Ποια είναι η σχέση του Υιού με τον Ήλιο;

 

'Goldau' - William Turner

Η ερώτηση αυτή μας οδηγεί κατ’ αρχή να εξετάσουμε ποιος είναι ο Υιός και ποια είναι η λειτουργία Του. Παγκοσμίως όλα τα συστήματα που επάξια θεωρούνται φιλοσοφικά αναγνωρίζουν δύο παράγοντες· το πνεύμα και την ύλη, την πουρούσα και την πρακρίτι. Τείνουμε συχνά να συγχέουμε τους όρους “Πνεύμα και ύλη” με όρους όπως “ζωή και μορφή” ή “συνείδηση και φορέας συνείδησης”. Είναι συναφείς αλλά θα αποκτούσαμε καθαρότερη προοπτική αν συνειδητοποιούσαμε πως είναι ορθότερη η χρήση των λέξεων Πνεύμα και ύλη για τα προ της εκδήλωσης ή της γέν­νησης ενός ηλιακού συστήματος. Όταν το Πνεύμα και η ύλη αλληλοσχετισθούν στη διάρκεια της εκδήλωσης και λήξει το πραλαγιακό διάλειμμα ή μεσοδιάστημα δύο συστημάτων, τότε αρμό­ζουν περισσότερο οι όροι ζωή και μορφή ή συνείδηση και φορείς της, δεδομένου ότι κατά την περίοδο της αφαίρεσης συνείδηση δεν υπάρχει, μορφή δεν υπάρχει, ούτε και υπάρχει ζωή εκδηλούμενη σαν δρώσα αρχή. Υπάρχει Πνεύμα-ουσία αλλά σε κατάστα­ση ηρεμίας, τέλειας ουδετερότητας, αρνητικότητας και παθητικότητας. Κατά την εκδήλωση τα δύο αυτά προσεγγίζονται· αλληλενεργούν η δραστηριότητα εκτοπίζει την ηρεμία· η θετικότητα πα­ραγκωνίζει την αρνητικότητα· η κινητικότητα αντικαθιστά την παθητικότητα και οι δύο πρωτογενείς παράγοντες δεν είναι πια ουδέτεροι μεταξύ τους αλλά έλκουν κι απωθούν, επενεργούν και χρησιμοποιούν. Μόνο τότε είναι δυνατό να έχουμε μορφή που εμψυχώνεται από ζωή και συνείδηση που εκδηλώνεται μέσω κα­τάλληλων φορέων.

Πώς μπορεί να εκφρασθεί αυτό; Με όρους πυρός, όταν δύο ηλεκτρικοί πόλοι έρχονται σε συγκεκριμένη σχέση, εκδηλώνεται θερμότητα και φως, σύμφωνα με την αποκρυφιστική όραση και αίσθηση. Η παραπάνω σχέση επέρχεται και τελειοποιείται διαρκούσης της εξελικτικής διαδικασίας. Η θερμότητα και το φως προκύπτουν απ’ την ένωση των δύο πόλων, ή τον απόκρυφο γάμο του αρσενικού και του θηλυκού, του Πνεύματος (πατρός) και της ύλης (μητρός). Με φυσικούς όρους η ένωση αυτή δημιουργεί το αντικειμενικό ηλιακό σύστημα, τον Υιό του Πατρός και της Μητρός. Με υποκειμενικούς όρους δημιουργεί τον Ήλιο σαν το ολικό άθροισμα των ποιοτήτων του φωτός και της θερμότητας. Με όρους πυρός, από την ένωση ή την ενοποίηση του ηλεκτρικού πυρός (Πνεύματος) και του πυρός δια τριβής (ενεργοποιημένης ύλης) παράγεται ηλιακό πυρ. Το τελευταίο θα διακρίνεται πάνω απ’ όλα για την εξελικτική του ανάπτυξη και για τη βαθμιαία αύ­ξηση της έντασης της θερμότητας που θα νιώθουμε και του φωτός που θα βλέπουμε.

