Η Τέχνη της Εξάλειψης

'Finis', Max Pirner

 

Για να αναλάβουμε πάλι το νήμα της διδασκαλίας μας, θα εξετάσουμε τώρα τη δραστηριότητα του εσώτερου πνευματικού ανθρώπου, ο οποίος απέρριψε το φυσικό και αιθερικό του σώμα και στέκει πλέον μέσα στο κέλυφος του λεπτοφυούς σώματος - ενός σώματος που αποτελείται από αστρική ή αισθαντική και νοητική ουσία. Λόγω της ισχυρής συναισθηματικής και αισθαντικής πόλωσης του μέσου ανθρώπου, επικράτησε η ιδέα ότι ο άνθρωπος αποσύρεται μετά τον αληθινό θάνατο πρώτα στο αστρικό του σώμα και αργότερα στον νοητικό του φορέα. Αλλά δεν συμβαίνει πραγματικά έτσι. Η βάση αυτής της ιδέας είναι ένα σώμα κατασκευασμένο κατεξοχήν από αστρική ύλη. Λίγοι άνθρωποι προς το παρόν είναι τόσο αναπτυγμένοι, ώστε ο φορέας στον οποίο βρίσκονται μετά θάνατο, να αποτελείται κυρίως από νοητική ουσία. Μόνο οι μαθητές και οι μυημένοι που ζουν κατεξοχήν στον νου τους, βρίσκονται μετά θάνατο αμέσως επί του νοητικού πεδίου. Οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται επί του αστρικού πεδίου, ενδεδυμένοι με ένα κέλυφος αστρικής ύλης και δεσμευμένοι σε μια περίοδο εξάλειψης μέσα στην απατηλή περιοχή του αστρικού πεδίου.

Όπως σας είπα νωρίτερα, το αστρικό πεδίο δεν έχει πραγματική ύπαρξη, αλλά είναι μια απατηλή δημιουργία της ανθρώπινης οικογένειας. Από τώρα όμως (με την ήττα των δυνάμεων του κακού και την καταστρεπτική οπισθοχώρηση που υπέστη η Μαύρη Στοά) το αστρικό πεδίο θα αποβεί βραδέως μια θνήσκουσα δημιουργία και στην τελική περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας (στην έβδομη φυλετική ρίζα) δεν θα υπάρχει. Σήμερα δεν συμβαίνει αυτό. Η αισθαντική ουσία, που συνιστά το αστρικό πεδίο, συγκεντρώνεται ακόμη σε μορφές πλάνης και αποτελεί φραγμό στην ατραπό της ψυχής που επιδιώκει την ελευθέρωση. Ακόμη “κρατά αιχμάλωτους” πολλούς ανθρώπους που πεθαίνουν ενόσω η κύρια αντίδρασή τους στη ζωή είναι εκείνη της επιθυμίας, του ευσεβούς πόθου και της συναισθηματικής αισθαντικότητας. Αυτοί είναι ακόμη η τεράστια πλειονότητα. Το αστρικό πεδίο ήλθε σε ύπαρξη στους Ατλάντειους καιρούς· η νοητική κατάσταση συνείδησης ήταν τότε πρακτικά ανύπαρκτη, παρότι οι “υιοί του νου” είχαν τη θέση τους σε ό,τι αποτελεί σήμερα τα ανώτερα επίπεδα αυτού του πεδίου. Το νοητικό μόνιμο άτομο ήταν επίσης πρακτικά ήρεμο σε κάθε ανθρώπινη μορφή και δεν υπήρχε συνεπώς ελκτικό “τράβηγμα” από το νοητικό πεδίο, όπως συμβαίνει σήμερα. Πολλοί άνθρωποι είναι ακόμη Ατλάντειοι στη συνείδηση και όταν εξέρχονται από τη φυσική κατάσταση συνείδησης και απορρίπτουν το διπλό φυσικό τους σώμα, αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της εξάλειψης του αστρικού σώματος, αλλά δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτε για να αποδεσμευθούν από οποιαδήποτε νοητική φυλακή της ψυχής. Είναι τα υποανάπτυκτα και κοινά πρόσωπα, τα οποία μετά την εξάλειψη του καμικού ή επιθυμητικού σώματος δεν έχουν τίποτε άλλο να κάνουν, δεν υπάρχει νοητικός φορέας για να τους σύρει σε νοητική ολοκλήρωση, γιατί δεν υπάρχει νοητικά εστιασμένη δυναμικότητα· η ψυχή στα ανώτερα νοητικά επίπεδα είναι ακόμη “σε βαθύ διαλογισμό” και χωρίς επίγνωση της σκιάς της στους τρεις κόσμους.

Η τέχνη της εξάλειψης διαιρείται λοιπόν σε τρεις κατηγορίες:

1. Όπως ασκείται από εκείνους τους ανθρώπους που είναι καθαρά αστρικοί σε ποιότητα και σύσταση. Τους ονομάζουμε “καμικούς” ανθρώπους.

