Η Αφύπνιση των Κέντρων

 

'Portrait of Marco Mazzoni', Agostino Arrivabene 

Μιλώντας πιο τεχνικά και δικαιολογώντας συνεπώς τη λέξη Οδηγίες σχετικά με αυτή την πραγματεία για ζηλωτές και μαθητές, πρέπει να έχουμε προσεκτικά κατά νου το γεγονός, ότι το κύριο χρέος του ζηλωτή είναι ο χειρισμός των ενεργειών, που βρίσκονται τόσο μέσα του όσο και στον κόσμο των φυσικών φαινομένων και της εξωτερίκευσης. Συνεπάγεται λοιπόν την κατανόηση των κέντρων και την αφύπνιση τους. Όμως, η κατανόηση πρέπει να προηγηθεί και η αφύπνιση θα ακολουθήσει πολύ αργότερα από χρονική άποψη. Η αφύπνιση αυτή υποδιαιρείται σε δύο στάδια:

Πρώτον, υπάρχει το στάδιο όπου με την πρακτική της πειθαρχημένης ζωής και την κάθαρση της σκέψης, τα επτά κέντρα φέρονται αυτόματα σε ορθή κατάσταση ρυθμού, ζωτικότητας και κραδασµικής δραστηριότητας. Το στάδιο αυτό δεν συνεπάγεται κίνδυνο και δεν επιτρέπεται στον ζηλωτή κατευθυνόμενη σκέψη - σε σχέση με τα κέντρα. Με αυτό εννοώ ότι δεν επιτρέπεται να συγκεντρώνει τον νου του σε οποιοδήποτε κέντρο, ούτε να επιδιώκει την αφύπνιση ή την ενεργοποίησή τους. Πρέπει να παραμένει απορροφημένος στο πρόβλημα της κάθαρσης των σωμάτων στα οποία βρίσκονται τα κέντρα, που είναι πρώτιστα το αστρικό, το αιθερικό και το φυσικό σώμα, έχοντας πάντα υπόψη ότι το ενδοκρινές σύστημα και ιδιαίτερα οι επτά κύριοι αδένες είναι οι αποδοτικές εξωτερικεύσεις των επτά κύριων κέντρων. Σ’ αυτό το στάδιο ο ζηλωτής εργάζεται γύρω από τα κέντρα, ασχολείται με την ύλη που τα περιστοιχίζει και με τη ζώσα ουσία που τα περιβάλλει πλήρως. Είναι ό,τι μπορεί να αναλάβει με ασφάλεια η πλειονότητα και με το στάδιο αυτό εμπλέκεται ο όγκος των ζηλωτών του κόσμου σήμερα και θα συνεχίσει να το κάνει για πολύ καιρό ακόμη.

Δεύτερον, υπάρχει το στάδιο όπου τα κέντρα δια του αποτελεσματικού έργου του προηγούμενου σταδίου, αποβαίνουν αυτό που καλείται εσωτερικά “αποδεσμευμένα μέσα στη φυλακή”. Μπορούν πια να γίνουν αντικείμενο (κάτω από τη δέουσα διεύθυνση ενός δασκάλου) συγκεκριμένων μεθόδων αφύπνισης και φόρτισης - με τις μεθόδους να διαφέρουν ανάλογα με την ακτίνα προσωπικότητας και εγώ - του ζηλωτή. Απ’ όπου και η δυσκολία του θέματος και η αδυναμία μετάδοσης γενικών και κοινών κανόνων. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε εδώ, παρότι δεν έχει σχέση με το ζήτημα της προσωπικής εκγύμνασης, ότι αυτή η μέθοδος, αρχικά της μακράς περιόδου κάθαρσης και αργότερα της επιστημονικής ενεργοποίησης, είναι εκείνη που χρησιμοποιεί η καθοδηγούσα Ιεραρχία η οποία στέκει πίσω από τις παγκόσμιες υποθέσεις. Εργάζονται σταθερά στο χρέος της διαύγασης της παγκόσμιας ύλης και για να επιφέρουν τον παγκόσμιο καθαρμό σε μεγάλη κλίμακα. Είναι το πρώτο στάδιο του έργου και έγινε γενικά εφικτό μόνο όταν ο άνθρωπος απέβη μια αληθινότερα σκεπτόμενη οντότητα σε πλατιά κλίμακα στη διάρκεια των τελευταίων λίγων αιώνων. Η κάθαρση αυτή συνεχίζεται τώρα σ' όλα τα τμήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, γιατί η ανθρωπότητα στέκει πλέον ή μάλλον τα τρία πέμπτα της στέκουν στην ατραπό της δοκιμασίας. [...] Ο ρύπος και οι ακαθαρσίες που περιστοιχίζουν την παγκόσμια ψυχή και εμποδίζουν την ανθρωπότητα από την αληθινή της έκφραση, έχουν πια γίνει γνωστά, έχουν αναγνωρισθεί και υπάρχει συνεπώς μια σταθερή ώθηση για βελτίωση. Όλα βγήκαν στην επιφάνεια και το αποτέλεσμα φαίνεται φρικτό και ανεξέλεγκτο σ' όσους βλέπουν μόνο την επιφάνεια. Αλλά από κάτω το βαθύ ποτάμι της αγνότητας και της αλήθειας κυλά με ορμή. Μια απόδειξη της επιτυχίας της παγκόσμιας κίνησης για αγνή ζωή και την καταστροφή εκείνου που παρεμποδίζει, είναι ότι το έργο του δεύτερου σταδίου βρίσκεται τώρα σε διαδικασία έναρξης. Η Ιεραρχία για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία μπορεί πια να εργασθεί άμεσα με τα κέντρα του σώματος της ανθρωπότητας. Έτσι έχουμε τώρα τον σχηματισμό του νέου Ομίλου Παγκόσμιων Εργατών οι οποίοι στο σύνολό τους σε ολόκληρο τον κόσμο, συνιστούν το καρδιακό κέντρο και το “κέντρο ανάμεσα στα φρύδια” του αιθερικού σώματος της ανθρώπινης οικογένειας. Μέσω του ενός μπορεί να αρχίσει να εισρέει πνευματική ζωή και να ζωογονεί όλα τα κέντρα και μέσω του άλλου μπορεί να ιδωθεί το όραμα και οι εσώτεροι κόσμοι να γίνουν αισθητοί και γνωστοί.

Θα ήθελα εδώ να τονίσω δύο άλλα θέματα κι έτσι να διασαφηνίσω την όλη κατάσταση. Υπάρχει μεγάλη σύγχυση στο ζήτημα των κέντρων και πολλή εσφαλμένη διδασκαλία που παραπλανεί πολλούς και προκαλεί μεγάλη παρανόηση. Πρώτα θα δηλώσω ότι κανένα έργο, όπως η προσπάθεια αφύπνισης των κέντρων, δεν πρέπει να αναλαμβάνεται ενόσω ο ζηλωτής έχει επίγνωση συγκεκριμένων ακαθαρσιών στη ζωή του ή όταν το φυσικό σώμα δεν είναι σε καλή κατάσταση ή είναι άρρωστο. Ούτε πρέπει να αναλαμβάνεται όταν η πίεση των εξωτερικών περιστάσεων είναι τέτοια, ώστε να μην υπάρχει θέση ή ευκαιρία για ήρεμο και αδιάσπαστο έργο. Είναι ουσιώδες για το άμεσο και εστιασμένο έργο στα κέντρα να υπάρχει η δυνατότητα απομόνωσης επί ώρες και η ανυπαρξία διακοπών. Αυτό δεν μπορώ να το τονίσω περισσότερο και το κάνω για να καταδείξω στον ανυπόμονο σπουδαστή, ότι σ’ αυτή την περίοδο της ιστορίας μας λίγοι είναι εκείνοι των οποίων η ζωή επιτρέπει αυτή την απομόνωση. Αυτή όμως είναι μια ευεργετική κατάσταση και δεν πρέπει να μας θλίβει. Μόνο ένας στους χίλιους ζηλωτές βρίσκεται στο στάδιο όπου πρέπει να αρχίσει να εργάζεται με την ενέργεια στα κέντρα του και ίσως αυτή η εκτίμηση να είναι υπερβολικά αισιόδοξη. Είναι πολύ καλύτερα ο ζηλωτής να υπηρετεί, να αγαπά, να εργάζεται και να αυτοπειθαρχείται, αφήνοντας τα κέντρα του να αναπτυχθούν και να εκδιπλωθούν πιο αργά και επομένως ασφαλέστερα. Θα εκδιπλωθούν αναπόφευκτα και η πιο αργή και ασφαλής μέθοδος είναι (στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων) η πιο γρήγορη. Η πρόωρη εκδίπλωση συνεπάγεται μεγάλη απώλεια χρόνου και περιέχει μέσα της τα σπέρματα παρατεταμένων δυσχερειών. Η υπερδιέγερση των εγκεφαλικών κυττάρων είναι αναγκαστικά ένα από τα αποτελέσματα της συγχώνευσης με μια πράξη θέλησης των πυρών που κυκλοφορούν στο ανθρώπινο σώμα. Η διέγερση αυτή μπορεί να προκαλέσει παράνοια και συντριβή της κυτταρικής δομής του εγκεφάλου και δια της υπερβολικής δραστηριότητας της κυτταρικής ζωής μπορεί επίσης να προκληθεί η ενδότερη εκείνη τριβή μεταξύ τους, η οποία θα καταλήξει σε εγκεφαλικούς όγκους και αποστήματα. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να επαναληφθεί εντονότερα.

Ο υποκείμενος αντικειμενικός σκοπός σε κάθε έργο της λάγια γιόγκα (ή έργο με τα κέντρα) βασίζεται στο γεγονός ότι η ενέργεια των κυττάρων που απαρτίζουν το σώμα ή την υλική όψη (που ονομάζεται “πυρ διατριβής”) πρέπει να σμίξει με το πυρ της συνείδησης. Αυτό το τελευταίο είναι η ενέργεια που είναι παρούσα στην ύλη, αλλά είναι διαφορετική από το πυρ της καθαυτής ύλης και υπόκειται σε ολόκληρο το νευρικό σύστημα και επειδή υπόκειται κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργεί ευαισθησία και επίγνωση. Είναι η αιτία της ανταπόκρισης στην επαφή και προσδίδει την ικανότητα να καταγράφουμε και να αποτυπώνουμε εντυπώσεις, όπως ξέρετε καλά. Αυτό το πυρ ονομάζεται τεχνικά “ηλιακό πυρ” και όταν σμίξει με το πυρ της ύλης και με το “ηλεκτρικό πυρ” της ανώτατης θείας όψης, τότε η ύπαρξη του ανθρώπου φθάνει στην πληρέστερη εκδήλωσή της και το μεγάλο έργο συμπληρώνεται. Αλλά είναι ένα εξαιρετικά επικίνδυνο εγχείρημα, όταν αναλαμβάνεται πριν ο μηχανισμός είναι έτοιμος να το αντιμετωπίσει. Το τριπλό αυτό σμίξιμο μπορεί να αναληφθεί με ασφάλεια μόνο από ένα εξαιρετικά συγκροτημένο και ολοκληρωμένο πρόσωπο και από εκείνον που απέκτησε την ικανότητα να εστιάζει την προσοχή του στο κεφάλι και από το υψηλό αυτό σημείο να διευθύνει την όλη διεργασία της συγχώνευσης. Συνεπάγεται την ικανότητα να αποσύρουμε τη συνείδηση κυριολεκτικά στο αιθερικό σώμα κι όμως ταυτόχρονα να διατηρούμε - με πλήρη επίγνωση - ένα σημείο επαφής στο κεφάλι και από το σημείο αυτό να διευθύνουμε το αυτόματο, το φυσικό σώμα. Προϋποθέτει, για να επιτύχει, ορισμένες αιθερικές συνθήκες στο σώμα. Μια απ’ αυτές είναι η διεργασία της κατάκαυσης ή καταστροφής (μερικής ή ολοκληρωτικής) όλων των εμποδίων που βρίσκονται κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης και θα μπορούσαν να εμποδίσουν την ελεύθερη άνοδο του πυρός της βάσης της σπονδυλικής στήλης, που κοινώς ονομάζεται κουνταλινικό πυρ, το οποίο βρίσκεται ήρεμο, λανθάνον και δυναμικό στο κατώτατο κέντρο. Είναι “ο κοιμώμενος όφις που πρέπει να ανυψωθεί και να εκτυλιχτεί”.

Κάθε κέντρο στη σπονδυλική στήλη χωρίζεται από εκείνο που είναι πάνω του και εκείνο που είναι κάτω του με έναν συμπλεκόμενο, προστατευτικό ιστό που απαρτίζεται από ένα περίεργο μείγμα αιθερικής και αεριώδους ουσίας. Αυτός πρέπει να κατακαεί και να διαλυθεί πριν μπορέσει να υπάρξει ελεύθερη δράση των πυρών του σώματος. Ένα ολόκληρο δίκτυο νάντις και κέντρων υπόκειται και είναι το λεπτοφυές αντίστοιχο του νευρικού και του ενδοκρινούς συστήματος. Λίγη διαυγής σκέψη συνεπώς θα καταδείξει την ανάγκη της υπερβολικής προσοχής, γιατί θα προκληθεί προφανώς ένα άμεσο αποτέλεσμα στον εξωτερικό μηχανισμό και αυτό με τη σειρά του θα επηρεάσει σαφώς ότι οι ψυχολόγοι ονομάζουν “συμπεριφορά”. Υπάρχουν τέσσερις από αυτούς τους συμπλεκόμενους κυκλικούς “ιστούς” οι οποίοι βρίσκονται μεταξύ των πέντε κέντρων που συναντώνται στη ράβδο της σπονδυλικής στήλης και τρεις συναντώνται στο κεφάλι. Οι τρεις αυτοί διχοτομούν το κεφάλι και σχηματίζουν μια σειρά σταυρών. Μοιάζει πολύ με τον σταυρό στην Αγγλική σημαία, που πάντα είχε μια εσωτερική σημασία για τον σπουδαστή και δείχνει ένα σημείο στη φυλετική εξέλιξη. Αυτός ο σταυρός στο κεφάλι χωρίζει το κέντρο άζνα (το κέντρο ανάμεσα στα φρύδια) από το κεφαλικό κέντρο, γιατί βρίσκεται πίσω από αυτό το κέντρο στο μέτωπο και ταυτόχρονα σχηματίζει μια προστατευτική ασπίδα μεταξύ των κέντρων άζνα και λαιμού. Αυτοί οι αιθερικοί ιστοί είναι στην πραγματικότητα δίσκοι που περιστρέφονται ή στριφογυρίζουν με ειδικούς ρυθμούς, οι οποίοι διαφέρουν για τα διάφορα κέντρα και σύμφωνα με το σημείο εξέλιξης του συστήματος των ενεχόμενων κέντρων. Μόνο όταν κατακαούν αυτοί οι ιστοί από τα ανερχόμενα και τα κατερχόμενα πυρά, μπορούν πραγματικά να ιδωθούν τα αληθινά κέντρα. Πολλοί ψυχορατικοί συγχέουν τα κέντρα με τα προστατευτικά τους αντίστοιχα, γιατί τα τελευταία έχουν μια δική τους ακτινοβολία και φως. Καθώς η ζωή επιτυγχάνει έναν συνεχώς υψηλότερο κραδασμό μέσω κάθαρσης και πειθαρχίας, το πυρ της ψυχής, που είναι κυριολεκτικά το πυρ του νου, προκαλεί επίσης αύξηση του κραδασμού των κέντρων και η αυξημένη αυτή δραστηριότητα αποκαθιστά μια επαφή με τους προστατευτικούς “ιστούς” ή δίσκους πρανικής ενέργειας, που βρίσκονται σε κάθε πλευρά τους. Έτσι δια της αλληλεπίδρασης φθείρονται βαθμιαία, ώστε με την πάροδο του χρόνου καθίστανται διάτρητοι, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω έναν τόσο ανεπαρκή όρο. Πολλοί ζηλωτές είναι πεπεισμένοι ότι έχουν υψώσει το κουνταλινικό πυρ της βάσης της σπονδυλικής στήλης κι ότι συνεπώς πραγματοποιούν γοργή πρόοδο, ενώ το μόνο που κατόρθωσαν είναι να κάψουν ή να “φθείρουν” τον ιστό σε κάποιο σημείο κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης. Μια αίσθηση καψίματος ή πόνου σε οποιοδήποτε μέρος της σπονδυλικής στήλης, όταν δεν οφείλεται σε φυσιολογικές αιτίες, οφείλεται στις περισσότερες περιπτώσεις σε διάτρηση του ενός ή του άλλου από τους ιστούς δια της δραστηριότητας των κέντρων που συνδέονται με αυτούς. Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά στην περίπτωση των γυναικών σε σχέση με το ηλιοπλεγματικό κέντρο και στους άντρες σε σχέση με το ιερό κέντρο. Και τα δύο αυτά κέντρα - σαν αποτέλεσμα εξελικτικής ανάπτυξης - είναι υπερβολικά ενεργά και πολύ οργανωμένα, γιατί αποτελούν έκφραση της φυσικής δημιουργικής φύσης και του συναισθηματικού σώματος. Συνεπώς μια αίσθηση καψίματος και πόνου στην πλάτη φανερώνει συνήθως ανάρμοστη δραστηριότητα σε κάποιο κέντρο, που προκαλεί καταστρεπτικά αποτελέσματα στον προστατευτικό μηχανισμό και δεν είναι αληθινή ένδειξη πνευματικής ανέλιξης και ανωτερότητας. Μπορεί να υποδεικνύει την τελευταία, αλλά πρέπει να θυμάστε ότι εκεί που υπάρχει αληθινή πνευματική ανάπτυξη, ο σχετικός πόνος και κίνδυνος πρακτικά εξαλείφεται.

Πολύς λόγος γίνεται αόριστα για την ανύψωση του κουνταλινικού πυρός και υπάρχει μεγάλη παρανόηση του ζητήματος. Ας σας διαβεβαιώσω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανυψωθεί, μπορεί να γίνει μόνο με μια συγκεκριμένη πράξη θέλησης και δια της έντονης νοητικής εστίασης και της συγκεντρωμένης προσοχής του ανθρώπου, όταν κάθεται στον θρόνο της συνείδησης στο κεφάλι. Η Τεκτονική παράδοση διατήρησε καθαρά τη σχετική διδασκαλία στο ωραίο της τυπικό της ύψωσης του μεγάλου Διδασκάλου Τέκτονα. Μόνο όταν υπάρχει συνδυασμένη προσπάθεια ενός πενταπλού είδους και μόνο ύστερα από αλλεπάλληλες αποτυχίες, η ζωοποιούσα ενέργεια διατρέχει ολόκληρο το σώμα και φέρνει στη ζωή τον αληθινό άνθρωπο. Το δεύτερο σημείο που θέλω να θίξω είναι ότι όλο αυτό το βαθιά εσωτερικό έργο πρέπει να διεξάγεται μόνο κάτω από τη διεύθυνση ενός έμπειρου δασκάλου. Μέχρι κοινοτοπίας λέγεται στον ζηλωτή πως “όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, ο Διδάσκαλος θα εμφανισθεί”. Κάθεται τότε άνετα και περιμένει ή εστιάζει την προσοχή του στην προσπάθεια να προσελκύσει την προσοχή κάποιου Διδασκάλου, έχοντας προφανώς αποφασίσει ότι είναι έτοιμος ή αρκετά καλός. Φυσικά δίνει κατά διαστήματα στον εαυτό του κάποιο πνευματικό κέντρισμα και ακολουθεί σπασμωδικά το έργο της πειθάρχησης και της κάθαρσης. Αλλά η σταθερή και παρατεταμένη απαρέγκλιτη προσπάθεια από μέρους των ζηλωτών είναι πράγματι σπάνια.

Είναι πράγματι αληθινό ότι τη σωστή στιγμή ο Διδάσκαλος θα εμφανισθεί, αλλά η σωστή στιγμή εξαρτάται από ορισμένες αυτοπροκαλούμενες συνθήκες. Όταν η διαδικασία της κάθαρσης γίνει μια ισόβια συνήθεια, όταν ο ζηλωτής μπορεί κατά βούληση να συγκεντρώνει τη συνείδησή του στο κεφάλι, όταν το φως στο κεφάλι λάμπει και τα κέντρα είναι ενεργά, τότε ο Διδάσκαλος θα αναλάβει τον άνθρωπο. Στο μεταξύ μπορεί να έχει κάποιο όραμα του Διδασκάλου ή μπορεί να δει μια σκεπτοµορφή του και μπορεί να αποκομίσει πολύ καλό και έμπνευση από την επαφή με την αντανάκλαση της πραγματικότητας, αλλά δεν πρόκειται για τον Διδάσκαλο και δεν υποδεικνύει το στάδιο της αποδεδειγμένης μαθητείας. Με το μέσον του φωτός της ψυχής, η ψυχή μπορεί να γίνει γνωστή. Επομένως αναζητήστε το φως της δικής σας ψυχής και γνωρίστε αυτή την ψυχή σαν διευθυντή σας. Όταν εδραιωθεί η ψυχική επαφή, η δική σας ψυχή, αν μπορώ να το εκφράσω έτσι, θα σας συστήσει τον Διδάσκαλο σας. Με όλο τον οφειλόμενο σεβασμό θα ήθελα επίσης να προσθέσω ότι ο Διδάσκαλος δεν προσμένει με αδημονία να κάνει τη γνωριμία σας. Στον κόσμο των ψυχών, η ψυχή σας και η ψυχή Του είναι συνδεδεμένες και γνωρίζουν την ουσιαστική ενότητα. Αλλά στον κόσμο των ανθρώπινων υποθέσεων και στη διαδικασία του μεγάλου έργου πρέπει να θυμάστε πως όταν ο Διδάσκαλος παίρνει έναν ζηλωτή στον όμιλο των μαθητών Του, ο ζηλωτής αυτός είναι για πολύ καιρό παθητικός και συχνά εμπόδιο. Οι σπουδαστές υπερτιμούν πολύ συχνά τον εαυτό τους, ακόμη και όταν απορρίπτουν μια τέτοια ιδέα. Υποκειμενικά έχουν μια πραγματική συμπάθεια για τον εαυτό τους και συχνά προβληματίζονται γιατί τα Μεγάλα Όντα δεν τους δίνουν κάποιο σημάδι ούτε δείχνουν την άγρυπνη φροντίδα Τους. Δεν θα το κάνουν και δεν χρειάζεται να το κάνουν μέχρι εκείνη τη στιγμή που ο ζηλωτής θα έχει χρησιμοποιήσει πλήρως τη γνώση που απέκτησε από μικρότερους δασκάλους, από τα βιβλία και τις έντυπες γραφές του κόσμου. Οι σπουδαστές πρέπει να προσηλωθούν στο άμεσο καθήκον, να προετοιμάσουν τον μηχανισμό τους για υπηρεσία στον κόσμο και πρέπει να απέχουν από τη σπατάλη χρόνου για την αναζήτηση κάποιου Διδασκάλου. Πρέπει να επιτύχουν την κυριαρχία εκεί όπου τώρα ηττώνται και μπορεί τότε στη ζωή της υπηρεσίας και του αγώνα να φτάσουν στο σημείο μιας τέτοιας πλήρους αυτοπαραγνώρισης, ώστε ο Διδάσκαλος να μη βρίσκει εμπόδιο στην προσέγγισή Του σ’ αυτούς.

Είναι λοιπόν προφανές από τα παραπάνω ότι δεν μπορώ να δώσω ειδικές οδηγίες ως προς την αφύπνιση των κέντρων και την καύση τον αιθερικού ιστού που θα καταλήξει στην αποδέσμευση ενέργειας. Τέτοιες πληροφορίες είναι πολύ επικίνδυνες και πολύ περίπλοκες για να δοθούν στα χέρια του γενικού κοινού, που ελαύνεται από την επιθυμία για κάτι καινούργιο και του λείπει η ευστάθεια και η αναγκαία νοητική ανάπτυξη. Ωστόσο έφτασε ο καιρός που το γεγονός ότι υπάρχει ένα ενεργειακό σώμα το οποίο υπόκειται του νευρικού συστήματος, πρέπει να αναγνωρισθεί γενικά από τον κόσμο και η φύση των επτά κέντρων, η δομή και η θέση τους πρέπει να συλληφθούν τεχνικά και οι νόμοι της εκδίπλωσής τους να γίνουν πλατιά γνωστοί. Αλλά περισσότερα δεν μπορούν ακόμη να δοθούν με ασφάλεια. Η περίπλοκη φύση αυτής της επιστήμης των κέντρων είναι πολύ μεγάλη για να έχει γενική χρησιμότητα. Η διδασκαλία που πρέπει να δοθεί σε κάθε ιδιαίτερη περίπτωση και οι μέθοδοι που πρέπει να εφαρμοσθούν εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες για να δοθεί ένας γενικός κανόνας και οδηγίες. Η ακτίνα και ο τύπος, το φύλο και το σημείο εξέλιξης πρέπει να εξετασθούν καθώς και η ισορροπία των κέντρων. Με αυτό εννοώ μια εξέταση ως προς την υπερανάπτυξή τους στη μια περίπτωση και την υποανάπτυξή τους στην άλλη και ως προς το κατά πόσο υπάρχει υπεροχή δύναμης κάτω ή πάνω από το διάφραγμα ή κατά πόσο η κύρια ενέργεια είναι συγκεντρωμένη στο κεντρικό, εκείνο καθαρτήριο, το ηλιακό πλέγμα. Η ποιότητα και η λαμπρότητα του φωτός στο κεφάλι πρέπει να μελετηθεί, γιατί υποδεικνύει το μέτρο του ψυχικού ελέγχου και τη σχετική αγνότητα των φορέων, όπως και οι διάφοροι αιθερικοί ιστοί πρέπει να εξετασθούν προσεκτικά καθώς και ο βαθμός κραδασμού του ιστού και του κέντρου. Πρέπει να εδραιωθεί ένας συγχρονισμός και αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να προκύψει. Αυτά είναι μόνο λίγα από τα σημεία που ο δάσκαλος πρέπει να σημειώσει και είναι συνεπώς φανερό ότι μόνο ένας δάσκαλος που πέτυχε τη συνθετική όραση και μπορεί να δει έναν άνθρωπο “ολόκληρο” ή όπως πραγματικά είναι, μπορεί να δώσει τις οδηγίες εκείνες που μπορούν να αντιστρέψουν τον αρχαίο ρυθμό των κέντρων, να καταστρέψουν χωρίς πόνο και κίνδυνο τα προστατευτικά περιβλήματα και να ανυψώσουν το πυρ της κουνταλίνι από τη βάση της σπονδυλικής στήλης στην έξοδο στο κεφάλι. Ο μαθητής συναντά τέτοιους δασκάλους όταν προωθήσει το έργο της ζωής του υπό τη διεύθυνση της ψυχής του, όταν συλλάβει τη θεωρία της επιστήμης των κέντρων, κυριαρχήσει και ελέγξει την αστρική φύση και το αντίστοιχο κέντρο της, το ηλιακό πλέγμα.

Η έμφαση που δόθηκε στην κυριαρχία της Χριστικής αρχής από τον Χριστιανισμό, έθεσε ασφαλή θεμέλια για το έργο που πρέπει να γίνει. Η αλήθεια αυτή υποστηρίζεται περίεργα από τη μελέτη του αριθμού “οκτώ” σε σχέση με τα κέντρα, ο οποίος όπως μας λέγεται είναι ο αριθμός του Χριστού. Υπάρχουν οχτώ κέντρα αν µετρήσουµε και τη σπλήνα και όλα τους είναι πολλαπλάσια του οχτώ, με την εξαίρεση του κέντρου στη βάση της σπονδυλικής στήλης που έχει τέσσερα πέταλα, το ήμισυ του οχτώ. Στην εποχή μας ο αριθμός οκτώ είναι το βασικό σύμβολο όλων των κέντρων, γιατί τα πέταλα μοιάζουν πραγματικά στη μορφή σαν οχτάρια που υπερτίθενται μεταξύ τους. Η λέξη πέταλο είναι καθαρά παραστατική και ένα κέντρο σχηματίζεται με αυτό το υπόδειγμα. Πρώτα ένας κύκλος, 0. Έπειτα δύο κύκλοι που εφάπτονται μεταξύ τους και συνεπώς δημιουργούν ένα 8. Κατόπιν, καθώς τα πέταλα αυξάνουν σε αριθμό, έχουμε απλά μια αύξηση των διπλών αυτών κύκλων που υπερτίθενται μεταξύ τους σε διαφορετικές γωνίες, ωσότου φτάσουμε στον χιλιοπέταλο λωτό στο κεφάλι. Τα κέντρα αυτά έχουν σε τελευταία ανάλυση διπλή λειτουργία. Καταδεικνύουν τη μορφοδομητική όψη της θειότητας και δια της δραστηριότητάς τους φέρνουν την εξωτερική μορφή σε εκδήλωση. Προς το τέλος του εξελικτικού κύκλου - τόσο στον μακρόκοσμο όσο και στον μικρόκοσμο - φέρνουν σε έκφραση την ψυχική δύναμη και ζωή και επιφέρουν την ενσάρκωση ενός πλήρως αποκαλυμμένου υιού του Θεού, με όλες τις δυνάμεις και τη γνώση που εμπεριέχει η θειότητα.

-“Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας”, Alice A. Bailey