Προκειμένου να κατανοήσουμε πληρέστερα το αφηρημένο αυτό ζήτημα πρέπει να εξετάσουμε το μικρόκοσμο ή τον ανελισσόμενο στους τρεις κόσμους άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι το προϊόν της προσέγγισης (ατελούς προσωρινά) των δύο πόλων του Πνεύ­ματος (του Πατρός εν τοις Ουρανοίς) και της ύλης (της Μητρός). Το αποτέλεσμα αυτής της ένωσης είναι ένας ατομικοποιημένος Υιός του Θεού ή μια μονάδα του θείου Εαυτού, ένα μικροσκοπικό πανομοιότυπο στο κατώτατο πεδίο του μεγάλου Υιού του Θεού, του Παν-Εαυτού, που συνιστά το σύνολο των μικροσκοπικών υι­ών, των ατομικοποιημένων Εαυτών κι όλων των μονάδων. Ο μικρόκοσμος, εκφραζόμενος με άλλους όρους ή από την υποκειμε­νική άποψη, είναι ένας ήλιος σε μικρογραφία που διακρίνεται από τις ποιότητες της θερμότητας και του φωτός. Προς το παρόν το φως αυτό βρίσκεται “υπό τον μόδιον”, κρυμμένο βαθιά από έναν πέπλο ύλης, αλλά με την πρέπουσα εξελικτική διαδικασία θα απαστράψει σε τέτοιο βαθμό, ώστε τα πέπλα θα εξαφανισθούν μέσα σε μια αστραποβολή θεσπέσιας αίγλης. Μειωμένη είναι προς το παρόν και η μικροκοσμική θερμότητα, ή η μαγνητική ακτινοβολία ανάμεσα στις μικροκοσμικές μονάδες είναι ελάχιστα αισθητή (με την αποκρυφιστική σημασία του όρου), αλλά με την πάροδο του χρόνου οι εκπορεύσεις της θερμότητας - εξαιτίας της ενίσχυσης της εσώτερης φλόγας σε συνδυασμό με την αφομοίωση της ακτινοβολίας άλλων μονάδων - θα αυξηθούν μέχρι του σημείου ώστε η αλληλενέργεια των ατομικοποιημένων Εαυτών να φτά­σει στην τέλεια συγχώνευση της φλόγας μέσα στον καθένα καθώς και σε ανάμειξη της θερμότητας· αυτό θα συνεχισθεί ωσότου δε θα υπάρχει παρά “μια φλόγα με αμέτρητους σπινθήρες” μέσα της και η θερμότητα θα είναι καθολική και ισοζυγισμένη. Όταν συμ­βεί αυτό και κάθε Υιός του Θεού θα είναι ένας τελειοποιημένος Ήλιος που θα χαρακτηρίζεται από φως και θερμότητα τέλεια εκ­φρασμένα, τότε ολόκληρο το ηλιακό σύστημα, ο μεγάλος Υιός του Θεού, θα γίνει ο τελειωμένος Ήλιος.

Το σύστημα θα χαρακτηρίζεται τότε από ένα “απαύγασμα δόξης” και από μια ακτινοβολία που θα το συνδέει με το κοσμικό του κέντρο, επιφέροντας έτσι την απελευθέρωση του Υιού και την επιστροφή Του στην πολύ μακρινή πηγή απ’ όπου εκπορεύθηκε ο αρχέγονος παλμός. Συνεπώς να έχετε υπόψη:

Πρώτο, ότι ο Υιός αποτελεί το ακτινοβόλο αποτέλεσμα της ένωσης Πνεύματος και Ύλης και μπορεί να εκληφθεί σαν η ολότητα του ηλιακού συστήματος, του Ήλιου και των επτά ιερών πλα­νητών.

Δεύτερο,  ότι  ο  Υιός  εκδηλώνεται  μέσα  από  τις  ποιότητες  του φωτός και της θερμότητας, όπως κι ο Ήλιος του συστήματος μας.

Τρίτο, ότι ο Υιός είναι προϊόν της ηλεκτρικής ένωσης του “πυρός δια τριβής” και του ηλεκτρικού πυρός και συνιστά ο Ίδιος “ηλιακό πυρ” ή την εκδήλωση των άλλων δύο, απ’ όπου απορρέει καθετί που γίνεται ορατό και καθετί που γίνεται αισθητό.

