Τύποι Αστρικής Δύναμης
 |
| "Vestis Ignis I", Denis Forkas |
Έχει αξία να γνωρίζει ο σπουδαστής πού στέκει και ποιο είναι το ιδιαίτερο πρόβλημά του. Ο μέσος άνθρωπος μαθαίνει τον έλεγχο του φυσικού σώματος και την οργάνωση της ζωής του στο φυσικό πεδίο. Ο σπουδαστής στη δοκιμαστική ατραπό μαθαίνει ένα παρόμοιο µάθηµα σχετικά με το αστρικό του σώμα, την εστίασή του. Τις επιθυμίες του και το έργο του. Ο σπουδαστής στην ατραπό της αποδεδειγμένης μαθητείας πρέπει να επιδείξει αυτόν τον έλεγχο και ν᾿ αρχίσει να πειθαρχεί τη νοητική φύση κι έτσι να λειτουργεί συνειδητά στο νοητικό σώμα. Το έργο του μυημένου και του μύστη προκύπτει απ᾿ αυτές τις επιτεύξεις και δεν χρειάζεται να το πραγματευθούμε εδώ.
Η μάχη εκτείνεται σε μια ολόκληρη σειρά ζωών, αλλά σε κάποια ζωή γίνεται κρίσιμη. Λαμβάνεται η τελική στάση κι ο Αρτζούνα θριαμβεύει στη μάχη, αλλά μόνο όταν αφήσει τον Κρίσνα να πάρει τα ηνία του ελέγχου, μαθαίνοντας τον νοητικό έλεγχο και με την αποκάλυψη της μορφής του Θεού. Με τη διάκριση μεταξύ ψυχής και μορφής και με το όραμα της τελειότητας της δόξας, που μπορεί ν᾿ ακτινοβολήσει απ' τις μορφές “στις οποίες ενοικεί ο Θεός”, μαθαίνει να εκλέγει τον δρόμο του φωτός και να βλέπει τη μορφή του κι όλες τις μορφές σαν φύλακες του φωτός. Έτσι σκύβει στο έργο, να καταστήσει το αστρικό σώμα απλά έναν ανακλαστήρα αυτού του φωτός και με το δάµασµα της επιθυμίας μέσω της υποταγής των “Αγκνισούρυαν” που απαρτίζουν το αστρικό του σώμα και είναι η ζώσα ουσία του αστρικού πεδίου, μαθαίνει να λειτουργεί σαν μύστης σ᾿ αυτό το πεδίο, να διατρυπά την πλάνη του και να βλέπει τη ζωή αληθινή.
Μιλώντας συμβολικά, η ουσία του αστρικού πεδίου εμψυχώνεται από τρεις τύπους θείας δύναμης που όταν συνενωθούν, δημιουργούν τη μεγάλη Πλάνη. Αυτοί είναι:
Πρώτο, η δύναμη της ιδιοτελούς επιθυμίας. Η ενελικτική αυτή ενέργεια παίζει μεγάλο ρόλο στην πραγμάτωση της εξέλιξης, γιατί η ιδιοτέλεια είναι το βρεφοκομείο των νηπιακών ψυχών. Γι’ αυτό και ο ζηλωτής αρνείται να συγκρατείται απ᾿ αυτή.
Δεύτερο, η δύναμη του φόβου. Είναι προϊόν της άγνοιας και στα αρχικά του στάδια δεν είναι προϊόν εσφαλμένης σκέψης. Είναι βασικά ενστικτώδης και συναντάται να δεσπόζει στο μη νοητικό ζωικό βασίλειο, καθώς και στο ανθρώπινο βασίλειο. Αλλά στο ανθρώπινο η δύναμή του αυξάνει ισχυρά μέσω των δυνάμεων του νου και δια της μνήμης του περασμένου πόνου και της πίκρας και δια της προσμονής όσων προβλέπουμε, η δύναμη του φόβου επιδεινώνεται τρομακτικά απ᾿ τη σκεπτοµορφή που οι ίδιοι δοµήσαµε για τους ατομικούς μας φόβους και φοβίες. Αυτή η σκεπτοµορφή αυξάνει σε δύναμη όσο την προσέχουμε, γιατί «η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη», ωσότου κυριαρχηθούμε απ᾿ αυτή. Οι άνθρωποι της δεύτερης ακτίνας είναι ιδιαζόντως θύματά του. Για την πλειονότητά τους συνιστά τον “ένοικο στο κατώφλι”, όπως ακριβώς η φιλοδοξία και η αγάπη της δύναμης, που υποστηρίζονται από αδίστακτη και μανιακή επιθυμία, αποτελούν τον “Ένοικο” για τους τύπους της πρώτης ακτίνας. Η αποκρυσταλλωμένη σκεπτοµορφή της διανοητικής επίτευξης για ιδιοτελείς σκοπούς και η χρήση της γνώσης για επιδιώξεις της προσωπικότητας στέκουν μπροστά στην πύλη της ατραπού, στην περίπτωση του προσώπου της τρίτης ακτίνας και αν δεν συντριβεί και δεν καταστραφεί, θα το κυριαρχήσει και θα το μετατρέψει σε μαύρο μάγο.
Σας ειπώθηκε συχνά ότι ο φόβος είναι μια πλάνη. Κι όμως αυτή η δήλωση δεν βοηθά. Είναι μια γενίκευση που μπορεί κανείς να την παραδεχτεί, όμως παραμένει εξαιρετικά δύσκολη να εφαρμοσθεί ατομικά. Οι φόβοι στους οποίους υπόκεινται οι ζηλωτές (σημειώστε τον τρόπο διατύπωσης) σπάνια έχουν ιδιοτελή φύση, εκτός ως το σημείο που η οδύνη τους έκανε να αναδιπλωθούν μπροστά σε μια περαιτέρω συνέχιση δυσάρεστων γεγονότων. Οι φόβοι τους περιβάλλονται με φαινομενική αγάπη για τους αγαπημένους τους. Όμως, αν κάθε ζηλωτής υπέβαλε στον εαυτό του μια εξαιρετικά πρακτική ερώτηση: Πόσες απ’ τις βασανιστικές ώρες δαπανήθηκαν σε πραγματικότητες και απτά γεγονότα και πόσες σε απατηλές προαισθήσεις και αμφιβολίες και αμφισβητήσεις, που βασίζονταν σε κάτι που ποτέ δε συνέβη; Θα ήθελα να υποδείξω στους αδελφούς μου ότι χρειάζεται να κάνουν δύο πράγματα: Να διαλογίζονται στην αλήθεια στην καθημερινή ζωή, χρησιμοποιώντας την έννοια της αλήθειας που εφαρμόζεται και βιώνεται σαν σπερματική σκέψη του διαλογισμού τους. Για τον σκοπό αυτό, θα πρότεινα να αποστηθίσουν και να χρησιμοποιούν, κάθε φορά που παρασύρονται από απατηλούς φόβους και άχρηστα προαισθήματα, την ακόλουθη φόρμουλα ή προσευχή:
"Ας κυβερνά η πραγματικότητα την κάθε μου σκέψη και η αλήθεια ας είναι ο κύριος της ζωής μου."
