Το πεδίο μάχης του Αστρικού Πεδίου
Κανόνας Έβδομος
Οι διπλές δυνάμεις του πεδίου, στο οποίο πρέπει να αναζητηθεί η ζωτική δύναμη, φαίνονται.
Ο Ηλιακός Άγγελος αντικρύζει τις δύο Ατραπούς.
Οι πόλοι κραδαίνονται.
Μια εκλογή αντιμετωπίζει αυτός που διαλογίζεται.
[…] Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε, ότι καθώς η ανθρωπότητα εισέρχεται στη νοητική κληρονομιά της, εμφανίζεται ταυτόχρονα μια αυξημένη τάση για μαγικό έργο. Σχολές διαβεβαίωσης προβάλλουν παντού και η εξαγγελλόμενη πρόθεσή τους είναι να
δημιουργήσουν τις φυσικές συνθήκες, όπου ο άνθρωπος μπορεί να έχει ό,τι θεωρεί αξιοθαύμαστο και σκόπιμο. Βιβλία για το θέμα του δημιουργικού νου πλημμυρίζουν τις αγορές και οι συζητήσεις για τη δύναμη πίσω απ’ τις δημιουργικές τέχνες θεωρούνται ζωτικής σημασίας. Οι ψυχολόγοι εξετάζουν επισταμένως το όλο ζήτημα και παρότι επί του παρόντος το ιδεώδες αντιμετωπίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά με όρους του φυσικού πεδίου, ωστόσο το σύνολο υποδεικνύει μια κραδασμική δραστηριότητα στην παγκόσμια ψυχή, καθώς εκφράζεται δια της ανθρωπότητας και προβάλλει απ᾿ το νοητικό βασίλειο. Οι πρωτοπόροι της φυλής και οι βασικοί στοχαστές και δημιουργικοί εργάτες της ανθρωπότητας δεν είναι παρά οι ευαίσθητοι που ανταποκρίνονται αμεσότερα στις νοητικές ώσεις. Είναι προς το παρόν μειονότητα και οι περισσότεροι άνθρωποι ανταποκρίνονται σε δυνάμεις και κραδασμούς, που εκπορεύονται από το πεδίο των συναισθημάτων και της επιθυμίας. Ωστόσο, όλο και περισσότεροι αφυπνίζονται και η σημασία των έξι πρώτων Κανόνων της Μαγείας θα γίνεται όλο και πιο φανερή. […]
Στα λόγια αυτού του κανόνα συντίθεται ικανοποιητικά το αστρικό πεδίο με τη λειτουργία και το πρόβλημά του. Σημειώστε τους όρους που χρησιμοποιούνται στην περιγραφή που δίνεται με λίγες σύντομες φράσεις:
Το πεδίο των διπλών δυνάμεων.
Το πεδίο των δύο ατραπών.
Το πεδίο όπου αναζητείται η ζωτική δύναμη.
Το πεδίο των κραδαινόµενων πόλων.
Το πεδίο όπου γίνεται εκλογή.
Ένα από τα πιο ζωτικά πράγματα που κάθε ζηλωτής πρέπει να κάνει, είναι να μάθει να κατανοεί το αστρικό πεδίο, να αντιλαμβάνεται τη φύση του και να μάθει να στέκει ελεύθερος απ’ αυτό κι έπειτα να εργάζεται σ’ αυτό. Στις οδηγίες αυτές, επιζητώ να δώσω κάποια σαφή διδασκαλία γι’ αυτό το πεδίο, γιατί τη στιγμή που ο άνθρωπος μπορεί να “δει” στο αστρικό πεδίο και μπορεί να επιτύχει ισορροπία και να μείνει σταθερός στο μέσο των κραδαινόµενων δυνάμεών του, τη στιγμή εκείνη είναι έτοιμος για μύηση.
Πρώτα, ας συγκεντρώσουμε μερικούς από τους όρους που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν αυτή τη σφαίρα του θείου Όντος, με την οποία ο άνθρωπος πρέπει στην αρχή να ταυτιστεί, να εισδύσει στο κέντρο, να διαπεράσει την καλυμμένη πλάνη της και
τελικά να σταθεί σταθερά άθικτος, αποσπασμένος, ανεπηρέαστος κι ελεύθερος.
