Τα Αρχεία των περασμένων Ενσαρκώσεων

 

'Le Destin', Carlos Schwabe

Για πολλούς το δόγμα της μετενσάρκωσης είναι μία από τις πιο διαφωτιστικές συνεισφορές της εσωτερικής επιστήμης στην ανθρώπινη σκέψη. Είναι ένα δόγμα που ικανοποιεί από λογική άποψη, ταυτόχρονα εμπνέει έναν ευγενικό τρόπο ζωής και δίνει ελπίδα και θάρρος μπροστά στις αντιξοότητες. Όχι μόνο εξηγεί πολλά για την ανθρώπινη ζωή, που ειδάλλως θα ήταν ακατανόητα και θα φαίνονταν άσκοπα σε γενικές γραμμές, αλλά δίνει επίσης τη δυνατότητα να προβλεφθεί το μέλλον, με αρκετή ακρίβεια — όχι με τόσες λεπτομέρειες όσες μας δίνει ένα ωροσκόπιο προόδου, αλλά, όταν είναι γνωστή η γραμμή ανάπτυξης που ακολούθησε κατά το παρελθόν η ψυχή, είναι δυνατό να βγάλει κανείς και συμπεράσματα για τις πιθανές εξελίξεις στο μέλλον, ιδιαίτερα σε θέματα που έχουν σχέση με τη μύηση και το αποκρυφιστικό έργο. Αλλά όπως ακριβώς τα φάρμακα που είναι αρκετά ισχυρά για να θεραπεύσουν, είναι εξίσου ισχυρά και για να δηλητηριάσουν όταν χρησιμοποιηθούν λαν­θασμένα, έτσι και το δόγμα της μετενσάρκωσης δεν είναι περισσότερο αδιάβλητο από κάθε άλλη όψη της απόκρυφης επιστήμης. 

Πραγματικά, το δόγμα της μετενσάρκωσης υπόκειται σε καταχρήσεις περισσότερο από κάθε άλλη διδασκαλία, γιατί είναι κάτι το πολύ απλό. Με αρκετή δόση φαντασίας μπορούν να κατασκευαστούν περίτεχνες ρομαντικές ιστορίες για περασμένες ζωές. Η πείρα μου μέσα στους αποκρυφιστικούς κύκλους με δίδαξε ότι αυτή η μορφή ψυχισμού είναι η πιο δημοφιλής, αν όχι και πιο επικερδής, δραστηριότητα. Όποιος ενδιαφέρεται ειλικρινά για το κύρος και την αγνότητα της αποκρυφιστικής επιστήμης, δεν μπορεί να νιώσει παρά λύπη για τη γελοιοποίηση και κηλίδωση ενός τόσο πολύτιμου δόγματος από την ανοησία των ίδιων των οπαδών του. Χρειάζονται ορισμένες αποδείξεις που να επαληθεύουν όλους αυτούς τους ισχυρισμούς για τις προηγούμενες ενσαρκώσεις του καθένα. Στο μεγαλύτερο μέρος τους αυτοί οι ισχυρισμοί στηρίζονται στο «έτσι είπε κάποιος ψυχικός». Καμία απόδειξη δεν προσφέρεται, ούτε ζητείται, γιατί δεν έχουμε καταλάβει ότι μπορεί να υπάρξει αυτού του είδους η απόδειξη.