Ο καθένας ας τη λέει τόσο συχνά όσο απαιτεί η ανάγκη, υποχρεώνοντας τον νου του να εστιάσει την προσοχή στη σημασία των εκφερόµενων αυτών λέξεων.
Θα πρότεινα επίσης μια υγιή κοινή λογική και την καλλιέργεια μιας νοητικής στάσης, που αρνείται να αφιερώσει χρόνο στην ανάπτυξη απατηλών φόβων.
Ο φόβος είναι συχνά το κύριο εμπόδιο για ένα πολύ ζωτικό βήμα, που θα μπορούσε να γίνει σ’ αυτή τη ζωή, αλλά που μπορεί να καθυστερήσει για μια άλλη, αν δεν εκμεταλλευθούμε τη σωστή ευκαιρία και δεν διεγερθεί ισχυρά η βουλητική φύση.
Ο ζηλωτής της πρώτης ακτίνας, που αποτυγχάνει να υπερνικήσει τον Ένοικό του, μπορεί να γίνει “καταστροφέας ψυχών” όπως ονομάζεται και να καταδικασθεί (μέχρι να μάθει το µάθηµά του) να εργάζεται με τις δυνάμεις της ύλης και με τις μορφές που κρατούν φυλακισμένες όλες τις ψυχές. Αυτή είναι η αποκρυφιστική σημασία των παρεξηγημένων λέξεων, θάνατος και καταστροφή. Το μεγάλο πρωτότυπο αυτού του τύπου είναι ο Διάβολος.
Ο ζηλωτής της δεύτερης ακτίνας, που δομεί τον Ένοικό του και επιτρέπει τον σταθερό και αυξανόμενο έλεγχό του, γίνεται “παραπλανητής ψυχών”. Είναι ο αληθινός Αντίχριστος και με ψευδή διδασκαλία και εκτέλεση δήθεν θαυμάτων, με τον υπνωτισμό και τη μαζική υποβολή σύρει έναν πέπλο πάνω στον κόσμο και εξαναγκάζει τους ανθρώπους να περπατούν στη μεγάλη πλάνη. Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί, ότι το έργο του Διαβόλου, του δεσμώτη των ψυχών, αρχίζει να χάνει τη δύναμή του, γιατί η φυλή είναι στο χείλος της κατανόησης ότι ο αληθινός θάνατος είναι η βύθιση στη μορφή κι ότι η ύλη δεν είναι παρά ένα μέρος του θείου όλου. Η σκεπτοµορφή αυτού του “Ενοίκου στο Κατώφλι”, την οποία δόμησε η ανθρωπότητα για εκατομμύρια χρόνια, βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής. Αλλά το έργο του Αντίχριστου μόλις τώρα φθάνει στο κορύφωμα του και η παραπλάνηση του πλούτου, των αποκτημάτων, της ψευδούς διδασκαλίας θα κυριαρχεί όλο και περισσότερο, αλλά η διορία της παραπλάνησης θα είναι συντομότερη από τη διορία της καταστροφής, γιατί όλοι αυτοί οι παράγοντες λειτουργούν σύμφωνα με τους δικούς τους κύκλους κι έχουν τη δική τους αμπώτιδα και πλημμυρίδα.
Το πρόσωπο της τρίτης ακτίνας, που επίσης αποτυγχάνει να συντρίψει τον “Ένοικό” του, γίνεται αυτό που ονομάζεται “διαφθορέας ψυχών” και χρησιμοποιεί τον νου για να καταστρέφει το πραγματικό και να βάζει έναν πέπλο μεταξύ του ανθρώπου και της πραγματικότητας. Πρέπει να θυμάστε, ότι κανένα απ᾿ αυτά τα ονόματα κι αυτές τις δραστηριότητες δεν αναφέρεται στην ψυχή στο δικό της πεδίο, αλλά μόνο στις ανθρώπινες ψυχές σε ενσάρκωση στο φυσικό πεδίο. Αυτό πρέπει να τονισθεί, γιατί στο δικό τους πεδίο οι ψυχές όλων των ανθρώπων είναι ελεύθερες από την πλάνη και δεν μπορούν ούτε να καταστραφούν, ούτε να παραπλανηθούν, ούτε να διαφθαρούν. Μόνο “οι ψυχές εν φυλακή” υπόκεινται στις δραστηριότητες των δυνάμεων του κακού και μόνο για ένα διάστημα. Η πρώτη ομάδα εργάζεται μέσω κυβερνήσεων, μέσω της πολιτικής και της αλληλεπίδρασης μεταξύ εθνών και είναι σχετικά ολιγάριθμη. Η δευτερακτινική ομάδα που παραπλανά και εξαπατά, εργάζεται μέσω θρησκευτικών πρακτόρων, μέσω της µαζικής ψυχολογίας και της κατάχρησης και της κακής εφαρμογής της αφοσίωσης και των τεχνών. Είναι η πολυαριθµότερη. Η τρίτη ομάδα εργάζεται πρωτίστως μέσω των εμπορικών σχέσεων στον επιχειρηματικό κόσμο και μέσω της χρήσης του χρήματος, της συγκεκριμενοποίησης της πράνα ή παγκόσμιας ενέργειας και του εξωτερικού συμβόλου της παγκόσμιας αμπώτιδας και πλημμυρίδας. Οι σκέψεις αυτές είναι εισηγητικές αλλά όχι ζωτικές, καθόσον πραγματεύονται κοσμικές τάσεις.
