Οι Διαδικασίες της Ολοκλήρωσης

                                                          ‘Muere la Materia, no el Espíritu’, José Villegas Cordero

Έχετε άραγε αντιληφθεί ότι η μεγαλύτερη όψη του θανάτου, που αφορά τελικά το ανθρώπινο ον είναι ο θάνατος της προσωπικότητας; Δεν μιλώ εδώ με αφηρημένους όρους, όπως κάνουν όλοι οι εσωτεριστές όταν εργάζονται για την εξουδετέρωση της ποιότητας ή των ποιοτήτων που χαρακτηρίζουν τον προσωπικό εαυτό. Μιλούν για τον “φόνο” εκείνης ή της άλλης ποιότητας, για την πλήρη κατάργηση του “κατώτερου εαυτού” και παρόμοιες φράσεις. Μιλώ εδώ για την κυριολεκτική καταστροφή, διάλυση, διασκόρπιση ή τελική διασπορά εκείνου του αγαπημένου και πολύ γνωστού προσωπικού εαυτού.

Πρέπει να έχετε κατά νου ότι η ζωή της προσωπικότητας διαιρείται στα ακόλουθα στάδια:

1. Την αργή και βαθμιαία κατασκευή της για μακρά περίοδο χρόνου. Για πολλούς κύκλους ενσαρκώσεων ο άνθρωπος δεν είναι προσωπικότητα. Είναι απλώς μέλος της μάζας.

2. Η συνειδητή ταύτιση της ψυχής με την προσωπικότητα, στη διάρκεια αυτού του σταδίου, είναι πρακτικά ανύπαρκτη. Η όψη της ψυχής, που κρύβεται μέσα στα περιβλήματα, κυριαρχείται για μια πολύ μακρά περίοδο από τη ζωή αυτών των περιβλημάτων και κάνει αισθητή την παρουσία της μόνο με ό,τι ονομάζουμε “φωνή της συνείδησης”. Με την πάροδο όμως του χρόνου, η ενεργός νοήμων ζωή του προσώπου βαθμιαία ενισχύεται και συντονίζεται από την ενέργεια που ρέει απ’ τα πέταλα γνώσης του εγωικού λωτού ή από τη νοήμονα αντιληπτική φύση της ψυχής στο δικό της πεδίο. Αυτή προκαλεί τελικά την ολοκλήρωση των τριών κατώτερων περιβλημάτων σε ένα λειτουργικό σύνολο. Τότε ο άνθρωπος είναι μια προσωπικότητα.

3. Η ζωή της προσωπικότητας του συντονισμένου ατόμου διαρκεί για μεγάλο αριθμό ζωών και διαιρείται επίσης σε τρεις φάσεις:

α. Τη φάση μιας κυρίαρχης επιθετικής προσωπικής ζωής, που ρυθμίζεται βασικά από τον ακτινικό της τύπο, με ιδιοτελή φύση και πολύ ατομικιστικό.

β. Μια μεταβατική φάση όπου μαίνεται η σύγκρουση μεταξύ προσωπικότητας και ψυχής. Η ψυχή αρχίζει να ζητεί απελευθέρωση από τη μορφική ζωή κι όμως - σε τελική ανάλυση - η προσωπικότητα εξαρτάται από τη ζωική αρχή που απονέμεται από την ψυχή. Με άλλα λόγια, η σύγκρουση μεταξύ της ψυχικής ακτίνας και της ακτίνας της προσωπικότητας αρχίζει και ο πόλεμος διεξάγεται μεταξύ δύο εστιασμένων όψεων ενέργειας. Η σύγκρουση αυτή τερματίζεται κατά την τρίτη μύηση.

γ. Ο έλεγχος από την ψυχή είναι η τελική φάση που οδηγεί στον θάνατο και την καταστροφή της προσωπικότητας. Ο θάνατος αυτός αρχίζει όταν η προσωπικότητα, ο Ένοικος στο Κατώφλι, στέκει μπροστά στον Άγγελο της Παρουσίας. Το φως του ηλιακού Αγγέλου εξαλείφει τότε το φως της ύλης.

Η φάση του “ελέγχου” ρυθμίζεται από την πλήρη ταύτιση της προσωπικότητας με την ψυχή· είναι μια αντιστροφή της προηγούμενης ταύτισης της ψυχής με την προσωπικότητα. Είναι επίσης ό,τι εννοούμε όταν μιλάμε για την ολοκλήρωση αυτών των δύο· τα δύο είναι τώρα ένα. Σ’ αυτή τη φάση αναφερόταν ο Απ. Παύλος όταν μιλούσε (στην προς Εφεσίους Επιστολή) για τον Χριστό “ίνα τους δύο κτίσει εν εαυτώ εις ένα καινόν άνθρωπο”. Είναι κυρίως η φάση των τελικών σταδίων της Δοκιμαστικής Ατραπού (όπου αρχίζει συνειδητά το έργο) και η περάτωσή τους στην Ατραπό της Μαθητείας. Είναι το στάδιο του πρακτικού και επιτυχούς υπηρέτη· είναι εκείνο όπου η όλη εστίαση και η έκβαση της ζωής του ανθρώπου αφιερώνεται στην εκπλήρωση της ιεραρχικής πρόθεσης. Ο άνθρωπος αρχίζει να εργάζεται επί και από επίπεδα που δεν περιλαμβάνονται στους τρεις κόσμους της συνήθους εξέλιξης, αλλά τα οποία έχουν ωστόσο τα αποτελέσματα και τους σχεδιασμένους αντικειμενικούς τους σκοπούς μέσα στους τρεις αυτούς κόσμους.