Μία σύντομη ανάλυση των μεθόδων προσέγγισης στα αρχεία των περασμένων ζωών, θα μας δείξει τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να αποκτήσουμε τις αναγκαίες αποδείξεις και να εφαρμόσουμε τα τεστ επαλήθευσης. Αν δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο με το οποίο να αντιπαραβάλλουμε τον ισχυρισμό, είναι κουτό να δίνουμε βάση σε τέτοιες αναφορές, όσο κι αν φαίνονται ελκυστικές στο υποσυνείδητό μας — που το άλλο του όνομα είναι «ματαιότητα». Το αποτύπωμα κάθε πράξης που κάναμε στο παρελθόν, κάθε συναισθήματος που νιώσαμε και κάθε σκέψης που διανοηθήκαμε, διατηρείται σαν μια εικόνα στον αντανακλώντα αιθέρα, ο οποίος αποτελεί πραγματικά τη μνήμη του πλανητικού πνεύματος. Είναι σαν ένας καθρέφτης που συγκρατεί τα αποτυπώματα αυτά, σαν να τα φωτογραφίζει. Αυτές οι εικόνες, όμως, δεν αποθηκεύονται κατά τυχαίο τρόπο, αλλά υπακούουν στον ίδιο νόμο με τις συνειρμικές ιδέες και με τις υποσυνείδητες αναμνήσεις μας. Τα πράγματα που γίνονται με μια αλληλουχία, συνδέονται μεταξύ τους έτσι ώστε, όταν η συνείδηση ανακτά ένα κομμάτι από αυτά, όλα όσα συνδέονται μαζί του τείνουν να ελκυθούν και αυτά στο συνειδητό. Πληροφορίες για αυτή την ψυχολογική λειτουργία δίνω στο βιβλίο μου «Ο Μηχανισμός του Νου» και δεν χρειάζεται να αναλύσω πάλι τα ίδια. Ωστόσο, δε συνδέονται μεταξύ τους μόνο εκείνα τα συμβάντα που έχουν κάποια αλληλουχία, αλλά κι εκείνα που συμβαίνουν ανεξάρτητα, αλλά ταυτόχρονα με αυτά ή στον ίδιο τόπο ή που σχετίζονται με το ίδιο θέμα. Έτσι φαίνεται ότι, αν μια μοναδική εικόνα από μία ιδιαίτερη ομάδα ιδεών μπορεί να ελκυθεί στο συνειδητό, τότε είναι σχετικά εύκολο να ελκυθούν και οι υπόλοιπες ιδέες που συνδέονται μαζί της. Αυτό μπορεί να γίνει με την αναστολή κάθε άλλης σκέψης. Έτσι επιτρέπουμε στις πρώτες να αναδυθούν, όπως εξάλλου θα έκαναν από μόνες τους αν δεν τις αποστράκιζαν άλλες σκέψεις. Οι μνήμες από τις περασμένες ζωές, λοιπόν, μπορούν να ανακτηθούν από τον αντανακλώντα αιθέρα ή το πλανητικό υποσυνείδητο, αρκεί να έχουμε κάποια ιδέα που να χρησιμεύσει σαν σημείο εκκίνησης της αλυσιδωτής αντίδρασης. Η έλλειψη αυτής της αρχικής ιδέας ή νήματος είναι που φέρνει τις δυσκολίες, όπως π.χ. συχνά μπορούμε να επαναλάβουμε κάποιο ποίημα που κάποτε ξέραμε αλλά τώρα φαίνεται να το έχουμε ξεχάσει, αρκεί να μας θυμίσουν το πρώτο στιχάκι.

Έτσι, αν και όλα τα αρχεία βρίσκονται διαθέσιμα στον αντανακλώντα αιθέρα για όσους μπορούν να τα διαβάσουν, ο υπερβολικός πλούτος του υλικού φέρνει τον ερευνητή σε αμηχανία. Μπορεί να ψάχνουμε μέρες και βδομάδες ολόκληρες κι ενώ θα βρίσκουμε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, θα αποτυχαίνουμε τελικά να εντοπίσουμε αυτό που ψάχνουμε, εκτός κι αν έχουμε κάποιο καθορισμένο σημείο εκκίνησης. Πολλά πράγματα μπορούν να χρησιμεύσουν σαν τέτοιο σημείο. Μερικές φορές διατηρούνται αποσπασματικές αναμνήσεις από την παιδική ηλικία και μπορούμε να τις ανακαλέσουμε αργότερα. Μερικές φορές πάλι, έρχονται μέσα από όνειρα ή μπορεί να αφυπνιστούν και να ζωντανέψουν στη θέα ενός τοπίου ή ακόμα και διαβάζοντας ένα βιβλίο σχετικό με τη δεδομένη χρονική περίοδο. Επιπλέον, μέσα στη βαθύτερη υποσυνείδητη μνήμη όλων μας, βρίσκονται αποθηκευμένα όλα μας τα προσωπικά αρχεία. Αυτό το υποσυνείδητο, όμως, είναι ερμητικά κλειστό στην άμεση προσπέλαση της προσωπικότητας και πρέπει να βασιστούμε σε έμμεσες μεθόδους προσέγγισης. Κάθε προσπάθεια της θέλησης ή της προσοχής ματαιώνει το σκοπό μας, οδηγώντας μας στη χώρα της φαντασίας.

