναι ένα)· το άροτρο του Θεού επετέλεσε σχεδόν το έργο του, το ξίφος του πνεύματος απέκοψε το κακό παρελθόν από το ακτινοβόλο μέλλον και αμφότερα φαίνονται να συμβάλλουν στον Οφθαλμό του Θεού· ο υλικός πολιτισμός μας θα φανεί να δίνει γοργά τη θέση του σε μια πιο πνευματική κουλτούρα· οι εκκλησιαστικές οργανώσεις μας με τις περιορισμένες και συγκεχυμένες θεολογίες τους θα παραχωρήσουν σύντομα τη θέση τους στην Ιεραρχία με την αναδυόμενη διδασκαλία της – διαυγή, πραγματική, ενορατική και μη δογματική.

-Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων, Τόμ. V, σελ. 134-135

*

“Η έντονη επιθυμία για την αισθαντική ύπαρξη είναι προσκόλληση. Είναι εγγενής σε κάθε μορφή, διαιωνίζεται από μόνη της και γίνεται γνωστή ακόμη και στον πολύ σοφό”. Όταν η ζωή ή Πνεύμα αποσύρεται, η μορφή πεθαίνει αποκρυφιστικά. Όταν η σκέψη του εγώ ή ανώτερου εαυτού απορροφάται στο δικό του πεδίο, δεν υπάρχει ενέργεια που να εξωστρέφεται στην ύλη των τριών κόσμων κι έτσι δεν είναι εφικτή η μορφική δόμηση και η μορφική προσκόλληση. Αυτό βρίσκεται σε ευθυγράμμιση με την αποκρυφιστική κοινοτοπία ότι “η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη” και συμφωνεί επίσης με τη διδασκαλία ότι το σώμα της Χριστικής αρχής (ο βουδδικός φορέας) αρχίζει να συντονίζεται μόνο καθώς ξεθωριάζουν οι κατώτερες παρορμήσεις... Η προσκόλληση στη μορφή ή η έλξη της μορφής για το Πνεύμα αποτελεί τη μεγάλη ενελικτική ώθηση. Η άπωση της μορφής και η επακόλουθη μορφική διάσπαση αποτελεί τη μεγάλη εξελικτική ώθηση.

-Το Φως της Ψυχής, σελ. 137-138

*

Όταν το αίτιο, η επιθυμία, δημιουργήσει το αποτέλεσμά του, την προσωπικότητα ή τη μορφική όψη του ανθρώπου, τότε όσο θα υφίσταται η θέληση για ζωή, τόσο θα εμμένει η μορφή. Διατηρείται σε εκδήλωση μέσω της νοητικής ζωτικότητας. Αυτό έχει καταδειχθεί επανειλημμένα στα ιατρικά χρονικά, γιατί έχει αποδειχθεί ότι όσο διατηρείται η αποφασιστικότητα για ζωή, τόσο πιθανόν διαρκεί και η ζωή στο φυσικό πεδίο, αλλά τη στιγμή που θα αποσυρθεί η θέληση ή το ενδιαφέρον του ενοίκου στο σώμα δεν θα επικεντρώνεται πλέον στην εκδήλωση της προσωπικότητας, επακολουθεί ο θάνατος και λαμβάνει χώρα η διάσπαση της νοητικής αυτής εικόνας, του σώματος.

-Το Φως της Ψυχής, σελ. 397

*

Υπάρχουν δύο κύριες γραμμές εξέλιξης, εκείνη που αφορά την ύλη και τη μορφή και εκείνη που αφορά την ψυχή, την όψη συνείδηση, τον στοχαστή σε εκδήλωση. Για καθεμιά από αυτές η ατραπός της προόδου διαφέρει και καθεμιά ακολουθεί την πορεία της. Όπως σημειώθηκε, για μεγάλη χρονική περίοδο η ψυχή ταυτίζεται με τη μορφική όψη και προσπαθεί να ακολουθήσει την “Ατραπό του Θανάτου”, γιατί τέτοια είναι πραγματικά η σκοτεινή ατραπός για τον στοχαστή. Αργότερα, με επίμονη προσπάθεια η ταύτιση αυτή παύει, η ψυχή αποκτά επίγνωση του εαυτού της και της ατραπού της ή ντάρμα και ακολουθεί τότε την οδό του φωτός και της ζωής. Όμως πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου ότι για αμφότερες τις όψεις η δική τους ατραπός είναι η ορθή ατραπός και ότι οι ωθήσεις που κρύβονται στον φυσικό φορέα ή στο αστρικό σώμα δεν είναι καθαυτές εσφαλμένες. Κατάντησαν εσφαλμένες από ορισμένες πλευρές, όταν στρεβλώθηκαν από την ορθή χρήση τους και αυτή η αντίληψη οδήγησε τον μαθητή στο Βιβλίο του Ιώβ να κραυγάσει και να πει “οία συνετέλουν και ουκ άξια ήτασέ με”. Οι δύο γραμμές ανάπτυξης είναι χωριστές και διακριτές και αυτό πρέπει να το μάθει κάθε ζηλωτής.

-Το Φως της Ψυχής, σελ. 402-403

Alice A. Bailey