Η μυητική διαδικασία στα Μυστήρια του Ήλιου


«Ο Εαυτός είναι ο Κύριος όλων των πραγμάτων, είναι ο Βασιλιάς των πάντων. 
Όπως όλες οι ακτίνες ενός τροχού περιέχονται μέσα στο κέντρο και την περιφέρεια, 
έτσι και όλα τα πράγματα περιέχονται μέσα σε αυτόν τον Εαυτό· 
όλοι οι εαυτοί περιέχονται μέσα σε αυτόν τον Εαυτό». 
(Μπριχανταρανγιάκα, II, τόμος 15)

Αυτός ο Εαυτός, ο ύψιστος, ο μοναδικός και ο παγκόσμιος, συμβολιζόταν από τον Ήλιο, καθώς η ζωοδότρια ακτινοβολία του είναι με τη σειρά της το έμβλημα της Ψυχής που σκοτώνει τα γήινα πάθη, τα οποία ήταν ανέκαθεν εμπόδιο για την επανασύνδεση του Μοναδικού του Εαυτού (του Πνεύματος) με το Συλλογικό Εαυτό. Από εδώ προέρχεται και το αλληγορικό μυστήριο, του οποίου μόνο τα γενικά χαρακτηριστικά μπορούν να δοθούν εδώ. Το τελούσαν οι «Γιοι της Πύρινης Ομίχλης» και του «Φωτός». Ο δεύτερος Ήλιος (η «δεύτερη υπόσταση» του Ντραχ) εμφανιζόταν όταν, αρχίζοντας τη δοκιμασία του, ο Βισβακάρμαν, ο Ιεροφάντης, έκοβε εφτά από τις ακτίνες του και τις αντικαθιστούσε με ένα στέμμα από βάτα, οπότε ο «Ήλιος» γινόταν Βικαρτάνα, στερημένος από τις ακτίνες ή την ακτινοβολία του. Μετά από αυτό ο Ήλιος -τον οποίο υποδυόταν ο υποψήφιος για μύηση- έπρεπε να κατέλθει στην Πατάλα, τις υποχθόνιες περιοχές, σε μια δοκιμασία του Τάνταλου. Βγαίνοντας από εκεί θριαμβευτής, αναδυόταν από τον τόπο των παθών και της ανομίας για να ξαναγίνει Καρμασακσίν, μάρτυρας του ανθρώπινου Κάρμα και να προβάλλει για άλλη μια φορά θριαμβευτής μέσα στη δόξα της αναγέννησής του, σαν Γκράχα-Ράτζα, Βασιλιάς των Αστερισμών και να τον αποκαλέσουν Γκαμπχαστιμάν, δηλαδή «αυτός που επανέκτησε τις ακτίνες του».

Ο «μύθος» του λαϊκού Πάνθεου της Ινδίας, το οποίο βασίζεται και προέρχεται από τον ποιητικό μυστικισμό του Ριγκ-Βέντα - τα λόγια του οποίου απεικονίζονταν κατά το μεγαλύτερο μέρος παραστατικά στη διάρκεια των θρησκευτικών Μυστηρίων- αναπτύχθηκε στην πορεία της εξωτερικής του εξέλιξης στην παρακάτω αλληγορία. Τώρα μπορεί να την συναντήσει κανείς σε αρκετά από τα Πουρανά και σε άλλες Γραφές. Στο Ριγκ-Βέντα και στους Ύμνους του ο Βισβακάρμαν, ο Μυστηριακός Θεός, είναι ο Λόγος, ο Δημιουργός, ένας από τους μεγαλύτερους Θεούς και σε δύο από τους ύμνους αναφέρεται σαν ο ύψιστος. Αυτός είναι ο Παντοδύναμος (Βισβακάρμαν), ο επονομαζόμενος «Μεγάλος Αρχιτέκτονας του Σύμπαντος», ο Θεός που βλέπει τα πάντα... ο πατέρας, ο γενήτορας, ο ρυθμιστής, που δίνει στους θεούς το όνομά τους και βρίσκεται πέρα από την κατανόηση των θνητών, όπως κάθε Μυστηριακός Θεός. Εσωτερικά είναι η προσωποποίηση της δημιουργικής εκδηλωμένης Δύναμης και στη γλώσσα των μυστηρίων είναι η συλλογική έκφραση της έβδομης αρχής του ανθρώπου. Γιατί είναι ο γιος του Μπουθάνα, της αυτοδημιουργημένης φωτεινής Ουσίας και της ενάρετης, αγνής και όμορφης Γιόγκα-Σίντα, της παρθένας Θεάς, της οποίας το όνομα είναι αποκαλυπτικό, αφού προσωποποιούσε τη γιογκική δύναμη, την «αγνή μητέρα» που δημιουργεί τους Μύστες. Στους Ύμνους της Ριγκ-Βέντα ο Βισβακάρμαν εκτελεί τη «μεγάλη θυσία», θυσιάζει δηλαδή τον εαυτό του για τον κόσμο. Η μετάφραση του Νιρούκτα από τους Ανατολιστές περιγράφει τη θυσία με τον εξής τρόπο:


Ο Βισβακάρμαν πρώτα προσφέρει όλο τον κόσμο σε μια θυσία 
και έπειτα τελειώνει θυσιάζοντας τον εαυτό του.

Στις μυστικές αναπαραστάσεις του χαρακτήρα του ο Βισβακάρμαν ονομάζεται συχνά Βιτόμπα και απεικονίζεται σαν το «Θύμα», ο «Θεάνθρωπος» ή ο εσταυρωμένος στο διάστημα Αβατάρα.

Σε ένα μυστικό έργο σχετικά με τα Μυστήρια και τις μυητικές τελετουργίες, στο οποίο δίνονται πολύ γενικά, αλλά σωστά, τμήματα για τις ιερουργικές στάσεις και δοκιμασίες στις οποίες υποβαλλόταν ο υποψήφιος, μαζί με τη δοκιμασία βρίσκουμε και τις ακόλουθες λεπτομέρειες. (1) Ο νεόφυτος, συμβολίζοντας τον ήλιο σαν Σαχάσρα-Κιράνα -«αυτός με τις χίλιες ακτίνες»- παρουσιάζεται γονατιστός μπροστά στον ιεροφάντη. Αυτός κόβει εφτά βόστρυχους από τα μακριά μαλλιά του νεόφυτου και στην επόμενη απεικόνιση 
(2) το λαμπρό στέμμα από χρυσές ακτίνες του υποψηφίου απομακρύνεται και αντικαθίσταται από ένα στεφάνι με λεπτά αγκάθια, που συμβολίζουν την απώλεια*. Αυτή η αναπαράσταση γινόταν στην Ινδία και τις περιοχές πέραν των Ιμαλαΐων.
Προκειμένου να γίνει «Τέλειος» ο σακρινταγκάμιν (κυριολεκτικά, «εκείνος που θα ξαναγεννηθεί») έπρεπε, ανάμεσα στις άλλες δοκιμασίες, να κατέλθει στην Πατάλα, τον «κάτω κόσμο» και μόνο μετά από αυτή τη διαδικασία μπορούσε να ελπίζει ότι θα γίνει αναγκάμιν, «εκείνος που δε θα γεννηθεί ξανά». Ο τέλειος μυημένος επέλεγε αν θα εμφανιστεί εκούσια με ανθρώπινη μορφή στον κόσμο των ανθρώπων ή θα αναπαυθεί πρώτα στον Κόσμο των Θεών (το Ντεβάτσαν του μυημένου) και έπειτα να ξαναγεννηθεί πάνω στη Γη μας. Έτσι το επόμενο στάδιο εμφανίζει τον υποψήφιο να προετοιμάζεται για αυτό το ταξίδι (3)Κατά τη διάρκεια της πορείας του ερχόταν αντιμέτωπος με κάθε είδους πειρασμό (δε μας επιτρέπεται να τους απαριθμήσουμε ή να μιλήσουμε για αυτούς). Αν κατάφερνε να τους υπερνικήσει, τότε ελάμβανε χώρα η μύηση. Αν αποτύγχανε, τότε αναβαλλόταν, ή ακυρωνόταν τελείως. Οι διαδικασίες αυτές διαρκούσαν εφτά ημέρες. Στο διάστημα των τριών πρώτων, όπως λέγεται, δοκιμαζόταν και εξεταζόταν η ικανότητά του στην απόκρυφη γνώση. Την τέταρτη μέρα - (4) δενόταν με τα πόδια τεντωμένα και τα χέρια εκτεταμένα πάνω σε μια ξύλινη βάση, σύμβολο της εξάγνισης, ενώ τα ελαττώματά του έπρεπε σιγά-σιγά να μετουσιωθούν, όπως λειαίνεται ένα κομμάτι ακατέργαστο ξύλο. Ύστερα από αυτό αφηνόταν μόνος μέσα σε μια υπόγεια κρύπτη, σε απόλυτο σκοτάδι, για δύο μέρες και δύο νύχτες...