Όταν θέλουμε να θυμηθούμε τις δικές μας ζωές πρέπει να βασιζόμαστε στις τυχαίες νύξεις που μπορεί να μας προσφέρουν οι περιστάσεις· δεν μπορούμε να πιέσουμε περισσότερο τη μνήμη, όπως δεν μπορούμε να την πιέσουμε για να θυμηθούμε και ένα ξεχασμένο όνομα. Το γεγονός ότι η ανάμνηση βρίσκεται μέσα στο υποσυνείδητο, την καθιστά εξ ορισμού σε μια θέση πέρα από την ακτίνα του συνειδητού. Είμαστε, λοιπόν, αναγκασμένοι να περιμένουμε να έρθει μέσα σε αυτή την ακτίνα με τη μεσολάβηση κάποιου ανεξάρτητου παράγοντα, για να μπορέσουμε να τη χρησιμοποιήσουμε. Αν όμως, φτάσει κάποιο κομμάτι του παρελθόντος μέσα στην ακτίνα της αντίληψής μας, είναι θέμα υπομονετικής εφαρμογής της τεχνικής του ελεύθερου συνειρμού για να ξανάρθει στην επιφάνεια ολόκληρη αυτή η ζωή από τη μνήμη του υποσυνείδητου — και με ατέλειωτες λεπτομέρειες, που μόνο η έλλειψη υπομονής τις περιορίζει. Όταν κάποιος ψυχικός θέλει να διαβάσει τις περασμένες ζωές ενός άλλου, χρησιμοποιεί διαφορετική μέθοδο. Πρέπει να βρει μέσα στα δικά του αρχεία ένα σημείο όπου να διασταυρώνονται τα ίχνη, αλλιώς θα είναι αδύνατο να αδράξει την άκρη του νήματος των συνδεμένων εικόνων της μνήμης. Ακόμα και το ελάχιστο στοιχείο θα τον βοηθήσει στον σκοπό του. Κάποια κοινή ανάμνηση, όσο ασήμαντη κι αν είναι — π.χ. μια κοινή σχέση με τους Αιγυπτιακούς ναούς ή με τη μεσαιωνική ζωή στη Γαλλία, κατά την ίδια περίπου χρονική περίοδο. Ένα ασήμαντο γεγονός που έχει καταγραφεί στη μνήμη και των δύο αρκεί, για να γίνει η επαφή. Η άκρη του νήματος βρίσκεται στα χέρια του ψυχικού και το κουβάρι των αναμνήσεων μπορεί να ξετυλιχτεί. Μερικές φορές θα «διαβάσει» τις τοπικές αναμνήσεις και άλλες φορές θα διαβάσει κατευθείαν το υποσυνείδητο του ενδιαφερομένου· και οι δύο μέθοδοι είναι το ίδιο αποτελεσματικές. Μερικές φορές, πάλι, κάποιο πνεύμα επικοινωνεί μέσα από το υπνωτισμένο διάμεσο και μπορεί να δώσει πληροφορίες για τις περασμένες ζωές του ατόμου που ρωτάει, χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους για να τις διαβάσει με αυτές που χρησιμοποιεί και ένας ενσαρκωμένος ερευνητής. Έχουμε, λοιπόν, όλες αυτές τις διαφορετικές μεθόδους προσέγγισης στα αρχεία και οποιοσδήποτε έχει κάποια πείρα στο θέμα, εύκολα θα διαπιστώσει ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο το να διαβάσεις τα αρχεία, όσο το να εμποδίσεις να παρεμβληθούν στην «οθόνη» οι εικόνες και οι φαντασιώσεις που υπάρχουν μέσα στο υποσυνείδητο και των δύο. Οι καταπιεσμένες επιθυμίες, όπως έχουν αποδείξει οι ψυχαναλυτές, αποτελούν ισχυρή και γόνιμη πηγή τέτοιων παρεμβολών. Αλλά και ένα ξεχασμένο μυθιστόρημα που συνδέεται με το θέμα, μπορεί να συνεισφέρει το μερίδιό του στη διαστρέβλωση και στην παρεμβολή, όταν το διάμεσο φτάνει σε εκείνο το ιδιαίτερο «στρώμα» της μνήμης με το οποίο σχετίζεται το μυθιστόρημα. Μπορεί το άτομο να έχει ταυτιστεί με τον ήρωα ή την ηρωίδα κάποιας ιστορίας που διάβασε στα εφηβικά του χρόνια, την εποχή της αθωότητας στη διάρκεια της οποίας ο άνθρωπος εντυπωσιάζεται πιο εύκολα. Αργότερα, όταν το άτομο αυτό αρχίζει να ερευνά τα καρμικά του αρχεία, αναπλάθει αυθόρμητα ολόκληρη την πλοκή της ιστορίας, θεωρώντας τη σαν δική του και νομίζει ότι αφορά κάποια περασμένη ζωή του.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ψυχικός στο διάβασμα των αρχείων του παρελθόντος είναι αυτό του περιορισμού και της απόρριψης των άσχετων ή πλαστών στοιχείων από τη μάζα του υποσυνείδητου υλικού που του παρουσιάζεται. Ο ψυχικός πρέπει να ακολουθήσει ένα πολύ λεπτό νήμα μέσα από πολύ μπλεγμένες διακλαδώσεις και είναι πανεύκολο να βρεθεί σε παραπλανητικά ίχνη, έστω κι αν έχει ακολουθήσει τον σωστό δρόμο για λίγο. Για αυτό τον λόγο «διαβάζουμε» τα αρχεία των περασμένων ζωών με έναν πολύ αποσπασματικό, συνήθως, τρόπο. Όταν ο ενδιαφερόμενος διαβάσει τις δικές του μνήμες ή τις ερευνήσει ένας ψυχικός για λογαριασμό του, βλέπει ελάχιστες ξεκάθαρες και λεπτομερείς σκηνές, κάπως ασύνδετες μεταξύ τους, ώσπου η μέθοδος του ελεύθερου συνειρμού επεξεργάζεται με επιμέλεια τις λεπτομέρειες. Όταν τα αρχεία διαβάζονται από μια οντότητα των Εσωτερικών Πεδίων, η οποία στη συνέχεια τα μεταφέρει στους ενσαρκωμένους, οι πληροφορίες είναι πολύ συνοπτικές και δίνονται, απλά, σαν μία σειρά από σύντομες αναφορές, όπως αυτές που βρίσκουμε σε μια κοινή εγκυκλοπαίδεια. Αυτά τα στοιχεία αποτελούν πολύτιμη βάση για μελλοντική εργασία, καθώς μας εφοδιάζουν με πολλά νήματα και μπορούν πάντα να συμπληρωθούν με τη μέθοδο του ελεύθερου συνειρμού. Όσοι έχουν την τύχη να τους έχει δοθεί μια τέτοια σειρά, θα πρέπει να συγκρατούν ακόμα και τις πιο άσχετες, φαινομενικά, λεπτομέρειες. Τα περισσότερα πνεύματα πάντως, δεν συνηθίζουν να δίνουν τέτοια στοιχεία, γιατί αν δεν έχουν έναν ορισμένο βαθμό πνευματικής ανάπτυξης είναι ανίκανα να ανυψωθούν στο πεδίο πέρα από το οποίο ο Δεύτερος Θάνατος δεν έχει καμιά εξουσία. Μονάχα όταν η συνείδηση ανυψωθεί στο πεδίο του ανώτερου εαυτού, μπορεί να θυμηθεί τις περασμένες της ενσαρκώσεις. Για αυτό, τα συνηθισμένα πνεύματα με τα οποία έρχονται σε επαφή οι ψυχικοί, δεν έχουν περισσότερη γνώση για τις περασμένες ζωές από όση έχει ένα μέσο ενσαρκωμένο πνεύμα, δηλαδή ο κοινός άνθρωπος. Μόνο όταν εργαζόμαστε κάτω από την αιγίδα κάποιας μυητικής σχολής αρχίζουμε να έχουμε επαφή με πνεύματα που κατέχουν αυτήν την ανώτερη συνείδηση, σε ουρανό και γη και μπορούν να μας πουν για περασμένες εποχές και να διαβάσουν τα Αρχεία — αν τους δοθεί η άδεια. Όμως μια τέτοια άδεια δίνεται μόνο από τον Δάσκαλο του μαθητή, γιατί αυτή η γνώση δεν είναι κάτι που δίνεται «ελαφρά τη καρδία» και αν δοθεί απερίσκεπτα μπορεί να κάνει περισσότερο κακό, παρά καλό.