2. Όπως ασκείται από εκείνους τους ισορροπημένους ανθρώπους που είναι ολοκληρωμένες προσωπικότητες και ονομάζονται “καμα-μανασικά” άτομα.

3. Όπως ασκείται από τους προχωρημένους ανθρώπους και μαθητές όλων των βαθμών, των οποίων η “ζώσα εστία” είναι κυρίως νοητική. Ονομάζονται “μανασικά” υποκείμενα.

Οι ίδιοι βασικοί κανόνες τους ελέγχουν όλους, αλλά η έμφαση διαφέρει σε κάθε περίπτωση. Θα ήθελα να έχετε κατά νου, ότι όταν δεν υπάρχει φυσικός εγκέφαλος και όταν ο νους είναι υποανάπτυκτος, ο εσώτερος άνθρωπος βρίσκεται πρακτικά πνιγμένος σε ένα περικάλυμμα αστρικής ύλης και για πολύ χρόνο είναι βυθισμένος σε ό,τι ονομάζουμε αστρικό πεδίο. Το καμα-μανασικό πρόσωπο έχει ό,τι αποκαλείται “ελευθερία της διπλής ζωής” και βρίσκει ότι κατέχει μια διπλή μορφή, η οποία του επιτρέπει να έρχεται κατά βούληση σε επαφή με τα ανώτερα επίπεδα του αστρικού πεδίου και με τα κατώτερα επίπεδα του νοητικού πεδίου. Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω πάλι, ότι δεν υπάρχει φυσικός εγκέφαλος για να καταγράφει αυτές τις επαφές. Η επίγνωση της επαφής εξαρτάται από την έμφυτη δραστηριότητα του εσώτερου ανθρώπου και την ιδιάζουσα κατάσταση αντίληψης και εκτίμησής του. Το μανασικό πρόσωπο κατέχει έναν διαφανή νοητικό φορέα με μεγάλη πυκνότητα, που βρίσκεται σε αναλογία με την ελευθερία του από την επιθυμία και το συναίσθημα.

Αυτοί οι τρεις τύποι ανθρώπων χρησιμοποιούν όλοι μια διαδικασία εξάλειψης παρόμοιας φύσης, αλλά χρησιμοποιούν διαφορετική τεχνική σ’ αυτήν τη διαδικασία. Χάρη σαφήνειας, μπορεί να δηλωθεί ότι:

1. Το καμικό πρόσωπο εξαλείφει το αστρικό του σώμα με το μέσον της φθοράς και το κενώνει μέσω της αστρικής αντιστοιχίας του ηλιοπλεγματικού κέντρου. Η φθορά αυτή επέρχεται διότι όλες οι έμφυτες επιθυμίες και τα εγγενή συναισθήματα σχετίζονται σ’ αυτό το στάδιο με τη ζωώδη φύση και το φυσικό σώμα - που και τα δύο δεν υπάρχουν πλέον.

2. Το καμα-μανασικό άτομο χρησιμοποιεί δύο τεχνικές. Αυτό είναι φυσικό, γιατί εξαλείφει πρώτα από όλα το αστρικό του σώμα και έπειτα τον νοητικό του φορέα.

α. Εξαλείφει το αστρικό σώμα με το μέσον της αυξανόμενης επιθυμίας του για τη νοητική ζωή. Αποσύρεται βαθμιαία και σταθερά στο νοητικό σώμα, ενώ το αστρικό σώμα “απορρίπτεται” εσωτερικά και τελικά εξαφανίζεται. Αυτό συμβαίνει συνήθως ασυνείδητα και μπορεί να χρειασθεί πολύ χρόνο. Όταν όμως ο άνθρωπος είναι πάνω του μέτριου και βρίσκεται στα πρόθυρα να γίνει μανασικός, η εξαφάνιση επέρχεται αιφνίδια και δυναμικά και ο άνθρωπος στέκει ελεύθερος στο νοητικό του σώμα. Αυτό γίνεται συνειδητά και γοργά.

β. Συντρίβει το νοητικό σώμα με μια πράξη της ανθρώπινης θέλησης και επειδή η ψυχή αρχίζει επίσης να αποκτά βραδέως επίγνωση της σκιάς της. Ο εσώτερος άνθρωπος έλκεται συνεπώς προς την ψυχή, αν κι ακόμη με έναν κάπως ασθενή τρόπο. Η διαδικασία αυτή είναι σχετικά γρήγορη και εξαρτάται από την έκταση της μανασικής επιρροής.