Τρίτο, η δύναμη της σεξουαλικής έλξης. Είναι μια έλξη από το φυσικό πεδίο και η μετακίνηση ενός τύπου ενελικτικής ενέργειας πάνω στην ατραπό της επιστροφής. Μιλώντας κοσμικά, εκδηλώνεται σαν η ελκτική δύναμη μεταξύ πνεύματος και ύλης. Μιλώντας πνευματικά, εκδηλώνεται σαν η δραστηριότητα της ψυχής καθώς επιζητεί να σύρει τον κατώτερο εαυτό σε πλήρη αντίληψη. Μιλώντας φυσικά, είναι η παρόρμηση που τείνει να ενώσει το άρρεν και το θήλυ για τον σκοπό της γέννησης. Όταν ο άνθρωπος ήταν καθαρά ζωώδης, δεν συνεπαγόταν καμιά αμαρτία. Όταν σ’ αυτή την παρόρμηση προστέθηκε η συναισθηματική επιθυμία, τότε υπεισήλθε η αμαρτία και ο σκοπός για τον οποίο εκδηλωνόταν η παρόρμηση, διαστράφηκε σε ικανοποίηση της επιθυμίας. Τώρα που η φυλή είναι πιο νοητική και η δύναμη του νου γίνεται αισθητή στο ανθρώπινο σώμα, γίνεται φανερή μια ακόμη πιο σοβαρή κατάσταση, η οποία μπορεί να αντιμετωπισθεί με ασφάλεια, μόνο όταν η ψυχή αναλάβει τον έλεγχο του τριπλού οργάνου της.
Η ανθρωπότητα βρίσκεται τώρα στο μεσαίο σημείο, όπως φανερώνει αυτός ο κανόνας. Ο άνθρωπος παρασύρεται από ιδιοτελή επιθυμία και φιλοδοξία, γιατί όλοι έχουμε ποιότητες πρώτης ακτίνας. Βασανίζεται από φόβο - τον δικό του, τους οικογενειακούς φόβους, τους εθνικούς και φυλετικούς φόβους - γιατί όλοι παρασυρόμαστε στον ρυθμό της δεύτερης ακτίνας. Κυριαρχείται από το σεξ και το χρήμα, που είναι μια άλλη εκδήλωση της ενέργειας της ύλης και γι’ αυτό έχει ένα τριπλό πρόβλημα που είναι καλά εξοπλισμένος να αντιμετωπίσει με το μέσον του τριπλού φορέα του και των τριπλών δυνάμεων της θείας ψυχής του. Ας κλείσουμε τις οδηγίες μ᾿ αυτόν τον τόνο - καλά εξοπλισμένος ν᾿ αντιμετωπίσει. Μπορούμε να υπερνικήσουμε τη νοητική αδράνεια και ν᾿ αρχίσουμε να λειτουργούμε σαν ψυχές, εξουσιάζοντας το περιβάλλον μας. Η ψυχή είναι παντογνώστρια και παντοδύναμη.
Κυκλική Άμπωτις και Πλημμυρίδα.
Ας εξετάσουμε τώρα τα λόγια “η άμπωτις και η πλημμυρίς των υδάτων”.
Με την κατανόηση του νόμου των κύκλων αποκτούμε γνώση των υποκείμενων νόμων της εξέλιξης και φτάνουμε στην αντίληψη του ρυθμικού έργου της δημιουργίας. Παρεμπιπτόντως, αποκτούμε ευστάθεια καθώς μελετούμε τις παρορμήσεις της δικής μας ζωής, γιατί κι αυτές έχουν την αμπώτιδα και πλημμυρίδα τους και εναλλάσσονται μεταξύ περιόδων φωτός και περιόδων σκότους.
Έχουμε πάντα το συμβολικό εκείνο καθημερινό συμβάν, όπου το μέρος του κόσμου στο οποίο ζούμε, κινείται στο καθαρό φως του ηλίου κι αργότερα γυρίζει στο πραϋντικό σκοτάδι της νύχτας.
Η ίδια η εξοικείωσή μας με το φαινόμενο, μας κάνει να χάνουμε τη θέα της συμβολικής σημασίας του και να ξεχνούμε ότι σύμφωνα με τον μεγάλο νόμο, περίοδοι φωτός και σκότους, καλού και κακού, κατάδυσης και ανάδυσης, προόδου στη φώτιση και φανερής παράδοσης στο σκότος, χαρακτηρίζουν την αύξηση όλων των μορφών, διακρίνουν την ανάπτυξη φυλών και εθνών και συνιστούν το πρόβλημα του ζηλωτή, που δόμησε μια εικόνα πορείας μέσα σε διαρκή κατάσταση φώτισης και εγκατάλειψης όλων των σκοτεινών τόπων.
Στις Οδηγίες αυτές δεν μου είναι δυνατό να πραγµατευθώ την αμπώτιδα και πλημμυρίδα της θείας ζωής, όπως εκδηλώνεται στα διάφορα βασίλεια της φύσης, μέσω της εξελικτικής ανάπτυξης της ανθρωπότητας δια της εμπειρίας σε φυλές, έθνη και οικογένειες. Επιζητώ ωστόσο να διευκρινίσω κάπως την κυκλική εμπειρία μιας ψυχής σε ενσάρκωση, υποδεικνύοντας την προφανή αμπώτιδα και πλημμυρίδα της ανέλιξής της.
Ο εξέχων κύκλος για κάθε ψυχή είναι εκείνος της εξόδου της σε ενσάρκωση και της επιστροφής της ή ροής πίσω στο κέντρο απ᾿ όπου ήρθε. Η κατανόηση αυτής της αμπώτιδας και πλημμυρίδας είναι ανάλογη με τη σκοπιά. Οι ψυχές θα μπορούσαν να θεωρηθούν εσωτερικά σαν εκείνες “που επιζητούν το φως της εμπειρίας” και συνεπώς στρέφονται στη φυσική έκφραση και εκείνες “που επιζητούν το φως της κατανόησης” και συνεπώς αποχωρούν από το βασίλειο της ανθρώπινης προσπάθειας, για να διανοίξουν τον δρόμο τους προς τα μέσα, στην ψυχική συνείδηση κι έτσι να γίνουν “ένοικοι του αιώνιου φωτός”. Δίχως να αντιλαμβάνονται τη σημασία των όρων, οι ψυχολόγοι ένιωσαν αυτούς τους κύκλους και αποκαλούν ορισμένους τύπους εξωστρεφείς κι άλλους εσωστρεφείς.
Σημαδεύουν μια αμπώτιδα και πλημμυρίδα στην ατομική εμπειρία και είναι οι μικροσκοπικές αντιστοιχίες στη ζωή των μεγάλων κύκλων της ψυχής. Αυτή η είσοδος και η έξοδος από τον ιστό της ενσαρκωμένης ύπαρξης, είναι οι κύριοι κύκλοι κάθε ατομικής ψυχής και μια μελέτη των τύπων της πραλάγια που πραγματεύεται η Μυστική Δοξασία και η Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός θα απέβαινε εξαιρετικά πολύτιμη για τον σπουδαστή.
Υπάρχει επίσης μια άμπωτις και πλημμυρίδα στην ψυχική εµπειρία σε κάθε πεδίο και αυτή στα αρχικά στάδια της ανάπτυξης καλύπτει πολλές ζωές. Είναι συνήθως τελείως ακραίες στην έκφρασή τους. Η μελέτη της φυλετικής αμπώτιδας και πλημμυρίδας θα το καταστήσει σαφέστερο. Στις Λεμούρειες ημέρες η “ροή” ή ο εξωστρεφής κύκλος εξαντλείτο στο φυσικό πεδίο και η άµπωτις μετέφερε τη ζωική όψη κατευθείαν πίσω στην ίδια την ψυχή και δεν υπήρχε δευτερεύουσα άµπωτις και πλημμυρίδα στο αστρικό ή το νοητικό πεδίο.
Αργότερα η παλίρροια έσπαζε στις ακτές του αστρικού πεδίου, παρότι περιελάμβανε σε μικρότερο βαθμό το φυσικό πεδίο. Η ροή έστρεφε την προσοχή της στη συναισθηματική ζωή και το ρεύμα πίσω στο κέντρο δε λογάριαζε καθόλου τη νοητική ζωή. Βρισκόταν στο κορύφωμα της για την ανθρωπότητα στις Ατλάντειες ημέρες και ισχύει επίσης για πολλούς σήμερα. Τώρα η άµπωτις και η πλημμυρίδα είναι αυξανόμενα περιεκτική και η νοητική εμπειρία έχει τη θέση της, έτσι ώστε και οι τρεις όψεις παρασύρονται από τη ζωή της ψυχής, όλα περιλαμβάνονται στην εξωστρεφή ενέργεια της ενσαρκούµενης ψυχής και για πολλές ζωές και σειρές ζωών δαπανάται η κυκλική αυτή δύναμη. Μέσα στον ζηλωτή προκύπτει κάποια κατανόηση του τι συμβαίνει και αφυπνίζεται στην επιθυμία να ελέγξει συνειδητά αυτή την αμπώτιδα και πλημμυρίδα ή (για να το θέσω με απλά λόγια) να στρέφει τις δυνάμεις της εξωστρεφούς ενέργειας σε όποια κατεύθυνση επιλέξει ή να αποσύρεται στο κέντρο του κατά βούληση. Επιζητεί να αναστείλει αυτή τη διαδικασία, να παρασύρεται σε ενσάρκωση δίχως να έχει κανέναν συνειδητό σκοπό και αρνείται να βλέπει την παλίρροια της ζωής του να κτυπά σε συναισθηματικές ή νοητικές σφαίρες ύπαρξης κι έπειτα πάλι να βλέπει αυτή τη ζωή να αποσύρεται χωρίς τη συνειδητή του βούληση. Στέκει στο μεσαίο σημείο και θέλει να ελέγχει τους δικούς του κύκλους, την αμπώτιδα και πλημμυρίδα, όπως ο ίδιος μπορεί να την ορίσει. Με συνειδητό σκοπό ποθεί να βαδίζει στους σκοτεινούς τόπους της ενσαρκωμένης ύπαρξης και με επίσης συνειδητό σκοπό επιζητεί να αποσύρεται στο δικό του κέντρο. Έτσι γίνεται ζηλωτής.
Η ζωή του ζηλωτή αρχίζει να επαναλαμβάνει παλιότερους κύκλους. Προσβάλλεται από αιφνίδια διέγερση της φυσικής φύσης και παρασύρεται βίαια από αρχαίες επιθυμίες και λαγνείες. Αυτή μπορεί να ακολουθηθεί από έναν κύκλο, όπου το φυσικό σώμα έχει συνείδηση της εκροής απ' αυτό ζωτικής ενέργειας και αποζωτικοποιείται επειδή δεν είναι αντικείμενο προσοχής. Αυτό εξηγεί πολλές από τις αρρώστιες και την έλλειψη ζωτικότητας σε πολλούς από τους πιο αγαπητούς μας υπηρέτες. Η ίδια διαδικασία μπορεί να επηρεάσει το συναισθηματικό σώμα και περίοδοι έξαρσης και της πιο υψηλής έφεσης εναλλάσσονται με περιόδους της πιο βαθιάς κατάπτωσης κι έλλειψης ενδιαφέροντος. Η ροή μπορεί να προχωρήσει στο νοητικό σώμα και να επιφέρει έναν κύκλο έντονης νοητικής δραστηριότητας. Διαρκής μελέτη, πολλή σκέψη, οξεία έρευνα και μια σταθερή διανοητική ώθηση θα χαρακτηρίζουν τον νου του ζηλωτή. Μπορεί να τον διαδεχτεί ένας κύκλος όπου κάθε μελέτη είναι ανούσια κι ο νους φαίνεται να είναι ολοκληρωτικά άγονος και αδρανής. Είναι μια προσπάθεια να σκεφθεί και η ματαιότητα των φάσεων της σκέψης προσβάλλει τον νου. Ο ζηλωτής αποφασίζει ότι το να είναι είναι πολύ καλύτερο από το να κάνει. “Ζήσεται τα οστέα ταύτα;” ρωτά και δεν έχει καμιά επιθυμία να τα δει να αναζωογονούνται.
