Η Πράξη της Απόδοσης κατά τον Θάνατο
‘THƏ ĐƏĀĐ §ØŪL CØNFƏ§ŞIØN§’, Andrew Blucha
Εξετάζοντας τη συνείδηση της αποχωρούσας ψυχής (σημειώστε αυτή τη φράση) καθώς αναλαμβάνει την πράξη της απόδοσης, θα ήθελα να τονίσω πάλι ότι ασχολούμαι με ένα θέμα για το οποίο δεν υπάρχει απτή φυσική απόδειξη. Περιστασιακά επανήλθαν σε ύπαρξη στο φυσικό πεδίο άνθρωποι που βρίσκονταν ακριβώς στο σημείο της πλήρους φυσικής απόδοσης. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν η συνειδητή οντότητα κατέχει ακόμη τον αιθερικό φορέα, έστω κι αν η απόρριψη του πυκνού φυσικού σώματος έχει συμπληρωθεί τελείως. Μολονότι το αιθερικό σώμα αλληλοδιαπερνά ολόκληρο το φυσικό σώμα, είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό και το αστρικό σώμα και η νοητική φύση μπορούν ακόμη να παραμένουν αιθερικά πολωμένα ακόμη κι όταν ο θάνατος του φυσικού σώματος – η παύση κάθε καρδιακής δραστηριότητας και η συγκέντρωση της βασικής αιθερικής εστίας στην περιοχή της κεφαλής ή της καρδιάς ή του ηλιακού πλέγματος – έχει επέλθει και η απόσυρση ήδη πραγματοποιείται. Οι αιθερικές δυνάμεις αποσύρονται πρώτα στην περιβάλλουσα έκταση του αιθερικού αξεπέραστου δακτυλίου, πριν από την τελική διάλυση, που αφήνει τον άνθρωπο να σταθεί ελεύθερος σαν ανθρώπινη ψυχή μέσα στον αξεπέραστο δακτύλιο του αστρικού του φορέα. Έχετε εδώ μια κάπως νέα όψη της διαδικασίας του θανάτου.
Συχνά διατυπώθηκε και περιγράφηκε η απόσυρση του αιθερικού σώματος από την κατοχή του πυκνού φυσικού σώματος. Αλλά κι όταν ακόμη συντελεσθεί, ο θάνατος δεν είναι πλήρης· αναμένεται ακόμη μια δευτερεύουσα δραστηριότητα της θέλησης της ψυχής. Η δευτερεύουσα αυτή δραστηριότητα καταλήγει στη διάλυση όλων των αιθερικών δυνάμεων στην εκπορευτική πηγή, η οποία είναι η γενική δεξαμενή των δυνάμεων. Μην ξεχνάτε ότι το αιθερικό σώμα δεν έχει δική του ξεχωριστή ζωή. Είναι μόνο ένα αμάλγαμα όλων των δυνάμεων και ενεργειών που εμψύχωναν το φυσικό σώμα και το γαλβάνιζαν σε δραστηριότητα στη διάρκεια του εξωτερικού βιόκυκλου. Να θυμάστε επίσης ότι τα πέντε κέντρα στη σπονδυλική στήλη δεν βρίσκονται μέσα στο φυσικό σώμα, αλλά σε ορισμένα διακριτά σημεία στην παράλληλη αιθερική ουσία· βρίσκονται (ακόμη και στην περίπτωση του υπανάπτυκτου ανθρώπου και ακόμη περισσότερο στην περίπτωση του συνήθους ανθρώπου) τουλάχιστον δύο ίντσες από τη φυσική σπονδυλική στήλη. Τα τρία κεφαλικά κέντρα είναι επίσης έξω από το πυκνό φυσικό σώμα. Αυτή η υπόμνηση θα σας βοηθήσει να κατανοήσετε τη δήλωση ότι το φυσικό σώμα εκκενούται καθαυτό, όταν αποφασισθεί ο θάνατος από τις επαγρυπνούσες εξουσίες, αλλά ωστόσο ο άνθρωπος μπορεί να μην είναι αληθινά νεκρός.