Στην Αίγυπτο ο νεόφυτος, βυθισμένος σε έκσταση, τοποθετείτο σε μια άδεια σαρκοφάγο μέσα στην Πυραμίδα, όπου ελάμβαναν χώρα οι μυητικές τελετές. Στην Ινδία και την Κεντρική Ασία δενόταν πάνω σε ξύλινες σανίδες και όταν το σώμα του γινόταν σαν του νεκρού (έπεφτε σε έκσταση), μεταφερόταν μέσα στην κρύπτη. Ύστερα ο Ιεροφάντης αγρυπνούσε δίπλα του «καθοδηγώντας τη φαινομενική ψυχή (το αστρικό σώμα) από αυτό τον κόσμο του Σαμσάρα (ή πλάνης) στα βασίλεια του κάτω κόσμου, από τα οποία, αν τα κατάφερνε, είχε το δικαίωμα να ελευθερώσει εφτά δυστυχισμένες ψυχές». Περιβεβλημένος με το Ανανταμαγιακόσα, το σώμα της ευδαιμονίας, ο Σροταπάνα παρέμενε εκεί όπου δεν έχουμε το δικαίωμα να τον ακολουθήσουμε. Οταν επέστρεφε, λάμβανε τη Λέξη, με ή χωρίς το «αίμα της καρδιάς» του Ιεροφάντη.

Βέβαια, στην πραγματικότητα ο Ιεροφάντης ποτέ δε σκοτωνόταν -ούτε στην Ινδία ούτε πουθενά αλλού, ο φόνος ήταν αλληγορικός- εκτός και αν ο Μυητής είχε διαλέξει το Μυούμενο σαν διάδοχο του και είχε αποφασίσει να του μεταβιβάσει την τελευταία και υπέρτατη ΛΕΞΗ, οπότε μετά έπρεπε να πεθάνει, επειδή μόνο ένας άνθρωπος σε κάθε έθνος είχε το δικαίωμα να γνωρίζει τη λέξη. Πολλοί είναι οι μεγάλοι Μυημένοι που πέρασαν με αυτόν τον τρόπο πέρα από τον ορατό κόσμο, εξαφανιζόμενοι. Πρόκειται για μεταβίβαση φωτός μάλλον και όχι πνευματικής και θείας ζωής - για διάχυση Σοφίας και όχι αίματος. Αλλά αργότερα η αλληγορική γλώσσα εκλήφθηκε κατά γράμμα, με αποτέλεσμα να προκαλεί τρόμο στους μετέπειτα πνευματικούς αναζητητές.

Όλοι αυτοί οι Ιεροφάντες και Μυημένοι ήταν τύποι του Ήλιου και της Δημιουργικής Αρχής (πνευματικής δύναμης), όπως ήταν οι Βισβακάρμαν και Βικαρτάνα, από την αρχή των Μυστηρίων. Ο διάσημος Τέκτονας Ραγκόν δίνει παράξενες λεπτομέρειες και ερμηνείες για τις ηλιακές τελετές. Υποστηρίζει ότι ο βιβλικός Χιράμ, ο μεγάλος ήρωας του Τεκτονισμού (ο «γιος της χήρας») -μια όψη του Όσιρι- είναι ο Ηλιακός Θεός, ο δημιουργός των τεχνών και ο «αρχιτέκτονας», αφού το όνομα Χιράμ σημαίνει ο «ανυψωμένος», ένας τίτλος που ανήκει στον Ήλιο. Κάθε Αποκρυφιστής γνωρίζει πόσο στενά σχετίζονται με τον Όσιρι και τις Πυραμίδες οι διηγήσεις των Βασιλέων που αφορούν το Σολωμόντα, το Ναό του και την κατασκευή του. Γνωρίζει επίσης ότι ολόκληρη η τεκτονική τελετή Μύησης βασίζεται πάνω στη βιβλική αλληγορία της κατασκευής του Ναού, ενώ οι Τέκτονες πολύ βολικά ξεχνούν ή ίσως αγνοούν το γεγονός ότι αυτή η τελευταία διήγηση βασίζεται πάνω σε αιγυπτιακούς και ακόμη αρχαιότερους συμβολισμούς. Ο Ραγκόν το εξηγεί δείχνοντας ότι οι τρεις σύντροφοι του Χιράμ, οι «τρεις δολοφόνοι», αντιπροσωπεύουν τους τρεις τελευταίους μήνες του χρόνου. Ο Χιράμ αντιπροσωπεύει τον Ήλιο, από το θερινό ηλιοστάσιο και πέρα και η όλη τελετουργία είναι μια αστρονομική αλληγορία.