Κάθε αληθινός αναζητητής της αλήθειας έχει συνείδηση αυτής της ασταθούς εμπειρίας και συχνά τη θεωρεί σαν αμαρτία ή σαν μια κατάσταση που πρέπει να καταπολεμηθεί επίμοχθα. Τότε είναι ο καιρός να εκτιμήσει ότι “το μεσαίο σημείο που δεν είναι ούτε στεγνό ούτε υγρό πρέπει να προσφέρει το στέρεο έδαφος όπου θα τοποθετήσει τα πόδια του”. Είναι ένας συμβολικός τρόπος για να πούμε ότι χρειάζεται ν᾿ αντιληφθεί δύο πράγματα:
1. Ότι οι καταστάσεις του αισθήματος είναι τελείως ασήμαντες και δεν αποτελούν ένδειξη της κατάστασης της ψυχής. Ο ζηλωτής πρέπει να επικεντρωθεί στην ψυχική συνείδηση, να αρνηθεί να επηρεάζεται από τις εναλλασσόμενες καταστάσεις στις οποίες φαίνεται να υπόκειται και απλά να “στέκει σε πνευματική ύπαρξη” και έπειτα “αφού τα κάνει όλα, να στέκει”.
2. Ότι η επίτευξη ισορροπίας είναι εφικτή μόνο όπου η εναλλαγή ήταν κανόνας κι ότι η κυκλική άµπωτις και πλημμυρίδα θα συνεχισθεί τόσο ακριβώς όσο η προσοχή της ψυχής θα κυμαίνεται μεταξύ της μιας ή άλλης όψης της μορφής και του αληθινού πνευματικού ανθρώπου.
Το ιδεώδες είναι να επιτύχουμε μια τέτοια κατάσταση συνειδητού ελέγχου, ώστε κατά βούληση ο άνθρωπος να μπορεί να εστιάζεται στην ψυχική του συνείδηση ή να εστιάζεται στη μορφική του όψη - και κάθε πράξη εστιασμένης προσοχής να προκύπτει από έναν αντιληπτό και ειδικό αντικειμενικό σκοπό που απαιτεί μια τέτοια εστίαση.
Αργότερα, όταν τα λόγια του μεγάλου Χριστιανού δασκάλου αποκτήσουν σημασία, θα μπορεί να λέει “είτε εν σώματι είτε εκτός του σώματος” είναι ζήτημα άνευ σημασίας. Η πράξη υπηρεσίας που πρέπει να προσφερθεί, θα προσδιορίζει το σημείο όπου θα είναι συγκεντρωμένος ο εαυτός, αλλά θα είναι ο ίδιος εαυτός, είτε ελεύθερος προσωρινά από τη μορφική συνείδηση, είτε βυθισμένος στη μορφή προκειμένου να λειτουργήσει σε διαφορετικές όψεις του θείου όλου. Ο πνευματικός άνθρωπος επιζητεί να προωθήσει το σχέδιο και να ταυτισθεί με τον θείο νου στη φύση. Αποσυρόμενος στο μεσαίο σημείο, επιχειρεί να αντιληφθεί την θειότητα του και έπειτα, αφού το κάνει, εστιάζεται στη νοητική του μορφή, που τον θέτει σ’ επικοινωνία με τον Παγκόσμιο Νου. Υπομένει τον περιορισμό, προκειμένου να μπορεί να γνωρίζει και να υπηρετεί. Επιζητεί να φτάσει στις καρδιές των ανθρώπων και να τους μεταφέρει “έμπνευση” από τα βάθη της καρδιάς του πνευματικού όντος. Επιβεβαιώνει πάλι το γεγονός της θειότητας του και τότε μέσω μιας πρόσκαιρης ταύτισης με το σώμα της αισθητήριας αντίληψής του, του αισθήματος και του συναισθήματος, βρίσκει ότι είναι ένα με την ευαίσθητη συσκευή της θείας εκδήλωσης, που μεταφέρει την αγάπη του Θεού σ᾿ όλες τις μορφές του φυσικού πεδίου.
Επιζητεί επίσης να βοηθήσει την υλοποίηση του θείου σχεδίου στο φυσικό πεδίο. Ξέρει ότι όλες οι μορφές είναι προϊόν ενέργειας που χρησιμοποιείται και διευθύνεται ορθά. Με πλήρη γνώση της θείας Υιικότητάς του και με μια ισχυρή νοητική αντίληψη όλων όσων μεταδίδει αυτός ο όρος, εστιάζει τις δυνάμεις του στο ζωτικό σώμα και αποβαίνει ένα εστιακό σημείο για τη διαβίβαση της θείας ενέργειας και έτσι ένας δοµητής σε ένωση με τις δομητικές ενέργειες του Κόσμου. Μεταφέρει την ενέργεια της φωτισμένης σκέψης και της καθαγιασμένης επιθυμίας προς τα κάτω στο σώμα του αιθέρα και έτσι εργάζεται με νοήμονα αφοσίωση.
Ζητάς έναν σαφέστερο ορισμό του “μεσαίου” σημείου.
Για τον δόκιμο είναι το συναισθηματικό πεδίο, η Κουρουκσέτρα ή το πεδίο της πλάνης, όπου γη (φυσική φύση) και ύδωρ (συναισθηματική φύση) συναντώνται. Για τον μαθητή είναι το νοητικό πεδίο, όπου μορφή και ψυχή έρχονται σε επαφή και γίνεται εφικτή η μεγάλη μετάβαση. Για τον προχωρημένο μαθητή και τον µυηµένο το μεσαίο σημείο είναι το αιτιώδες σώμα, η καράνα σαρίρα, το πνευματικό σώμα της ψυχής, που στέκει σαν μεσάζων μεταξύ Πνεύματος και ύλης, Ζωής και μορφής, της ενάδας και της προσωπικότητας. Μπορεί να εξετασθεί και να κατανοηθεί με βάση τα κέντρα.