Ο πιο καλός και απλός τρόπος για να ελεγχθούν τα αρχεία των περασμένων ενσαρκώσεων είναι να βάλουμε διάφορους ψυχικούς να διαβάσουν τα Αρχεία για λογαριασμό μας χωρίς να γνωρίζει ο ένας τις ανακαλύψεις του άλλου. Με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζεται συνήθως ένας αξιόλογος βαθμός αξιοπιστίας. Εκείνα τα σημεία στα οποία συμφωνούν αυθόρμητα, είναι εξίσου αξιόπιστα με τη μαρτυρία ανεξάρτητων μαρτύρων· εκείνα στα οποία διαφωνούν, μπορούν να θεωρηθούν σαν ανακριβείς παρατηρήσεις. Ωστόσο, οι διάφοροι ψυχικοί αναφέρουν πάντα ορισμένα πράγματα που παραμένουν ανεπιβεβαίωτα. Αυτά δεν είναι κατ’ ανάγκη λαθεμένα και δεν πρέπει να τα πετάμε στα σκουπίδια. Απλά, θα πρέπει να τα θεωρούμε αναπόδειχτα μέχρι να έρθει κάποια απόδειξη που να τα επαληθεύει. Ο ένας ψυχικός μπορεί να δει κάτι που ο άλλος δεν θα μπορέσει να δει και ίσως ο δεύτερος δει κάτι άλλο που ο πρώτος δεν είχε μπορέσει να δει. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχει τρομερός πλούτος από λεπτομέρειες.