Κατά τη διάρκεια του θερινού ηλιοστάσιου, ο Ήλιος εγείρει ύμνους ευγνωμοσύνης από καθετί που αναπνέει. Επομένως, ο αντιπρόσωπος του ο Χιράμ μπορεί να μεταβιβάσει, σε όποιον έχει δικαίωμα, την ιερή Λέξη, δηλαδή τη ζωή. Όταν ο Ήλιος κατέρχεται στα κατώτερα, όλη η Φύση βουβαίνεται και ο Χιράμ δεν μπορεί πια να δώσει την ιερή Λέξη στους συντρόφους του, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν τους τρεις νεκρούς μήνες του χρόνου. Ο πρώτος σύντροφος χτυπάει το Χιράμ αδύναμα με έναν κανόνα είκοσι τέσσερις ίντσες (εξήντα εκατοστά) μακρύ, σύμβολο των είκοσι τεσσάρων ωρών που αποτελούν μια ημερήσια περιστροφή. Είναι η πρώτη υποδιαίρεση του χρόνου, η οποία, μετά την ανύψωση του παντοδύναμου άστρου, απειλεί αδύναμα την ύπαρξή του δίνοντάς του το πρώτο χτύπημα. Ο δεύτερος σύντροφος τον χτυπάει με ένα σιδερένιο τετράγωνο, σύμβολο της τελευταίας εποχής, απεικονιζόμενο με την τομή δύο ευθείων γραμμών. Αυτές οι ευθείες διαιρούν σε τέσσερα ίσα μέρη το ζωδιακό κύκλο και το κέντρο του συμβολίζει την καρδιά του Χιράμ, η οποία αγγίζει το σημείο των τεσσάρων τετραγώνων που αντιπροσωπεύουν τις τέσσερις εποχές. Δεύτερη διαίρεση του χρόνου, η οποία καταφέρει ένα βαρύτερο χτύπημα στην ύπαρξη του ήλιου. Ο τρίτος σύντροφος τον χτυπάει θανάσιμα στο μέτωπο με ένα δυνατό χτύπημα της ξύλινης σφύρας του, η κυλινδρική μορφή της οποίας συμβολίζει το έτος, το δακτυλίδι ή κύκλο. Τρίτη διαίρεση του χρόνου, η ολοκλήρωση της οποίας δίνει το τελευταίο χτύπημα στην ύπαρξη του αποθνήσκοντος Ήλιου. Από την ερμηνεία αυτή συμπεραίνεται ότι ο Χιράμ, αυτός που ανακάλυψε τα μέταλλα, ο ήρωας του νέου μύθου με τον τίτλο του αρχιτέκτονα, είναι ο Όσιρις (ο Ήλιος) της σύγχρονης μύησης. Η Ίσιδα, η χήρα του, είναι η Στοά, το έμβλημα της Γης (στα Σανσκριτικά λοκά, ο κόσμος) και ο Ώρος, γιος του Όσιρι (ή του φωτός) και της χήρας του, είναι ο ελεύθερος Τέκτονας, δηλαδή ο Μυημένος που κατοικεί στη γήινη στοά (το τέκνο της Χήρας και του Φωτός).

Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρουμε τους Ιησουίτες, γιατί η παραπάνω τελετουργία είναι δικό τους δημιούργημα. Για να δώσουμε ένα παράδειγμα του πώς κατάφεραν να ρίξουν στάχτη στα μάτια των κοινών ανθρώπων, ώστε να τους εμποδίσουν να δουν τις αλήθειες του Αποκρυφισμού, θα τονίσουμε τι έκαναν σε αυτό που σήμερα καλείται Ελευθεροτεκτονισμός. Η Αδελφότητα αυτή κατέχει πράγματι σημαντικό μέρος του συμβολισμού και των τυπικών του Αποκρυφισμού, τα οποία από αμνημονεύτων χρόνων μεταβιβάστηκαν από τις αρχέγονες Μυήσεις. Για να καταστήσουν αυτή την Αδελφότητα μια αβλαβή άρνηση, οι Ιησουίτες έστειλαν μερικούς από τους πιο ικανούς απεσταλμένους τους μέσα στο Τάγμα, οι οποίοι αρχικά έκαναν τους απλοϊκούς αδελφούς να πιστέψουν ότι το αληθινό μυστικό χάθηκε μαζί με το Χιράμ Αμπίφ και ύστερα τους έπεισαν να ενσωματώσουν αυτή την πίστη μέσα στο τυπικό τους. Έπειτα επινόησαν αληθοφανείς αλλά ψεύτικους ανώτερους βαθμούς, υποκρινόμενοι ότι ρίχνουν περισσότερο φως στο χαμένο μυστικό, ότι οδηγούν τον υποψήφιο και τον ικανοποιούν με μορφές δανεισμένες από το πραγματικό, αλλά που δεν περιείχαν καμιά ουσία και ήταν έντεχνα δημιουργημένες ώστε να οδηγούν τον ένθερμο Νεόφυτο σε αδιέξοδο. Και έτσι, άνθρωποι καθ' όλα λογικοί και ικανοί συναντούνται κατά διαστήματα και με κάθε σοβαρότητα, ζήλο και ειλικρίνεια, να περνούν μέσα από την παρωδία της αποκάλυψης «αντικαταστημένων μυστικών», αντί των αληθινών.

Αν ο αναγνώστης καταφύγει στο πολύ σημαντικό και πολύ χρήσιμο έργο με τίτλο Βασιλική Τεκτονική Εγκυκλοπαίδεια, στο άρθρο «Ροδοσταυρισμός», θα βρει τι έκαναν οι Ιησουίτες για να καταστρέψουν τον Τεκτονισμό. Μιλώντας για την περίοδο που η ύπαρξη της μυστηριώδους Αδελφότητας (για την οποία πολλοί υποκρίνονται ότι γνωρίζουν κάτι, αν όχι πολλά, και στην πραγματικότητα δε γνωρίζουν τίποτε) έγινε γνωστή για πρώτη φορά, αναφέρει:

"Κατά τις περασμένες εποχές, στα μεγαλύτερα στρώματα της κοινωνίας υπήρχε ένας τρόμος για το αόρατο, ο οποίος, όπως έδειξαν πολύ καθαρά τα πρόσφατα γεγονότα και φαινόμενα, δεν έχει ξεπεραστεί εντελώς. Εξαιτίας αυτού οι μελετητές της Φύσης και του πνεύματος εξαναγκάζονταν σε μια μυστικότητα που δεν ήταν πάντα ευπρόσδεκτη... Οι Καββαλιστικοί στοχασμοί του Γιόχαν Ρόιχλιν οδήγησαν στη μανιασμένη δράση ενός Λούθηρου και ο υπομονετικός μόχθος του Τρίτενχάμ δημιούργησε το σύγχρονο σύστημα της διπλωματικής κρυπτογραφικής γραφής... Αξίζει να σημειωθεί ότι ένας συγκεκριμένος αιώνας, αυτός στον οποίο εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι Ροδόσταυροι, διακρίνεται σαν εποχή κατά την οποία έγιναν οι περισσότερες προσπάθειες για την απολύτρωση των δεσμών του παρελθόντος [Παπισμός και Εκκλησιαστικισμός]. Σε αυτό οφείλεται και η αντίθεση της ηττημένης μερίδας και η μανία της ενάντια σε καθετί μυστηριώδες ή άγνωστο. Οργάνωσε με τη σειρά της ψευδοροδοσταυρικές και τεκτονικές εταιρίες.... τις οδήγησε να παγιδέψουν παράτυπα τους αδύναμους αδελφούς του Αληθινού και Αόρατου Τάγματος και έπειτα να προδώσουν θριαμβευτικά καθετί που θα μπορούσε να μεταβιβαστεί αστόχαστα στα ανώτερα στελέχη αυτών των προσωρινών και απατηλών ενώσεων. Χρησιμοποιήθηκε κάθε είδους πονηριά από τις αυθεντίες που αμύνονταν ενάντια στην πρόοδο της αλήθειας, για να εξαναγκάσουν είτε με λόγια, είτε με τη δύναμη ή τον τρόμο, όσους ήταν δυνατό, να δεχθούν τον Πάπα σαν Κύριο. Όταν το κατάφερναν, όπως γνωρίζουν πολλοί που έχουν προσηλυτιστεί σε αυτή την πίστη αλλά δεν τολμούν να το ομολογήσουν, τα άτομα αντιμετωπίζονταν με περιφρόνηση και εγκαταλείπονταν να δώσουν τη μάχη για τη ζωή τους όσο καλύτερα μπορούσαν, χωρίς να τους παραχωρηθεί ούτε η γνώση εκείνων των απορρήτων που ισχυρίζεται ότι κατέχει η ρωμαϊκή πίστη".