Η Σημασία της Ολοκλήρωσης.

Οι περισσότεροι δάσκαλοι και ζηλωτές τονίζουν την ολοκλήρωση της προσωπικότητας και τον ορθό προσανατολισμό της στον κόσμο των πνευματικών αξιών. Πρέπει να θυμάστε, ότι αυτό είναι ένα προγενέστερο στάδιο και ορθό. Η ολοκλήρωση του νου, της συναισθηματικής φύσης και του εγκεφάλου είναι το κύριο χαρακτηριστικό όλων των προχωρημένων ανθρώπινων όντων - των κακών, των πολύ κακών, των καλών και των πολύ καλών. Δεν είναι όμως σημάδι πνευματικής ζωής και συχνά είναι το τελείως αντίθετο. Ένας “Χίτλερ” ή ένα φιλόδοξο πρόσωπο με βαθιά ιδιοτελή ή άπονα κατευθυνόμενη ζωή, είναι μια προσωπικότητα με όλες τις δυνάμεις του νου της αφιερωμένες σε κακούς σκοπούς, με τη συναισθηματική φύση έτσι συγκροτημένη, ώστε να μην παρουσιάζει εμπόδια στην προώθηση των ιδιοτελών αυτών προθέσεων και με έναν πολύ ισχυρό εγκέφαλο δεκτικό στα σχέδια και τις μεθόδους των δυο φορέων, που εκτελεί τις προσταγές της προσωπικότητας.

Θα ήθελα να τονίσω, ότι η πλειονότητα των ανθρώπων δεν είναι προσωπικότητες, άσχετα πόσο εύκολα μιλούν για τις προσωπικότητές τους. Για παράδειγμα, ο αρχικός αντικειμενικός σκοπός της μάζας των ζηλωτών και σπουδαστών είναι πρώτα απ’ όλα να ολοκληρώσουν τον κατώτερο τριπλό άνθρωπο, έτσι ώστε να γίνουν λειτουργικές προσωπικότητες προτού γίνουν λειτουργικές ψυχές· το έργο είναι αφιερωμένο στον σκοπό της δημιουργίας μιας συνειδητής εστίασης της προσωπικότητας, ενώ θα αποφύγουν εκείνο τον κύκλο των ενσαρκώσεων, όπου η προσωπικότητα αφιερώνεται σε κατώτερους και ιδιοτελείς σκοπούς. Οι πιο προχωρημένοι σπουδαστές αφιερώνονται στον σκοπό της δημιουργίας μιας ακόμη ανώτερης ολοκλήρωσης ψυχής και προσωπικότητας, που οδηγεί στην τελική εκείνη ολοκλήρωση, η οποία εισάγει την ανώτατη όψη όλων, εκείνη της εναδικής ζωής.

Υπάρχουν σήμερα στον κόσμο πολλές αληθινά ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Αυτές, επειδή ψυχή και προσωπικότητα είναι ολοκληρωμένες, μπορούν να βαδίσουν την Ατραπό της Αποδεδειγμένης Μαθητείας. Αυτή είναι μια ελπιδοφόρα ανάπτυξη, αν μπορούσατε να αντιληφθείτε τις συνέπειες και τη σημασία της και ανακύπτει το ερώτημα πώς όσοι βρίσκονται ακόμη σε διαδικασία αναπροσανατολισμού θα μπορέσουν να αναπτύξουν μια επαρκή ολοκλήρωση της προσωπικότητας. Δεν θα το κάνουν ποτέ αν υπερτιμούν ή υποτιμούν τον εαυτό τους. Πολλοί τείνουν να θεωρούν τον εαυτό τους σαν προσωπικότητα λόγω της φυσικής ισχυρογνωμοσύνης τους ή επειδή είναι σπουδαστές του αποκρυφισμού. Λησμονούν ότι σπουδαστής του αποκρυφισμού είναι εκείνος που ερευνά ό,τι είναι κρυμμένο - στην περίπτωσή τους για το κρυμμένο εκείνο ολοκληρώνον νήμα, που θα τους επιτρέψει να σμίξουν τα τρία σώματα κι έτσι να αξίζουν αληθινά το όνομα της προσωπικότητας. Μερικοί απ’ αυτούς δεν μπορούν να γίνουν προσωπικότητες στη διάρκεια αυτής της ζωής, αλλά μπορούν να αναπτύξουν τη νοητική αντίληψη της δυνατότητας και της φύσης της· πρέπει να θυμούνται ότι “όπως σκέπτεται ο άνθρωπος στην καρδιά του, έτσι και είναι”. Δεν αποτελεί απώλεια χρόνου, αλλά μια πολύ αναγκαία διαδικασία από την οποία πέρασε κάθε Μέλος της Ιεραρχίας.