Ο όρος “αστρικός” που τόσο συχνά χρησιμοποιείται, είναι στην πραγματικότητα μια ακυρολεξία. Η Ε.Π.ΜΠ. είχε βασικά δίκαιο, όταν χρησιμοποίησε τον όρο σε σχέση με τα αιθερικά ή ζωτικά πεδία του φυσικού πεδίου. Όταν γίνει επαφή με τον αιθερικό κόσμο, η πρώτη εντύπωση που δίνεται, είναι πάντοτε ενός αστρικού φωτός, λαμπρού, σπινθηροβόλου. Βαθμιαία ωστόσο η λέξη ταυτίστηκε με το Κάµα ή επιθυμία κι έτσι χρησιμοποιήθηκε για το πεδίο της συναισθηματικής αντίδρασης.
Έχει ενδιαφέρον να το σημειώσουμε αυτό, γιατί αποτελεί από μόνο του ένα παράδειγμα του αποτελέσματος του αστρικού πεδίου στον ανθρώπινο εγκέφαλο, ο οποίος στην απληροφόρητη κατάστασή του αντιστρέφει την πραγματικότητα και βλέπει τα πράγματα σε μια αντεστραμμένη κατάσταση. Η εμφάνιση του αστρικού πεδίου, όταν ιδωθεί για πρώτη φορά σαφώς απ' τον “διανοιχθέντα οφθαλμό” του ζηλωτή, είναι ένα πεδίο πυκνής ομίχλης, σύγχυσης, μεταβαλλόμενων μορφών, αλληλοδιαπερατών και αναμειγνυόμενων χρωμάτων κι έχει τέτοια καλειδοσκοπική εμφάνιση, ώστε το μάταιο του εγχειρήματος φαίνεται συντριπτικό. Δεν είναι φως αστρικό ή διαυγές. Είναι έκδηλα μια αδιαπέραστη αταξία, γιατί είναι το πεδίο συνάντησης των δυνάμεων. Επειδή οι δυνάμεις στο
σώμα του ίδιου του ζηλωτή βρίσκονται κι αυτές σε αταξία, σμίγει
με το περιβάλλον χάος σε τέτοια έκταση, ώστε είναι σχεδόν αδύνατο στην αρχή για την επιτηρούσα ψυχή, να ξεχωρίσει τον δικό της αστρικό μηχανισμό απ’ τον αστρικό μηχανισμό της ανθρωπότητας σαν σύνολο και από τον αστρικό μηχανισμό του κόσμου.
Μέσω του απατηλού αυτού πανοράματος, ο ζηλωτής πρέπει να διανοίξει τον δρόμο του, βρίσκοντας το κλειδί ή το νήμα, που θα τον οδηγήσει έξω από τον λαβύρινθο και κρατώντας σφικτά κάθε μικροσκοπικό τµήµα της πραγματικότητας όπως του παρουσιάζεται, μαθαίνει να διακρίνει την αλήθεια από τη γοητεία, το μόνιμο από το πρόσκαιρο και το βέβαιο από το απατηλό. Όπως το διατυπώνει το Αρχαίο Σχόλιο:
“Ας αδράξει ο μαθητής την ουρά του όφι της σοφίας κι αφού
την πιάσει σταθερά, ας την ακολουθήσει στο βαθύτερο κέντρο
της Αίθουσας της Σοφίας. Ας μην εξαπατηθεί από την παγίδα,
που του στήνει ο όφις της πλάνης, αλλά ας κλείσει τα μάτια του
στο πολύχρωμο ποίκιλμα στη ράχη του και τα αυτιά του
στη μελωδία της φωνής του. Ας διακρίνει το πετράδι που βρίσκεται
στο μέτωπο του όφι, του οποίου κρατά την ουρά και με την ακτινοβολία του
ας διασχίσει τις λασπωμένες αίθουσες της μάγια.”