Θα ήθελα επίσης να σας υπενθυμίσω, ότι αυτό ισχύει και για τα πολλά μικρά κέντρα όπως και για τα μεγάλα τα οποία μας είναι τόσο γνωστά. Τα τελευταία από τα μικρά κέντρα “που σβήνουν” για να διαλυθούν στο σύνολο της αιθερικής ουσίας, είναι δύο που συνδέονται στενά με την περιοχή των πνευμόνων. Στα δύο αυτά κέντρα λειτουργεί η ψυχή όταν για οποιοδήποτε λόγο ανακληθεί στο πυκνό φυσικό σώμα. Όταν αυτά δονούνται με μια επιστρέφουσα ή νεοεισερχόμενη δραστηριότητα, η πνοή της ζωής επιστρέφει στην εκκενωθείσα φυσική μορφή. Η ασυνείδητη αυτή αντίληψη συνιστά την παρακινούσα αιτία της διαδικασίας που εκτελείται κανονικά σε όλες τις περιπτώσεις πνιγμού ή ασφυξίας. Όταν ο άνθρωπος υποκύψει στην ασθένεια και το φυσικό σώμα έχει συνεπώς εξασθενίσει, τέτοιες ασκήσεις αποκατάστασης δεν είναι εφικτές και δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Σε περιπτώσεις αιφνίδιου θανάτου λόγω δυστυχήματος, αυτοκτονίας, φόνου, απροσδόκητων καρδιακών κρίσεων ή πολεμικών γεγονότων, το σοκ είναι τέτοιο ώστε η κάπως αργή διαδικασία της ψυχικής απόσυρσης αντισταθμίζεται τελείως και η εκκένωση του φυσικού σώματος και η πλήρης διάλυση του αιθερικού σώματος είναι πρακτικά ταυτόχρονες. Σε ομαλές περιπτώσεις θανάτου από ασθένεια, η απόσυρση είναι αργή και (όταν η κακοήθεια της νόσου δεν προκάλεσε πολύ μεγάλη βλάβη του φυσικού οργανισμού) υπάρχει δυνατότητα επανόδου για μικρή ή μεγάλη περίοδο χρόνου. Αυτό συμβαίνει συχνά, ειδικά όταν η θέληση για ζωή είναι ισχυρή ή όταν το έργο της ζωής παραμένει ακόμη ανεκπλήρωτο και δεν περατώθηκε σωστά.
Υπάρχει ένα άλλο σημείο που επιθυμώ να θίξω και το οποίο σχετίζεται με την αέναο σύγκρουση που διεξάγεται μεταξύ των δυαδικοτήτων του πυκνού φυσικού σώματος και του αιθερικού φορέα. Το φυσικό στοιχειακό (που είναι το όνομα που δίνουμε στην ολοκληρωμένη ζωή του φυσικού σώματος) και η ψυχή καθώς επιζητεί να αποσύρει και να διαλύσει το σύνολο των συνδυασμένων ενεργειών του αιθερικού σώματος, βρίσκονται σε σφοδρή σύγκρουση και η διαδικασία είναι συχνά βίαιη και μακρά· η μάχη αυτή διεξάγεται στη διάρκεια της μεγάλης ή μικρής περιόδου του κώματος που χαρακτηρίζει τόσες πολλές νεκρικές κλίνες. Το κώμα, μιλώντας εσωτερικά, είναι δύο ειδών: υπάρχει το “κώμα της μάχης” που προηγείται του αληθινού θανάτου· υπάρχει επίσης το “κώμα της αποκατάστασης” που συμβαίνει όταν η ψυχή έχει αποσύρει το νήμα ή όψη της συνείδησης, αλλά όχι το νήμα της ζωής, σε μια προσπάθεια να δώσει στο φυσικό στοιχειακό τον χρόνο να επανακτήσει την κατοχή του στον οργανισμό κι έτσι να αποκαταστήσει την υγεία. Προς το παρόν η σύγχρονη επιστήμη δεν