Μελέτη και διαλογισμός συνδυασμένα είναι οι παράγοντες που όλοι οι ζηλωτές πρέπει να χρησιμοποιήσουν, αν επιδιώκουν να επιφέρουν την αναγκαία αυτή ολοκλήρωση και την επακόλουθη ζωή υπηρεσίας. Έτσι ο ζηλωτής μπορεί να δοκιμάσει τόσο τον βαθμό ολοκλήρωσής του, όσο και την έκταση της ποιότητας για υπηρεσία που παράγεται απ’ αυτή την ολοκλήρωση. Αν οι ζηλωτές μελετήσουν με επιμέλεια τη ζωή τους στο φυσικό πεδίο, θα ανακαλύψουν ότι είτε εργάζονται αυτόματα ανταποκρινόμενοι στις συμβατικές ιδέες του φυσικού πεδίου για την καλή θέληση ή για να είναι αγαθοί, είτε εργάζονται συναισθηματικά γιατί επιθυμούν να βοηθούν, επιθυμούν να αγαπιούνται, επιθυμούν να ανακουφίζουν τον πόνο (γιατί απεχθάνονται τη δυσφορία που τους προξενεί ο πόνος), πιστεύουν ότι ακολουθούν τα βήματα του Χριστού που βάδιζε πράττοντας το καλό ή λόγω μιας φυσικής βαθιά εδραιωμένης ζωικής τάσης. Είναι μια ελπιδοφόρα και αποφασιστική ανέλιξη.

Οι ζηλωτές θα βρουν τελικά (όταν η φυσική και η συναισθηματική φάση της ολοκλήρωσης τελειώσουν) ότι επακολουθεί μια φάση νοήμονος υπηρεσίας που υποκινείται αρχικά από οίκτο, έπειτα από πεποίθηση στην ουσιαστικότητά της, κατόπιν από ένα στάδιο σαφούς πνευματικής φιλοδοξίας, έπειτα από πειθήνια τήρηση του παραδείγματος της Ιεραρχίας και τελικά από τη δραστηριότητα της ποιότητας της αγνής αγάπης· η αγνή αυτή αγάπη εκδηλώνεται αυξητικά καθώς βαίνει η ανώτερη ολοκλήρωση ψυχής και προσωπικότητας. Όλες αυτές οι φάσεις πρόθεσης και τεχνικής είναι ορθές στη θέση τους, μόνο όταν έχουν διδακτική αξία και εφόσον οι επόμενες ανώτερες φάσεις παραμένουν αόριστες και νεφελώδεις. Αποβαίνουν εσφαλμένες όταν συνεχίζονται και διατηρούνται εφόσον φαίνεται καθαρά το επόμενο στάδιο αλλά δεν ακολουθείται. Συλλογισθείτε σ’ αυτό. Αξίζει να αντιληφθείτε την αληθινή σημασία των ποικίλων αυτών φάσεων της ολοκλήρωσης που προωθούνται - όπως έχουν - σύμφωνα με τον εξελικτικό νόμο.

Όλα αυτά τα βήματα στον δρόμο της ολοκλήρωσης οδηγούν σ’ εκείνο το κορυφαίο στάδιο όπου η προσωπικότητα - πλούσια σε πείρα, ισχυρή σε έκφραση, αναπροσανατολισμένη και αφιερωμένη - γίνεται απλά ο μεσολαβητής της ψυχικής ζωής μεταξύ της Ιεραρχίας και της Ανθρωπότητας. Πάλι - συλλογισθείτε σ’ αυτό.

Η Κατάσταση του Noυ της Ψυχής.

Και ενώ όλες αυτές οι φάσεις, τα στάδια και οι αντιλήψεις συμβαίνουν στη ζωή της προσωπικότητας, ποια είναι η στάση της ψυχής στο δικό της πεδίο; Η εξέταση αυτή συνεπάγεται πρώτα απ’ όλα μια αναγνώριση των τριών όψεων του νου που βρίσκονται σε ό,τι αποκαλούμε νοητικό πεδίο:

1. Τον κατώτερο συγκεκριμένο νου που είναι η στάση της σκέψης που διατηρείται από τη μικροσκοπική όψη της ψυχής, η οποία “κατέβηκε” αρχικά στην εκδήλωση κατά τον χρόνο της ατομικοποίησης. Αυτός -κατά τον μακρύ κύκλο των ενσαρκώσεων- έγινε αυξημένα ευαίσθητος στον επισκιάζοντα Εαυτό του. Αυτός ο επισκιάζων Εαυτός λέει στην ενσαρκωμένη του όψη: “Έχοντας διαπεράσει ολόκληρο το σύμπαν με ένα τμήμα του εαυτού μου, παραμένω”. Η έλξη αυτού του επισκιάζοντος “παραμένοντος Εαυτού” σύρει το μικρό τμήμα πίσω στην αρχική του πηγή.