Όπως ξέρει κάθε σπουδαστής, υπάρχουν δύο κέντρα στο κεφάλι. Το ένα κέντρο είναι μεταξύ των φρυδιών και έχει την υπόφυση σαν την αντικειμενική του εκδήλωση. Το άλλο βρίσκεται στην περιοχή της κορυφής της κεφαλής και έχει την επίφυση σαν τη συγκεκριμένη του όψη. Ο καθαρός μυστικιστής έχει τη συνείδησή του επικεντρωμένη στην κορυφή της κεφαλής, σχεδόν ολοκληρωτικά στο αιθερικό σώμα. Ο προχωρημένος άνθρωπος του κόσμου είναι επικεντρωμένος στην περιοχή της υπόφυσης. Όταν μέσω αποκρυφιστικής ανέλιξης και εσωτερικής γνώσης, η σχέση μεταξύ προσωπικότητας και ψυχής εδραιωθεί, υπάρχει ένα μεσαίο σημείο στο κέντρο της κεφαλής, στο μαγνητικό πεδίο που ονομάζεται “φως στο κεφάλι” και εδώ ο ζηλωτής παίρνει τη θέση του. Είναι ένα σημείο ζωτικής σημασίας. Δεν είναι γη ή φυσικό, ούτε ύδωρ ή συναισθηματικό. Θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν το ζωτικό ή αιθερικό σώμα που έγινε πεδίο συνειδητής υπηρεσίας, κατευθυνόμενου ελέγχου και χρησιμοποίησης δύναμης για ειδικούς σκοπούς. Εδώ ο μάγος παίρνει τη θέση του και με το μέσον του σώματος δύναμης ή ενέργειάς του εκτελεί το μαγικό δημιουργικό έργο.
Ο κανόνας αυτός πραγματεύεται μάλλον δυσνόητα ένα σημείο, αλλά διασαφηνίζεται αν οι λέξεις μελετηθούν με προσοχή. Στο τέλος του κανόνα μας λέγεται ότι όταν “ύδωρ, γη και αήρ συναντηθούν”, εκεί είναι ο τόπος για να ασκηθεί μαγεία. Παραδόξως στις φράσεις αυτές παραλείπεται η ιδέα της τοποθεσίας και εξετάζεται μόνο η χρονική εξίσωση.
Ο αήρ είναι το σύμβολο του βουδδικού φορέα, του πεδίου της πνευματικής αγάπης και όταν τα τρία που απαριθμήθηκαν παραπάνω (στις ενεργειακές τους όψεις) συναντηθούν, είναι ενδεικτικό της εστίασης στην ψυχική συνείδηση και της επικέντρωσης του ανθρώπου στο πνευματικό σώμα. Απ’ αυτό το σημείο δύναμης, έξω από τη μορφή, από την κεντρική σφαίρα ενοποίησης κι από το εστιασμένο σημείο μέσα σ’ αυτόν τον κύκλο της συνείδησης, ο πνευματικός άνθρωπος προβάλλει τη συνείδησή του στο μεσαίο σημείο μέσα στην εγκεφαλική κοιλότητα, όπου το μαγικό έργο πρέπει να εκτελεστεί σε σχέση με το φυσικό πεδίο. Αυτή η ικανότητα, να προβάλλει τη συνείδηση από το πεδίο της ψυχικής αντίληψης σ’ εκείνο του δημιουργικού μαγικού έργου στα αιθερικά υποπεδία, γίνεται σταδιακά εφικτή καθώς ο σπουδαστής αναπτύσσει στο διαλογιστικό του έργο την ευχέρεια να εστιάζει την προσοχή του στο ένα ή το άλλο από τα κέντρα του σώματος. Επιτυγχάνεται με το μέσον των κέντρων δύναμης του αιθερικού σώματος. Βαθμιαία αποκτά εκείνη την πλαστικότητα και εκείνη τη ρευστότητα της αυτοκαθοδηγούµενης συνείδησης, που θα του επιτρέψει να παίζει πάνω στα κέντρα, όπως ένας μουσικός χρησιμοποιεί τους επτά φθόγγους της μουσικής. Όταν επιτευχθεί αυτό, μπορεί ν᾿ αρχίσει να εκγυμνάζεται σε ευρύτερες και πιο εκτεταμένες εστιάσεις και πρέπει να μάθει να αποσύρει τη συνείδησή του, όχι μόνο στον εγκέφαλο αλλά και στην ψυχή στο δικό της πεδίο και από εκεί να επανακατευθύνει τις ενέργειές του για την εκτέλεση του μαγικού έργου της ψυχής.
Το θεμελιώδες μυστικό των κύκλων βρίσκεται σ' αυτή την απόσυρση και την επακόλουθη επανεστίαση της προσοχής και πρέπει να θυμάστε σχετικά μ᾿ αυτό, ότι ο βασικός νόμος που υπόκειται σε κάθε μαγικό έργο είναι ότι “η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη”. Αν οι ζηλωτές το θυμούνται αυτό, θα βιώνουν τις άγονες περιόδους τους με μεγαλύτερη άνεση και θα έχουν συνείδηση του υποκείμενου σκοπού.
Θα μπορούσε εδώ να ερωτηθεί ποιοι είναι οι κίνδυνοι του μεσαίου αυτού σημείου;
Είναι οι κίνδυνοι μιας υπερβολικά βίαιης διακύμανσης μεταξύ γης και ύδατος ή μεταξύ της συναισθηματικής ανταπόκρισης στη ζωή και την αλήθεια ή τη ζωή στο φυσικό πεδίο. Μερικοί ζηλωτές είναι υπερβολικά συναισθηματικοί στις αντιδράσεις τους, άλλοι υπερβολικά υλιστικοί. Το αποτέλεσμα γίνεται αισθητό στο μεσαίο σημείο και επιφέρει μια βίαιη αστάθεια. Αυτή η αστάθεια έχει ένα άμεσο αποτέλεσμα στο ηλιοπλεγµατικό κέντρο, που ήταν το “μεσαίο σημείο” στους πρώτους Ατλάντειους καιρούς και είναι ακόμη το μεσαίο σημείο στις µετουσιωτικές διαδικασίες της ανατείνουσας προσωπικότητας. Μετουσιώνει και διαβιβάζει τις ενέργειες του ιερού κέντρου και του κέντρου στη βάση της σπονδυλικής στήλης και είναι το καθαρτήριο όλων των ενεργειών, που είναι εστιασμένες στα κέντρα κάτω από το διάφραγμα.