3. Ο μανασικός άνθρωπος, εστιασμένος πλέον στο νοητικό του σώμα, πρέπει επίσης να επιτελέσει δυο πράγματα:

α. Να διαλύσει και να απαλλαγεί από κάθε αστρικό υπόλειμμα που μπορεί να αποχρωματίζει το διαφανές νοητικό του σώμα. Το λεγόμενο αστρικό σώμα είναι πια πρακτικά ανύπαρκτο σαν παράγοντας έκφρασης. Το κάνει με την επίκληση αυξημένου φωτός από την ψυχή. Το ψυχικό φως διαλύει στο στάδιο αυτό την αστρική ουσία, όπως ακριβώς το συνδυασμένο φως της ψυχής της ανθρωπότητας (σαν σύνολο) θα διαλύσει τελικά το - λεγόμενο πάλι - αστρικό πεδίο.

β. Να καταστρέψει το νοητικό σώμα δια της χρήσης ορισμένων Λέξεων Δύναμης. Οι Λέξεις αυτές μεταδίδονται στον μαθητή μέσω του Άσραμ του Διδασκάλου του. Εισφέρουν ψυχική δύναμη σε πολύ μεγάλη έκταση και προκαλούν συνεπώς μια τέτοια διεύρυνση συνείδησης μέσα στο νοητικό σώμα, ώστε συντρίβεται και δεν αποτελεί πια εμπόδιο για τον εσώτερο άνθρωπο. Μπορεί πια να σταθεί σαν ελεύθερος υιός του νου μέσα στο Άσραμ του Διδασκάλου του και “δεν θα εξέλθει πλέον”.

Δραστηριότητες Αμέσως Μετά τον Θάνατο.

Αμέσως μετά τον θάνατο και ιδίως αν έγινε αποτέφρωση, ο άνθρωπος στο καμα-μανασικό του σώμα έχει εξίσου επίγνωση και αντίληψη του περιβάλλοντος του, όπως όταν ζούσε στο φυσικό πεδίο. Η φρασεολογία αυτή επιτρέπει μια ευρύτητα ως προς την έκταση της επίγνωσης και της παρατήρησης, γιατί παρόμοια ευρύτητα επιτρέπεται και για όσους βρίσκονται στο φυσικό πεδίο. Οι άνθρωποι δεν έχουν όλοι ίση επίγνωση ή ίση συνείδηση των περιστάσεων ή της άμεσης εμπειρίας. Ωστόσο, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πιο συνειδητοί συναισθηματικά από ό,τι φυσικά και ζουν κυρίως εστιασμένοι στον αστρικό τους φορέα, ο άνθρωπος είναι πλήρως εξοικειωμένος με την κατάσταση συνείδησης στην οποία βρίσκεται. Μην ξεχνάτε ότι ένα πεδίο είναι ουσιαστικά μια κατάσταση συνείδησης και όχι ένας τόπος, όπως φαίνεται να νομίζουν τόσοι πολλοί εσωτεριστές. Αναγνωρίζεται από την εστιασμένη αντίδραση του αυτοσυνείδητου προσώπου το οποίο - με σταθερή και διακριτή επίγνωση του εαυτού του - είναι ευαίσθητο στο ζήτημα του περιβάλλοντος του και των εξωστρεφών επιθυμιών του ή (όσον αφορά προχωρημένους ανθρώπους που λειτουργούν στα πιο προχωρημένα επίπεδα του αστρικού πεδίου) είναι ευαίσθητο στην εξωστρεφή αγάπη και έφεση· ο άνθρωπος είναι απορροφημένος σε ό,τι απορροφούσε την προσοχή του και περιείχε την καμική αρχή στη διάρκεια της ένσαρκης εμπειρίας του. Σας υπενθυμίζω πάλι, ότι δεν υπάρχει πλέον φυσικός εγκέφαλος για να ανταποκρίνεται στις κρούσεις που προκαλούνται από τον εσώτερο άνθρωπο και ότι επίσης το σεξ, όπως νοείται φυσικά, είναι ανύπαρκτο. Οι πνευματιστές θα κάνουν καλά να το θυμούνται και έτσι να συλλάβουν την ανοησία καθώς και το ανέφικτο εκείνων των πνευματικών γάμων που ορισμένες σχολές σκέψης του κινήματος διδάσκουν και εφαρμόζουν. Ο άνθρωπος στο αστρικό του σώμα είναι πια ελεύθερος από τις αυστηρά ζωώδεις παρορμήσεις, οι οποίες στο φυσικό πεδίο είναι κανονικές και ορθές, αλλά δεν έχουν πλέον κανένα νόημα γι’ αυτόν στο καμικό του σώμα.

Ποιες είναι λοιπόν οι πρώτες αντιδράσεις και δραστηριότητες του μέσου ανθρώπου μετά την απόδοση του φυσικού σώματος στην παγκόσμια δεξαμενή της ουσίας; Ας απαριθμήσω μερικές απ’ αυτές τις αντιδράσεις:

1. Έχει συνειδητά επίγνωση του εαυτού του. Αυτή συνεπάγεται μια διαύγεια αντίληψης που είναι άγνωστη στον μέσο άνθρωπο σε φυσική ενσάρκωση.

