Οι Αιχμάλωτοι του Πλανήτη

"Inhuman Insight", Clayshaper

Έχοντας πραγματευθεί το έργο του μάγου στη δική του ενδότερη συνείδηση και την ανάγκη να μάθει τη σπουδαιότητα να αδράχνει το “μεσαίο σημείο” στο έργο του, να χρησιμοποιήσει τα διαλείμματα, τόσο τα μεγάλα όσο και τα μικρά, ερχόμαστε τώρα στην εξέταση του αντικειμενικού σκοπού του όλου έργου του, αν είναι δηλαδή ένας αληθινός λευκός μάγος. Αναφέρεται καθαρά, ότι αυτός είναι η αποδέσμευση των “αιχμαλώτων του πλανήτη”. Θα μας ωφελούσε, συνεπώς, να μελετήσουμε ποιοι είναι αυτοί οι αιχμάλωτοι και ποιος είναι ο τρόπος της αποδέσμευσής τους, που πρέπει να χρησιμοποιηθεί από τον εργαζόμενο μαθητή.

Αυτοί οι αιχμάλωτοι του πλανήτη διαιρούνται σε δύο κύριες ομάδες, που ενσωματώνουν κατ’ ανάγκη ορισμένες υποδιαιρέσεις. Συνοπτικά, συνιστούν όλες τις μορφές ζωής, που συνήθως αποκαλούμε υποανθρώπινες, αλλά σ’ αυτές τις λέξεις πρέπει να δοθεί μια ευρύτερη έννοια. Πρέπει να επεκταθούν, για να περιλάβουν όλες τις ζωές που είναι ενσωματωμένες σε μορφές. Οι δύο υποδιαιρέσεις είναι οι εξής:

Πρώτον, η ουσία όλων των μορφών ή η πολλαπλότητα των μικροσκοπικών ατομικών ζωών, οι οποίες με τη δύναμη της σκέψης έλκονται στη μορφική όψη, δια της οποίας εκφράζονται όλες οι υπάρξεις ή όλες οι ψυχές, ορυκτές, φυτικές, ζωικές και το ζωώδες σώμα του ανθρώπου. Αυτό διανοίγει έναν πλατύ ορίζοντα και καλύπτει πρακτικά το έργο της δημιουργίας στο φυσικό πεδίο. Σύμφωνα με τον Νόμο της Μαγνητικής Έλξης και λόγω της παρωθητικής δραστηριότητας του Παγκόσμιου Νου, καθώς πραγματοποιεί τους σκοπούς του ηλιακού ή του πλανητικού Λόγου, αυτά τα συστατικά της ύλης του χώρου, αυτά τα άτομα της ουσίας έλκονται μαζί, χειρίζονται με ρυθμικό τρόπο και συγκρατούνται σε μορφή. Μέσω αυτού του τρόπου δημιουργίας έρχονται στην εκδήλωση υπάρξεις, συμμετέχουν στην εμπειρία του ιδιαίτερου κύκλου τους - είτε είναι εφήμερος, όπως η ζωή μιας πεταλούδας ή σχετικά μόνιμος, όπως η εμψυχώνουσα ζωή της πλανητικής θεότητας - και εξαφανίζονται. Οι δύο ενεχόμενες όψεις, πνεύμα και ύλη, έρχονται έτσι σε στενή επικοινωνία και ασκούν αναγκαστικά ένα αποτέλεσμα η μία στην άλλη. Η λεγόμενη ύλη ενεργοποιείται ή “ανυψώνεται”, με την αποκρυφιστική έννοια του όρου, από την επαφή της με το λεγόμενο πνεύμα. Το πνεύμα με τη σειρά του κατορθώνει να επαυξήσει τον κραδασμό του με το μέσον της εμπειρίας του στην ύλη. Η προσέγγιση των δύο αυτών θείων όψεων καταλήγει στην ανάδυση μιας τρίτης, που ονομάζουμε ψυχή και με το μέσον της ψυχής το πνεύμα αναπτύσσει αισθαντικότητα, συνειδητή επίγνωση και ικανότητα ανταπόκρισης, η οποία παραμένει μόνιμα κτήμα του, όταν τελικά και κυκλικά επέλθει η διάζευξη των δύο. Πολλά γι’ αυτό θα βρείτε στην Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός και δεν υπάρχει λόγος να επαναληφθώ εδώ. Η δεύτερη αυτή πραγματεία αποσκοπεί να είναι πιο πρακτική και χρήσιμη γενικά. […]

Το μόνο που μου είναι εφικτό, είναι να αναζητώ τις αδύναμες εκείνες λέξεις, που θα ντύσουν κάπως τη σκέψη. Καθώς τη ντύνουν, την περιορίζουν και είμαι ένοχος δημιουργίας νέων αιχμαλώτων, που τελικά πρέπει να αποδεσμευθούν. Όλα τα βιβλία είναι φυλακές ιδεών και μόνο όταν η ομιλία και η γραφή αντικατασταθούν από την τηλεπαθητική επικοινωνία και την ενορατική αλληλεπίδραση, θα συλληφθεί με καθαρότερο τρόπο το σχέδιο και η τεχνική της έκφρασής του. Μιλώ τώρα με σύμβολα. Χειρίζομαι λέξεις προκειμένου να δημιουργήσω μια ορισμένη εντύπωση. Κατασκευάζω μια σκεπτοµορφή, η οποία όταν είναι αρκετά δυναμική, θα μπορεί να εντυπώσει τον εγκέφαλο ενός διαβιβαστικού πράκτορα όπως εσείς. Αλλά καθώς το κάνω, γνωρίζω καλά πόσα πολλά πρέπει να μην αναφερθούν και πόσο σπάνια είναι δυνατό να κάνω κάτι περισσότερο από το να υποδείξω μια κοσμολογία, μακροκοσμική ή μικροκοσµική, που θα επαρκέσει για να μεταδώσει μια πρόσκαιρη εικόνα της θείας πραγματικότητας. Σας μιλώ για νόμους και επιδιώκω να τους διατυπώσω με νοημοσύνη, αλλά ασχολούμαι πραγματικά με τις θείες εκείνες ώσεις, που εκπορεύονται από έναν κοσμικό Δημιουργό και γίνονται νόμοι, καθώς παράγουν αποτελέσματα στην ύλη του χώρου, χωρίς να συναντούν εκεί πρακτικά καθόλου αντίσταση. Άλλες θείες ώσεις, που επίσης εκρέουν, δεν μεταφέρουν προς το παρόν τόσο ισχυρό κραδασμό και επομένως δεν είναι τόσο ισχυρές όσο ο κραδασμός της επηρεαζόμενης συνδυασμένης ουσίας. Οι τελευταίες αυτές είναι οι ώσεις τις οποίες αποκαλούμε πνευματικές. Προσβλέπουμε να τις δούμε να εδραιώνονται σαν νόμοι της νέας εποχής και τότε θα υποκαταστήσουν ή θα συγχωνευθούν με τους τωρινούς νόμους του σύμπαντος. Μαζί θα φέρουν τον νέο συνθετικό κόσμο. Αλλά πώς μπορεί το όλον να κατανοηθεί από το μέρος; Πώς μπορεί ολόκληρο το σχέδιο να ιδωθεί από μια ψυχή, που προς το παρόν δεν βλέπει παρά ένα μικροσκοπικό κλάσμα της δομής; […] Μάθετε να είστε τηλεπαθητικοί και ενορατικοί. Τότε, αυτές οι μορφές των λέξεων κι αυτές οι ιδέες που είναι ντυμένες με μορφή, δεν θα χρειάζονται. Τότε θα μπορείτε να στέκεστε πρόσωπο με πρόσωπο με τη γυμνή αλήθεια, να ζείτε και να εργάζεσθε στην περιοχή των Ιδεών και όχι στον κόσμο των μορφών.