Είναι οι κίνδυνοι που συνοδεύουν μια πρόωρη και ανεξέλεγκτη εισροή καθαρής πνευματικής ενέργειας στον μηχανισμό της προσωπικότητας. Η ζωτική αυτή πνευματική δύναμη εισέρχεται από την κρανιακή οπή και εισρέει στα εγκεφαλικά κέντρα. Από αυτά θ᾽ ακολουθήσει τη γραµµή της ελάχιστης αντίστασης, που καθορίζεται από την καθημερινή ροπή της ζωής της σκέψης του ζηλωτή.
Ένας άλλος και μάλλον δυναμικός κίνδυνος είναι αποτέλεσμα της κυριολεκτικής συνάντησης γης και ύδατος. Εκδηλώνεται σαν εισροή στην εγκεφαλική συνείδηση (τη γήινη όψη) της γνώσης του αστρικού πεδίου. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έχει επίγνωση ο ζηλωτής, είναι μια τάση προς τον κατώτερο ψυχισμό. Είναι μια αντίδραση από το ηλιοπλεγματικό κέντρο. Αλλά το μεσαίο αυτό σημείο μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν “τόπος αναπήδησης” στον κόσμο των αστρικών φαινομένων. Αυτό θα επιφέρει τον “θάνατο δια πνιγμού”, γιατί η πνευματική ζωή του ζηλωτή μπορεί να τελματωθεί και να βυθισθεί ολοκληρωτικά στα ενδιαφέροντα των κατώτερων ψυχικών εμπειριών. Εδώ πολλοί άξιοι ζηλωτές παραστρατούν - ίσως προσωρινά, αλλά οι καιροί είναι τόσο κρίσιμοι, ώστε είναι κάτι που θλίβει όταν χάνεται χρόνος σε μάταιο πειραματισμό και στην ανάκτηση του επιλεγέντος δρόμου.
Ένα κλειδί της σημασίας αυτών των λέξεων βρίσκεται στην αναγνώριση του ακόλουθου αποκρυφιστικού γεγονότος. Ο τόπος όπου ύδωρ και γη συναντώνται είναι το ηλιοπλεγµατικό κέντρο. Ο τόπος όπου ύδωρ, γη και αήρ συναντώνται είναι στο κεφάλι. Γη είναι το σύμβολο της ζωής του φυσικού πεδίου και της εξωτερικής μορφής. Ύδωρ είναι το σύμβολο της συναισθηματικής φύσης. Από το μεγάλο κέντρο της ζωής της προσωπικότητας, το ηλιακό πλέγμα, συνήθως εξουσιάζεται και κυβερνάται η ζωή. Όταν το κέντρο διεύθυνσης βρίσκεται κάτω από το διάφραγμα, η μαγεία δεν είναι εφικτή. Η ζωώδης ψυχή ελέγχει και η πνευματική ψυχή είναι αναγκαστικά ήρεμη. Αήρ είναι το σύμβολο της ανώτερης ζωής όπου κυριαρχεί η Χριστική αρχή, όπου βιώνεται η ελευθερία και η ψυχή έρχεται σε πλήρη έκφραση. Είναι το σύμβολο του βουδδικού πεδίου, όπως το ύδωρ είναι του συναισθηματικού. Όταν η ζωή της προσωπικότητας μεταφερθεί στον Ουρανό και η ζωή της ψυχής κατέλθει στη γη, εκεί είναι ο τόπος συνάντησης και εκεί γίνεται δυνατό το έργο της υπερβατικής μαγείας.
Αυτός ο τόπος συνάντησης είναι ο τόπος του πυρός, το πεδίο του νου. Πυρ είναι το σύμβολο της διανόησης και κάθε μαγικό έργο είναι μια νοήμων διαδικασία, που διεξάγεται με την ισχύ της ψυχής και τη χρήση του νου. Για να γίνει αισθητή στο φυσικό πεδίο, χρειάζεται ένας εγκέφαλος που να είναι δεκτικός στις ανώτερες παρωθήσεις και να μπορεί να εντυπώνεται από την ψυχή που χρησιμοποιεί την “τσίτα” ή νοητική ουσία, για να δημιουργήσει τις αναγκαίες σκεπτοµορφές και έτσι να εκφράσει τις ιδέες και τους σκοπούς της νοήμονος, αγαπητικής ψυχής. Αυτές αναγνωρίζονται από τον εγκέφαλο και φωτογραφίζονται στους “ζωτικούς αέρες” που βρίσκονται στην εγκεφαλική κοιλότητα. Όταν αυτοί οι ζωτικοί αέρες μπορέσουν να γίνουν αισθητοί από τον μάγο σε διαλογισμό και οι σκεπτοµορφές να αποτυπωθούν σ’ αυτή τη μικροσκοπική αντανάκλαση του αστρικού φωτός, τότε η πραγματική δυναμικότητα της μαγείας μπορεί ν᾿ αρχίσει να γίνεται αισθητή. Ο εγκέφαλος “άκουσε” αποκρυφιστικά τις εντολές και οδηγίες του νου, καθώς αναμεταδίδει τις προσταγές της ψυχής. Οι ζωτικοί αέρες παρασύρονται σε μορφοδοµητική δραστηριότητα, όπως ακριβώς η ανώτερη αντιστοιχία τους, οι “τροποποιήσεις της σκεπτόμενης αρχής, του νοητικού υλικού” (όπως το αποκαλεί ο Πατάντζαλι), ωθούνται σε μια ανάλογη μορφοδομητική δραστηριότητα. Αυτά μπορούν τότε να ιδωθούν ενδόμυχα από τον άνθρωπο που επιζητεί να εκτελέσει το μαγικό έργο και μεγάλο μέρος της επιτυχίας του εξαρτάται από την ικανότητά του να καταγράφει ακριβώς τις εντυπώσεις και να βλέπει με διαύγεια τις μορφές της διεργασίας της μαγείας, τις οποίες επιδιώκει να καταδείξει σαν μαγικό έργο στον εξωτερικό κόσμο.