Αν και ο Τεκτονισμός έχει φθαρεί, κανείς δεν είναι ικανός να συντρίψει τον αληθινό, αόρατο Ροδόσταυρο και τον Ανατολικό Μυημένο. Ο συμβολισμός του Βισβακάρμαν και του Σούρια-Βικαρτάνα επιβίωσε εκεί που δολοφονήθηκε ο Χιράμ Αμπίφ. Δεν είναι απλώς ένα αστρονομικό γεγονός, αλλά πρόκειται για την πιο σημαντική τελετουργία, μια κληρονομιά των Αρχαϊκών Μυστηρίων που διέσχισε τις εποχές και χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα. Συμβολίζει ένα ολόκληρο δράμα του Κύκλου της Ζωής, των προοδευτικών ενσαρκώσεων, των ψυχικών αλλά και των φυσιολογικών μυστικών, για τα οποία ούτε η Εκκλησία, ούτε η Επιστήμη γνωρίζουν τίποτε, παρ' όλο που αυτή ακριβώς η τελετουργία οδήγησε στην εκδήλωση του μεγαλύτερου από τα χριστιανικά Μυστήρια. Ο τελευταίος Μυημένος, η περήφανη Ρώμη των Κατακομβών, έδωσε το θανατηφόρο χτύπημα στον ΙΕΡΟΦΑΝΤΗ-ΜΥΗΤΗ της. Μόνο που το έκανε πολύ βιαστικά! Ο Ιεροφάντης πέθανε πριν προλάβει να μεταβιβάσει στο μελλοντικό Διάδοχο του τη ΛΕΞΗ. Έτσι η θυσία αποδείχθηκε άχρηστη και η μύηση «ατελής». Ο Ιεροφάντης των Σαπτά Σίνταμ (εφτά ποταμών) και των ΣΑΠΤΑΡΣΙ (των εφτά μεγάλων Ρίσι) δεν είναι νεκρός και ίσως έχει κάτι να πει στους σύγχρονους Μυημένους των «Εφτά Λόφων». Είναι απλά θέμα χρόνου και υπομονής.

_________________________________

*Στο έργο (Αποκαλυμμένη Ίσιδα, Τομ. II, σελ. 41-42), αναφέρεται ένα τμήμα αυτής της τελετής. Το δόγμα της Λύτρωσης ανάγεται στην αρχαία «ειδωλολατρεία». Λέμε: 

«Αυτός ο θεμέλιος λίθος της εκκλησίας, η οποία για αιώνες πίστευε ότι βασιζόταν πάνω σε ένα στέρεο βράχο, έχει εξεταστεί τώρα από την επιστήμη και έχει αποδειχθεί ότι προέρχεται από τους Γνωστικούς. Ο καθηγητής Ντράπερ δείχνει ότι ήταν ελάχιστα γνωστό τις μέρες του Τερτυλιανού και ότι «δημιουργήθηκε ανάμεσα στους Γνωστικούς αιρετικούς» (βλέπε The History of the Conflict Between Religion and Science, σελ. 224)... [Αλλά υπάρχουν αρκετές αποδείξεις ότι] δε δημιουργήθηκε μεταξύ τους περισσότερο από ό,τι ο «χρισμένος» Χριστός και η Σοφία. Τον πρώτο τον διαμόρφωσαν κατά το πρότυπο του «Βασιλιά Μεσσία», της αρσενικής αρχής της σοφίας και τη δεύτερη βάση της τρίτης Σεφίρα από τη χαλδαϊκή Καββάλα ή από τον Ινδό Μπράχμα και τη Σαρασβάτι, ή τον Παγανιστή Διόνυσο και τη Δήμητρα. Εδώ βρισκόμαστε σε στέρεο έδαφος, γιατί, όπως έχει αποδειχθεί, η Καινή Διαθήκη δεν εμφανίστηκε με την πλήρη μορφή της, όπως αυτή που έχουμε σήμερα, παρά μόνο 300 χρόνια μετά την εποχή των Αποστόλων, ενώ το Ζοχάρ και τα άλλα καββαλιστικά βιβλία φαίνεται ότι ανήκουν στον πρώτο αιώνα της εποχής μας, αν όχι σε μεταγενέστερη εποχή.