αναγνωρίζει τη διάκριση μεταξύ των δύο αυτών όψεων του κώματος. Αργότερα, όταν γίνει συνηθέστερη η αιθερική ή ψυχορατική όραση, η ποιότητα του επικρατούντος κώματος θα είναι γνωστή και τα στοιχεία της ελπίδας ή της απελπισίας δεν θα ελέγχουν πλέον. Οι φίλοι και οι συγγενείς του αναίσθητου προσώπου θα γνωρίζουν ακριβώς αν παρακολουθούν μια μεγάλη και τελική απόσυρση από την παρούσα ενσάρκωση ή απλά μια διαδικασία αποκατάστασης. Στην τελευταία περίπτωση η ψυχή διατηρεί ακόμη το άδραγμά της στο φυσικό σώμα μέσω των κέντρων, αλλά αναστέλλει πρόσκαιρα όλες τις ενεργοποιές διαδικασίες. Εξαιρούνται αυτής της αναστολής το κέντρο της καρδιάς, η σπλήνα και τα δύο μικρότερα κέντρα που συνδέονται με τον αναπνευστικό μηχανισμό. Παραμένουν κανονικώς ενεργά, αν και κάπως εξασθενημένα στη δραστηριότητά τους· και δι’ αυτών διατηρείται ο έλεγχος. Όταν ο αληθινός θάνατος είναι η πρόθεση της ψυχής, τότε πρώτα από όλα επιτελείται ο έλεγχος της σπλήνας, ακολουθεί έπειτα ο έλεγχος των δύο μικρότερων κέντρων και τελικά ο έλεγχος του καρδιακού κέντρου και ο άνθρωπος πεθαίνει. Τα παραπάνω θα σας δώσουν κάποια ιδέα των πολλών σημείων που συνδέονται με τον θάνατο και αναμένουν την ανακάλυψή τους από την ορθόδοξη ιατρική και τα οποία θα αποκαλυφθούν καθώς η φυλή των ανθρώπων φτάνει σε αυξανόμενη ευαισθησία.
Θα ήθελα να σας ζητήσω να θυμάστε ότι σε όλες τις τωρινές μας μελέτες ασχολούμαστε με τις αντιδράσεις και δραστηριότητες της ψυχής που ανακαλεί σκόπιμα την ενσαρκωμένη όψη της, επειδή τερματίσθηκε ένας βιόκυκλος. Το όριο αυτού του βιόκυκλου μπορεί να είναι μακρό ή σύντομο, ανάλογα με τους επιδιωκόμενους σκοπούς· μπορεί να καλύψει μόνο λίγα χρόνια ή έναν αιώνα. Πριν το έβδομο έτος η ζωτικότητα του φυσικού στοιχειακού είναι ο κύριος αποφασιστικός παράγοντας. Η ψυχή εστιάζεται τότε στο αιθερικό σώμα αλλά δεν χρησιμοποιεί πλήρως όλα τα κέντρα· έχει απλά έναν ήρεμο παλμικό έλεγχο και μια ήπια παρωθητική δραστηριότητα – επαρκή για να διατηρήσει τη συνείδηση, να ζωογονήσει τις διάφορες φυσικές διαδικασίες και να εγκαινιάσει την εκδήλωση του χαρακτήρα και της προδιάθεσης. Αυτά γίνονται αυξανόμενα φανερά μέχρι το εικοστό πρώτο έτος, οπότε σταθεροποιούνται σε ό,τι ονομάζουμε προσωπικότητα. Στην περίπτωση των μαθητών το άδραγμα της ψυχής στα αιθερικά κέντρα είναι ισχυρότερο από την αρχή της φυσικής ύπαρξης. Όταν φτάνει το δέκατο τέταρτο έτος, η ποιότητα και η φύση της ενσαρκωμένης ψυχής και η κατά προσέγγιση ηλικία ή εμπειρία της καθορίζονται, το φυσικό, αστρικό και νοητικό στοιχειακό βρίσκονται υπό έλεγχο και η ψυχή, ο ενοικών πνευματικός άνθρωπος, καθορίζει πλέον τις ζωικές ροπές και επιλογές. Στην περίπτωση του συνήθους ανθρώπου, όταν αποσκοπείται ο θάνατος, η μάχη μεταξύ του φυσικού στοιχειακού και της ψυχής είναι ο χαρακτηριστικός παράγοντας· ονομάζεται αποκρυφιστικά “Λεμούρεια αποχώρηση”· στην περίπτωση του μέσου πολίτη, όπου η εστία της ζωής βρίσκεται στην επιθυμητική φύση, η σύγκρουση διεξάγεται μεταξύ του αστρικού στοιχειακού και της ψυχής και αυτή αποκαλείται “ο θάνατος ενός Ατλάντειου”· όταν πρόκειται για μαθητές, η σύγκρουση είναι καθαρά νοητική και συχνά εστιάζεται γύρω από τη θέληση-για-υπηρεσία και την απόφαση εκπλήρωσης μιας ιδιαίτερης όψης του Σχεδίου καθώς και τη θέληση-για-επιστροφή με πλήρη δύναμη στο ασραμικό κέντρο. Όσον αφορά τους μυημένους δεν υπάρχει σύγκρουση, αλλά απλά μια συνειδητή και εσκεμμένη απόσυρση. Αρκετά περίεργα αν φαίνεται ότι υπάρχει σύγκρουση, αυτή διεξάγεται μεταξύ των δύο στοιχειακών δυνάμεων που παραμένουν τότε στην προσωπικότητα: του φυσικού στοιχειακού και της νοητικής ζωής. Δεν υπάρχει αστρικό στοιχειακό στον εξοπλισμό ενός μυημένου υψηλής περιωπής. Η επιθυμία έχει ξεπεραστεί πλήρως όσον αφορά τη φύση του ατόμου.
Παράγοντες που Αντιμετωπίζει η Αποσυρόμενη Ψυχή.
Συνεπώς στον φυσικό θάνατο και στην πράξη της απόδοσης η αποχωρούσα ψυχή πρέπει να ασχοληθεί με τους εξής παράγοντες:
1. Το φυσικό στοιχειακό, την ολοκληρωμένη και συντονισμένη ζωή του φυσικού σώματος, το οποίο επιζητεί πάντα να συγκρατεί με τις ελκτικές δυνάμεις όλα τα συστατικά του μέρη και την αμοιβαία τους αλληλενέργεια. Αυτή η δύναμη εργάζεται μέσω ενός αριθμού μικρών κέντρων.
2. Τον αιθερικό φορέα ο οποίος έχει μια ισχυρή συντονισμένη δική του ζωή, που εκφράζεται μέσω των επτά μεγάλων κέντρων τα οποία αντιδρούν υπό την αστρική, νοητική και ψυχική παρωθητική ενέργεια. Εργάζεται επίσης μέσω ορισμένων μικρών κέντρων που δεν προορίζονται για ανταπόκριση σε εκείνη την όψη του εξοπλισμού του ανθρώπου για την οποία η Ε.Π.Μπ. δηλώνει ότι δεν είναι αρχή – τον πυκνό φυσικό μηχανισμό. Τα μικρά κέντρα διαιρούνται συνεπώς σε δύο ομάδες:
πρώτον, σε εκείνα που ανταποκρίνονται στη ζωή της πυκνής ύλης – στη μητρική όψη – και βρίσκονται σαφώς στο ενελικτικό τόξο· αποτελούν κληρονομιά από το προηγούμενο ηλιακό σύστημα όπου ο όλος άνθρωπος ελεγχόταν μέσω των μικρών αυτών κέντρων, με λίγα μόνο κύρια κέντρα να εκδηλώνονταν αμυδρά στην περίπτωση των μυημένων και προχωρημένων μαθητών εκείνης της εποχής· δεύτερον, σε εκείνα τα κέντρα που ανταποκρίνονται στις ενέργειες που φθάνουν σ’ αυτά μέσω των κύριων κέντρων· αυτά περιέρχονται τότε υπό τον έλεγχο του αστρικού σώματος και του νοητικού μηχανισμού.
Η διαδικασία του θανάτου μπορεί να ιδωθεί πάλι σαν μια διπλή δραστηριότητα που αφορά κυρίως το αιθερικό σώμα. Υπάρχει πρώτα από όλα η συγκέντρωση και η απόσυρση της αιθερικής ουσίας, έτσι ώστε να μην διαπερνά πια τον πυκνό φυσικό οργανισμό και η επακόλουθη πυκνοποίησή της (μια λέξη που διαλέγω σκόπιμα) σε εκείνη την περιοχή του αιθερικού σώματος που πάντοτε περιέβαλε αλλά δεν διαπερνούσε τον πυκνό φορέα. Αυτή συχνά ονομάζεται εσφαλμένα αύρα της υγείας και μπορεί να φωτογραφηθεί ευκολότερα και επιτυχέστερα από κάθε άλλη στιγμή κατά τη διαδικασία του θανάτου, λόγω της συσσώρευσης των αποσυρόμενων δυνάμεων αρκετές ίντσες έξω από το απτό σώμα. Σε αυτό το σημείο της εμπειρίας της αποχωρούσας ψυχής εκφέρεται η “λέξη του θανάτου” και πριν από την εκφορά αυτής της λέξης είναι εφικτή η επιστροφή στη φυσική ζωή και οι αποσυρόμενες αιθερικές δυνάμεις μπορούν πάλι να διεισδύσουν στο σώμα. Η σχέση με όλες τις αποσυρόμενες δυνάμεις μέχρι τη στιγμή αυτή διατηρείται μέσω της κεφαλής ή της καρδιάς ή του ηλιακού πλέγματος, καθώς και μέσω των δύο μικρών κέντρων του στήθους. Όλο αυτό το διάστημα η συνείδηση του θνήσκοντος ανθρώπου εστιάζεται είτε στο συναισθηματικό (ή αστρικό) σώμα είτε στον νοητικό φορέα, ανάλογα με το σημείο εξέλιξης. Δεν είναι αναίσθητος, όπως θα μπορούσε να υποθέσει ο παρατηρητής, αλλά έχει μέσα του πλήρη επίγνωση όσων συμβαίνουν. Αν είναι έντονα εστιασμένος στη ζωή του φυσικού πεδίου και αν αυτή είναι η κυρίαρχη επιθυμία της οποίας έχει επίγνωση, μπορεί τότε να ισχυροποιήσει τη σύγκρουση· θα έχετε τότε το φυσικό στοιχειακό να αγωνίζεται άγρια για ύπαρξη, την επιθυμητική φύση να μάχεται για να επιβραδύνει τις διαδικασίες του θανάτου, ενώ η ψυχή θα επιδίδεται στο έργο της αφαίρεσης και της απόδοσης. Αυτό οδηγεί συχνά σε μια πάλη που μπορεί εύκολα να παρατηρηθεί. Καθώς η φυλή των ανθρώπων προοδεύει και αναπτύσσεται, η τριπλή αυτή πάλη θα γίνεται σπανιότερη· η επιθυμία για ύπαρξη στο φυσικό πεδίο δεν θα είναι τόσο ελκυστική και η δραστηριότητα του αστρικού σώματος θα εξαφανισθεί. Θα επιθυμούσα να αποκτήσετε την εικόνα (θεωρούμενη συμβολικά) ενός ανθρώπου σε πλήρη ενσάρκωση και προσηλωμένου στη φάση της εμπειρίας του και ενός ανθρώπου που αποσύρεται από αυτή την εμπειρία. Υποδηλώνει μια επανάληψη σε μικροσκοπική κλίμακα των μεγάλων πλανητικών διαδικασιών της ενέλιξης και ανέλιξης· αφορά εκείνες τις δραστηριότητες που προκαλούν εστίαση ή πόλωση στη μια ή την άλλη διεύθυνση· μοιάζει με ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν μια διαδικασία έκχυσης ζωής και φωτός σε ένα δοχείο στο φυσικό πεδίο ή σαν μια ένταση της ακτινοβολίας αυτής της ζωής και του φωτός με τόσο ισχυρή φύση, ώστε υπό την εφελκυστική δύναμη της ψυχής αποσύρονται αμφότερα και συγκεντρώνονται στο κέντρο της ζωής και του φωτός από το οποίο αρχικά προήλθαν. Σας έδωσα εδώ (αν μπορούσατε να το αναγνωρίσετε) έναν ορισμό της μύησης, αλλά με κάπως ασυνήθιστη φρασεολογία. Ίσως μερικές γραμμές από το Εγχειρίδιο του Θανάτου που βρίσκεται στα ιεραρχικά αρχεία, θα σας ήταν επεξηγηματικές και θα μπορούσαν να σας βοηθήσουν να αποκτήσετε μια νέα άποψη για τον θάνατο. Το εγχειρίδιο αυτό περιέχει τις ονομαζόμενες “Φόρμουλες που προηγούνται της Πραλάγια”. Αυτές ασχολούνται με όλες τις διαδικασίες του θανάτου ή της αφαίρεσης και καλύπτουν τον θάνατο όλων των μορφών, είτε πρόκειται για τον θάνατο ενός μυρμηγκιού, ενός ανθρώπου ή ενός πλανήτη. Οι φόρμουλες αφορούν μόνο τις δύο όψεις της ζωής και του φωτός – η πρώτη ρυθμίζεται από τον Ήχο και η δεύτερη από τη Λέξη. Το κείμενο που έχω υπόψη αφορά το φως και τη Λέξη που το αφαιρεί από τη μορφή ή το εστιάζει μέσα στη μορφή:
“Γνώριζε, ω Τσέλα, ότι μέσα στις γνωστές σφαίρες τίποτε δεν υπάρχει παρά φως που ανταποκρίνεται στη ΛΕΞΗ. Γνώριζε ότι αυτό το φως κατέρχεται και συγκεντρώνεται· γνώριζε ότι από το σημείο της επιλεγμένης εστίας του φωτίζει τη σφαίρα του· γνώριζε επίσης ότι το φως ανέρχεται και αφήνει στο σκοτάδι αυτό που – σε χρόνο και χώρο – φώτιζε. Αυτήν την κάθοδο και άνοδο οι άνθρωποι αποκαλούν ζωή, ύπαρξη και θάνατο· εμείς που βαδίζουμε τον Φωτισμένο Δρόμο την ονομάζουμε θάνατο, εμπειρία και ζωή. Το φως που κατέρχεται αγκυροβολεί στο πεδίο της εφήμερης εμφάνισης. Εκβάλλει επτά νήματα και επτά ακτίνες φωτός πάλλονται πάνω σε αυτά τα νήματα. Είκοσι ένα μικρότερα νήματα ακτινοβολούν από εκεί, κάνοντας τα σαράντα εννέα πυρά να λάμπουν και να καίνε. Στο πεδίο της εκδηλωμένης ζωής εκφέρεται η λέξη: Ιδού! Ένας άνθρωπος γεννήθηκε. Καθώς προχωρεί η ζωή, εμφανίζεται η ποιότητα του φωτός· μπορεί να είναι αμυδρό και ζοφερό ή ακτινοβόλο, λαμπρό και φωτεινό. Έτσι τα σημεία φωτός μέσα στην Φλόγα περνούν και ξαναπερνούν· έρχονται και φεύγουν. Αυτό οι άνθρωποι το ονομάζουν ζωή· το ονομάζουν αληθινή ύπαρξη. Έτσι εξαπατώνται και ωστόσο υπηρετούν τον σκοπό των ψυχών τους και προσαρμόζονται στο μεγαλύτερο Σχέδιο. Και τότε ηχεί η Λέξη. Το κατελθόν ακτινοβόλο σημείο φωτός ανέρχεται, ανταποκρινόμενο στον αμυδρά ακουσθέντα ανακλητικό φθόγγο, προσελκυόμενο στην πηγή εκπόρευσής του. Αυτό ο άνθρωπος το ονομάζει θάνατο και η ψυχή το αποκαλεί ζωή. Η Λέξη συγκρατεί το φως στη ζωή· η Λέξη αφαιρεί το φως και μένει μόνο Εκείνο που είναι η ίδια η Λέξη. Αυτή η Λέξη είναι Φως. Αυτό το Φως είναι Ζωή και η Ζωή είναι Θεός”.
