Ω Δόξα
Γήινο Τέκνο του Σκότους:
-
"Σε γνωρίζω, ω δόξα,
Τα μάτια και το μέτωπο σου
Πλημμυρισμένο με λευκή φωτιά.
Έλα πίσω σε μένα τώρα.
Μαζί περιπλανηθήκαμε
Σε εποχές που φύγαν,
Οι σκέψεις μας, καθώς αναλογιζόμαστε
Ήταν αστέρια στην αυγή.
Η δόξα μου χάθηκε.
Το γαλανό και το χρυσαφί μου.
Όμως εσυ κρατάς αναμμένη
Τη φωτιά του ήλιου όπως παλιά.
Τα δικά μου βήματα είναι δεμένα
Στο λιβάδι και την πέτρα..."
Άγιος Άγγελος του Φωτός:
-
"Γιατί να τρέμει και να θρηνεί τώρα
Αυτός που κάποτε τον υπάκουαν τα αστέρια;
Έλα τώρα στα βαθιά
Και μη φοβάσαι....
Ένα διαμάντι φλέγεται
Στα βάθη της Μοναξιάς,
Το πνεύμα σου επιστρέφοντας
Μπορεί να διεκδικήσει το θρόνο του.
Σε νησιά που φράζουν φλόγες
Οι θλίψεις του θα παύσουν
Απορροφημένες στη σιγή
Και σβησμένες στην ειρήνη.
Έλα, ακοΰμπα το φτωχό σου κεφάλι
Στην καρδιά μου, όπου λάμπει
Με κατακόκκινη αγάπη πάνω
Στην καρδιά σου για τους θρήνους της.
Τη δύναμή μου παραδίδω
Σε σένα όπως πρέπει,
Έλα, γιατί η λαμπρότητα
Σε περιμένει!"
Α. Ε.