2. Ο χρόνος (όντας μια διαδοχή γεγονότων όπως καταγράφονται από τον φυσικό εγκέφαλο) είναι πλέον ανύπαρκτος όπως κατανοούμε τον όρο και - καθώς ο άνθρωπος στρέφει την προσοχή του στον σαφέστερα οριζόμενο συναισθηματικό εαυτό του - επακολουθεί αμετάβλητα μια στιγμή άμεσης ψυχικής επαφής. Αυτή οφείλεται στο γεγονός, ότι ακόμη και στην περίπτωση του πολύ αδαή και υποανάπτυκτου ανθρώπου, η στιγμή της πλήρους απόδοσης δεν περνά απαρατήρητη από την ψυχή. Έχει ένα συγκεκριμένο ψυχικό αποτέλεσμα, κάτι σαν ένα μακρό και ισχυρό τράβηγμα στο σχοινί μιας καμπάνας, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω μια τόσο απλή παρομοίωση. Για μια σύντομη στιγμή η ψυχή ανταποκρίνεται και η φύση της ανταπόκρισης είναι τέτοια, ώστε ο άνθρωπος που στέκει στο αστρικό του σώμα ή μάλλον στον καμα-μανασικό του φορέα, βλέπει την εμπειρία της περασμένης ενσάρκωσης να απλώνεται μπροστά του σαν χάρτης. Αποτυπώνει μια αίσθηση άχρονου.

3. Σαν αποτέλεσμα της αναγνώρισης αυτών των εμπειριών, ο άνθρωπος απομονώνει εκείνα τα τρία, που ήταν οι τρεις κύριοι ρυθμιστικοί παράγοντες στη ζωή που πέρασε και κρατούν επίσης τα κλειδιά της μελλοντικής του ενσάρκωσης την οποία θα εγκαινιάσει αργότερα. Όλα τα άλλα λησμονούνται και όλες οι μικρότερες εμπειρίες σβήνουν από τη μνήμη του, αφήνοντας μόνο στη συνείδησή του ό,τι εσωτερικά αποκαλούνται “οι τρεις σπόροι ή σπέρματα του μέλλοντος”. Τα τρία αυτά σπέρματα σχετίζονται κατά έναν ιδιάζοντα τρόπο με το μόνιμο φυσικό και αστρικό άτομο και έτσι παράγουν την πενταπλή δύναμη που θα δημιουργήσει τις μορφές, οι οποίες θα εμφανισθούν αργότερα. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι:

α. Το Πρώτο Σπέρμα καθορίζει αργότερα τη φύση του φυσικού περιβάλλοντος στο οποίο ο επιστρέφων άνθρωπος θα βρει τη θέση του. Συνδέεται με την ποιότητα του μελλοντικού αυτού περιβάλλοντος και έτσι ρυθμίζει το αναγκαίο πεδίο ή περιοχή επαφής.

β. Το Δεύτερο Σπέρμα καθορίζει την ποιότητα του αιθερικού σώματος σαν του φορέα δια του οποίου οι ακτινικές δυνάμεις μπορούν να έλθουν σε επαφή με το πυκνό φυσικό σώμα. Οριοθετεί την αιθερική δομή ή τον ζωτικό ιστό πάνω στον οποίο θα κυκλοφορήσουν οι εισερχόμενες ενέργειες και σχετίζεται ιδιαίτερα με το ειδικό από τα επτά κέντρα που θα είναι πιο ενεργό και ζωντανό στην επόμενη ενσάρκωση.

γ. Το Τρίτο Σπέρμα δίνει την κλείδα του αστρικού φορέα στον οποίο θα είναι πολωμένος ο άνθρωπος στην προσεχή ενσάρκωση. Μην ξεχνάτε ότι ασχολούμαι εδώ με τον μέσο άνθρωπο και όχι με το προχωρημένο ανθρώπινο ον, μαθητή ή μυημένο. Είναι το σπέρμα το οποίο - δια των δυνάμεων που ελκύει - φέρνει πάλι τον άνθρωπο σε σχέση με όσους προηγουμένως αγαπούσε ή με τους οποίους είχε στενή επαφή. Μπορεί να γίνει αποδεκτό σαν γεγονός ότι η ομαδική ιδέα διέπει υποκειμενικά όλες τις ενσαρκώσεις και ότι ο επανενσαρκούμενος άνθρωπος ενσαρκώνεται όχι μόνο από τη δική του επιθυμία για εμπειρία στο φυσικό πεδίο, αλλά επίσης κάτω από ομαδική παρόρμηση και σύμφωνα με το ομαδικό κάρμα και το δικό του. Είναι ένα σημείο που πρέπει να τονισθεί ιδιαίτερα. Εφόσον συλληφθεί αληθινά και κατανοηθεί, ένα μεγάλο μέρος του φόβου που γεννιέται από τη σκέψη του θανάτου θα εξαφανισθεί. Οι οικείοι και αγαπημένοι θα παραμείνουν οικείοι και αγαπημένοι, γιατί οι σχέσεις έχουν εδραιωθεί στενά σε πολλές ενσαρκώσεις και - όπως το εκφράζει το Αρχαίο Σχόλιο:

“Αυτά τα σπέρματα που προσδιορίζουν την αναγνώριση δεν είναι μοναδικά για μένα και για σένα, αλλά και για την ομάδα. Μέσα στην ομάδα συνδέουν τον έναν με τον άλλον σε χρόνο και χώρο. Μόνο στα κατώτερα τρία θα βρουν, όσοι συνδέονται, την αληθινή τους ύπαρξη. Όταν η ψυχή γνωρίσει την ψυχή και στο σημείο συνάντησης μέσα στην κλήση του Διδασκάλου, τα σπέρματα αυτά θα εξαφανισθούν”.

Είναι λοιπόν φανερό πόσο αναγκαίο είναι να εκπαιδεύονται τα παιδιά να αναγνωρίζουν και να ωφελούνται από την εμπειρία, γιατί όταν μαθευτεί θα διευκολύνει πολύ την τρίτη αυτή δραστηριότητα στο αστρικό πεδίο μετά τον θάνατο.

4. Έχοντας συμπληρώσει αυτή την “απομόνωση της εμπειρίας”, ο άνθρωπος θα αναζητήσει τότε και αυτόματα θα βρει εκείνους που υποδεικνύει η επίδραση του τρίτου σπέρματος ότι έχουν έναν διαρκή ρόλο στην ομαδική εμπειρία της οποίας ο ίδιος αποτελεί στοιχείο, συνειδητά ή ασυνείδητα. Όταν η σχέση εδραιωθεί πάλι (αν εκείνοι τους οποίους αναζητεί δεν έχουν ακόμη εξαλείψει το φυσικό σώμα), ο άνθρωπος δρα όπως θα δρούσε στη γη με τη συντροφιά των οικείων του και ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του και το σημείο εξέλιξης. Αν εκείνοι που είναι πλησίον του και τους οποίους αγαπά ή μισεί βαθιά βρίσκονται ακόμη σε φυσική ενσάρκωση, θα τους αναζητήσει επίσης και - όπως ακριβώς θα έκανε στη γη - θα παραμείνει κοντά τους, έχοντας επίγνωση των δραστηριοτήτων τους, παρότι εκείνοι (εκτός αν είναι πολύ εξελιγμένοι) δεν θα έχουν επίγνωση της δικής του. Δεν μπορώ να δώσω λεπτομέρειες ως προς το αμοιβαίο δούναι-λαβείν ή τους τρόπους και τις μεθόδους επαφής. Κάθε πρόσωπο διαφέρει, κάθε ιδιοσυγκρασία είναι σε μεγάλο βαθμό μοναδική. Επιζητώ μόνο να διευκρινίσω μερικές βασικές γραμμές συμπεριφοράς που ακολουθεί ο άνθρωπος πριν την πράξη ή τις πράξεις της εξάλειψης.

Οι τέσσερις αυτές δραστηριότητες καλύπτουν διάφορες περιόδους χρόνου - από τη σκοπιά “εκείνων που ζουν κάτω”, αν και ο άνθρωπος στο αστρικό πεδίο δεν έχει καμιά επίγνωση χρόνου. Βαθμιαία η σαγήνη και η γοητεία (χαμηλής ή υψηλής τάξης) φθείρονται και ο άνθρωπος εισέρχεται στο στάδιο όπου γνωρίζει - γιατί ο νους είναι πλέον πιο οξύς και κυρίαρχος - ότι είναι έτοιμος για τον δεύτερο θάνατο και για την πλήρη εξάλειψη του καμικού σώματος ή του καμα-μανασικού φορέα. Ένα πράγμα που πρέπει να θυμάστε εδώ είναι ότι όταν συμβαίνει η εξάλειψη του φυσικού σώματος στις δύο όψεις του, ο εσώτερος άνθρωπος είναι, όπως είπα νωρίτερα, απόλυτα συνειδητός. Ο φυσικός εγκέφαλος και η δίνη των αιθερικών δυνάμεων (σε μεγάλο βαθμό κάπως ανοργάνωτες στην περίπτωση της πλειονότητας των ανθρώπων) δεν υπάρχουν πλέον. Αυτοί οι δύο παράγοντες οδήγησαν τους σπουδαστές να πιστεύουν, ότι οι εμπειρίες του ανθρώπου επί των εσώτερων πεδίων των τριών κόσμων είναι εκείνες μιας αόριστης μετατόπισης, μιας ημισυνειδητής εμπειρίας ή υποδεικνύουν μια επαναληπτική ζωή, εκτός στην περίπτωση των πολύ προχωρημένων ανθρώπων ή των μαθητών και μυημένων. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό. Ο άνθρωπος στα εσώτερα πεδία δεν έχει μόνο συνείδηση του εαυτού του σαν ατόμου - με τα δικά του σχέδια, τη ζωή και τις υποθέσεις - όπως ήταν στο φυσικό πεδίο, αλλά έχει επίσης συνείδηση με τον ίδιο τρόπο των καταστάσεων συνείδησης του περιβάλλοντος. Μπορεί να υφίσταται τη γοητεία της αστρικής ύπαρξης ή να υπόκειται στην τηλεπαθητική εντύπωση των ποικίλων ρευμάτων σκέψης, που εκπορεύονται από το νοητικό πεδίο, αλλά έχει επίσης συνείδηση του εαυτού του και του νου του (ή του μέτρου ανάπτυξης της μανασικής ζωής) με πολύ ισχυρότερο τρόπο παρά όταν έπρεπε να εργασθεί με το μέσον του φυσικού εγκεφάλου, όταν η εστία της συνείδησής του ήταν εκείνη του ζηλωτή, αλλά αγκυροβολημένη στον εγκέφαλο. Η εμπειρία του είναι πλουσιότερη και πληρέστερη από ό,τι γνώριζε όταν ήταν σε ενσάρκωση. Αν το συλλογισθείτε για λίγο, θα αντιληφθείτε ότι αναγκαστικά πρέπει να είναι έτσι. Μπορούμε λοιπόν να παραδεχθούμε ότι η Τέχνη της Εξάλειψης διεξάγεται σαφέστερα και πιο αποτελεσματικά από την απόδοση του φυσικού φορέα.

Πρέπει επίσης να εξετασθεί ένα άλλο σημείο. Στην εσώτερη πλευρά οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι ο Νόμος της Επαναγέννησης διέπει τη διαδικασία εμπειρίας της ζωής στο φυσικό πεδίο και τότε αντιλαμβάνονται ότι πριν την εξάλειψη του καμικού, καμα-μανασικού ή μανασικού σώματος, περνούν μόνο από ένα διάλειμμα μεταξύ ενσαρκώσεων και ότι αντιμετωπίζουν συνεπώς δύο μεγάλες εμπειρίες:

1. Μια στιγμή (μακρά ή σύντομη, ανάλογα με το επιτευχθέν σημείο εξέλιξης) κατά την οποία θα γίνει επαφή με την ψυχή ή με τον ηλιακό άγγελο.

2. Μετά την επαφή αυτή συμβαίνει ένας σχετικά βίαιος αναπροσανατολισμός στην επίγεια ζωή που οδηγεί σε ό,τι ονομάζεται “διαδικασία της καθόδου και της κλήσης”, οπότε ο άνθρωπος:

α. Προετοιμάζεται πάλι για φυσική ενσάρκωση.

β. Ηχεί τον δικό του αληθινό φθόγγο στην ουσία των τριών κόσμων.

γ. Αναζωογονεί τα μόνιμα άτομα τα οποία σχηματίζουν ένα τρίγωνο δύναμης μέσα στο αιτιώδες σώμα.

δ. Συγκεντρώνει την αναγκαία ουσία για να σχηματίσει τα μελλοντικά του σώματα εκδήλωσης.

ε. Τα χρωματίζει με τις ποιότητες και τα χαρακτηριστικά που έχει ήδη αποκτήσει με την εμπειρία της ζωής.

ζ. Διευθετεί στο αιθερικό πεδίο την ουσία του ζωτικού του σώματος, έτσι ώστε τα επτά κέντρα να σχηματοποιηθούν και να γίνουν δέκτες των εσώτερων δυνάμεων.

η. Εκλέγει εσκεμμένα εκείνους που θα του προμηθεύσουν το αναγκαίο πυκνό φυσικό κάλυμμα και έπειτα αναμένει τη στιγμή της ενσάρκωσης. Οι σπουδαστές του εσωτερισμού θα κάνουν καλά να θυμούνται, ότι οι γονείς δίνουν μόνο το πυκνό φυσικό σώμα. Δεν συνεισφέρουν παρά ένα σώμα ιδιαίτερης ποιότητας και φύσης, που θα προσφέρει τον αναγκαίο φορέα επαφής με το απαιτούμενο από την ενσαρκούμενη ψυχή περιβάλλον. Μπορεί επίσης να προσφέρουν ένα μέτρο ομαδικής σχέσης, όταν η ψυχική εμπειρία είναι μακρά και έχει εδραιωθεί μια αληθινή ομαδική σχέση.

Οι δύο αυτές κρίσιμες στιγμές αντιμετωπίζονται συνειδητά από τον άσαρκο άνθρωπο ο οποίος γνωρίζει τι κάνει μέσα στα όρια που καθορίζονται από το σημείο εξέλιξής του.