Η επόμενη μέθοδος ελέγχου είναι η ερμηνεία των γνωστών γεγονότων της τωρινής ζωής κάτω από το φως της περασμένης. Αν έχουμε διαβάσει σωστά τα αρχεία των προηγούμενων ζωών, θα πρέπει να διακρίνουμε μια καθαρή ακολουθία από διάφορα αίτια που οδήγησαν τελικά στο παρόν. Επιπλέον, όταν είμαστε σε θέση να δούμε με ποιο τρόπο το μακρινό παρελθόν εκδηλώνεται στο παρόν, μπορούμε στη συνέχεια να το δούμε να εκδηλώνεται και στο μέλλον. Αυτή ακριβώς η μέθοδος μάς δίνει τον πιο ικανοποιητικό τρόπο επαλήθευσης της διάγνωσης των ενσαρκώσεων του παρελθόντος. Ας δώσουμε ένα παράδειγμα για να διασαφηνίσουμε τη μέθοδο. Ας υποθέσουμε ότι ο Α, ο Β και ο Γ έχουν γνωριστεί επανειλημμένα σε περασμένες ζωές. Αν ο Α και ο Β έχουν ήδη συναντηθεί, πιθανά και ο Γ να μην είναι πολύ μακριά· με τον καιρό θα εμφανιστεί στη σκηνή και ο Γ για να παίξει τον παλιό του ρόλο. Αν αυτό συμβεί, τότε έχουμε μια θετική απόδειξη για τη σωστή ερμηνεία των Αρχείων — αν και ποτέ δεν πρόκειται να είναι πλήρης (εν. η ερμηνεία), λόγω της τεράστιας περιπλοκής του θέματος. Για αυτό, πρέπει να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε απρόσμενους παράγοντες που θα εισάγουν απρόβλεπτα και νέα στοιχεία.

Όταν χρησιμοποιηθούν αυτές οι δύο μέθοδοι — η αντιπαραβολή των ψυχικών και ο έλεγχος των αποτελεσμάτων μέσα στη ζωή — τότε θα μπορούμε να αποκτήσουμε στοιχεία αρκετά για να πείσουν τον οποιοδήποτε, εκτός από τον επαγγελματία σκεπτικιστή. Σε περίπτωση που δεν υπάρχει δυνατότητα για μια τέτοια συστηματική αντιπαραβολή, θα πρέπει να βρούμε τις αιτίες που καθιστούν ύποπτα αυτά τα στοιχεία. Αν δούμε να προβάλλουν τα αρνητικά στοιχεία των φυσικών ενστίκτων, τότε θα ξέρουμε ότι πρέπει να κοιτάξουμε λίγο πιο πέρα από το υποσυνείδητο για να ανακαλύψουμε την πηγή των «αρχείων». Αυτά τα ένστικτα, εκδηλώνονται με δύο τρόπους. Μία από τις όψεις του ένστικτου της αυτοσυντήρησης είναι η πολύ ανθρώπινη παρόρμηση της αυτοπροβολής. Αν κάποιο άτομο με πολύ μέτρια και κοινά επιτεύγματα σε αυτή την ενσάρκωση ισχυρίζεται ότι υπήρξε μεγαλοφυία στο παρελθόν, μπορούμε κάλλιστα να δυσπιστήσουμε και να διερωτηθούμε: «αν αυτό είναι αλήθεια, τι συνέβη στο μεταξύ και έπεσε από αυτό το ύψος πνευματικής εξέλιξης;». Όταν κανείς ισχυρίζεται ότι στο παρελθόν κατείχε ανώτερο βαθμό εξέλιξης, δεν αντανακλά καμία δόξα στην τωρινή μέτρια ζωή του. Αντίθετα, αντανακλά μάλλον υποψίες ότι κατά τις ενδιάμεσες ζωές που μεσολάβησαν έκανε κάτι που τον στόλισε με τον τίτλο του «έκπτωτου» ή, πιο κοινά, του ξεπεσμένου. Το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας, προς το παρόν αποτελείται από πολύ συνηθισμένα άτομα, που ζουν μάλλον πληκτικά· είναι περίεργο το γεγονός ότι οι περισσότερες αναφορές, για προηγούμενες ενσαρκώσεις αφορούν εξαιρετικά ασυνήθιστα άτομα, με εξαιρετικά ανατριχιαστικές ζωές. Μπορεί κανείς —και όχι παράλογα — να ρωτήσει για ποιο λόγο το μέσο άτομο υπέστη τέτοιες δραστικές αλλαγές. Εκείνους που υπερβάλλουν και φλυαρούν θα πρέπει να τους υποπτευόμαστε όταν διηγούνται ιστορίες για τις περασμένες ζωές τους, όπως τους υποπτευόμαστε κι όταν λένε ιστορίες για την τωρινή. Το ίδιο καχύποπτοι πρέπει να είμαστε όταν μας αφηγούνται ειδυλλιακές ιστορίες άγριου πάθους — ιδιαίτερα όταν είναι παράνομες. Καλό θα ήταν να γινόμαστε προσεχτικοί και να κάνουμε πολλές ερωτήσεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί να μην έχουμε υποψιαστεί ποτέ πριν το γεγονός ότι συνδεόμαστε με μία δίδυμη αδερφή-ψυχή, μέσω των δεσμών του κάρμα; Γιατί το υποψιαστήκαμε μόνο τη στιγμή που βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο με αυτήν, οπότε η ανάμνηση ξεπήδησε «αυτόματα» στο συνειδητό; Αν στην πραγματικότητα υπήρξε μια τέτοια αδερφή-ψυχή, η ανάμνησή της, κατά πάσα πιθανότητα, θα είχε παρουσιαστεί στην παιδική ηλικία και από τότε θα πρέπει να περιμέναμε τον ερχομό της. Επιπλέον, γιατί οι αδερφές-ψυχές σε καμία περίπτωση δεν παντρεύονται μεταξύ τους; Γιατί η αδερφή-ψυχή πάντα εμφανίζεται σαν το νόμιμο ταίρι κάποιου άλλου;[...]

[...] Η μνήμη των περασμένων ενσαρκώσεων είναι σπλαχνικά κρυμμένη από τον μέσο άνθρωπο και η εμπειρία δείχνει ότι αυτό είναι σωτήριο, γιατί η ψυχή πρέπει να έχει φτάσει σε κάποιο βαθμό φώτισης προτού μπορέσει να κάνει σωστή χρήση αυτής της γνώσης. Επειδή κάτι συνέβη στο παρελθόν, αυτό δεν είναι λόγος για να επιτρέψουμε να ξανασυμβεί. «Προειδοποιημένος» θα πρέπει να σημαίνει «προετοιμασμένος». Σε τι χρησιμεύει να γνωρίζουμε το παρελθόν, αν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε τη γνώση μας σαν δικαιολογία για να επαναλάβουμε τα λάθη μας, αντί να τα διορθώσουμε; Απλά, θα συσσωρεύσουμε καινούργιο κάρμα για το μέλλον.

Στην αντιμετώπιση των καρμικών προβλημάτων η καλύτερη στάση είναι να βάλουμε παράμερα κάθε προσωπική εκτίμηση και αδιαφορώντας για το εγώ, να εργαστούμε για την εκπλήρωση του κάρμα σύμφωνα με τον κοσμικό νόμο. Τότε μόνο θα είμαστε, από αυτή την άποψη, ελεύθεροι από το κάρμα - και παρόλο που ίσως χρειαστεί να αναλώσουμε ολόκληρη την τωρινή ζωή μας στο «ξεμπέρδεμα του μπλεγμένου κουβαριού του παρελθόντος», η ατραπός του μέλλοντος θα ανοίξει μπροστά μας μόνο όταν θα έχουμε λύσει όλους τους κόμπους.

-Dion Fortune, "Υγιής Αποκρυφισμός"