Οι Γνωστικοί αποδέχονταν πολλές από τις ιδέες των Εσσαίων και οι Εσσαίοι είχαν τα μείζονα και τα ελάσσονα Μυστήριά τους, τουλάχιστον δυο αιώνες πριν από την εποχή μας. Αυτοί ήταν οι Οζαρίμ ή Μυημένοι, οι απόγονοι των Αιγύπτιων ιεροφαντών, στη χώρα των οποίων είχαν εγκατασταθεί για αρκετούς αιώνες πριν προσηλυτιστούν στο βουδιστικό μοναχισμό από τους ιεραπόστολους του βασιλιά Ασόκα και συγχωνευτούν αργότερα με τους πρώτους Χριστιανούς. Είναι πιθανό πως υπήρχαν πριν να βεβηλωθούν και να καταστραφούν οι αρχαίοι αιγυπτιακοί ναοί από τις ασταμάτητες εισβολές των Περσών, των Ελλήνων και άλλων κατακτητικών φυλών. Οι ιεροφάντες αναπαριστούσαν τη λύτρωση κατά το Μυστήριο της Μύησης αιώνες πριν εμφανιστούν οι Γνωστικοί ή ακόμη και οι Εσσαίοι. Ανάμεσα στους ιεροφάντες ήταν γνωστό σαν το ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ και θεωρείτο όχι μια λύτρωση για την «πτώση του ανθρώπου» στην Εδέμ, αλλά απλά μια εξιλέωση για τα παρελθόντα, παρόντα και μελλοντικά αμαρτήματα της άμαθης, αλλά παρ' όλα αυτά μολυσμένης ανθρωπότητας. Ο ιεροφάντης είχε το δικαίωμα να διαλέξει αν θα προσφέρει την αγνή και αναμάρτητη ζωή του σαν θυσία για τη φυλή του στους θεούς, με τους οποίους ήλπιζε να ξαναενωθεί, ή θα χρησιμοποιούσε κάποιο ζώο σαν σφάγιο. Κατά την τελευταία στιγμή της επιβλητικής «νέας γέννησης» ο Μυσταγωγός μεταβίβαζε τη «λέξη» στο μυημένο και αμέσως μετά του έβαζαν ένα όπλο στο δεξί χέρι και τον διέταζαν να χτυπήσει. Αυτή είναι η πραγματική καταγωγή του χριστιανικού δόγματος της λύτρωσης».

Όπως λέει ο Μπαλάνς: «Η καταστροφή είναι ο μεγάλος Θεός του Κόσμου», δικαιώνοντας επομένως τη φιλοσοφική αντίληψη του ινδικού Σίβα. Σύμφωνα με αυτόν τον αμετάβλητο και ιερό νόμο, ο Μυημένος ήταν αναγκασμένος να σκοτώσει το Μυσταγωγό. Διαφορετικά η μύηση παρέμενε ατελής... Είναι ο θάνατος αυτός που γεννάει τη ζωή. (Orthodoxie maconnique, σελ. 104). Όλα αυτά, όμως, ήταν συμβολικά και εξωτερικά. Το όπλο και ο φόνος πρέπει να κατανοηθούν με το αλληγορικό τους νόημα.


Ε. Π. Μπλαβάτσκυ

Δημοφιλή Άρθρα

Ο Μάγος του Στρόβολου

Ενθεογενή

Τρεις Θέσεις Σκέψης

ΦΡΑΚΤΑΛ: Η Γεωμετρία του Χάους και οι Φιλοσοφικές της προεκτάσεις

Οι Διδασκαλίες του Δον Χουάν

Χερουβείμ