Τελικά, ότι ο Υιός αποτελεί επομένως την ενδιάμεση εκδήλω­ση και υπό την αποκρυφιστική έννοια προκύπτει από εκείνο που βρίσκεται άνω και από εκείνο που βρίσκεται κάτω. Κατά συνέπεια ο Υιός στο δικό Του πεδίο (το κοσμικό νοητικό πεδίο) είναι το εγωικό σώμα του Λόγου με την ίδια έννοια υπό την οποία το εγωικό σώμα του μικρόκοσμου αποτελεί προϊόν ένωσης της Ενάδας ή Πνεύματος με την ύλη. Όπως ακριβώς το εγωικό σώμα του ανθρώπου (το αποκαλούμενο αιτιώδες σώμα) βρίσκεται απλά σε διαδικασία σχηματισμού δίχως να έχει τελειοποιηθεί ακόμη, έτσι μπορούμε ν’ αποφανθούμε πως συμβαίνει και στο ηλιακό σύστη­μα καθώς εκφράζει τη Ζωή του Θεού. Βρίσκεται σε διαδικασία τελείωσης. Ο Υιός, εκδηλούμενος δια του Ήλιου και της σφαίρας επιρροής του, βρίσκεται ακόμη στη φάση της σταδιακής ανάπτυ­ξης και μόνο όταν κάθε κύτταρο του σώματός Του θα εκδηλώνει πλήρη ζωντάνια και ομοιόμορφο κραδασμό θα είναι “τέλειος” και ολοκληρωμένος. Μόνο όταν η ακτινοβολία Του και η φωτεινή Του έκθεση θα είναι τέλεια ορατές κι αισθητές, θα κερδίσει τη θέση Του ανάμεσα στους ουράνιους αστερισμούς (αποβαίνοντας Υιός του Θεού με κοσμική έννοια).

Μόνο όταν κάθε κύτταρο του σώματός Του θα είναι μια σφαίρα ακτινοβόλου δόξας - ένα απαύγασμα πυρός και φωτός καθώς και μια πηγή μαγνητικής ακτινοβολίας ή θερμότητας, με την αποκρυφιστική έννοια - θα “λάμψει” ο Υιός εν τοις Ουρανοίς. Κα­θώς γνωρίζουμε, από την κοσμική σκοπιά ο ήλιος μας είναι μόνο τέταρτης τάξης και ανήκει στο κατώτατο κοσμικό πεδίο. Όταν ο Υιός μέσω του Ήλιου επιτύχει την πλήρη έκφραση (δηλαδή τελει­οποιήσει την εκδήλωσή Του σε φως και θερμότητα), τότε θα λάμ­ψει σ’ ένα άλλο πεδίο, εκείνο του κοσμικού νοητικού. Ανάλογα συμβαίνει και στο μικρόκοσμο ή τον άνθρωπο. Όταν το φως του ανθρώπου λάμψει πλήρως, όταν η μαγνητική του ακτινοβολία φτάσει στο στάδιο της έντονης αλληλενέργειας ή της ομαδικής δραστηριότητας, τότε θα έχει επιτύχει πλήρη αυτοέκφραση και θα έχει περιλάβει το νοητικό πεδίο μέσα στη σφαίρα επιρροής κι ελέγχου του. Θα θεωρείται τότε Διδάσκαλος. Ανήκει επίσης στην τέταρτη τάξη· είναι η τετρακτύς. Το αιθερικό πεδίο συνιστά το κέντρο της ζωής του με τη φυσική έννοια, όπως ακριβώς ο ήλιος και οι πλανήτες, καθώς μας λέγουν, θεωρούνται εσωτερικά πως υφίστανται σε αιθερική ύλη. “Ως άνω, ούτω και κάτω”, δηλώνει ο απόκρυφος νόμος. Επομένως η σχέση του Υιού, του προερχόμε­νου εκ του Πατρός κι εκ της Μητρός, προς τον Ήλιο είναι ίδια με τη σχέση του ανθρώπου προς το φορέα δια του οποίου λειτουρ­γεί. Συνιστά τον τρόπο του εγχειρήματος Του, το φορέα έκφρα­σής Του· αποτελεί τη μορφή που εμψυχώνεται απ’ τη ζωή Του με ειδικό στόχο την:

α. Απόκτηση εμπειρίας. 

β. Αποκατάσταση επαφής.

γ. Ανάπτυξη πλήρους αυτογνωσίας.

δ. Κατάκτηση πλήρους κυριαρχίας ή ελέγχου.

ε. Επίτευξη “άνδρωσης” κοσμικά. Ο κοσμικός Χριστός πρέπει να  σταθεί  στο  ύψος  “ενός  ανδρός  τελείου”,  όπως  εκφράζεται στη Χριστιανική Βίβλο.

ζ. Διεύρυνση της συνείδησής Του.

Όλα αυτά τα στάδια πρέπει να κατακτηθούν σε κοσμικά επίπεδα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο μικρόκοσμος μάχεται για παρό­μοια ιδανικά σε συστημικά επίπεδα.

-Alice A. Bailey, 'Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός'