Αλληλουχία των Γεγονότων κατά τον Θάνατο

 

                                                                    ‘Égalité devant la mort’, William-Adolphe Bouguereau

Νιώθω ότι το καλύτερο που μπορώ να κάνω για να διευκρινίσω πληρέστερα αυτό το θέμα, είναι να περιγράψω τη σειρά των γεγονότων που συμβαίνουν στην επιθανάτιο κλίνη, υπενθυμίζοντάς σας ότι τα σημεία της τελικής αφαίρεσης είναι τρία: το κεφάλι για τους μαθητές, τους μυημένους και τους προχωρημένους νοητικά τύπους· η καρδιά για τους ζηλωτές, τους ανθρώπους καλής θέλησης, για όλους όσοι πέτυχαν κάποιο μέτρο προσωπικής ακεραιότητας και επιχειρούν να εκπληρώσουν, όσο εξαρτάται από αυτούς, τον νόμο της αγάπης και το ηλιακό πλέγμα για τα υποανάπτυκτα και συναισθηματικά πολωμένα πρόσωπα. Ό,τι μπορώ να κάνω είναι να κατατάξω τα στάδια της διαδικασίας και να σας αφήσω να τα δεχθείτε σαν μια ενδιαφέρουσα και πιθανή υπόθεση που αναμένει επαλήθευση· να τα πιστέψετε χωρίς αμφιβολίες γιατί έχετε εμπιστοσύνη στη γνώση μου ή να τα απορρίψετε σαν φανταστικά, ανεπαλήθευτα και χωρίς καμιά απολύτως σημασία. Συνιστώ το πρώτο από τα τρία, γιατί θα σας επιτρέψει να διατηρήσετε τη νοητική σας ακεραιότητα, υποδεικνύει έναν ανοικτό νου και ταυτόχρονα σας προστατεύει από την ευπιστία και τη στενοκεφαλιά. Τα στάδια αυτά είναι συνεπώς τα εξής:

1. Η ψυχή ηχεί μια “λέξη απόσυρσης” από το δικό της πεδίο και αμέσως εφελκύεται μια ενδόμυχη διαδικασία και αντίδραση μέσα στον άνθρωπο στο φυσικό πεδίο.

α. Ορισμένα φυσιολογικά γεγονότα συμβαίνουν στην έδρα της ασθένειας σε σχέση με την καρδιά και επηρεάζουν επίσης τα τρία μεγάλα συστήματα που τόσο δυναμικά ρυθμίζουν τον φυσικό άνθρωπο: το κυκλοφορικό σύστημα, το νευρικό σύστημα στις διάφορες εκφράσεις του και το ενδοκρινές σύστημα. Με αυτά τα αποτελέσματα δεν θα ασχοληθώ. Η παθολογία του θανάτου είναι γνωστή και μελετήθηκε πολύ εξωτερικά· πολλά μένουν ακόμη να ανακαλυφθούν και θα ανακαλυφθούν αργότερα. Ασχολούμαι πρώτα από όλα με τις υποκειμενικές αντιδράσεις οι οποίες (σε τελευταία ανάλυση) προκαλούν την παθολογική προδιάθεση για τον θάνατο.

β. Ένας κραδασμός διατρέχει τα νάντις. Τα νάντις είναι, όπως ξέρετε, το αιθερικό αντίστοιχο του όλου νευρικού συστήματος και υπόκεινται κάθε νεύρου σε ολόκληρο το φυσικό σώμα. Είναι οι κατεξοχήν πράκτορες των κατευθυντήριων παρωθήσεων της ψυχής, αντιδρώντας στην κραδασμική δραστηριότητα που εκπορεύεται από το αιθερικό αντίστοιχο του εγκεφάλου. Ανταποκρίνονται στην κατευθυντήρια Λέξη, αντιδρούν στην “έλξη” της ψυχής και έπειτα οργανώνονται για την αφαίρεση.

γ. Η ροή του αίματος επηρεάζεται με έναν ιδιαίτερα αποκρυφιστικό τρόπο. Μας λένε ότι “το αίμα είναι ζωή”· μεταβάλλεται ενδόμυχα σαν αποτέλεσμα των δύο προηγούμενων σταδίων, αλλά κυρίως σαν αποτέλεσμα μιας δραστηριότητας η οποία δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη από τη σύγχρονη επιστήμη και για την οποία ευθύνεται το ενδοκρινές σύστημα. Οι αδένες, σε ανταπόκριση στην κλήση του θανάτου, εκκρίνουν στη ροή του αίματος μια ουσία, η οποία με τη σειρά της επηρεάζει την καρδιά. Εκεί είναι αγκυροβολημένο το νήμα της ζωής και αυτή η ουσία στο αίμα θεωρείται σαν “διανομέας θανάτου” και είναι ένα από τα βασικά αίτια του κώματος και της απώλειας της συνείδησης. Εφελκύει μια ανακλαστική δράση στον εγκέφαλο. Για την ουσία αυτή και τα αποτελέσματά της αμφιβάλλει προς το παρόν η ορθόδοξη επιστήμη, αλλά η παρουσία της θα αναγνωρισθεί αργότερα.

δ. Εδραιώνεται ένα ψυχικό τρέμουλο που έχει σαν αποτέλεσμα τη χαλάρωση ή θραύση της σύνδεσης μεταξύ των νάντις και του νευρικού συστήματος· το αιθερικό σώμα αποσπάται ως εκ τούτου από το πυκνό του περίβλημα, παρότι διαπερνά ακόμη όλα τα μέρη του.

2. Υπάρχει συχνά μια παύση σε αυτό το σημείο, που διαρκεί για μια μικρή ή μεγάλη χρονική περίοδο. Αυτή επιτρέπεται για να προωθηθεί η διαδικασία χαλάρωσης όσο το δυνατόν ομαλότερα και ανώδυνα. Αυτή η χαλάρωση των νάντις αρχίζει από τα μάτια. Η διαδικασία της απόσπασης φαίνεται συχνά στη χαλάρωση και την έλλειψη φόβου που δείχνουν συνήθως οι ετοιμοθάνατοι· παρουσιάζουν μια κατάσταση ειρήνης και μια προθυμία να φύγουν συν μια ανικανότητα για κάθε νοητική προσπάθεια. Είναι σαν ο ετοιμοθάνατος, παρότι διατηρεί ακόμη τη συνείδησή του, να συγκεντρώνει τις δυνάμεις του για την τελική αφαίρεση. Είναι το στάδιο όπου – όταν ο φόβος του θανάτου εξαλειφθεί για πάντα από τον φυλετικό νου – οι φίλοι και συγγενείς του αποχωρούντος προσώπου θα “δίνουν γιορτή” γι’ αυτόν και θα χαίρονται μαζί του γιατί εγκαταλείπει το σώμα. Προς το παρόν αυτό είναι ανέφικτο. Η θλίψη κυριαρχεί και το στάδιο αυτό παρέρχεται χωρίς να αναγνωρίζεται και χωρίς να χρησιμοποιείται, όπως θα γίνεται κάποια μέρα.

3. Έπειτα το οργανωμένο αιθερικό σώμα, χαλαρωμένο με τη δράση των νάντις από κάθε νευρική σχέση, αρχίζει να συγκεντρώνεται για την τελική αποχώρηση. Αποσύρεται από τα άκρα προς την αρμόζουσα “θύρα εξόδου” και εστιάζεται στην περιοχή γύρω από αυτή τη θύρα για την τελική “έλξη” της κατευθυντήριας ψυχής. Μέχρι τη στιγμή αυτή όλα διεξάγονται υπό τον Νόμο της Έλξης – τη μαγνητική, ελκτική θέληση της ψυχής. Τώρα μια νέα “έλξη” ή ελκτική παρώθηση γίνεται αισθητή. Το πυκνό φυσικό σώμα, το σύνολο των οργάνων, κυττάρων και ατόμων, αποδεσμεύεται σταθερά από την ολοκληρώνουσα δυναμικότητα του ζωτικού σώματος με τη δράση των νάντις· αρχίζει να ανταποκρίνεται στην ελκτική κλήση της ίδιας της ύλης. Αυτή ονομάζεται “γήινη” έλξη και ασκείται από τη μυστηριώδη εκείνη οντότητα που αποκαλούμε “πνεύμα της γης”· η οντότητα αυτή βρίσκεται στο ενελικτικό τόξο και για τον πλανήτη μας είναι ό,τι και το φυσικό στοιχειακό για το φυσικό σώμα του ανθρώπου. Αυτή η ζωική δύναμη του φυσικού πεδίου είναι ουσιαστικά η ζωή και το φως της ατομικής ουσίας – της ύλης από την οποία γίνονται όλες οι μορφές. Σε αυτή τη δεξαμενή της ενελικτικής και υλικής ζωής αποκαθίσταται η ουσία όλων των μορφών. Η απόδοση της επιταγμένης ύλης της μορφής που κατέχεται από την ψυχή στη διάρκεια ενός βιόκυκλου, συνίσταται στην επιστροφή σ’ αυτόν τον “Καίσαρα” του ενελικτικού κόσμου εκείνου που είναι δικό του, ενώ η ψυχή επιστρέφει στον Θεό που την απέστειλε. Είναι λοιπόν φανερό ότι σ’ αυτό το στάδιο διεξάγεται μια διπλή ελκτική διαδικασία:

α. Το ζωτικό σώμα προετοιμάζεται για έξοδο.

β. Το φυσικό σώμα ανταποκρίνεται στη διάλυση. Θα μπορούσε να προστεθεί ότι είναι επίσης παρούσα μια τρίτη δραστηριότητα. Είναι εκείνη του συνειδητού ανθρώπου που αποσύρει, σταθερά και βαθμιαία, τη συνείδησή του στον αστρικό και νοητικό φορέα, προπαρασκευαστικά της πλήρους αφαίρεσης του αιθερικού σώματος όταν έλθει η σωστή στιγμή. Ο άνθρωπος προσκολλάται λιγότερο στο φυσικό πεδίο και αποσύρεται περισσότερο μέσα του. Στην περίπτωση του προχωρημένου προσώπου η διαδικασία αυτή αναλαμβάνεται συνειδητά και ο άνθρωπος διατηρεί τα ζωτικά του ενδιαφέροντα και την επίγνωση των σχέσεών του με τους άλλους, ακόμη κι όταν χάνει το άδραγμά του επί της φυσικής ύπαρξης. Στο γήρας η απόσπαση αυτή μπορεί να σημειωθεί ευκολότερα από ό,τι στον θάνατο από ασθένεια και συχνά η ψυχή ή ο ζων ενδιαφερόμενος εσώτερος άνθρωπος μπορεί να φανεί ότι χάνει το άδραγμά του επί της φυσικής και συνεπώς απατηλής πραγματικότητας.

4. Επακολουθεί πάλι μια παύση. Είναι το σημείο όπου το φυσικό στοιχειακό μπορεί κατά καιρούς να επανακτήσει το άδραγμά του επί του αιθερικού σώματος, αν αυτό κριθεί επιθυμητό από την ψυχή, αν ο θάνατος δεν αποτελεί μέρος του εσώτερου σχεδίου ή αν το φυσικό στοιχειακό είναι τόσο ισχυρό ώστε να παρατείνει τη διαδικασία του θανάτου. Αυτή η στοιχειακή ζωή δίνει συχνά μια μάχη που διαρκεί ημέρες και εβδομάδες. Όταν όμως ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, η παύση στο σημείο αυτό είναι εξαιρετικά σύντομη και μερικές φορές είναι μόνο ζήτημα δευτερολέπτων. Το φυσικό στοιχειακό χάνει το άδραγμά του και το αιθερικό σώμα αναμένει το τελικό “τράβηγμα” από την ψυχή που δρα κάτω από τον Νόμο της Έλξης.

5. Το αιθερικό σώμα αναδύεται από το πυκνό φυσικό σώμα κατά βαθμιαία στάδια και στο επιλεγμένο σημείο εξόδου. Όταν η ανάδυση είναι πλήρης, το ζωτικό σώμα παίρνει τότε το αμυδρό περίγραμμα της μορφής που ενεργοποιούσε και αυτό κάτω από την επίδραση της σκεπτομορφής του εαυτού του, την οποία ο άνθρωπος δομούσε στη διάρκεια των χρόνων. Αυτή η σκεπτομορφή υπάρχει στην περίπτωση κάθε ανθρώπινου όντος και πρέπει να καταστραφεί προτού συμπληρωθεί τελικά το δεύτερο στάδιο της εξάλειψης. Αυτό θα το θίξουμε αργότερα. Παρότι ελευθερώθηκε από τη φυλακή του φυσικού σώματος, το αιθερικό σώμα δεν ελευθερώθηκε ακόμη από την επίδρασή του. Υπάρχει ακόμη μια λεπτή σχέση μεταξύ των δύο κι αυτή κρατά ακόμη τον πνευματικό άνθρωπο κοντά στο σώμα που μόλις εκκένωσε. Αυτό εξηγεί γιατί οι ψυχορατικοί ισχυρίζονται συχνά ότι βλέπουν το αιθερικό σώμα να αιωρείται γύρω από την επιθανάτιο κλίνη ή το φέρετρο. Οι ολοκληρωμένες ενέργειες που ονομάζουμε αστρικό σώμα και νοητικό φορέα αλληλοδιαπερνούν ακόμη το αιθερικό σώμα και στο κέντρο υπάρχει ένα σημείο φωτός που υποδεικνύει την παρουσία της ψυχής.

6. Το αιθερικό σώμα διασκορπίζεται βαθμιαία καθώς οι ενέργειες που το απαρτίζουν αναδιοργανώνονται και αποσύρονται, αφήνοντας μόνο την πρανική ουσία η οποία ταυτίζεται με τον αιθερικό φορέα του ίδιου του πλανήτη. Η διαδικασία της διασποράς, όπως είπα προηγουμένως, υποβοηθείται πολύ δια της αποτέφρωσης. Στην περίπτωση του υποανάπτυκτου προσώπου το αιθερικό σώμα μπορεί να σέρνεται για πολύ κοντά στο αποσυντιθέμενο εξωτερικό του κέλυφος, γιατί η έλξη της ψυχής δεν είναι τόσο ισχυρή όσο είναι η υλική όψη. Όταν το άτομο είναι προχωρημένο και συνεπώς αποσπασμένο από το φυσικό πεδίο, η διάλυση του ζωτικού σώματος μπορεί να είναι εξαιρετικά γοργή. Όταν συντελεστεί, η διαδικασία της απόδοσης τελειώνει: ο άνθρωπος ελευθερώνεται, τουλάχιστον πρόσκαιρα, από κάθε αντίδραση στο ελκτικό τράβηγμα της φυσικής ύλης· στέκει στα λεπτοφυή του σώματα, έτοιμος για τη μεγάλη πράξη την οποία ονόμασα “Τέχνη της Εξάλειψης”.

Μια σκέψη προβάλλει καθώς τελειώνουμε την ανεπαρκή αυτή εξέταση του θανάτου του φυσικού σώματος στις δύο του όψεις: η σκέψη αυτή είναι η ακεραιότητα του εσώτερου ανθρώπου. Παραμένει ο εαυτός του. Είναι άθικτος και ανεμπόδιστος· είναι ένας ελεύθερος πράκτορας όσον αφορά το φυσικό πεδίο και ανταποκρίνεται τώρα μόνο σε τρεις προδιαθετικούς παράγοντες:

1. Την ποιότητα του αστρικο - συναισθηματικού εξοπλισμού.

2. Τη νοητική κατάσταση στην οποία ζει συνήθως.

3. Τη φωνή της ψυχής, που συχνά δεν είναι γνώριμη αλλά μερικές φορές είναι πολύ γνωστή και αγαπημένη. Η ατομικότητα δεν χάνεται· το ίδιο πρόσωπο είναι ακόμη παρόν πάνω στον πλανήτη. Εκείνο που εξαφανίσθηκε ήταν μόνο ένα ακέραιο τμήμα της απτής εμφάνισης του πλανήτη μας. Εκείνο που αγαπήθηκε ή μισήθηκε, που υπήρξε χρήσιμο ή παθητικό στην ανθρωπότητα, που υπηρέτησε τη φυλή ή ήταν ανεπαρκές μέλος της, ακόμη παραμένει· είναι ακόμη σε επαφή με τις ποιοτικές και νοητικές διαδικασίες της ύπαρξης και θα παραμένει αιώνια – ένα άτομο που χαρακτηρίζεται από τον ακτινικό τύπο, μέρος του βασιλείου των ψυχών και αυτοδίκαια ένας ανώτερος μυημένος.

Δύο Κύριοι Λόγοι για την Αποτέφρωση.

Μιλώντας αποκρυφιστικά, η αποτέφρωση είναι αναγκαία για δύο κύριους λόγους. Επισπεύδει την αποδέσμευση των λεπτοφυών φορέων (που ακόμη σαβανώνουν την ψυχή) από το αιθερικό σώμα, επιφέροντας έτσι την αποδέσμευση σε λίγες ώρες αντί σε λίγες μέρες· είναι επίσης ένα πολύ αναγκαίο μέσον για να επιφέρει την κάθαρση του αστρικού πεδίου και να αναχαιτίσει την “προς τα κάτω κινούμενη” τάση της επιθυμίας, που τόσο πολύ δυσχεραίνει την ενσαρκούμενη ψυχή. Δεν μπορεί να βρει σημείο εστίασης, γιατί ουσιαστικά το πυρ απωθεί τη μορφοδομητική όψη της επιθυμίας και είναι μια μεγάλη έκφραση της θειότητας με την οποία το αστρικό πεδίο δεν έχει καμιά αληθινή σχέση, εφόσον δημιουργήθηκε ολοκληρωτικά από την ανθρώπινη ψυχή και όχι τη θεία ψυχή. “Ο Θεός ημών πυρ καταναλίσκον” είναι η δήλωση της Βίβλου που αναφέρεται στην πρώτη θεία όψη, την όψη του καταστροφέα που αποδεσμεύει τη ζωή. “Ο Θεός αγάπη εστί” υποδηλώνει τη δεύτερη όψη και απεικονίζει τον Θεό σαν ενσαρκωμένη ύπαρξη. “Ο Θεός είναι ζηλότυπος Θεός” είναι μια έκφραση που υποδεικνύει τον Θεό σαν μορφή, περιγεγραμμένο και περιορισμένο, εγωκεντρικό και όχι εξωστρεφή. Ο καταστρεπτικός Ήχος· η ελκτική Λέξη· η ατομικοποιημένη Ομιλία!

Τη στιγμή του θανάτου η ομιλία σβήνει καθώς ηχεί η Λέξη και επιβάλλεται η απόδοση· αργότερα η Λέξη δεν ακούγεται πλέον, καθώς ο Ήχος τη σβήνει ή την απορροφά και τότε υπάρχει πλήρης εξάλειψη παντός ό,τι παρεμβαίνει στον Ήχο. Επικρατεί τότε σιγή και ο ίδιος ο Ήχος δεν ακούγεται πια· η πλήρης ειρήνη ακολουθεί την πράξη της τελικής ολοκλήρωσης. Εδώ περιγράφεται με εσωτερική φρασεολογία η όλη διαδικασία του θανάτου. Ενδιαφέρει να σημειώσουμε ότι κάτω από τον βασικό και θεμελιώδη Νόμο της Έλξης προωθείται η Τέχνη του Θνήσκειν και ότι αυτό που προκαλεί την έλξη είναι η όψη αγάπη, η δεύτερη όψη της θειότητας. Εξαιρώ τις περιπτώσεις αιφνίδιου θανάτου. Εδώ η δραστηριότητα είναι αποτέλεσμα του καταστροφέα ή της πρώτης θείας όψης. Εδώ οι συνθήκες είναι διαφορετικές· η ατομική καρμική ανάγκη μπορεί να μην ενέχεται καθόλου και πίσω από ένα τέτοιο συμβάν μπορεί να βρίσκονται λόγοι ομαδικής ρύθμισης πολύ δυσνόητοι. Το ζήτημα είναι τόσο δυσνόητο σήμερα, ώστε δεν θα επιχειρήσω να το διευκρινίσω. Δεν γνωρίζετε αρκετά για τον Νόμο του Κάρμα, για την καρμική ομαδική εμπλοκή ή για τις σχέσεις και τις υποχρεώσεις που εδραιώθηκαν σε περασμένες ζωές. Όταν λέω, για παράδειγμα, ότι περιστασιακά “η ψυχή μπορεί να αφήσει ανοικτή τη θύρα προστασίας, έτσι ώστε οι δυνάμεις του ίδιου του θανάτου να μπορούν να εισέλθουν εκ νέου, χωρίς να έχουν εστιακό σημείο πίσω από τη θύρα” για να “εξαλείψουν ταχύτερα περασμένες οφειλόμενες τιμωρίες”, μπορείτε να δείτε πόσο δυσνόητο μπορεί να είναι το όλο ζήτημα. Σε όλα όσα γραφώ εδώ, ασχολούμαι απλά με κανονικές διαδικασίες θανάτου – θανάτου που επέρχεται σαν αποτέλεσμα ασθένειας, γήρατος ή επιβολής της θέλησης της ψυχής, η οποία συμπλήρωσε έναν καθορισμένο κύκλο εμπειρίας και χρησιμοποιεί κανονικούς αγωγούς για να επιτύχει προσχεδιασμένους σκοπούς. Ο θάνατος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι κανονικός και αυτό η ανθρωπότητα χρειάζεται να το συλλάβει με μεγαλύτερη υπομονή, κατανόηση και ελπίδα. Υπό τον Νόμο της Έλξης η ψυχή, στο τέλος ενός βιόκυκλου και με πλήρη πρόθεση, ασκεί την ελκτική της δύναμη κατά τέτοιον τρόπο ώστε αντισταθμίζει την ελκτική δύναμη που ενυπάρχει στην ίδια την ύλη. Αυτό είναι ένας σαφής ορισμός του βασικού αιτίου του θανάτου. Όταν δεν έχει εδραιωθεί συνειδητά ψυχική επαφή, όπως στην περίπτωση της πλειονότητας των ανθρώπων σήμερα, ο θάνατος έρχεται σαν απροσδόκητο ή θλιβερά προβλεπόμενο γεγονός. Ωστόσο – είναι μια αληθινή ψυχική δραστηριότητα. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλη πνευματική αντίληψη που πρέπει να διακηρυχθεί για την καταπολέμηση του φόβου του θανάτου. Ο θάνατος προωθείται υπό τον Νόμο της Έλξης και συνίσταται στη σταθερή και επιστημονική αφαίρεση του ζωτικού σώματος από το πυκνό φυσικό σώμα, οδηγώντας τελικά στην εξάλειψη κάθε ψυχικής επαφής στους τρεις κόσμους.

[…] Ρωτήθηκε: Ποια είναι η στάση του Θιβετανού έναντι της αποτέφρωσης και υπό ποιες συνθήκες θα μπορούσε να θεωρηθεί ενδεδειγμένη. Είναι ευτύχημα ότι η αποτέφρωση γίνεται όλο και περισσότερο κανόνας. Σύντομα η ταφή στο έδαφος θα είναι παράνομη και η αποτέφρωση υποχρεωτική και αυτό σαν ένα μέτρο υγείας και υγιεινής. Οι ανθυγιεινές, ψυχιστικές αυτές κηλίδες που καλούνται νεκροταφεία, θα εξαφανισθούν τελικά, όπως εξαφανίζεται η λατρεία των προγόνων στην Ανατολή – με την πίστη της στους προγόνους – και στη Δύση – η εξίσου ανόητη πίστη στην κληρονομική θέση. Με τη χρήση του πυρός διαλύονται όλες οι μορφές· όσο ταχύτερα καταστρέφεται ο ανθρώπινος φυσικός φορέας, τόσο ταχύτερα θραύεται το άδραγμά του πάνω στην αποσυρόμενη ψυχή. Πολλές ανοησίες ειπώθηκαν στη σύγχρονη θεοσοφική φιλολογία ως προς τον απαιτούμενο χρόνο για τη διαδοχική καταστροφή των λεπτοφυών σωμάτων. Πρέπει ωστόσο να δηλωθεί ότι τη στιγμή που ο αληθινός θάνατος διαπιστώνεται επιστημονικά (από τον υπεύθυνο ορθόδοξο γιατρό) και επιβεβαιώνεται ότι δεν παραμένει σπίθα ζωής στο φυσικό σώμα, η καύση είναι δυνατή. Αυτός ο πλήρης ή αληθινός θάνατος προκύπτει όταν το νήμα της συνείδησης και το νήμα της ζωής έχουν πλήρως αποσυρθεί από το κεφάλι και την καρδιά. Ταυτόχρονα επιβάλλεται στη διαδικασία ο σεβασμός και η ήρεμη στάση. Η οικογένεια του αποθανόντος χρειάζεται λίγες ώρες για να προσαρμοσθεί στο γεγονός της επικείμενης εξαφάνισης της εξωτερικής και συνήθως αγαπημένης μορφής. Το στοιχείο του χρόνου αναφέρεται κυρίως σε όσους μένουν πίσω, στους ζωντανούς και όχι στον νεκρό. Ο ισχυρισμός ότι το αιθερικό σώμα δεν πρέπει να εισέλθει εσπευσμένα στις φλόγες της καύσης και η πίστη ότι πρέπει να αφεθεί να περιπλανηθεί τριγύρω για μια ορισμένη περίοδο ημερών, δεν έχουν επίσης καμιά αληθινή βάση. Δεν υπάρχει αιθερική ανάγκη για καθυστέρηση. Όταν ο εσώτερος άνθρωπος αποσύρεται από τον φυσικό του φορέα, αποσύρεται ταυτόχρονα από το αιθερικό σώμα. Αληθεύει ότι το αιθερικό σώμα τείνει να σέρνεται για αρκετό χρόνο στο “πεδίο της εκπόρευσης”, όταν το φυσικό σώμα ενταφιάζεται και συχνά διατηρείται μέχρι την πλήρη αποσύνθεση του πυκνού σώματος. Η διαδικασία μουμιοποίησης όπως εφαρμοζόταν στην Αίγυπτο και της βαλσάμωσης όπως εφαρμόζεται στη Δύση, ευθύνονται για τη διαιώνιση του αιθερικού σώματος, ενίοτε επί αιώνες. Αυτή συμβαίνει ιδιαίτερα όταν το μουμιοποιημένο ή βαλσαμωμένο πρόσωπο είχε κακό χαρακτήρα στη διάρκεια της ζωής· τότε το αιωρούμενο αιθερικό σώμα “καταλαμβάνεται” συχνά από κάποια κακή οντότητα ή κακή δύναμη. Αυτή είναι η αιτία των επιθέσεων και καταστροφών που συχνά ακολουθούν τα βήματα όσων ανακαλύπτουν αρχαίους τάφους και τους κατοίκους τους ή αρχαίες μούμιες και τις φέρνουν με τα πράγματά τους στο φως. Όταν η αποτέφρωση είναι ο κανόνας, δεν συμβαίνει μόνο η άμεση καταστροφή του φυσικού σώματος και απόδοσή του στην πηγή της ουσίας, αλλά το ζωτικό σώμα διαλύεται επίσης γρήγορα και οι δυνάμεις του παρασύρονται από το ρεύμα της φλόγας στη δεξαμενή των ζωτικών ενεργειών. Ήταν πάντα εγγενές τμήμα αυτής της δεξαμενής είτε σε μορφική είτε σε άμορφη κατάσταση. Μετά τον θάνατο και την αποτέφρωση οι δυνάμεις αυτές υπάρχουν ακόμη, αλλά απορροφούνται στο ανάλογο όλο. Συλλογισθείτε αυτή τη δήλωση γιατί θα σας δώσει το κλειδί για το δημιουργικό έργο του ανθρώπινου πνεύματος. 

-“Εσωτερική Θεραπευτική”, Alice A. Bailey