Μπορεί συνεπώς να ειπωθεί, ότι υπάρχουν τρία στάδια στη µορφοδομητική διαδικασία. Πρώτο, η ψυχή ή ο πνευματικός άνθρωπος, επικεντρωμένος στην ψυχική συνείδηση και λειτουργώντας στον “μυστικό τόπο του Υψίστου”, οραματίζεται το έργο που πρέπει να γίνει. Αυτή δεν είναι μια διαδοχική όραση, αλλά το τελειωμένο, συμπληρωμένο έργο της μαγείας γίνεται αντικείμενο οραματισμού με μια διαδικασία, που δεν περιλαμβάνει καθόλου το στοιχείο του χρόνου ή τις έννοιες του χώρου. Δεύτερο, ο νους ανταποκρίνεται στην ψυχή (που επισύρει την προσοχή στο έργο που πρέπει να γίνει) και παρασύρεται σε δραστηριότητα δόμησης σκεπτοµορφών απ᾿ αυτή την εντύπωση. Ανάλογη με τη διαύγεια και τη φώτιση του νοητικού υλικού, τέτοια θα είναι και η ανταπόκριση στην εντύπωση. Αν ο νους είναι ένας αληθινός ανακλαστήρας και δέκτης της ψυχικής εντύπωσης, η αντίστοιχη σκεπτοµορφή θα είναι πιστή στο πρωτότυπό της. Αν δεν είναι πιστή (όπως συμβαίνει συνήθως στα αρχικά στάδια του έργου) τότε η δημιουργηθείσα σκεπτοµορφή θα είναι παραμορφωμένη και ανακριβής, μη ισορροπημένη και “κακοσχεδιασμένη”.
Με τον διαλογισμό εκµανθάνεται αυτό το έργο της ακριβούς λήψης και της ορθής δόμησης, απ᾿ όπου και η έμφαση που τίθεται - απ’ όλες τις αληθινές σχολές εσωτερικής εκγύμνασης πάνω στην εστίαση του νου, την ικανότητα για οραματισμό, την ικανότητα δόμησης σκεπτοµορφών και την ακριβή σύλληψη της εγωικής πρόθεσης. Απ᾿ όπου επίσης και η ανάγκη ν᾿ αρχίζει ο μάγος το πρακτικό έργο της μαγείας με τον εαυτό του σαν το υποκείμενο του μαγικού πειράματος. Αρχίζει να συλλαμβάνει το όραμα του πνευματικού ανθρώπου όπως είναι κατ’ ουσία. Αντιλαμβάνεται τις αρετές και τις αντιδράσεις που θα εκδήλωνε στη ζωή του φυσικού πεδίου ο πνευματικός αυτός άνθρωπος. Δομεί μια σκεπτοµορφή του εαυτού του σαν του ιδανικού ανθρώπου, του αληθινού υπηρέτη, του τέλειου δασκάλου. Βαθμιαία συντονίζει τις δυνάμεις του έτσι, ώστε η δύναμη να είναι αυτά τα πράγματα στην εξωτερική πραγματικότητα, ν᾿ αρχίζει να παίρνει σχήμα, ώστε όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να το δουν. Δημιουργεί ένα υπόδειγμα στον νου του, το οποίο σκαλίζει με όση ακρίβεια μπορεί σύμφωνα με το πρωτότυπο και το οποίο χρησιμεύει για να διαπλάσει τον κατώτερο άνθρωπο και να εξαναγκάσει τη συμμόρφωση προς το ιδεώδες. Καθώς τελειοποιεί την τεχνική του, βρίσκει μια μετουσιώνουσα, µετασχηματίζουσα δύναμη να εργάζεται με τις ενέργειες, που συνιστούν την κατώτερη φύση του, ωσότου όλα υποταχθούν και γίνει σε πρακτική εκδήλωση ό,τι είναι εσωτερικά και ουσιαστικά. Καθώς συντελείται αυτό, αρχίζει να ενδιαφέρεται για το μαγικό έργο στο οποίο είναι ρόλος όλων των αληθινών ψυχών να συμμετάσχουν.
Τότε η τρίτη όψη της µορφοδομητικής διαδικασίας μπορεί να εκδηλωθεί. Ο εγκέφαλος συγχρονίζεται με τον νου κι ο νους με την ψυχή και το σχέδιο γίνεται αισθητό. Οι ζωτικοί αέρες στο κεφάλι μπορούν να τροποποιηθούν και ν᾿ ανταποκριθούν στη δύναμη του μαγικού έργου δόμησης. Τότε υφίσταται μια σκεπτοµορφή σαν αποτέλεσμα των δύο προηγούμενων δραστηριοτήτων, αλλά υφίσταται στη θέση της εγκεφαλικής δραστηριότητας και γίνεται ένα κέντρο εστίασης για την ψυχή και ένα σημείο δια του οποίου μπορεί να ρέει ενέργεια για την εκτέλεση του μαγικού έργου.
Το μαγικό αυτό έργο που διεξάγεται υπό τη διεύθυνση της ψυχής (η οποία εμπνέει τον νου που με τη σειρά του εντυπώνει τον εγκέφαλο) οδηγεί τότε (σαν αποτέλεσμα της τριπλής αυτής συντονισμένης δραστηριότητας) στη δημιουργία ενός κέντρου εστίασης ή μορφής μέσα στο κεφάλι του μάγου. Η ενέργεια που ρέει δια του εστιακού αυτού σημείου, δρα μέσω τριών διανεμητικών πρακτόρων και έτσι εμπλέκονται και οι τρεις σε κάθε μαγικό έργο:
1. Ο δεξιός οφθαλμός δια του οποίου μπορεί να εκφρασθεί η ζωτική ενέργεια του πνεύματος.
2. Το κέντρο του λαιμού δια του οποίου εκφράζεται η Λέξη, η δεύτερη όψη ή η ψυχή.
3. Τα χέρια δια των οποίων εργάζεται η δημιουργική ενέργεια της τρίτης όψης.
“Ο Λευκός Μάγος” εργάζεται “με τα μάτια ανοιχτά, τη φωνή να διακηρύσσει και τα χέρια να απονέμουν”.
Τα σημεία αυτά έχουν τεχνικό ενδιαφέρον για τον έμπειρο εργάτη της μαγείας, αλλά συμβολικό μόνο ενδιαφέρον για τους ζηλωτές για τους οποίους προορίζονται αυτές οι επιστολές.
Το να είναι δική μας η εσώτερη όραση, να βλέπει ο οφθαλμός καθαρά τη δόξα του Κυρίου, να μιλά η φωνή μόνο για ευλογία και να χρησιμοποιούνται τα χέρια μόνο για βοήθεια, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η προσευχή του καθενός μας.
"Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας", Alice A. Bailey