Έτσι, αφήνουμε την απέραντη έκταση των ζωών, που καλύπτει η άνευ νοήματος φράση “ατομική ουσία” και περνούμε δευτερευόντως στην εξέταση εκείνων των αιχμαλώτων του πλανήτη, οι οποίοι μπορούν πιο εύκολα να προσεγγισθούν, των οποίων η γενική θέση μπορεί να γίνει ειδικότερα κατανοητή και οι οποίοι έχουν στενότερη σχέση με τον άνθρωπο. Οι άνθρωποι δεν είναι ακόμη εξοπλισμένοι για να κατανοήσουν τη φύση αυτών των μονάδων ηλεκτρικής ενέργειας, που ενσωματώνουν ό,τι αποκαλούμε ψυχή όλων των πραγμάτων και ονομάσθηκαν “άνιμα μούντι” - η ζωή και η ψυχή του Ενός, στον οποίο όλες οι ενσωματωμένες υπάρξεις ζουν, κινούνται και υπάρχουν. Για να το κάνουμε, είναι ανάγκη να κατανοήσουμε κάπως τον ρόλο που παίζει το τέταρτο βασίλειο της φύσης σε σχέση με το σύνολο και τον σκοπό για τον οποίο υφίσταται αυτό το άθροισμα μορφών, που ονομάζουμε ανθρώπινη οικογένεια. Πρέπει να το μελετήσουμε από τη σκοπιά της σχέσης του τέταρτου βασιλείου με το όλο και όχι από τη σκοπιά της ατομικής προοδευτικής ανάπτυξης του ανθρώπου και του ρόλου που παίζει σαν ανθρώπινη μονάδα μέσα στον αξεπέραστο δακτύλιο της ανθρώπινης οικογένειας. Θα χρησιμοποιήσουμε τη λέξη ανθρωπότητα και θα μιλήσουμε για την αποστολή και τη λειτουργία της στο μεγάλο σχήμα και στην πραγματοποίηση του σχεδίου. Θα υπονοήσουμε μια ανθρωπότητα, που απαρτίζεται από όλους τους υιούς των ανθρώπων. Περιλαμβάνει από τη μια μεριά την ιεραρχία των μυστών, που ενσαρκώθηκαν εσκεμμένα στο φυσικό πεδίο, προκειμένου να εργασθούν μέσα στα όρια του ανθρώπινου βασιλείου και από την άλλη τους ανεξέλικτους τύπους, που είναι περισσότερο ζώα παρά άνθρωποι. Μεταξύ των δύο αυτών άκρων, βρίσκουμε τους πολλούς και ποικίλους τύπους, εξελιγμένους και ανεξέλικτους, νοήμονες και μη νοήμονες, όλους όσοι καλύπτονται από τη λέξη άνθρωπος.

Η ανθρωπότητα συνιστά ένα κέντρο ενέργειας μέσα στον κόσμο, ικανή για τρεις δραστηριότητες:

Ι. Πρώτα απ᾿ όλα η ανθρωπότητα είναι ανταποκριτική στην εισροή πνευματικής ενέργειας. Ρέει σ’ αυτήν από τον κόσμο και μιλώντας συμβολικά, οι ενέργειες αυτές είναι βασικά τρεις σε αριθμό:

1. Πνευματική ενέργεια, όπως ανεπαρκώς την ονομάζουμε. Εκπορεύεται από τον Θεό Πατέρα και φτάνει στην ανθρωπότητα από το επίπεδο που καλείται τεχνικά εναδικό πεδίο, από την αρχέτυπη σφαίρα, την ύψιστη πηγή της οποίας ο άνθρωπος μπορεί να αποκτήσει συνείδηση. Σ᾽ αυτόν τον τύπο ενέργειας υπάρχουν ελάχιστοι τόσο εξοπλισμένοι, ώστε να μπορούν να ανταποκρίνονται. Για την πλειονότητα είναι πρακτικά ανύπαρκτη. Χρησιμοποιώ τις λέξεις “Θεός Πατήρ” με την έννοια της Μιας Αυθύπαρκτης Ζωής ή του Απόλυτου Όντος.

2. Αισθαντική ενέργεια - η ενέργεια που καθιστά τον άνθρωπο ψυχή. Είναι η αρχή της επίγνωσης, η ικανότητα της συνείδησης, εκείνο το κάτι που ενυπάρχει στην ύλη (όταν έρθει σε σχέση με το πνεύμα), το οποίο αφυπνίζει την ανταποκριτικότητα σε ένα εξωτερικό και μακρόπνοο πεδίο επαφών. Είναι εκείνο, που τελικά αναπτύσσει στον άνθρωπο την αναγνώριση του όλου, του εαυτού και εκείνο που τον οδηγεί σε αυτοδιάθεση και αυτοαντίληψη. Όταν αναπτυχθούν, κάτι που δεν συμβαίνει στα υποανθρώπινα βασίλεια, ο άνθρωπος μπορεί να αποκτήσει επίγνωση του πρώτου τύπου ενέργειας που προαναφέρθηκε. Αυτή η ενέργεια της αισθαντικής συνείδησης, προέρχεται από τη δεύτερη όψη της θεότητας, από την καρδιά του ηλίου, όπως ακριβώς η πρώτη, μιλώντας τεχνικά αλλά συμβολικά, εκπορεύεται από τον κεντρικό πνευματικό ήλιο. Το αντίστοιχο των δύο αυτών τύπων δύναμης σε ένα ανθρώπινο ον είναι η νευρική ενέργεια, που εργάζεται δια του νευρικού συστήματος με αρχηγείο στον εγκέφαλο και η ζωική ενέργεια που εδρεύει στην καρδιά.

3. Πρανική ενέργεια ή ζωτικότητα. Είναι εκείνη η ζωτική δύναμη, που ενυπάρχει στην καθαυτή ύλη και στην οποία είναι βυθισμένες όλες οι μορφές, καθώς αποτελούν λειτουργικά μέρη της μεγαλύτερης μορφής. Σ᾽ αυτήν ανταποκρίνονται όλες οι μορφές. Αυτός ο τύπος ενέργειας προέρχεται από τον φυσικό ήλιο και εργάζεται ενεργά στα ζωτικά σώματα όλων των μορφών στον φυσικό κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της φυσικής μορφής της ίδιας της ανθρωπότητας. Στην ορολογία της Προαιώνιας Σοφίας αυτές οι τρεις ονομάζονται ηλεκτρικό πυρ, ηλιακό πυρ και πυρ δια τριβής και ο σκοπός τους, στη μεταξύ τους σχέση, συνοψίζεται για μας στη Μυστική Δοξασία ως εξής:

“Ύλη είναι ο Φορέας για την εκδήλωση της Ψυχής σ' αυτό το πεδίο ύπαρξης και Ψυχή είναι ο Φορέας σε ένα ανώτερο πεδίο για την εκδήλωση του Πνεύματος και τα τρία αυτά είναι μια Τριάδα, που τη συνθέτει η Ζωή που τα διαπερνά όλα”.

Η ανθρωπότητα, ούσα ο τόπος συνάντησης και για τους τρεις τύπους ενέργειας, αποτελεί ένα “μεσαίο σημείο” στη συνείδηση του Δημιουργού. Αυτό το “μεσαίο σημείο” πρέπει να αδραχθεί από τον ενεργό δημιουργικό πράκτορα με έναν παρόμοιο τρόπο, που ο ζηλωτής πρέπει να μάθει να αδράχνει τα δικά του μεσαία σημεία στο μικροσκοπικό τμήμα του μαγικού και δημιουργικού έργου, που επιδιώκει να διεξαγάγει. Η ανθρωπότητα προορίζεται να είναι το μέσον, όπου θα μπορέσουν να εγκαινιασθούν ορισμένες δραστηριότητες. Είναι στην πραγματικότητα ο εγκέφαλος της πλανητικής Θεότητας και οι πολλές μονάδες της είναι ανάλογες με τα εγκεφαλικά κύτταρα του ανθρώπινου οργάνου. Όπως ακριβώς ο ανθρώπινος εγκέφαλος, ο οποίος απαρτίζεται από έναν άπειρο αριθμό αισθαντικών ανταποκριτικών κυττάρων, μπορεί να εντυπωθεί κατάλληλα όταν επιτευχθεί ηρεμία και μπορεί να γίνει το μέσον έκφρασης των σχεδίων και σκοπών της ψυχής που διαβιβάζει τις ιδέες της μέσω του νου, έτσι και η πλανητική Θεότητα, που εργάζεται υπό την έμπνευση του Παγκόσμιου Νου, μπορεί να εντυπώσει την ανθρωπότητα με τους σκοπούς του Θεού και να επιφέρει επακόλουθα αποτελέσματα στον κόσμο των φαινομένων.

Τα μέλη της Ιεραρχίας αντιπροσωπεύουν όσους έχουν επιτύχει ειρήνη και ηρεμία και μπορούν να εντυπωθούν. Οι ζηλωτές και οι μαθητές αντιπροσωπεύουν εκείνα τα εγκεφαλικά κύτταρα, που αρχίζουν να υπάγονται στον ευρύτερο θείο ρυθμό. Μαθαίνουν τη φύση της ανταποκριτικότητας. Η μάζα των ανθρώπων είναι σαν τα εκατομμύρια των αχρησιμοποίητων εγκεφαλικών κυττάρων, που οι ψυχολόγοι και οι επιστήμονες μας λένε ότι έχουμε, αλλά δεν χρησιμοποιούμε. Αυτή την αναλογία μπορείτε να τη σκεφθείτε λεπτομερέστερα για λογαριασμό σας, αλλά ακόμη και επιφανειακά, θα σας είναι πρόδηλο ότι όταν αυτό το σημείο συλληφθεί, ο σκοπός για τον οποίο υφίσταται η ανθρωπότητα, το αντικείμενο ενώπιον του ομίλου των παγκόσμιων μυστικιστών και εργατών και το ιδεώδες, που τάχθηκε μπροστά στον ζηλωτή ατομικά, είναι τα ίδια, όπως στον ατομικό διαλογισμό. Η επίτευξη της εστιασμένης εκείνης προσοχής και νοητικής ηρεμίας, στην οποία μπορεί να προσεγγισθεί η πραγματικότητα, το αληθινό και το ωραίο να καταγραφούν, ο θείος σκοπός να αποτυπωθεί και στην οποία γίνεται εφικτό να διαβιβασθεί στη φαινομενική μορφή και στο φυσικό πεδίο η αναγκαία ενέργεια με την οποία η υποκειμενική αντίληψη μπορεί να υλοποιηθεί. Ο ζηλωτής το κάνει σε σχέση με τον σκοπό της δικής του ψυχής, αν η προσπάθειά του είναι επιτυχής. Ο μαθητής μαθαίνει να το κάνει σε σχέση με τον ομαδικό σκοπό και ο μυημένος συνεργάζεται με τον πλανητικό σκοπό. Αυτοί συνιστούν την εσώτερη ομάδα των ζωτικά ζωντανών εγκεφαλικών κυττάρων στον πλανητικό εγκέφαλο - ολόκληρη την ανθρώπινη ομάδα - και είναι φανερό πως όσο πιο ισχυρός είναι ο ενωμένος κραδασμός τους και όσο πιο διαυγές το φως που αντανακλούν και διαβιβάζουν, τόσο πιο γρήγορα η τωρινή αδρανής μάζα των ανθρώπινων κυττάρων θα έρθει σε δραστηριότητα. [...]

ΙΙ. Ο δεύτερος τύπος δραστηριότητας για την οποία είναι ικανός ο άνθρωπος, είναι μια έντονη προοδευτική και σπειροειδής ανάπτυξη μέσα στον ανθρώπινο αξεπέραστο δακτύλιο. Η πρόταση αυτή καλύπτει τον τρόπο ανάπτυξης και τη διαδικασία ανέλιξης όλων των εξελισσόμενων μονάδων, που ονομάζουμε ανθρώπους. Με αυτή δεν σκοπεύω εδώ να ασχοληθώ. Η ιστορία της ανθρώπινης δομικής ανάπτυξης, το όλο πεδίο της ανελισσόμενης ανθρώπινης συνείδησης και η ιστορία όλων των φυλών και των λαών, που έζησαν ή ζουν στον πλανήτη μας, μπορούν γα πραγματευθούν κάτω από αυτόν τον τύπο. Αφορά τη χρήση, που έκανε η ανθρωπότητα όλων των ενεργειών, που είναι διαθέσιμες στον φυσικό κόσμο του οποίου είναι μέρος, που ενυπάρχουν στο καθαυτό τέταρτο βασίλειο και που φτάνουν επίσης σ᾿ αυτό από τον κόσμο των πνευματικών πραγματικοτήτων.

ΙΙΙ. Ο τρίτος τύπος δραστηριότητας, που πρέπει να απασχολήσει την προσοχή της ανθρωπότητας, ένας τύπος που προς το παρόν κατανοείται ελάχιστα, είναι ότι πρέπει να δράσει σαν κέντρο διαβίβασης πνευματικών δυνάμεων - ψυχικής δύναμης και πνευματικής ενέργειας, ενωμένων και συνδυασμένων - στους αιχμάλωτους του πλανήτη και στις ζωές που διατηρούνται σε ενσωματωμένη ύπαρξη στα άλλα βασίλεια της φύσης. Τα ανθρώπινα όντα τείνουν να ενδιαφέρονται πρώτιστα για τις ανώτερες ομαδικές τους σχέσεις, για την επιστροφή τους στον οίκο του Πατρός και για την τάση που αποκαλούμε “ανοδική” και μακριά από τον φαινομενικό κόσμο. Ασχολούνται πρωταρχικά με την εξεύρεση του κέντρου μέσα στη μορφική όψη - εκείνου που αποκαλούμε ψυχή - και όταν το βρουν, με το έργο να γνωρίσουν αυτήν την ψυχή και έτσι να βρουν την ειρήνη. Αυτό είναι ορθό και σύμφωνο με τη θεία πρόθεση, αλλά δεν είναι όλο το σχέδιο για τον άνθρωπο κι όταν αυτό παραμένει ο κύριος σκοπός, ο άνθρωπος κινδυνεύει να πέσει στα δίχτυα της πνευματικής ιδιοτέλειας και της χωριστικότητας. Όταν ένα ανθρώπινο ον βρει το κέντρο, γίνει ένα με αυτό και έρθει σε σχέση με την ψυχή του, τότε αυτόματα μετατοπίζει τη θέση του στην ανθρώπινη οικογένεια και - μιλώντας πάλι με σύμβολα - βρίσκει ότι είναι μέρος του κέντρου του φωτός και της κατανόησης, το οποίο ονομάζουμε εσωτερικά απόκρυφη Ιεραρχία, νέφος των μαρτύρων, μαθητές του Χριστού ή με άλλα ονόματα ανάλογα την τάση των πεποιθήσεων του μαθητή. Η Ιεραρχία αυτή επιχειρεί επίσης να εξωτερικευτεί με τη μορφή του ομίλου των Παγκόσμιων Εργατών και όταν ο άνθρωπος βρει την ψυχή του και του αποκαλυφθεί επαρκώς η αρχή της ενότητας, μετατοπίζεται επίσης στον πιο εξωτερικό αυτόν όμιλο. Όλοι όσοι βρίσκουν το κέντρο, δεν συνδέονται προς το παρόν και με τον εσωτερικό όσο και με τον εξωτερικό όμιλο. Κατόπιν δεσμεύεται στο μαγικό έργο, στη σωτηρία των ψυχών, στην αποδέσμευση των αιχμαλώτων του πλανήτη. Αυτός είναι ο στόχος της ανθρωπότητας σαν σύνολο και όταν όλοι οι υιοί των ανθρώπων επιτύχουν τον αντικειμενικό σκοπό, οι αιχμάλωτοι αυτοί θα απελευθερωθούν. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι το μαγικό έργο θα διεξάγεται με νοημοσύνη και τελειότητα και τα ανθρώπινα όντα σε ομαδικό σχηματισμό θα δρουν σαν διαβιβαστές καθαρής πνευματικής ενέργειας, η οποία θα ζωογονήσει κάθε μορφή σε κάθε βασίλειο της φύσης.

Εξετάζοντας το πρόβλημα των αιχμαλώτων του πλανήτη και της τελικής τους απελευθέρωσης, πρέπει να θυμάστε ότι μία από τις δυνάμεις που βρίσκονται πίσω από το όλο εξελικτικό σχήμα είναι η Αρχή του Περιορισμού. Είναι η πρωταρχική παρώθηση, που επιφέρει την πράξη της δημιουργίας και συνδέεται στενά με εκείνη της θέλησης και της κατώτερης αντανάκλασής της, της επιθυμίας. Η θέληση είναι επιθυμία διατυπωμένη τόσο καθαρά και μεταφερόμενη τόσο ισχυρά σε μια νοήμονα κλιμάκωση, ώστε ο τρόπος της υλοποίησής της συλλαμβάνεται με τέτοια ακρίβεια και ενεργοποιείται με τέτοια πρόθεση, που το αποτέλεσμα είναι αναπόδραστο. Αλλά η καθαρή θέληση είναι εφικτή μόνο σε έναν συντονισμένο στοχαστή και σε αληθινά αυτοσυνείδητες οντότητες. Η επιθυμία είναι ενστικτώδης ή μάλλον έμφυτη σε όλες τις μορφές, γιατί όλες οι μορφές και οι οργανισμοί αποτελούν μέρος κάποιου πρωταρχικού στοχαστή και επηρεάζονται από την ισχυρή πρόθεση της πρωταρχικής αυτής δύναμης. Η Αρχή του Περιορισμού είναι συνεπώς προϊόν της σκόπιμης θέλησης και της διατυπωμένης επιθυμίας κάποιου σκεπτόμενου Όντος και επομένως διέπει τη διαδικασία πρόσληψης μορφής όλων των ενσαρκωμένων ζωών. Αυτή η Αρχή του Περιορισμού ελέγχει την έκταση μιας ενσάρκωσης, θέτει το μέτρο και τον ρυθμό της, καθορίζει την ακτίνα επιρροής της και επιφέρει την απατηλή εκείνη εμφάνιση της πραγματικότητας που ονομάζουμε εκδήλωση.

Οι “αιχμάλωτοι του πλανήτη” διαιρούνται σε δύο κατηγορίες:

1. Σε εκείνες τις ζωές, που δρουν υπό την επιρροή ενός συνειδητού σκοπού και “περιορίζουν τη ζωή που είναι μέσα τους” για ορισμένο χρόνο. Παίρνουν μορφή συνειδητά, ξέροντας το τέλος από την αρχή. Αυτά τα Όντα υποδιαιρούνται με τη σειρά τους σε τρεις κύριες ομάδες:

α. Στο Ον που είναι η ζωή του πλανήτη μας, τον Έναν στον Οποίον ζούμε, κινούμαστε και υπάρχουμε. Το Ον αυτό ή το άθροισμα των οργανωμένων ζωών ονομάζεται μερικές φορές πλανητικός Λόγος, άλλες φορές Αρχαίος των Ημερών, κάποιες φορές Θεός και άλλες φορές Μία Ζωή.

β. Σε εκείνες τις ζωές, που συνιστούν την Αρχή του Περιορισμού σ' ένα βασίλειο της φύσης. Η Ζωή, λόγου χάρη, που εκφράζεται με το μέσον του ζωικού βασιλείου, είναι μια αυτοσυνείδητη νοήμων οντότητα, που εργάζεται με πλήρη επίγνωση πρόθεσης και αντικειμενικού σκοπού και περιορίζει τη σφαίρα δραστηριότητάς της, προκειμένου να προσφέρει την αναγκαία ευκαιρία και έκφραση στις μυριάδες ζωών, που έχουν τη ζωή, την ύπαρξη και τη συντήρησή τους μέσα της. Βλέπετε πώς ο νόμος της θυσίας διατρέχει ολόκληρη τη δημιουργία.

γ. Στους υιούς του νου, τις ανθρώπινες ψυχές, τους ηλιακούς Αγγέλους, τους θείους υιούς του Θεού, που με πλήρη αυτοσυνείδηση πραγματοποιούν ορισμένους σαφείς σκοπούς με το μέσον της ανθρώπινης οικογένειας.

2. Σε εκείνες τις ζωές, που περιορίζονται στη μορφή επειδή δεν είναι αυτοσυνείδητες, αλλά είναι ασυνείδητα συστατικά μέρη μιας μείζονος μορφής. Δεν εξελίχθηκαν ακόμη μέχρι το σημείο να είναι αυτοσυνείδητες οντότητες. Θα μπορούσε να ειπωθεί, ότι η δεύτερη αυτή κατηγορία περιλαμβάνει όλες τις υπάρξεις, αλλά η διαχωριστική γραµµή μεταξύ του αυτοδημιούργητου περιορισμού και της μη αντιληπτής πρόσληψης μορφής, βρίσκεται ολοκληρωτικά στο βασίλειο της συνείδησης. Μερικές ζωές είναι αιχμάλωτες και το γνωρίζουν. Άλλες είναι αιχμάλωτες και δεν το ξέρουν. Το κλειδί της δυστυχίας βρίσκεται ακριβώς εδώ, στο βασίλειο του νου. Ο πόνος και η αγωνία, η εξέγερση και η συνειδητή παρόρμηση για βελτίωση και αλλαγή των συνθηκών συναντώνται μόνο εκεί όπου υπάρχει αυτό που ονομάζουμε ατομικότητα, όπου ελέγχεται το σύμπλεγμα του “εγώ” και όπου λειτουργεί μια αυτοσυνείδητη οντότητα. Υπάρχει βέβαια το ισοδύναμο του πόνου στα βασίλεια κάτω του ανθρώπινου, αλλά υπάγεται σε μια άλλη διαφοροποίηση. Δεν αυτοσυσχετίζεται. Οι υποανθρώπινες μορφές ζωής υποφέρουν, υφίστανται ενόχληση και υπόκεινται στην αγωνία του θανάτου, αλλά στερούνται µνήµης και πρόβλεψης και δεν διαθέτουν τη νοητική εκείνη κατανόηση, που θα τους επέτρεπε να συσχετίσουν παρελθόν και παρόν και να προδιαγράφουν το μέλλον. Είναι απαλλαγμένες από την αγωνία της προαίσθησης. Η όλη τους αντίδραση σ' ότι ονομάζεται κακές συνθήκες είναι τόσο διαφορετική από εκείνη της ανθρωπότητας, ώστε είναι για εμάς δύσκολο να τη συλλάβουμε. Το Αρχαίο Σχόλιο περιγράφει τις δύο αυτές ομάδες με τους ακόλουθους όρους:

“Οι Υιοί του Θεού, που γνωρίζουν, βλέπουν και ακούν (και γνωρίζοντας, γνωρίζουν ότι γνωρίζουν), υπομένουν τον πόνο του συνειδητού περιορισμού. Βαθιά στα μύχια της συνειδητής ύπαρξης η χαμένη κατάσταση ελευθερίας τους τρώει σαν έλκος. Η οδύνη, η αρρώστια, η φτώχεια και η απώλεια κοιτάζονται σαν τέτοιες και από αυτές εξεγείρεται κάθε υιός του Θεού. Ξέρει ότι μέσα του, όπως ήταν κάποτε πριν εισέλθει αιχμάλωτος στη μορφή, δεν γνώριζε τον πόνο. Η αρρώστια και ο θάνατος, η φθορά και η νόσος, δεν τον άγγιζαν. Τα πλούτη του σύμπαντος ήταν δικά του και τίποτε δε γνώριζε για την απώλεια. Οι ζωές που εισέρχονται στη μορφή μαζί με τις αυτοσυνείδητες μορφές, οι ντεβαϊκές ζωές που δομούν τις μορφές στις οποίες ενοικούν όλοι οι Υιοί του Θεού, δεν γνωρίζουν τον πόνο, την απώλεια ή τη φτώχεια. Η μορφή παρακμάζει, οι άλλες μορφές αποσύρονται και αυτό που χρειάζεται για να θρέψει και να διατηρήσει δυνατό το εξωτερικό, λείπει. Αλλά επειδή λείπει επίσης η θέληση και η σχεδιασμένη πρόθεση, δεν νιώθουν ενόχληση και δεν γνωρίζουν σαφή εξέγερση”.

