Η Μυστική Γνώση
Ο Πυθαγόρας, ο πρώτος Μύστης και αληθινός Επιστήμων της Προχριστιανικής Ευρώπης, κατηγορείται ότι δίδασκε δημόσια την ακινησία της Γης, ενώ στους εσωτερικούς μαθητές του διακήρυττε την πίστη του στο Ηλιοκεντρικό σύστημα. Οι λόγοι για μια τέτοια μυστικότητα είναι πολλοί και ποτέ δεν αποτελούσαν μυστήριο.
Από την ημέρα που ο πρώτος Μύστης διδάχτηκε τα μέσα επικοινωνίας ανάμεσα σε αυτόν τον κόσμο και τους κόσμους των αόρατων λεγεώνων, ανάμεσα στη σφαίρα της Ύλης και σε εκείνη του καθαρού Πνεύματος, συμπέρανε ότι η βεβήλωση αυτής της μυστηριώδους Επιστήμης από τον αμύητο όχλο, σήμαινε και την απώλεια της. Η κακή χρήση της μπορούσε να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην καταστροφή της. Είναι σαν να περιβάλλουμε μια ομάδα μικρών παιδιών με εκρηκτικές ύλες και να τους δίνουμε σπίρτα.
Ο πρώτος "Θείος Εκπαιδευτής" μύησε μόνο λίγους εκλεκτούς και τήρησε σιωπή απέναντι στα πλήθη. Αυτοί τον γνώριζαν σαν "Θεό" τους, αλλά ο κάθε Μύστης τον ένοιωθε σαν τον μεγάλο "Εαυτό" μέσα του. Ο Atman, o Εαυτός, από τη στιγμή που ο άνθρωπος τον γνώριζε σαν το "Εγώ Ειμί", το "Ego Sum", το "Asmi", έδειχνε την πλήρη δύναμη του σε εκείνον ο οποίος μπορούσε να αναγνωρίσει την "ήρεμη μικρή φωνή" μέσα του.
Από την εποχή του πρωτόγονου ανθρώπου που περιγράφεται από τους Βεδικούς ποιητές, μέχρι την σύγχρονη εποχή μας, δεν υπήρξε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ φιλόσοφος, άξιος του τίτλου του, που να μην έκρυβε μέσα στο σιωπηλό ιερό της καρδιάς του τη μεγάλη και μυστηριώδη αλήθεια. Αν ήταν Μυημένος, την γνώριζε σαν την Ιερή Επιστήμη. Αν δεν ήταν, τότε γνώριζε τον Θεό μέσα του, επαναλαμβάνοντας όπως ο Σωκράτης στον εαυτό του και τους συνανθρώπους του, την ευγενή υπόδειξη, "Άνθρωπε, γνώθι σαυτόν".
"Υμείς, θεοί Έστε", λέει ο Βασιλιάς - Ψαλμωδός και χρόνια αργότερα ο Ιησούς θυμίζει στους Γραμματείς ότι αυτή η έκφραση απευθυνόταν σε θνητούς ανθρώπους που διεκδικούσαν για τον εαυτό τους το ίδιο προνόμιο, χωρίς κάτι τέτοιο να αποτελεί βλασφημία. Και σαν ηχώ, ο Παύλος, ενώ βεβαιώνει ότι όλοι "είμαστε ο Ναός του Ζώντος Θεού", προσθέτει προσεκτικά ότι τέτοια πράγματα είναι μόνο για τους Σοφούς και είναι ανεπίτρεπτο να μιλάμε για αυτά.
Ο θεμελιώδης νόμος και το βασικό κλειδί της πρακτικής Θεουργίας, στις κύριες εφαρμογές της για τη σοβαρή μελέτη των Κοσμικών, Αστρικών, Ψυχικών και Πνευματικών Μυστηρίων, ήταν (και είναι ακόμα) αυτό που οι Έλληνες Νεοπλατωνιστές (Αμμώνιος, Πλωτίνος, Πορφύριος) ονόμαζαν "Θεοφάνεια".
Με αυτόν τον προσδιορισμό υπονοείται η επικοινωνία ανάμεσα στο Θεό (ή τους θεούς) και σε εκείνους τους μυημένους θνητούς που είναι πνευματικά κατάλληλοι να νιώσουν μια τέτοια επαφή. Εσωτερικά όμως σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο. Δεν πρόκειται μόνο για την παρουσία ενός Θεού, αλλά για μια πραγματική (αν και προσωρινή) ενσάρκωση, την ανάμειξη κατά κάποιο τρόπο του Ανώτερου Εαυτού (ή προσωπικής θεότητας) με τον άνθρωπο, τον αντιπρόσωπο του πάνω στη Γη.
Κατά γενικό κανόνα, η Υπερψυχή του ανθρώπινου όντος (Atma - Buddhi), απλώς επισκιάζει το άτομο κατά την διάρκεια της ζωής του για καθοδήγηση. Αλλά στην περίπτωση του μυστήριου της Θεοφανείας, η Υπερψυχή ενσαρκώνεται στον Θεουργό, για σκοπούς Αποκάλυψης.
Όταν η ενσάρκωση είναι προσωρινή, σαν αποτέλεσμα έκστασης μια τέτοια ανώτερη κατάσταση είναι πολύ σύντομη. Ο Πλωτίνος την ορίζει σαν "απελευθέρωση του Νου από την πεπερασμένη του συνείδηση, όπου ενώνεται και ταυτίζεται με το Άπειρο". Σε εξαιρετικές περιπτώσεις όμως, το μυστήριο ολοκληρώνεται. Ο Λόγος γίνεται πραγματικά Σάρκα, το άτομο γίνεται Θείο με την πλήρη έννοια του όρου !
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
«Οι σοφότεροι και καλύτεροι άνθρωποι της παγανιστικής αρχαιότητας συμφωνούν στο εξής: ότι τα αρχαία μυστήρια ήταν αγνά και είχαν ως σκοπό τους τα ύψιστα επιτεύγματα διαμέσου των κάλλιστων και αξιότατων για την ψυχή, μέσων»
Dr. W. Warburton
«…Διαδικασίες αυτού του είδους μέσα στα μυστήρια, είχαν ως σκοπό να μας ελευθερώσουν από τα ασελγή πάθη. Έδιναν τροφή στην όραση ενώ ταυτόχρονα εξουδετέρωναν κάθε βλαβερή και κακή σκέψη, μέσω της τρομερής ιερότητας που συνόδευε αυτές τις τελετές…"
Ιάμβλιχος - Περί Μυστηρίων
«… Άλλοι ακολουθώντας κάποιο θεό, αντίκρισαν μακάριο θέαμα και όψη, και πήραν μέρος σε τελετές που είναι δίκαιο να τις λέμε τις πιο ευτυχισμένες απ’ όλες. Σε αυτή την τελετή λαμβάνουμε μέρος οργιαστικά, όντας τέλειοι και δίχως να παθαίνουμε τις συμφορές που μας περιμένουν αργότερα. Προχωρώντας στη μύηση και αντικρίζοντας την ώρα της αυγής, ολοκάθαρα τα είδωλα των όντων σαν είναι τέλεια, απλά, γεμάτα εσωτερική ηρεμία και ευτυχία…»
Πλάτων - Φαίδρος
«…Η ύψιστη τελετή προηγείται της μυήσεως και η μύηση προηγείται της εποπτείας… σε όλες τις τελετές και τα μυστήρια οι θεοί παρουσιάζονται με πολλές μορφές και εμφανίζονται με πολλά σχήματα. Μερικές φορές προβάλλουν ένα άμορφο φως το οποίο άλλοτε σχηματίζει ανθρώπινη μορφή και άλλοτε παίρνει ένα διαφορετικό σχήμα….»
Πρόκλος - Θεολογία Πλάτωνος
«…Τα πάντα στη γη είναι η ομοίωση και η σκιά εκείνων που υπάρχουν εις την σφαίρα. Ενώ εκείνο το ένδοξο φως παραμένει στην αμετάβλητη κατάσταση, υπάρχει επίσης και μέσα στη σκιά. Όταν το ένδοξο φως μετακινείται μακριά από τη σκιά του, η ζωή φεύγει μακριά της. Ωστόσο και εκείνο το φως είναι η σκιά κάποιου άλλου πράγματος, που είναι ακόμη ενδοξότερο από αυτό…»
Desatir - The sacred writings of the ancient Prophets
«…Οι ίδιοι είμαστε καθαροί και αγνοί, χωρίς να είμαστε κλεισμένοι στον τάφο που τώρα ονομάζουμε σώμα και το περιφέρουμε εδώ κι εκεί, αποκλεισμένοι σαν μέσα σε όστρακο…»
Πλάτων - Φαίδρος
«Ο μυημένος γνωρίζει, και επομένως τολμά και μένει σιωπηλός. Μπορούμε να τον δούμε συχνά λυπημένο αλλά ποτέ αποθαρρυμένο ή απελπισμένο. Συχνά πτωχό αλλά ποτέ ταπεινωμένο ή καταρρακωμένο. Διότι θυμάται τη χηρεία και τον γόνο του Ορφέα, την εξορία και το θάνατο του Μωυσή στην απομόνωσή του, τα μαρτύρια των Προφητών, τα βάσανα του Απολλώνιου, τον Σταυρό του Σωτήρα. Γνωρίζει με ποιο τρόπο πέθανε ο Αγρίππας, τη μνήμη του οποίου αμαυρώνουν σήμερα. Γνωρίζει τις δοκιμασίες που τσάκισαν τον Παράκελσο και όλα όσα υπέφερε ο Raymond Lully πριν τον αιματηρό θάνατό του. Θυμάται τον Σβέντενμποργκ που παραφρόνησε και έχασε τη λογική του, πριν του συγχωρεθεί η γνώση. Τον Σαιν Μαρτέν που κρυβόταν σε ολόκληρη τη ζωή του. Διαδέχεται όλα αυτά τα θύματα των ανθρώπων και ωστόσο τολμά, αλλά αντιλαμβάνεται ακόμη περισσότερο τώρα την ανάγκη να μένει σιωπηλός…»
Ελιφάς Λεβί - Δόγμα και Τυπικό της Υψηλής Μαγείας