2. Τον Υιό του Νου, την ψυχή, το προϊόν της σκέψης του Παγκόσμιου Νου, τη σκεπτόμενη, νοούσα, διακρίνουσα, αναλύουσα Ταυτότητα ή πνευματική Οντότητα. Αυτή η όψη της Μιας Ζωής χαρακτηρίζεται από αγνό νου, αγνό λόγο, αγνή αγάπη κι αγνή θέληση. Ένας “Κύριος της Θυσίας” ο οποίος δια της εμπειρίας της ενσάρκωσης, της ολοκλήρωσης και της έκφρασης ανέλαβε το έργο της απολύτρωσης της ύλης και της ανύψωσης της ουσίας στους Ουρανούς! Αυτές είναι γνώριμες αλήθειες και αρχαίες κοινοτυπίες, αλλά παραμένουν ακόμη για σας θεωρίες. Μπορείτε να δοκιμάσετε τη θεωρητική τους φύση διερωτώμενοι: Τι κάνω σαν ψυχή (αν λειτουργώ καθόλου σαν ψυχή) για να ανυψώσω την υλική μου όψη, τους τρεις φορείς μου και την ουσία από την οποία έγιναν, σε υψηλότερα πεδία έκφρασης;

3. Τον ανώτερο αφηρημένο νου, που είναι για την ψυχή ό,τι η κατώτατη όψη της ψυχής, που ενσωματώνεται στα πέταλα γνώσης, είναι για τον συγκεκριμένο νου. Ο αφηρημένος αυτός νους είναι η κατώτατη όψη της Πνευματικής Τριάδας.

Όταν συμβεί η ολοκλήρωση μεταξύ προσωπικότητας και ψυχής, τότε η ψυχή - στο δικό της σώμα και φύση και στο δικό της πεδίο - μπορεί να αρχίσει να αποβλέπει σε μια ανώτερη ολοκλήρωση ή συνδετική σχέση την οποία πρέπει τελικά να επιφέρει μεταξύ του εαυτού της και της Πνευματικής Τριάδας. Η επίτευξη σε ένα κατώτερο επίπεδο καθιστά πάντοτε εφικτή την επίτευξη σε ένα ανώτερο. Δεν υπάρχει αληθινή ανώτερη επίτευξη προτού, βήμα προς βήμα, η κατώτερη ανακλώμενη όψη κυριαρχηθεί, χρησιμοποιηθεί και αναγνωρισθεί σαν ένα εργαλείο που επιφέρει ακόμη ανώτερες δραστηριότητες.

Η κατάσταση του νου της ψυχής στη διάρκεια των διαδικασιών της κατώτερης ολοκλήρωσης μπορεί να συνοψισθεί ως εξής:

1. Εκείνη της πλήρους αδιαφορίας στη διάρκεια των πρώτων σταδίων του κύκλου ενσάρκωσης. Η “ένθετη όψη” της (όπως ονομάσθηκε) είναι τελείως επαρκής για το αργό και επίπονο έργο της ανέλιξης των σωμάτων, της ανάπτυξης των χαρακτηριστικών τους και της απόκτησης της πικρής εμπειρίας της τυφλότητας και της άγνοιας. Η περίοδος αυτή είναι η μεγαλύτερη και καθώς περνά, η ψυχή προωθεί το δικό της ζωικό ενδιαφέρον, στο δικό της επίπεδο εμπειρίας, στη δική της ακτίνα και υπό την επιρροή του Διδασκάλου, ο Οποίος θα οδηγήσει τελικά τη σκέψη (μέσω ευχαρίστως αποδεκτής εντύπωσης) της αναπτυσσόμενης προσωπικότητας. Μην ξεχνάτε ότι αυτό το βασίλειο ή αυτό το άθροισμα ψυχών είναι ό,τι ο Χριστιανός αποκαλεί Βασιλεία του Θεού και ο αποκρυφιστής πνευματική Ιεραρχία του πλανήτη μας. Να θυμάστε επίσης ότι ο σκοπός της συσσωματωμένης ζωής του είναι να προκαλέσει στη συνείδηση την αντίληψη της πνευματικής πόλωσης της πλανητικής ζωής.

2. Καθώς βαίνει η εξέλιξη, οι τρεις φορείς - δημιουργημένοι ήδη και αναπτυγμένοι - καθίστανται δυναμικοί και ο κραδασμός τους γίνεται αρκετά ισχυρός για να προσελκύσει κάποια προσοχή από την απασχολημένη ψυχή. Η πρώτη αντίδραση είναι ερεθισμός. Ο αποκρυφιστικός ερεθισμός δεν είναι θυμός όπως τον εκφράζουν τα ανθρώπινα όντα, αλλά ανταπόκριση σε επαφή - ανταπόκριση που δεν είναι αρεστή. Με άλλα λόγια, είναι τριβή. Θα κατανοήσετε συνεπώς καλύτερα την έννοια της δήλωσης ότι ο τελευταίος δεσμός που απορρίπτει ο Διδάσκαλος είναι ο ερεθισμός. Η προσωπικότητα δεν ελκύει πια την προσοχή· η τριβή συνεπώς παύει και δεν μένει τίποτε παρά ένας καθαρός αγωγός δια του οποίου μπορεί να χυθεί πνευματική ενέργεια. Ο ερεθισμός, όπως τον εννοείτε, προκαλείται όταν η προσωπική σας ισχυρογνωμοσύνη, η αυτοεκτίμηση, οι ιδέες και τα σχέδια παραβιάζονται από εκείνες ενός άλλου προσώπου. Δεν είναι αυτή η μορφή ερεθισμού που απορρίπτει ο Διδάσκαλος. Η δεύτερη αντίδραση είναι εκείνη της διαλογιστικής διαδικασίας ή της παραγωγής δύναμης που θα χρησιμοποιηθεί αργότερα στους τρεις κόσμους για να ενισχύσει την ψυχική ενέργεια μέσα στη μορφή και να δημιουργήσει το πεδίο της γνώσης, γεμάτο από σκεπτομορφές στο οποίο η προσωπικότητα θα ριψοκινδυνέψει αργότερα. Η ψυχή προετοιμάζεται λοιπόν για τον δικό της αναπροσανατολισμό στη Ζωή και την έκφρασή της στους τρεις κόσμους και όχι για ν’ αποκτήσει ζωική εμπειρία.

3. Όταν η προσωπικότητα γίνει κυρίαρχη, η ψυχή εισάγει έναν νέο παράγοντα στη ζωή της αντανάκλασής της, την ενσαρκωμένη ψυχή. Κινητοποιεί και εστιάζει την ενέργεια της ψυχικής ακτίνας και με μια πράξη θέλησης τη φέρνει σε άμεση επαφή με την ακτίνα της προσωπικότητας. Αυτό έχει μια ανακλαστική δράση στις ακτίνες του τριπλού κατώτερου ανθρώπου, διεγείροντάς τες, αφυπνίζοντάς τες και ρυθμίζοντας το αιθερικό σώμα, έτσι ώστε τα κέντρα δια των οποίων χύνονται οι ακτίνες της προσωπικότητας και το κεφαλικό κέντρο που ανταποκρίνεται στην ψυχική ακτίνα, να γίνουν πιο ενεργά. Το κέντρο άζνα δια του οποίου εργάζεται η προσωπικότητα, εντείνει τη δραστηριότητά του και τότε συμβαίνουν δύο πράγματα:

α. Η ζωή της προσωπικότητας γίνεται διαρκώς ισχυρότερη και ο άνθρωπος αναπτύσσει μια έντονη ατομικότητα.

β. Το κεφαλικό κέντρο αρχίζει να ασκεί επιρροή στο κέντρο άζνα και αργά και βαθμιαία στο κέντρο της βάσης της σπονδυλικής στήλης. Η αυτοβουλία αυξάνει όπως και κάθε ποιότητα.

4. Η ψυχή βρίσκεται τώρα σε ό,τι οι εσωτεριστές ονομάζουν “διαδικασία αντιστροφής”. Αυτή προξενεί μεγάλο ενδιαφέρον στην αντανάκλασή της στους τρεις κόσμους και τότε συμβαίνουν τρία πράγματα:

α. Ο κατώτερος συγκεκριμένος νους υπόκειται σε φώτιση από την ψυχή.

β. Η ενέργεια της ψυχικής ακτίνας εισρέει όλο και περισσότερο στην προσωπικότητα, εντείνοντας τη σύγκρουσή της.

γ. Η ατραπός του ανθρώπου γύρω στον ζωδιακό από τον Κριό μέσω των Ιχθύων στον Ταύρο αντιστρέφεται και τότε προχωρεί αριστερόστροφα.