Η εκδήλωση του αιθερικού σώματος σε χρόνο και χώρο περιέχει ό,τι εσωτερικά ονομάζεται “δύο στιγμές λάμψης”. Είναι πρώτα η στιγμή πριν τη φυσική ενσάρκωση, όταν το κατερχόμενο φως (που φέρει ζωή) εστιάζεται με όλη του την ένταση γύρω από το φυσικό σώμα και εδραιώνει μια σχέση με το εγγενές φως της ίδιας της ύλης, που βρίσκεται σε κάθε άτομο ουσίας. Το εστιαζόμενο αυτό φως συγκεντρώνεται σε επτά περιοχές του αξεπέραστου δακτυλίου του, δημιουργώντας έτσι επτά μεγάλα κέντρα που θα ελέγχουν την έκφραση και την ύπαρξή του επί του εξωτερικού πεδίου, μιλώντας εσωτερικά. Είναι μια στιγμή μεγάλης ακτινοβολίας· είναι σχεδόν σαν ένα σημείο παλλόμενου φωτός να ξεσπά σε φλόγα και μέσα σε αυτή τη φλόγα να σχηματοποιούνται επτά σημεία έντονου φωτός. Είναι ένα υψηλό σημείο στην εμπειρία λήψης ενσάρκωσης και προηγείται επί μικρό χρονικό διάστημα της φυσικής γέννησης. Αυτό προσδιορίζει την ώρα της γέννησης. Η επόμενη φάση της διαδικασίας, όπως βλέπεται από τον ψυχορατικό, είναι το στάδιο της αλληλοδιείσδυσης κατά το οποίο “τα επτά γίνονται είκοσι ένα κι έπειτα πολλά”· η φωτεινή ουσία, η ενεργειακή όψη της ψυχής, αρχίζει να διαπερνά το φυσικό σώμα και το δημιουργικό έργο του αιθερικού ή ζωτικού σώματος συμπληρώνεται. Η πρώτη αναγνώρισή του στο φυσικό πεδίο είναι ο “ήχος” που εκφέρεται από το νεογέννητο νήπιο. Αυτός κορυφώνει τη διαδικασία. Η πράξη της δημιουργίας από την ψυχή είναι τώρα πλήρης· ένα νέο φως ακτινοβολεί σε έναν σκοτεινό τόπο. Η δεύτερη στιγμή της λάμψης επέρχεται αντίστροφα από αυτή τη διαδικασία και αναγγέλλει την περίοδο της απόδοσης και την τελική αφαίρεση της δικής της ενδόμυχης ενέργειας από την ψυχή. Η φυλακή της σάρκας διαλύεται με την απόσυρση του φωτός και της ζωής. Τα σαράντα εννέα πυρά μέσα στον φυσικό οργανισμό σβήνουν· η θερμότητα και το φως τους απορροφώνται στα είκοσι ένα μικρότερα σημεία φωτός· αυτά με τη σειρά τους απορροφώνται από τα επτά μεγάλα κέντρα ενέργειας. Τότε εκφέρεται η “Λέξη της Επιστροφής” και η όψη συνείδηση, η ποιοτική φύση, το φως και η ενέργεια του ενσαρκωμένου ανθρώπου αποσύρονται στο αιθερικό σώμα. Η ζωική αρχή αποσύρεται επίσης από την καρδιά. Επακολουθεί μια λαμπρή αναλαμπή καθαρού ηλεκτρικού φωτός και το “σώμα του φωτός” διακόπτει τελικά κάθε επαφή με τον πυκνό φυσικό φορέα, εστιάζεται για μια σύντομη περίοδο στο ζωτικό σώμα και έπειτα εξαφανίζεται. Η πράξη της απόδοσης συμπληρώθηκε. Η όλη διαδικασία της εστίασης των πνευματικών στοιχείων στο αιθερικό σώμα με την επακόλουθη αφαίρεση και τη συνεπαγόμενη διάλυση του αιθερικού σώματος θα μπορούσε να επισπευσθεί από την αντικατάσταση της ταφής με την αποτέφρωση.
-“Εσωτερική Θεραπευτική”, Alice A. Bailey