Μια λέξη για τον πόνο θα είχε τη θέση της εδώ, μολονότι δεν έχω τίποτε να κοινοποιήσω με δυσνόητη φύση, σχετικά με την εξέλιξη της ανθρώπινης ιεραρχίας με το μέσον του πόνου. Οι ντέβα δεν υποφέρουν από πόνο όπως το ανθρώπινο γένος. Η συχνότητα του ρυθμού τους είναι σταθερότερη και σύμφωνη με τον Νόμο. Μαθαίνουν με την εφαρμογή στο έργο της δόμησης και με την ενσωμάτωση στη μορφή εκείνου που δομήθηκε. Αναπτύσσονται με την εκτίμηση και τη χαρά στις μορφές που δομήθηκαν και στο έργο που εκπληρώθηκε. Οι ντέβα δομούν, η ανθρωπότητα σπάει και με τη συντριβή των μορφών ο άνθρωπος μαθαίνει μέσω της δυσαρέσκειας. Έτσι επιτυγχάνεται η συναίνεση στο έργο των μεγάλων Δομητών. Πόνος είναι εκείνος ο ανοδικός αγώνας διαμέσου της ύλης, που προσγειώνει τον άνθρωπο στα πόδια του Λόγου. Πόνος είναι η ακολούθηση της γραμμής της μέγιστης αντίστασης και ως εκ τούτου η προσέγγιση στην κορυφή του βουνού. Πόνος είναι ο θρυμματισμός της μορφής και η προσέγγιση του εσώτερου πυρός. Πόνος είναι το ψύχος της απομόνωσης, που οδηγεί στη θέρμη του κεντρικού ηλίου. Πόνος είναι το κάψιμο στην κάμινο για να µπορέσουµε τελικά να γνωρίσουμε την ψυχρότητα του ύδατος της ζωής. Πόνος είναι το ταξίδι στη μακρινή χώρα, που καταλήγει στο καλωσόρισμα στον Οίκο του Πατρός. Πόνος είναι η πλάνη της αποκήρυξης του Πατρός, που οδηγεί τον άσωτο κατευθείαν στην καρδιά του Πατρός. Πόνος είναι ο σταυρός της έσχατης απώλειας, που ξαναδίνει τα πλούτη της αιώνιας αφθονίας. Πόνος είναι το μαστίγιο που οδηγεί τον αγωνιζόμενο οικοδόμο να φέρει σε πλήρη τελειότητα το κτίσιμο του Ναού. Οι χρήσεις του πόνου είναι πολλές και οδηγούν την ανθρώπινη ψυχή από το σκοτάδι στο φως, από τα δεσμά στην απελευθέρωση, από την αγωνία στην ειρήνη. Αυτή η ειρήνη, αυτό το φως και αυτή η απελευθέρωση μαζί με τη διευθετημένη αρμονία του κόσμου είναι για όλους τους υιούς των ανθρώπων.

Με το πρόβλημα του περιορισμού συνδέεται στενά εκείνο της απελευθέρωσης. Στη φυλακή της μορφής εισέρχονται όλα όσα ζουν. Μερικά εισέρχονται συνειδητά και μερικά ασυνείδητα και αυτό το ονομάζουμε γέννηση, εμφάνιση, ενσάρκωση, εκδήλωση. Αμέσως παρασύρεται σε δραστηριότητα ένας άλλος νόμος ή η εφαρμογή μιας ενεργού αρχής, την οποία ονομάζουμε Νόμο των Κύκλων. Είναι η αρχή της περιοδικής εμφάνισης - μια ευεργετική λειτουργία της αγάπης-σοφίας της έμφυτης θειότητας, γιατί παράγει εκείνη την αλληλουχία των καταστάσεων συνείδησης, που ονομάζουμε Χρόνο. Αυτός παράγει συνεπώς στο παγκόσμιο πεδίο επίγνωσης μια βαθμιαία και αργή ανάπτυξη προς την αυτοέκφραση, την αυτοεκτίμηση και την αυτοαντίληψη. Σε αυτές τις αρχές, του Περιορισμού και των Κύκλων, προστίθεται μια άλλη αρχή, εκείνη της Διεύρυνσης. Αυτή επιφέρει την ανάπτυξη της συνείδησης, έτσι ώστε το λανθάνον σπέρμα της αισθαντικότητας ή της ευαίσθητης ανταπόκρισης στο περιβάλλον να μπορέσει να γαλουχηθεί στη ζώσα μονάδα. Έχουμε συνεπώς τρεις αρχές:

1. Την Αρχή του Περιορισμού.

2. Την Αρχή της Περιοδικής Εκδήλωσης.

3. Την Αρχή της Διεύρυνσης.

Οι τρεις αυτές Αρχές μαζί συνιστούν τους παράγοντες, που υπόκεινται στον Νόμο της Εξέλιξης, όπως τον αποκαλούν οι άνθρωποι. Επιφέρουν τη φυλάκιση της Ζωής στις ποικίλες της εμφανίσεις ή όψεις. Παράγουν τις μορφές του περιβάλλοντος και οδηγούν τις φυλακισμένες ζωές σε όλο και πιο μορφωτικές φυλακές. Τελικά έρχεται ο καιρός, που η Αρχή της Απελευθέρωσης γίνεται ενεργός και πραγματοποιείται μια μετάβαση από μια φυλακή που περιορίζει και διαστρεβλώνει σε μια άλλη που προσφέρει επαρκείς συνθήκες για την επόμενη ανάπτυξη της συνείδησης. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε εδώ, ότι ο θάνατος διέπεται από την Αρχή της Απελευθέρωσης και όχι από εκείνη του Περιορισμού. Ο θάνατος αναγνωρίζεται μόνο σαν ένας παράγων, που πρέπει να αντιμετωπισθεί από τις αυτοσυνείδητες ζωές και παρερμηνεύεται μόνο από τα ανθρώπινα όντα, που πάσχουν από μεγαλύτερη γοητεία και παραίσθηση από όλες τις ενσαρκωμένες ζωές.

Το επόμενο σημείο που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι το κάθε βασίλειο της φύσης δρα με δύο τρόπους:

1. Σαν ελευθερωτής του βασιλείου των μορφών, που δεν έφτασε στο δικό του ιδιαίτερο στάδιο συνειδητής επίγνωσης.

2. Σαν φυλακή των ζωών, που μετατοπίστηκαν σ’ αυτό από το αμέσως κατώτερο επίπεδο συνείδησης. Να θυμάστε πάντα πως κάθε πεδίο επίγνωσης μέσα στα όρια του αποτελεί μια φυλακή και πως ο αντικειμενικός σκοπός κάθε έργου απελευθέρωσης είναι να αποδεσμεύει τη συνείδηση και να διευρύνει το πεδίο επαφών της. Όπου υπάρχουν σύνορα οποιουδήποτε είδους, όπου περιγράφεται ένα πεδίο επιρροής και όπου η ακτίνα επαφής είναι περιορισμένη, εκεί έχετε μια φυλακή. Συλλογιστείτε αυτή τη δήλωση γιατί κρύβει πολλή αλήθεια. Όπου υπάρχει η αντίληψη ενός οράματος και μιας πλατιάς ακατάκτητης περιοχής επαφών, τότε αναπόφευκτα θα υπάρχει μια αίσθηση φυλάκισης και περιορισμού. Όπου υπάρχει μια αντίληψη κόσμων, που πρέπει να κατακτηθούν, αληθειών που πρέπει να μαθευτούν, κατακτήσεων που πρέπει να γίνουν, επιθυμιών που πρέπει να εκπληρωθούν, γνώσεων που πρέπει να κυριαρχηθούν, εκεί θα έχετε μια υποβόσκουσα αίσθηση περιορισμού, που κεντρίζει τον ζηλωτή σε ανανεωμένη προσπάθεια και ωθεί τη ζώσα οντότητα πάνω στην ατραπό της εξέλιξης.

Το ένστικτο που κυβερνά το φυτικό και το ζωικό βασίλειο, αναπτύσσεται σε διανόηση στην ανθρώπινη οικογένεια. Αργότερα η διανόηση συγχωνεύεται με την ενόραση και η ενόραση με τη φώτιση. Όταν εφελκυσθεί η υπερανθρώπινη συνείδηση, αυτές οι δύο - ενόραση και φώτιση - παίρνουν τη θέση του ενστίκτου και της νοημοσύνης. Φώτιση - πού άραγε οδηγεί; Κατευθείαν στην κορυφή της επίτευξης, στην εκπλήρωση του κυκλικού πεπρωμένου, στην ανάδυση της ακτινοβόλου δόξας, στη σοφία, τη δύναμη, τη Θεϊκή συνείδηση. Ωστόσο οι λέξεις αυτές δεν σημαίνουν παρά ελάχιστα ή τίποτε σε σύγκριση με μια Πραγματικότητα που μπορεί να γίνει αισθητή από κάθε ανθρώπινο ον, όταν αφυπνισθεί η ενόραση του και φωτιστεί ο νους του.

Αφού συλλάβουμε αυτά τα γεγονότα σχετικά με τη φυλάκιση, πώς μπορεί να γίνει ο άνθρωπος, για να είμαστε πρακτικοί, ένας πράκτορας απελευθέρωσης των “αιχμαλώτων του πλανήτη”; Τι μπορεί να επιτύχει σ’ αυτή τη γραμμή η ανθρωπότητα σαν σύνολο; Τι μπορεί να κάνει το άτομο; Το έργο της ανθρωπότητας υποδιαιρείται πρωτίστως σε τρεις κατηγορίες μόχθου. Τρεις ομάδες αιχμαλώτων μπορούν να απελευθερωθούν και να βρουν τελικά τον δρόμο τους έξω από τη φυλακή τους με τη μεσολάβηση του ανθρώπου. Ήδη τα ανθρώπινα όντα εργάζονται και στα τρία πεδία:

1. Αιχμάλωτοι στην ανθρώπινη μορφή. Συνεπάγεται εργασία με τους συνανθρώπους μας.

2. Αιχμάλωτοι στο ζωικό βασίλειο και ήδη γίνονται πολλά σε αυτό το πεδίο.

3. Αιχμάλωτοι στις μορφές του φυτικού κόσμου. Μια αρχή έγινε και εδώ.

Πολύ έργο επιτελείται από τον άνθρωπο για τους ανθρώπους και μέσω του παράγοντα της επιστημονικής, της θρησκευτικής και της εκπαιδευτικής προσπάθειας, η ανθρώπινη συνείδηση διευρύνεται σταθερά, ωσότου ένας προς έναν οι Υιοί του Θεού συντρίψουν τους περιορισμούς τους προς τον κόσμο των ψυχών. Ανατρέχοντας στην ιστορία, μπορούμε να δούμε να διαγράφεται καθαρά η εικόνα του αναδυόμενου αιχμάλωτου, του Ανθρώπου. Σιγά-σιγά κυριάρχησε τα πλανητικά όρια. Σιγά-σιγά αναπτύχθηκε από το στάδιο του ανθρώπου των σπηλαίων σε εκείνο ενός Σαίξπηρ, ενός Νεύτωνα, ενός Λεονάρντο ντα Βίντσι, ενός Αϊνστάιν, ενός Αγ. Φραγκίσκου της Ασίζης, ενός Χριστού και ενός Βούδδα. Η ικανότητα του ανθρώπου να επιτυγχάνει σε κάθε πεδίο της ανθρώπινης έκφρασης, φαίνεται πρακτικά απεριόριστη και αν οι τελευταίες λίγες χιλιάδες χρόνια είδαν μια τέτοια τρομακτική ανάπτυξη, τι άραγε θα δούμε στα επόμενα πέντε χιλιάδες χρόνια; Αν ο προϊστορικός άνθρωπος, που ήταν κάτι περισσότερο από ζώο, εξελίχθηκε σε μια µεγαλοφυία, ποια ανέλιξη δεν είναι δυνατή, καθώς όλο και περισσότερο η έμφυτη θειότητα θα κάνει αισθητή την παρουσία της; Ο υπεράνθρωπος έφτασε. Τι άραγε θα εκδηλώσει ο κόσμος, όταν ολόκληρο το ανθρώπινο γένος θα τείνει προς τη συγκεκριμένη εκδήλωση των υπερανθρώπινων δυνάμεων; Η ανθρώπινη συνείδηση αποδεσμεύεται σε διάφορες κατευθύνσεις και διαστάσεις. Διευρύνεται στον κόσμο των πνευματικών πραγματικοτήτων και αρχίζει να αγκαλιάζει το πέμπτο ή πνευματικό βασίλειο, το βασίλειο των ψυχών. Αλληλοδιαπερνάται, μέσω της επιστημονικής έρευνας, με τον κόσμο της υπερανθρώπινης προσπάθειας και εξερευνά τις πολλές όψεις της Μορφής του Θεού και των μορφών που απαρτίζουν τη Μορφή.

Θίγοντας το έργο της ανθρωπότητας για την αποδέσμευση των μονάδων από τις οποίες έχει κατασκευασθεί και την αποδέσμευση των αιχμαλώτων του φυτικού και του ζωικού βασιλείου, θέλω να τονίσω δύο πράγματα που αμφότερα έχουν βαθιά σημασία. Πρώτον, για να αποδεσμεύσει ο άνθρωπος τους “αιχμάλωτους του πλανήτη”, που υπάγονται στην τάξη των υποανθρώπινων, πρέπει να εργασθεί υπό την επιρροή της ενόρασης. Όταν εργάζεται για να αποδεσμεύσει τους συνανθρώπους του, πρέπει γα γνωρίζει την έννοια της Φώτισης. Όταν κατανοηθεί η αληθινή φύση της Υπηρεσίας, θα διαπιστωθεί πως είναι μια όψη της θείας εκείνης ενέργειας, που εργάζεται πάντα κάτω από την όψη του καταστροφέα, γιατί καταστρέφει τις μορφές για να αποδεσμεύσει. Η υπηρεσία είναι μια εκδήλωση της Αρχής της Απελευθέρωσης και της αρχής αυτής, ο θάνατος και η υπηρεσία αποτελούν δύο όψεις. Η υπηρεσία σώζει, απελευθερώνει και αποδεσμεύει σε διάφορα επίπεδα τη φυλακισμένη συνείδηση. Οι ίδιες δηλώσεις μπορούν να γίνουν και για τον θάνατο. Αλλά αν η υπηρεσία δεν προσφερθεί με μια ενορατική κατανόηση όλων των ενεχόμενων γεγονότων, ερμηνευμένη με νοημοσύνη και εφαρμοσμένη με ένα πνεύμα αγάπης στο φυσικό πεδίο, θα αποτύχει να εκπληρώσει επαρκώς την αποστολή της. Όταν ο παράγων της πνευματικής φώτισης υπεισέλθει σε αυτή την υπηρεσία, έχετε τα υπερβατικά εκείνα Φώτα, που φώτισαν τον δρόμο της ανθρωπότητας και έδρασαν σαν προβολείς, που κατευθύνθηκαν στον μεγάλο ωκεανό της συνείδησης, αποκαλύπτοντας στον άνθρωπο την Ατραπό που μπορεί και πρέπει να διανύσει.

Θα ήθελα να τονίσω ακόμη ένα πράγμα. Δεν έδωσα ειδικούς κανόνες για την αποδέσμευση των αιχμαλώτων του πλανήτη. Δεν ταξινόμησα τις φυλακές και τους φυλακισμένους τους, ούτε τις μεθόδους εργασίας ούτε τις τεχνικές της αποδέσμευσης. Παροτρύνω μόνο τον καθένα και όλους όσοι διαβάζουν αυτές τις Οδηγίες, στην αναγκαιότητα μιας ανανεωμένης προσπάθειας, να εξοπλισθούν για υπηρεσία, με μια συνειδητή και εσκεμμένη προσπάθεια να αναπτύξουν την ενόραση και να επιτύχουν τη φώτιση. Κάθε ανθρώπινο ον, που φτάνει στον στόχο του φωτός και της σοφίας, έχει αυτόματα ένα πεδίο επιρροής, που εκτείνεται τόσο πάνω όσο και κάτω και το οποίο φτάνει προς τα μέσα στην πηγή του φωτός και προς τα έξω στους “αγρούς του σκότους”. Όταν το επιτύχει, θα γίνει ένα συνειδητό κέντρο ζωοδότριας δύναμης και θα είναι έτσι χωρίς προσπάθεια. Θα διεγείρει, θα ενεργοποιεί και θα ζωογονεί σε καινούργιες προσπάθειες όλες τις ζωές με τις οποίες έρχεται σε επαφή, είτε είναι οι ζηλωτές σύντροφοί του, είτε ένα ζώο ή ένα λουλούδι. Θα δρα σαν διαβιβαστής φωτός στο σκοτάδι. Θα διαλύει τη γοητεία γύρω του και θα εισάγει την ακτινοβολία της πραγματικότητας. Όταν οι υιοί των ανθρώπων θα μπορούν σε μεγάλους αριθμούς να δρουν με αυτόν τον τρόπο, τότε η ανθρώπινη οικογένεια θα εισέλθει στο προκαθορισμένο έργο της πλανητικής υπηρεσίας. Η αποστολή της είναι να δράσει σαν γέφυρα μεταξύ του κόσμου του πνεύματος και του κόσμου των υλικών μορφών. Όλες οι διαβαθμίσεις της ύλης συναντώνται στον άνθρωπο και όλες οι καταστάσεις συνείδησης είναι εφικτές γι’ αυτόν. Το ανθρώπινο γένος μπορεί να εργασθεί σε κάθε κατεύθυνση, να ανυψώσει τα υποανθρώπινα βασίλεια στον ουρανό και ταυτόχρονα να φέρει τον ουρανό κάτω στη γη. 

- "Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας", Alice A. Bailey