Καμιά γοητεία, καμιά πλάνη δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ, τον άνθρωπο που τάχθηκε στο χρέος της διάνυσης της σαν κόψη ξυραφιού Ατραπού, η οποία οδηγεί μέσα από την έρημο, μέσα από το πυκνό δάσος, μέσα από τα βαθιά νερά της θλίψης και της αγωνίας, μέσα από την κοιλάδα της θυσίας και πάνω από τα όρη του οράματος, στην πύλη της Απελευθέρωσης. Μπορεί μερικές φορές να ταξιδεύει στο σκοτάδι (και η πλάνη του σκότους είναι πολύ πραγματική), μπορεί μερικές φορές να ταξιδεύει σ’ ένα φως τόσο εκτυφλωτικό και συνταρακτικό, ώστε με δυσκολία να μπορεί να βλέπει τον δρόμο μπροστά. Μπορεί να γνωρίσει τι είναι να διστάζει κανείς πάνω στην Ατραπό και να πέφτει από την κούραση της υπηρεσίας και του αγώνα, μπορεί προσωρινά να παραστρατήσει και να περιπλανηθεί σε μονοπάτια φιλοδοξίας, ατομικού συμφέροντος και υλικής σαγήνης, αλλά το ολίσθημα δε θα είναι παρά σύντομο. Τίποτε στον παράδεισο ή στην κόλαση, στη γη ή αλλού δεν μπορεί να σταματήσει την πρόοδο του ανθρώπου που αφυπνίστηκε στην πλάνη, διέκρινε την πραγματικότητα πέρα από τη γοητεία του αστρικού πεδίου και άκουσε, έστω και μόνο μια φορά, το σαλπιγκτήριο κάλεσμα της ψυχής του.
Το αστρικό πεδίο είναι επίσης η Κουρουκσέτρα τόσο της ανθρωπότητας σαν σύνολο όσο και της ατομικής ανθρώπινης μονάδας. Είναι το πεδίο μάχης, όπου πρέπει να βρεθεί το Βατερλό κάθε ζηλωτή. Σε κάποια ζωή έρχεται μια συναισθηματική κρίση, όπου αναλαμβάνεται μια αποφασιστική δράση και ο μαθητής αποδεικνύει τον έλεγχό του πάνω στη συναισθηματική του φύση. Μπορεί να πάρει τη μορφή κάποιας μεγάλης και ζωτικής δοκιμασίας που καλύπτει ένα σύντομο διάστημα, αλλά απαιτεί κάθε εφόδιο σοφίας κι
αγνότητας που διαθέτει ο μαθητής ή μπορεί να είναι μια μακρά και παρατεταμένη συναισθηματική ένταση, που εκτείνεται σε πολλά χρόνια ζωής. Αλλά με την εξασφάλιση επιτυχίας και την επίτευξη καθαρής όρασης και ορθής κρίσης (μέσω ορθής διάκρισης) ο
μαθητής πιστοποιεί την καταλληλότητά του για τη δεύτερη μύηση. […]
Το αστρικό πεδίο είναι επίσης το πεδίο όπου τα ζεύγη των αντιθέτων δρουν και αλληλενεργούν και όπου η έλξη των μεγάλων δυαδικοτήτων γίνεται δυναμικά αισθητή. Πρώτιστα, η αλληλενέργεια είναι μεταξύ της ψυχής και του φορέα της, της ύλης, αλλά υπάρχουν πολλές μικρότερες δυαδικότητες που παίζουν τον ρόλο τους και που αναγνωρίζονται πιο εύκολα από τον μέσο άνθρωπο.
Το φως και το σκοτάδι αλληλενεργούν όπως ακριβώς η ηδονή κι ο πόνος: το καλό και το κακό συναντώνται και σχηματίζουν τον
στίβο των Θεών και η φτώχεια και τα πλούτη εξουδετερώνονται αμοιβαία. Η όλη σύγχρονη οικονομική κατάσταση έχει αστρική φύση: είναι προϊόν της επιθυμίας και αποτέλεσμα μιας ορισμένης ιδιοτελούς χρήσης των δυνάμεων της ύλης. Η θερμότητα και το ψύχος, όπως κατανοούμε τους όρους, είναι, κατά έναν πολύ ιδιάζοντα τρόπο, το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης των ζευγών των αντιθέτων και μια ενδιαφέρουσα γραµµή αποκρυφιστικής μελέτης ασχολείται με τα αποτελέσματα των φυλετικών συναισθημάτων στις κλιματικές συνθήκες. Δημιουργούμε πολύ αληθινά το κλίμα μας κατά μια σημαντική έννοια. Όταν η επιθυμία αυτοαναλωθεί, η πλανητική ζωή θα φτάσει σε ένα τέλος, καθώς οι κλιματικές συνθήκες θα αποκλείσουν τη μορφική ζωή όπως την καταλαβαίνουμε.
Σε σχέση με την ανθρώπινη μονάδα, το μυστικό της απελευθέρωσης βρίσκεται στην ισορρόπηση των δυνάμεων και στην ισοστάθμιση των ζευγών των αντιθέτων. Η Ατραπός είναι η στενή γραµµή μεταξύ αυτών των αντιθέτων, την οποία ο ζηλωτής βρίσκει
και ακολουθεί, χωρίς να στρέφεται ούτε δεξιά ούτε αριστερά.
Πρέπει πάντα να θυμάστε, ότι όταν διακριθούν τα ζεύγη των αντιθέτων, όταν ο άνθρωπος ισορροπήσει τις δυνάμεις της δικής του φύσης, όταν βρει την Ατραπό και γίνει η Ατραπός, τότε μπορεί να εργαστεί με τις παγκόσμιες δυνάμεις, μπορεί να διατηρήσει
την ισορροπία και την ισοστάθμιση των ενεργειών των τριών κόσμων κι έτσι να γίνει ένας συνεργάτης των Διδασκάλων της Σοφίας. Ας προσευχόμαστε κι ας ελπίζουμε ότι αυτό θα είναι το πρακτικό αποτέλεσμα της κατανόησης μας σχετικά με τη φύση του πεδίου μάχης του αστρικού πεδίου.
Συνεχίζοντας την από μέρους μας εξέταση σχετικά με τη φύση του αστρικού πεδίου, θα πραγματευθούμε τις λειτουργίες του και τη σχέση του μαθητή με τις δραστηριότητές του. Ας θυμηθούμε μερικά πράγματα γι’ αυτό. Πρώτα, είναι το κατεξοχήν πεδίο μάχης και πάνω σ’ αυτό δίνεται η μάχη, που καταλήγει στην τελική αποδέσμευση της φυλακισμένης ψυχής. Είναι χρήσιμο να έχουμε υπόψη τα εξέχοντα χαρακτηριστικά των τριών πεδίων και των τριών σωμάτων που λειτουργούν σ' αυτά.
Το φυσικό πεδίο είναι το πεδίο της ενεργού εμπειρίας μέσα και μέσω της ύλης. Είναι το πεδίο της εξωτερίκευσης και ανάλογη με την κατάσταση και το σημείο ανάπτυξης του εσώτερου ανθρώπου θα είναι και η εξωτερική μορφή και οι δραστηριότητές της.
Το αστρικό πεδίο είναι το πεδίο όπου ο άνθρωπος περνά μέσα από τρία στάδια συνείδησης:
α. Αποκτά, μέσω του αισθητήριου μηχανισμού του, συνείδηση στον κόσμο των μορφών και αναπτύσσει την ικανότητα να αντενεργεί σ᾿ αυτές τις μορφές με σοφία και νοημοσύνη. Τη
συνείδηση αυτή τη συμμερίζεται με τον ζωικό κόσμο, παρότι προχωρεί πολύ πέρα απ' αυτόν σε κάποιες όψεις, επειδή κατέχει έναν συσχετιστικό και συντονιστικό νου.
β. Αποκτά ευαισθησία ή επίγνωση των διαθέσεων, συναισθημάτων κι αισθημάτων, επιθυμιών κι εφέσεων, που έχουν τις ρίζες τους μέσα του, στην αρχή της αυτοσυνείδησης ή στην
αρχή αχαμκάρα, όπως έχει την τάση ο αποκρυφιστής (που
αγαπά τις δύσκολες φράσεις) να την αποκαλεί. Τη συμμερίζεται από κοινού με τους συνανθρώπους του.
γ. Αποκτά πνευματική επίγνωση ή ευαισθησία στον πνευματικό κόσμο και στην αισθαντική όψη της ανώτερης συνείδησης. Αυτή έχει τις ρίζες της στην ψυχή, προϋποθέτει την κυριαρχία της νοητικής φύσης και είναι εκείνη η ιδιότητα, που τον καθιστά μυστικιστή. Την επίγνωση αυτή τη συμμερίζεται από κοινού με όλους τους μαθητές και είναι η ανταμοιβή των νικών, που έχουν κερδηθεί στην εμπειρία του του αστρικού πεδίου.
Ακολουθεί το νοητικό πεδίο. Σ’ αυτό, η ορθή χρήση της διανόησης είναι η κατεξοχήν επίτευξη. Χαρακτηρίζεται κι αυτό από τρία στάδια:
α. Το στάδιο όπου ο νους είναι δέκτης εντυπώσεων από τον εξωτερικό κόσμο μέσω των πέντε αισθήσεων και του εγκεφάλου. Είναι μια αρνητική κατάσταση και σ’ αυτήν οι “τροποποιήσεις της σκεπτόμενης αρχής” προκαλούνται μέσω των κρούσεων του εξωτερικού κόσμου και των αντιδράσεων του αστρικού κόσμου.
β. Το στάδιο όπου ο νους εγκαινιάζει τις δικές του δραστηριότητες κι όπου η διανόηση είναι ο δεσπόζων παράγων. Παρότι εξαναγκάζεται σε δραστηριότητα απ᾿ τους παράγοντες
που απαριθμήθηκαν παραπάνω, είναι επίσης ανταποκριτική στα ρεύματα σκέψης του νοητικού πεδίου και αποβαίνει εξαιρετικά ενεργός σαν αποτέλεσμα των δύο αυτών επαφών. Από αυτές προκύπτει μια τρίτη δραστηριότητα, όπου η λογική αρχή επενεργεί στις πληροφορίες που αποκτήθηκαν με τους δύο αυτούς τρόπους, σχηματίζει τα δικά της ρεύματα σκέψεων και διατυπώνει τις δικές της σκεπτοµορφές παράλληλα με την καταγραφή των σκεπτομορφών άλλων.
γ. Το στάδιο όπου η ψυχή, μέσω συγκέντρωσης και διαλογισμού, επιτυγχάνει να επιβάλει τις ιδέες και εντυπώσεις της πάνω στον νου που συγκρατείται “σταθερά στο φως” κι έτσι
επιτρέπει στο νοητικό σώμα να ανταποκρίνεται σε εντυπώσεις και επαφές που εκπορεύονται απ’ τους υποκειμενικούς και πνευματικούς κόσμους.
Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε την αποκρυφιστική αλληλουχία στην περιγραφή που δόθηκε γι’ αυτό το πεδίο στον κανόνα που εξετάζουμε.
Είναι πρώτα απ᾿ όλα το πεδίο των διπλών δυνάμεων. Το πρώτο πράγμα του οποίου αποκτά επίγνωση ο ζηλωτής, είναι η δυαδικότητα. Ο λίγο εξελιγμένος άνθρωπος έχει επίγνωση σύνθεσης, αλλά πρόκειται για τη σύνθεση της υλικής του φύσης. Ο εξαιρετικά
πνευματικός άνθρωπος έχει επίσης επίγνωση σύνθεσης, αλλά πρόκειται για τη σύνθεση που είναι στην ψυχή του, της οποίας η συνείδηση είναι εκείνη της ενότητας. Όμως, στο ενδιάμεσο βρίσκεται ο άμοιρος ζηλωτής, που πάνω απ᾿ όλα έχει συνείδηση της δυαδικότητας και σύρεται εδώ κι εκεί μεταξύ των δύο. Το πρώτο του βήμα έχει σαν αντικειμενικό του σκοπό, να τον κάνει ν᾿ αποκτήσει επίγνωση των ζευγών των αντιθέτων και της αναγκαιότητας να διαλέξει μεταξύ τους. Μέσω του φωτός, που έχει ανακαλύψει μέσα του, αποκτά επίγνωση του σκότους. Μέσω του καλού που τον προσελκύει, βλέπει το κακό που αποτελεί γι’ αυτόν τη γραµµή της ελάχιστης αντίστασης. Μέσω της δραστηριότητας του πόνου, μπορεί να οραματιστεί και ν’ αποκτήσει επίγνωση της ηδονής και ο παράδεισος και η κόλαση αποβαίνουν γι’ αυτόν πραγματικότητες.
Μέσω της δραστηριότητας της ελκτικής ζωής της ψυχής του, αντιλαμβάνεται την έλξη της ύλης και της μορφής κι εξαναγκάζεται ν’ αναγνωρίσει την ώθηση και την έλξη αμφοτέρων. Μαθαίνει να νιώθει τον εαυτό του σαν “εκκρεμές μεταξύ των δύο μεγάλων δυνάμεων” κι εφόσον συλληφθούν οι δυαδικότητες, αρχίζει να αντιλαμβάνεται αργά και σίγουρα, ότι ο αποφασιστικός παράγων στον αγώνα είναι η θεία του θέληση σε αντιδιαστολή με την ιδιοτελή του θέληση. Έτσι, οι διπλές δυνάμεις παίζουν τον ρόλο τους, ωσότου ιδωθούν σαν δύο μεγάλα ρεύματα θείας ενέργειας, που έλκουν προς αντίθετες κατευθύνσεις και τότε αποκτά επίγνωση των δύο ατραπών, οι οποίες αναφέρονται στον κανόνα μας. Η μια
ατραπός οδηγεί πίσω στην ανιαρή χώρα της επαναγέννησης και η άλλη οδηγεί μέσα από τη χρυσή πύλη στην πόλη των ελεύθερων ψυχών. Η μια είναι συνεπώς ενελικτική και τον εμπλέκει στην πιο βαθιά ύλη. Η άλλη τον οδηγεί έξω από τη σωματική φύση και τον
κάνει τελικά ν’ αποκτήσει επίγνωση του πνευματικού του σώματος, μέσω του οποίου μπορεί να λειτουργεί στο βασίλειο της ψυχής. Η μια ατραπός γίνεται αργότερα γνωστή σ’ αυτόν σαν η αριστερή ατραπός και η άλλη σαν η ατραπός της ορθής δραστηριότητας. Στη μια ατραπό γίνεται ειδήμων της μαύρης μαγείας, που είναι απλά οι αναπτυγμένες δυνάμεις της προσωπικότητας, που έχουν υποταχθεί στους ιδιοτελείς σκοπούς του ανθρώπου, του οποίου τα κίνητρα είναι εκείνα του ατομικού συμφέροντος και της εγκόσμιας φιλοδοξίας. Αυτά τον περιορίζουν στους τρεις κόσμους και κλείνουν τη θύρα
που ανοίγει προς τη ζωή. Στην άλλη ατραπό υποτάσσει την προσωπικότητά του και εξασκεί τη μαγεία της Λευκής Αδελφότητας, εργαζόμενος πάντα στο φως της ψυχής, με την ψυχή σ’ όλες τις μορφές και χωρίς να δίνει καμιά έμφαση στις φιλοδοξίες του προσωπικού εαυτού. Η σαφής διάκριση των δύο αυτών ατραπών αποκαλύπτει αυτό που αποκαλείται σε μερικά αποκρυφιστικά βιβλία σαν η “στενή σαν κόψη ξυραφιού Ατραπός”, που βρίσκεται μεταξύ των δύο. Είναι η “ευγενής μεσαία Ατραπός” του Βούδδα και σημαδεύει τη λεπτή διαχωριστική γραµµή μεταξύ των ζευγών των αντιθέτων και μεταξύ των δύο ρευμάτων που έμαθε να αναγνωρίζει - που το ένα ανεβαίνει στις πύλες του παραδείσου και το
άλλο οδηγεί προς τα κάτω στην πιο βαθιά κόλαση.
Με την εφαρμογή των δύο κύριων όπλων του ζηλωτή, της διάκρισης και της απάθειας, αποκτά εκείνη την ποιότητα που ονομάζεται σ' αυτόν τον κανόνα “ζωτική δύναμη”. Όπως ακριβώς το μάτι είναι το όργανο της εκλογής στην εξεύρεση του δρόμου που διανύουμε στο φυσικό πεδίο κι έχει επιπλέον μια δυναμικότητα εντελώς δική του, με την οποία έλκει και αναπτύσσει τη δική του γλώσσα σημείων, έτσι και η ζωτική δύναμη γίνεται αισθητή μέσα στον ζηλωτή. Φέρνει τελικά σε δραστηριότητα τον τρίτο οφθαλμό κι
έτσι αποκτάται μια δυναμικότητα και μια διαυγής όραση, που καθιστούν την ορθή εκλογή και την ταχεία πρόοδο πάνω στον δρόμο, μια σταθερή πορεία.
Μας λένε ότι η δύναμη καλλιεργείται ή αναπτύσσεται μέσα στη σιωπή και μόνο εκείνος που μπορεί να βρει
ένα κέντρο ειρήνης μέσα στο κεφάλι του, όπου οι ατραποί των σωματικών δυνάμεων και των παλιρροϊκών πνευματικών ροών συναντώνται, μπορεί να ασκήσει ορθά την αληθινή διάκριση κι εκείνη την απάθεια, που φέρνουν το ελεγχόμενο αστρικό και νοητικό
σώμα υπό την καθοδήγηση της ψυχής.
Τότε, μπορεί να κατανοήσει τη σημασία των “κραδαινόμενων πόλων” και να επιτύχει εκείνο το σημείο ισορροπίας, που είναι το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης και του κραδασμού τους.
Η αίσθηση των διπλών δυνάμεων και η διαυγής διάκριση των δύο ατραπών οδηγεί στην ανάπτυξη της ζωτικής δύναμης. Η ζωτική αυτή δύναμη καταδεικνύει την πρώτη δραστηριότητά της, καθώς επιτρέπει στον ζηλωτή να επιτύχει ένα σημείο ισορροπίας κι
έτσι να σταθεί πάνω σ' εκείνη την κορυφή της επίτευξης όπου “γίνεται μια εκλογή”.
Τι είναι αυτή η εκλογή; Για τον ζηλωτή είναι η εκλογή μεταξύ της γοργής και της αργής προόδου. Για τον μαθητή, που είναι αποδεδειγμένος και πιστός, είναι η εκλογή μεταξύ των μεθόδων υπηρεσίας. Για τον μυημένο βρίσκεται συχνά μεταξύ της πνευματικής προόδου και του επίμοχθου έργου της παραμονής με την ομάδα και της εκπλήρωσης του σχεδίου. Για τον Διδάσκαλο είναι η εκλογή μεταξύ των επτά Ατραπών και συνεπώς είναι φανερό πόσο περισσότερο σκληρό και δύσκολο είναι το πρόβλημά του.
Όλα ωστόσο προετοιμάζουν τον ζηλωτή για μια ορθή εκλογή μέσω ορθής διάκρισης, που οδηγεί σε ορθή δράση και η οποία γίνεται εφικτή μέσω έμπρακτης απάθειας. Στην πρόταση αυτή συνοψίζεται η τεχνική του πολεμιστή στο πεδίο μάχης του πεδίου της
επιθυμίας.
Πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι με τη σταθερά αναπτυσσόμενη δύναμη εκλογής και δια της πιστά διεξαγόμενης μάχης του αστρικού πεδίου, η συνείδηση μέσα στον άνθρωπο μετατοπίζεται στάδιο με στάδιο. Πρώτα είναι ο τσακισμένος κι εξαντλημένος στη γη ζηλωτής, που πρέπει ν’ αγωνιστεί με την επιθυμία, με τη γοητεία, με τη φιλοδοξία και με το ευαίσθητο συναισθηματικό του σώμα. Νομίζει ότι η μάχη είναι τρομερή, αλλά από την ευρύτερη σκοπιά είναι σχετικά μικρή - κι όμως το μέγιστο που μπορεί ν’ αντέξει.
Αργότερα, είναι ο έμπειρος δόκιμος μαθητής, που παλεύει στην κοιλάδα της πλάνης και δεν αντιμετωπίζει μόνο τη δική του φύση, αλλά και τις δυνάμεις της κοιλάδας αυτής, αναγνωρίζοντας τη διπλή της φύση. Έπειτα, ο μαθητής προβάλλει στη μάχη και αντιμετωπίζει με θάρρος (και συχνά με καθαρό όραμα) τις δυνάμεις που παρατάσσονται εναντίον του. Δεν περιλαμβάνουν μόνο τις δυνάμεις της δικής του φύσης κι εκείνων των όψεων του αστρικού πεδίου στις οποίες αντιδρά φυσιολογικά, αλλά περιλαμβάνουν επίσης τις δυνάμεις της πλάνης, που παρατάσσονται εναντίον της ομάδας των μαθητών, στην οποία ανήκει. Ας το σημειώσουν αυτό όλοι οι μαθητές κι ας το έχουν κατά νου στις δύσκολες και κοπιώδεις αυτές ημέρες. Αυτοί οι μαθητές βρίσκονται κατά καιρούς σε συνειδητή επαφή με τις ψυχικές τους δυνάμεις και γι’ αυτούς δεν υπάρχει ήττα ούτε οπισθοχώρηση. Είναι οι δοκιμασμένοι πολεμιστές, τρομαγμένοι και κουρασμένοι, που όμως ξέρουν ότι η θριαμβευτική νίκη βρίσκεται μπροστά, γιατί η ψυχή είναι παντοδύναμη. Οι
αποδεδειγμένοι μαθητές που πολεμούν όλους τους παραπάνω απαριθµηθέντες παράγοντες, συν τις μαύρες δυνάμεις που παρατάσσονται εναντίον των Πρεσβύτερων Αδελφών, μπορούν να επικαλεσθούν τις πνευματικές ενέργειες του ομίλου τους και σε σπάνιες
και καθορισμένες στιγμές τον Διδάσκαλο υπό τον οποίο εργάζονται. Έτσι, το έργο και ο μόχθος διευρύνονται, έτσι η ευθύνη και ο αγώνας αυξάνουν σταθερά. Κι όμως ταυτόχρονα υπάρχει επίσης μια σταθερά αυξανόμενη αναγνώριση των δυναμικοτήτων, οι οποίες μπορούν να προσεγγισθούν και να χρησιμοποιηθούν και οι οποίες όταν προσεγγισθούν ορθά, εξασφαλίζουν την τελική νίκη.
Η φράση “εκείνος που διαλογίζεται” αναφέρεται στην ψυχή. Ο Αρτζούνα, ο ανατείνων μαθητής, εγκαταλείπει τον αγώνα και παραδίδει τα όπλα και τα ηνία της διακυβέρνησης στον Κρίσνα - την ψυχή - και ανταμείβεται επιτέλους με την κατανόηση και το όραμα της θείας μορφής που συγκαλύπτει τον Υιό του Θεού, που είναι
ο Εαυτός του.
Όταν αυτή η μάχη δοθεί και κερδηθεί, ο μαθητής προσχωρεί στις τάξεις των λευκών μάγων του πλανήτη μας και μπορεί να χειρισθεί δυνάμεις, να συνεργασθεί με το σχέδιο, να διατάζει τα στοιχειακά και να φέρνει τάξη από το χάος. Δεν είναι πια βυθισμένος στην παγκόσμια πλάνη, αλλά έχει υψωθεί πάνω απ’ αυτή. Δεν μπορεί πια να συγκρατείται από τις αλυσίδες των δικών του παλιών συνηθειών και του κάρµα του. Κέρδισε τη ζωτική δύναμη και προβάλλει σαν ένας Πρεσβύτερος Αδελφός.
Τέτοια είναι η ατραπός μπροστά στον καθένα και σ' όλους όσοι τολμούν να τη διανύσουν. Τέτοια είναι η ευκαιρία που προσφέρεται σ’ όλους τους σπουδαστές, οι οποίοι έκαναν την εκλογή τους με απάθεια και παρακινούνται από αγάπη και την επιθυμία να υπηρετήσουν.
"Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας", Alice A. Bailey