Η Ντεβαχανική Εμπειρία.

Θα ήθελα επίσης να τονίσω ότι το συνειδητό αυτό εγχείρημα της τέχνης της εξάλειψης και αυτή η επίγνωση διαδικασίας και σκοπού συνιστά στην πραγματικότητα την κατάσταση συνείδησης που ονομάσθηκε από τους ορθόδοξους θεοφιστές ντεβαχάν. Υπήρξε μεγάλη παρανόηση αυτής της εμπειρίας. Η γενική ιδέα είναι ότι μετά τη διαδικασία απαλλαγής από το αστρικό και νοητικό σώμα, ο άνθρωπος εισέρχεται σε ένα είδος ονειρικής κατάστασης, όπου επαναβιώνει και επανεξετάζει τα γεγονότα του παρελθόντος στο φως του μέλλοντος και υποβάλλεται σε ένα είδος περιόδου ανάπαυσης, ένα είδος διαδικασίας χώνευσης, προπαρασκευαστικής στο εγχείρημα μιας νέας γέννησης. Η κάπως λανθασμένη αυτή ιδέα προέκυψε επειδή η έννοια του χρόνου διέπει ακόμη τις θεοσοφικές παρουσιάσεις της αλήθειας. Αν όμως γίνει αντιληπτό, ότι ο χρόνος είναι άγνωστος πέρα από την εμπειρία του φυσικού πεδίου, η όλη έννοια του ντεβαχάν διευκρινίζεται. Από τη στιγμή του πλήρους αποχωρισμού από το πυκνό φυσικό και αιθερικό σώμα και όσο διεξάγεται η διαδικασία εξάλειψης, ο άνθρωπος έχει επίγνωση του παρελθόντος και του παρόντος. Όταν η εξάλειψη συντελεσθεί πλήρως και φτάσει η ώρα της ψυχικής επαφής και ο μανασικός φορέας βρίσκεται σε διαδικασία καταστροφής, αποκτά αμέσως επίγνωση του μέλλοντος, γιατί η πρόβλεψη είναι προσόν της ψυχικής συνείδησης την οποία ο άνθρωπος συμμερίζεται πρόσκαιρα. Συνεπώς παρελθόν, παρόν και μέλλον θεωρούνται σαν ένα. Η αναγνώριση του Αιώνιου Τώρα αναπτύσσεται βαθμιαία από ενσάρκωση σε ενσάρκωση και στη διάρκεια της συνεχούς διαδικασίας της επαναγέννησης. Αυτή συνιστά μια κατάσταση συνείδησης (χαρακτηριστική της κανονικής κατάστασης του προχωρημένου ανθρώπου) που μπορεί να ονομασθεί ντεβαχανική.

Δεν έχω την πρόθεση να επεξηγήσω την τεχνική της διαδικασίας εξάλειψης. Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε τόσα πολλά διαφορετικά στάδια - ενδιάμεσα μεταξύ των τριών που ήδη περιέγραψα - ώστε θα ήταν αδύνατο να είμαι σαφής ή ακριβής. Η φθορά είναι σχετικά εύκολο να κατανοηθεί· το καμικό σώμα πεθαίνει, επειδή δεν υπάρχει κλήση από τη φυσική ουσία που να εφελκύει την επιθυμία, δεν υπάρχει τίποτε για να τροφοδοτήσει αυτόν τον φορέα. Το αστρικό σώμα έρχεται σε ύπαρξη από την αμοιβαία αλληλεπίδραση του φυσικού πεδίου, το οποίο δεν είναι αρχή και της αρχής της επιθυμίας· στη διαδικασία της επαναγέννησης η αρχή αυτή χρησιμοποιείται με δυναμική πρόθεση από την ψυχή στον νοητικό φορέα για να αντιστρέφει την κλήση και τότε η ύλη ανταποκρίνεται στην κλήση του ενσαρκούμενου ανθρώπου. Ο καμικός άνθρωπος, μετά από μια μακρά διαδικασία φθοράς, στέκει ελεύθερος μέσα σε έναν εμβρυώδη νοητικό φορέα και αυτή η περίοδος της ημινοητικής ζωής είναι εξαιρετικά σύντομη και τερματίζεται από την ψυχή, που ξαφνικά “διευθύνει το βλέμμα της στον αναμένοντα” και με τη δύναμη της κατευθυνόμενης αυτής δυναμικότητας επαναπροσανατολίζει στιγμιαία τον ατομικό καμικό άνθρωπο στην καθοδική ατραπό της επαναγέννησης. Ο καμα-μανασικός άνθρωπος εφαρμόζει μια διαδικασία απόσυρσης και ανταποκρίνεται στην “έλξη” ενός γοργά αναπτυσσόμενου νοητικού σώματος. Η απόσυρση αυτή γίνεται συνεχώς ταχύτερη και δυναμική, ωσότου φθάσει την κατάσταση όπου ο δόκιμος μαθητής - υπό σταθερά αυξανόμενη ψυχική επαφή - συντρίβει το καμα-μανασικό σώμα σαν μονάδα με μια πράξη της νοητικής θέλησης που ασκείται από την ψυχή. Θα σημειώσετε ότι η “ντεβαχανική” εμπειρία είναι αναγκαστικά βραχύτερη σε σχέση με αυτή την πλειονότητα παρά με την καμική μειονότητα, επειδή η ντεβαχανική τεχνική της ανασκόπησης και αναγνώρισης των συνεπειών της εμπειρίας ελέγχει βραδέως τον άνθρωπο στο φυσικό πεδίο, έτσι ώστε κατά την ενσάρκωση φέρνει τη σημασία της έννοιας και μαθαίνει συνεχώς δια της εμπειρίας. Έτσι θα αντιληφθείτε επίσης ότι η συνέχεια της συνείδησης αναπτύσσεται επίσης βραδέως και η επίγνωση του εσώτερου ανθρώπου αρχίζει να εκδηλώνεται στο φυσικό πεδίο με το μέσον του φυσικού εγκεφάλου στην αρχή και έπειτα ανεξάρτητα της υλικής αυτής δομής. Σας έδωσα εδώ έναν συγκεκριμένο υπαινιγμό για ένα θέμα που θα προσελκύσει πολύ την προσοχή στη διάρκεια των επόμενων διακοσίων ετών.