Όλοι αυτοί οι παράγοντες προκαλούν στη Δοκιμαστική Ατραπό μια βίαιη σύγκρουση που αυξάνει καθώς ο άνθρωπος βαδίζει στην Ατραπό της Μαθητείας. Η δυναμικότητα της προσωπικότητας, κυρίαρχης και κυριαρχούμενης, προκαλεί έντονη καρμική δραστηριότητα. Γεγονότα και περιστατικά συσσωρεύονται γρήγορα και βίαια στην εμπειρία του μαθητή. Η ποιότητα του περιβάλλοντος του είναι η καλύτερη διαθέσιμη στους τρεις κόσμους· η εμπειρία του κυμαίνεται μεταξύ των άκρων, εξοφλεί τις καρμικές του υποχρεώσεις και πληρώνει το τίμημα των σφαλμάτων του παρελθόντος με μεγάλη ταχύτητα. Όλο αυτό το διάστημα η μια ενσάρκωση διαδέχεται την άλλη και η γνώριμη διαδικασία του θανάτου που παρεμβαίνει μεταξύ των κύκλων της εμπειρίας, συνεχίζεται. Ωστόσο και οι τρεις θάνατοι - φυσικός, αστρικός και νοητικός - διεξάγονται με μια σταθερά αφυπνιζόμενη κατάσταση επίγνωσης, καθώς αναπτύσσεται ο κατώτερος νους· ο άνθρωπος δεν παρασύρεται πια - κοιμισμένος και αμαθής - από τον αιθερικό, αστρικό και νοητικό φορέα, αλλά ο καθένας τους γίνεται ένα γεγονός όπως και ο φυσικός θάνατος. Τελικά έρχεται η στιγμή κατά την οποία ο μαθητής πεθαίνει θεληματικά με πλήρη συνείδηση και με πραγματική γνώση εγκαταλείπει τους διάφορους φορείς του. Η ψυχή ελέγχει σταθερά και τότε ο μαθητής επιφέρει τον θάνατο με μια πράξη ψυχικής θέλησης και γνωρίζει ακριβώς τι κάνει.

Η Εξάλειψη της Σκεπτομορφής της Προσωπικότητας.

Εξετάζοντας αυτό το ζήτημα (και μπορεί να γίνει μόνο πολύ σύντομα) πρέπει να έχετε κατά νου δύο πράγματα:

1. Ότι εξετάζουμε αποκλειστικά μια ιδέα στον νου της ψυχής και ασχολούμαστε με το βασικό γεγονός της πλάνης που έλεγχε ολόκληρο τον κύκλο της ενσάρκωσης και έτσι κρατούσε την ψυχή αιχμάλωτη της μορφής. Για την ψυχή η προσωπικότητα υποδηλώνει δύο πράγματα:

α. Την ικανότητα της ψυχής να ταυτίζεται με τη μορφή· αυτή γίνεται αντιληπτή πρώτα απ’ όλα από την ψυχή, όταν η προσωπικότητα αρχίζει να αντιδρά σε κάποιο μέτρο πραγματικής ολοκλήρωσης.

β. Μια ευκαιρία για μύηση.

2. Ότι η εξάλειψη της σκεπτομορφής της προσωπικότητας, που συμπληρώνεται στην τρίτη μύηση, είναι μια μεγάλη μύηση για την ψυχή στο δικό της πεδίο. Γι’ αυτό τον λόγο η τρίτη μύηση θεωρείται σαν η πρώτη κύρια μύηση, αφού οι δύο προηγούμενες μυήσεις έχουν μικρό αποτέλεσμα στην ψυχή και επηρεάζουν μόνο την ενσαρκωμένη ψυχή, το “τμήμα” του όλου.

Από τη σκοπιά του προσωπικού εαυτού που αυτοθεωρείται σαν ο Ένοικος στο Κατώφλι, η στάση ή η κατάσταση του νου εικονίσθηκε ανεπαρκώς σαν στάση πλήρους απάλειψης στο φως της ψυχής· η δόξα της Παρουσίας που μετουσιώθηκε από τον Άγγελο, είναι τέτοια ώστε η προσωπικότητα εξαφανίζεται πλήρως, με τις απαιτήσεις και τις εφέσεις της. Δεν μένει τίποτε εκτός από το κέλυφος, το περίβλημα και το όργανο δια του οποίου το ηλιακό φως μπορεί να διαχυθεί για τη βοήθεια της ανθρωπότητας. Αυτό αληθεύει σε ορισμένο βαθμό, αλλά είναι μόνο - σε τελική ανάλυση - η απόπειρα του ανθρώπου να εκφράσει με λέξεις το μετουσιωτικό και μεταμορφωτικό αποτέλεσμα της τρίτης μύησης, κάτι που δεν μπορεί να γίνει. Απείρως δυσκολότερη είναι η προσπάθεια που κάνω εδώ για να απεικονίσω τη στάση και τις αντιδράσεις της ψυχής, του ενός εαυτού, του Διδασκάλου στην καρδιά, όταν αναγνωρίζει το εκπληκτικό γεγονός της δικής της ουσιαστικής απελευθέρωσης και αντιλαμβάνεται μια για πάντα ότι είναι πια ανίκανη να ανταποκριθεί με οποιονδήποτε τρόπο στους κατώτερους κραδασμούς των τριών κόσμων, όπως διαβιβάζονται στην ψυχή από το όργανο επαφής της, τη μορφή της προσωπικότητας. Η μορφή αυτή είναι πλέον ανίκανη για μια τέτοια διαβίβαση. Αφού αυτή η αντίληψη εστιασθεί και γίνει παραδεκτή, η δεύτερη αντίδραση της ψυχής είναι ότι - έχοντας επιτύχει την ελευθερία - η ελευθερία αυτή υπαγορεύει τώρα τις δικές της απαιτήσεις:

1. Για μια ζωή υπηρεσίας στους τρεις κόσμους που είναι τόσο οικείοι αλλά έχουν πια ξεπερασθεί πλήρως.