Το μανασικό πρόσωπο, η ολοκληρωμένη προσωπικότητα, εργάζεται, όπως είδαμε, με δύο τρόπους που αναγκαστικά εξαρτώνται από την επιτευχθείσα ολοκλήρωση. Η ολοκλήρωση αυτή θα είναι δύο ειδών:

1. Εκείνη της ολοκληρωμένης προσωπικότητας που εστιάζεται στον νου και επιτυγχάνει μια σταθερά αυξανόμενη σχέση με την ψυχή.

2. Του μαθητή του οποίου η ολοκληρωμένη προσωπικότητα ολοκληρώνεται πλέον γοργά με την ψυχή και απορροφάται από αυτή.

Σε αυτό το στάδιο νοητικής ανάπτυξης και συνεχούς νοητικού ελέγχου (που βασίζεται στο γεγονός ότι η συνείδηση του ανθρώπου εστιάζεται πια οριστικά και επικεντρώνεται μόνιμα στον νοητικό φορέα) οι προηγούμενες διαδικασίες καταστροφής του αστρικού σώματος δια της φθοράς και της “δυναμικής άρνησης” προωθούνται στη διάρκεια της φυσικής ενσάρκωσης. Ο ενσαρκωμένος άνθρωπος αρνείται να κυβερνάται από την επιθυμία. Ό,τι απομένει από το απατηλό αστρικό σώμα κυριαρχείται τώρα από τον νου και οι παρορμήσεις για την ικανοποίηση της επιθυμίας απορρίπτονται με πλήρη και συνειδητή επιλογή, είτε λόγω των ιδιοτελών φιλοδοξιών και των νοητικών προθέσεων της ολοκληρωμένης προσωπικότητας ή κάτω από την έμπνευση της ψυχικής πρόθεσης, που καθυποτάσσει τον νου στους σκοπούς της. Όταν επιτευχθεί αυτό το σημείο εξέλιξης, ο άνθρωπος μπορεί τότε να διαλύσει τα τελευταία εναπομείναντα ίχνη κάθε επιθυμίας μέσω της φώτισης. Στα πρώτα στάδια της καθαρά μανασικής ή νοητικής ζωής αυτό γίνεται δια της φώτισης, που φέρνει η γνώση και περιλαμβάνει κυρίως το έμφυτο φως της νοητικής ουσίας. Αργότερα, όταν η ψυχή και ο νους εδραιώσουν μια στενή σχέση, το φως της ψυχής επιταχύνει και συμπληρώνει τη διαδικασία. Ο μαθητής χρησιμοποιεί πλέον πιο αποκρυφιστικές μεθόδους, αλλά σ’ αυτό δεν θα επεκταθώ. Η καταστροφή του νοητικού σώματος δεν επέρχεται πια με την καταστρεπτική δύναμη του ίδιου του φωτός, αλλά επισπεύδεται με το μέσον ορισμένων ήχων, που εκπορεύονται από το πεδίο της πνευματικής θέλησης· αναγνωρίζονται από τον μαθητή και του δίνεται η άδεια να τους χρησιμοποιήσει στις κατάλληλες λεκτικές μορφές τους από κάποιον πρεσβύτερο μυημένο μέσα στο Άσραμ ή από τον ίδιο τον Διδάσκαλο προς το τέλος του κύκλου της ενσάρκωσης.

-”Εσωτερική Θεραπευτική”, Alice A. Bailey