2. Μια επισκιάζουσα αίσθηση εξωστρεφούς αγάπης για όσους αναζητούν ακόμη απελευθέρωση.

3. Μια αναγνώριση του ουσιαστικού τριγώνου (Ιεραρχία-Ψυχή-Ανθρωπότητα) που έχει γίνει πια το κέντρο της αντιληπτικής ζωής της ψυχής. Η ψυχή δονείται πια μεταξύ των δύο σημείων ή ζευγών των αντιθέτων και δρα σαν επικλητικό και εφελκυστικό κέντρο.

Καμιά από τις παραπάνω αντιλήψεις δεν μπορεί να καταγραφεί στην εγκεφαλική συνείδηση ή στον νου της φωτισμένης προσωπικότητας. Θεωρητικά μπορεί να γίνει αισθητή μια αμυδρή όραση των ενδόμυχων δυνατοτήτων, αλλά η συνείδηση δεν είναι πια εκείνη του υπηρετούντος μαθητή στους τρεις κόσμους, που χρησιμοποιεί τον νου, τα συναισθήματα και το φυσικό σώμα για να εκτελεί όσο μπορεί τη διαταγή και την ιεραρχική πρόθεση. Εξαφανίσθηκε με τον θάνατο της συνείδησης της προσωπικότητας. Η συνείδηση είναι τώρα εκείνη της ίδιας της ψυχής, που δεν έχει επίγνωση χωρισμού, είναι ενστικτωδώς ενεργός, πνευματικά προσηλωμένη στα σχέδια της Βασιλείας του Θεού και πλήρως ελεύθερη από τη σαγήνη ή τον αμυδρότερο έλεγχο της ύλης-μορφής· η ψυχή ωστόσο ανταποκρίνεται ακόμη και είναι βυθισμένη στην ουσία-ενέργεια και η ανώτερη αντιστοιχία της λειτουργεί ακόμη στα επίπεδα του κοσμικού φυσικού πεδίου - το βουδδικό, ατμικό, εναδικό και λογοϊκό πεδίο. Τι πρέπει τότε να συμβεί για να είναι η ζωή της ψυχής πλήρης και μεστή και τόσο τέλεια περιεκτική ώστε οι τρεις κόσμοι να αποτελούν μέρος της περιοχής της επίγνωσής της και του πεδίου της υπηρεσίας της; Ο μόνος τρόπος για να σας διευκρινίσω τι πρέπει να κάνει η ψυχή μετά την τρίτη μύηση είναι να το συνοψίσω κατά δύο τρόπους:

Πρώτον: Η ψυχή γίνεται πια ένας συνειδητός δημιουργός, γιατί η τρίτη όψη - που αναπτύχθηκε και κυριαρχήθηκε δια της εμπειρίας στους τρεις κόσμους κατά τη διάρκεια του μακρού κύκλου των ενσαρκώσεων - έχει φτάσει ένα σημείο τέλειας δραστηριότητας. Θέτοντάς το τεχνικά: η ενέργεια των πετάλων γνώσης και η ενέργεια των πετάλων αγάπης έχουν πια σμίξει και συγχωνευθεί τόσο ενεργά, ώστε δύο από τα εσώτερα πέταλα που περιστοιχίζουν το πετράδι στον λωτό, δεν δρουν πλέον σαν καλύμματα για το πετράδι αυτό. Μιλώ εδώ συμβολικά. Λόγω αυτού του γεγονότος ο θάνατος ή η εξάλειψη της προσωπικότητας είναι η πρώτη δραστηριότητα στο δράμα της συνειδητής δημιουργίας και η πρώτη μορφή που δημιουργείται από την ψυχή είναι ένα υποκατάστατο της προσωπικότητας. Έτσι δημιουργείται ένα όργανο για υπηρεσία στους τρεις κόσμους. Αυτή τη φορά όμως είναι ένα όργανο χωρίς ζωή, χωρίς επιθυμία, χωρίς φιλοδοξία και χωρίς δική του δύναμη σκέψης. Είναι μόνο ένα περίβλημα ουσίας που εμψυχώνεται από την ψυχική ζωή αλλά - ταυτόχρονα - ανταποκρίνεται και προσαρμόζεται στην περίοδο, τη φυλή και τις περιβαλλοντικές συνθήκες όπου η δημιουργική ψυχή επιλέγει να εργασθεί. Σκεφθείτε αυτή τη δήλωση και τονίστε τις λέξεις “προσαρμόζεται στην”.

Δεύτερον: Η ψυχή προετοιμάζεται κατόπιν για την προσεχή τέταρτη μύηση. Αυτή αποτελεί βασικά μια εναδική εμπειρία και καταλήγει - όπως γνωρίζετε - στην εξαφάνιση ή καταστροφή του ψυχικού φορέα ή του αιτιώδους σώματος και στην εδραίωση συνεπώς μιας άμεσης σχέσης μεταξύ της ενάδας στο δικό της πεδίο και της μόλις δημιουργηθείσας προσωπικότητας μέσω της ανταχκάρανα.

Τα δύο αυτά σημεία σας δίνονται για πρώτη φορά στη διαδοχική παροχή της απόκρυφης διδασκαλίας· όμως οι νύξεις που δόθηκαν, προετοίμασαν τον δρόμο για τα δύο αυτά γεγονότα. Δόθηκαν επίσης πληροφορίες για τη μαγιαβιρούπα δια της οποίας ο Διδάσκαλος εργάζεται και έρχεται σε επαφή με τους τρεις κόσμους και την οποία δημιουργεί εσκεμμένα για να υπηρετήσει τους σκοπούς και τα σχέδια Του. Είναι ένα συγκεκριμένο υποκατάστατο της προσωπικότητας και μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν η παλιά προσωπικότητα (που δομήθηκε και αναπτύχθηκε στον κύκλο της ενσάρκωσης) έχει εξαλειφθεί. Προτιμώ τη λέξη “εξαλειφθεί” από τη λέξη “καταστραφεί”. Η δομή - τη στιγμή της εξάλειψης - παραμένει, αλλά η χωριστική της ζωή έχει φύγει. Αν σκεφθείτε καθαρά αυτή τη δήλωση, θα δείτε ότι είναι πλέον εφικτή μια πολύ πλήρης ολοκλήρωση. Η ζωή της προσωπικότητας απορροφήθηκε· η μορφή της προσωπικότητας έχει παραμείνει, αλλά χωρίς καμιά δική της πραγματική ζωή· αυτό σημαίνει ότι μπορεί πια να είναι δέκτης ενεργειών και δυνάμεων που χρειάζονται στον εργαζόμενο μυημένο ή Διδάσκαλο για να συνεχίσει το έργο της σωτηρίας της ανθρωπότητας. Οι σπουδαστές θα βρουν χρήσιμο να μελετήσουν τις τρεις “εμφανίσεις του Χριστού”, όπως αναφέρονται στην αφήγηση του Ευαγγελίου:

1. Τη μεταμορφωμένη εμφάνισή Του στο Όρος της Μεταμόρφωσης. Το επεισόδιο αυτό εικονίζει συμβολικά την ακτινοβόλο ψυχή, τα τρία κενωμένα σώματα της προσωπικότητας και υπαινίσσεται ακόμη μια μελλοντική δόμηση ενός φορέα εκδήλωσης. Ο Απ. Πέτρος λέει, “Κύριε, ει θέλεις ποιήσωμεν ώδε τρεις σκηνάς” ή σκηνώματα.

2. Την εμφάνισή Του σαν της ίδιας της αλήθειας (σιωπηλής όμως παρούσας) μπροστά στο εδώλιο ή την έδρα κρίσης του Πιλάτου - που αποπέμφθηκε από τον κόσμο των ανθρώπων, αλλά αναγνωρίσθηκε από την Ιεραρχία.

3. Τις ακτινοβόλους εμφανίσεις Του μετά τη μύηση της ανάστασης:

α. Στη γυναίκα στον τάφο - που συμβολίζει την επαφή Του με την Ανθρωπότητα.

β. Στους δύο μαθητές στον δρόμο προς τους Εμμαούς - που συμβολίζει την επαφή Του με την Ιεραρχία.

γ. Στους δώδεκα μαθητές στο ανώγειο - που συμβολίζει την επαφή Του με την Αίθουσα Συμβουλίου του Κυρίου του Κόσμου στη Σαμπάλλα.

Μπορείτε έτσι να δείτε την πραγματική φύση των αποτελεσμάτων στα οποία αναφέρθηκα νωρίτερα σ’ αυτή τη διδασκαλία. Ο μαθητής που εξάλειψε (με την τεχνική έννοια όσο και τη μυστικιστική έννοια) το άδραγμα της προσωπικότητας, έχει πλέον την “ελευθερία του Άσραμ”, όπως ονομάζεται· μπορεί να κινείται κατά βούληση μεταξύ των συμμαθητών του και των μυημένων. Δεν υπάρχει τίποτε στην κραδασμική του ζωή ή την ποιότητά του, που να μπορεί να διαταράξει τον ρυθμό του Άσραμ· δεν υπάρχει τίποτε που να απαιτεί την “ηρεμιστική παρέμβαση” του Διδασκάλου, όπως συμβαίνει συχνά στα πρώτα στάδια της μαθητείας· τίποτε πλέον δεν μπορεί να παρεμβληθεί σε εκείνες τις ανώτερες επαφές και σφαίρες επιρροής, οι οποίες ως τώρα ήταν σφραγισμένες για τον μαθητή λόγω της εισβολής της προσωπικότητάς του.

-”Εσωτερική Θεραπευτική”, Alice A. Bailey