Εσωτερική Αίσθηση / Άρνηση της Μεγάλης Πλάνης

 

'Crowned', Nicola Samori

Κανόνας Δέκατος Πέμπτος

Τα πυρά προσεγγίζουν τη σκιά αλλά δεν την καίνε.

Το πύρινο περίβλημα είναι πλήρες.

Ας ψάλλει ο μάγος τις λέξεις που σμίγουν το πυρ με το ύδωρ.

[…] Με ρωτάς να ορίσω σαφέστερα τι εννοώ με τις λέξεις “εσωτερική αίσθηση”. Εννοώ ουσιαστικά τη δύναμη να ζούμε και να λειτουργούμε υποκειμενικά, να έχουμε μια συνεχή εσώτερη επαφή με την ψυχή και τον κόσμο στον οποίο βρίσκεται και αυτή πρέπει να πραγματώνεται υποκειμενικά δια της αγάπης που φανερώνεται ενεργά, δια της σοφίας που διαχύνεται σταθερά και δια εκείνης της ικανότητας να περικλείουμε και να ταυτιζόμαστε με όλα όσα αναπνέουν και νιώθουν, που είναι το εξέχον χαρακτηριστικό κάθε αληθινά λειτουργικού υιού του Θεού. Εννοώ συνεπώς μια ενδόμυχα διατηρούμενη στάση του νου, που μπορεί να προσανατολίζεται κατά βούληση σε κάθε κατεύθυνση. Μπορεί να κυβερνά και να ελέγχει τη συναισθηματική ευαισθησία όχι μόνο του ίδιου του μαθητή, αλλά όλων όσων μπορεί να προσεγγίζει [...] Αυτή η στάση του νου θα επιτρέψει επίσης στον μαθητή να προσανατολισθεί στον κόσμο των ψυχών και σ’ αυτόν τον υψηλό τόπο έμπνευσης και φωτός να ανακαλύψει τους συνεργάτες του, να επικοινωνήσει μαζί τους και - ενωμένος μαζί τους - να συμπράξει στην πραγματοποίηση των θείων προθέσεων. Η εσωτερική αυτή αίσθηση είναι η κύρια ανάγκη του ζηλωτή τη στιγμή αυτή της παγκόσμιας ιστορίας [...] Για να καλλιεργηθεί αυτή η εσωτερική αίσθηση χρειάζεται διαλογισμός και διαλογισμός συνεχής στα πρώτα στάδια της ανάπτυξης. Αλλά καθώς περνά ο καιρός και ο άνθρωπος αναπτύσσεται πνευματικά, ο καθημερινός αυτός διαλογισμός θα παραχωρήσει αναγκαστικά τη θέση του σε έναν σταθερό πνευματικό προσανατολισμό και τότε ο διαλογισμός όπως τον κατανοούμε και τον χρειαζόμαστε τώρα, δεν θα απαιτείται πια. Η απόσπαση μεταξύ του ανθρώπου και των χρησιμοποιούμενων μορφών του θα είναι τόσο πλήρης, ώστε θα ζει πάντα στην “έδρα του Παρατηρητή” και από αυτό το σημείο και στάση θα διευθύνει τις δραστηριότητες του νου, των συναισθημάτων και των ενεργειών που καθιστούν τη φυσική έκφραση εφικτή και χρήσιμη. Το πρώτο στάδιο αυτής της ανάπτυξης και της καλλιέργειας της εσωτερικής αίσθησης συνίσταται στη διατήρηση της στάσης της συνεχούς αποσπασμένης παρατήρησης [...]

Ο νέος Όμιλος των Παγκόσμιων Εργατών θα μπορούσε σωστά να θεωρηθεί στις εξωτερικές τάξεις του σαν ένα εξασκημένο σώμα οργανωμένων παρατηρητών. Θα υποδιαιρέσω τον όμιλο σε τρία τμήματα και θα το κάνω για να μπορέσουν οι ζηλωτές και οι τσέλα σε ολόκληρο τον κόσμο να καθοδηγηθούν στη γνώση τους ως προς το πού στέκουν ατομικά και να μπορέσουν ειλικρινά και αληθινά να αρχίσουν να εργάζονται με νοημοσύνη. Θα μπορέσουν έτσι να βοηθηθούν στην ένταξή τους.

Πρώτον, υπάρχουν οι Οργανωμένοι Παρατηρητές. Οι ζηλωτές αυτοί μαθαίνουν να κάνουν δύο πράγματα. Μαθαίνουν να ασκούν εκείνη την απόσπαση, που θα τους επιτρέψει να ζουν σαν ψυχές στον κόσμο των καθημερινών υποθέσεων και να κατανοούν την πραγματική σημασία των λέξεων: να εργάζονται χωρίς προσκόλληση. Είναι επίσης δευτερευόντως εκείνοι οι σπουδαστές των παγκόσμιων υποθέσεων σε κάποιο από τα επτά τμήματα στα οποία αναφέρθηκα νωρίτερα, όταν έφερνα τον νέο όμιλο στην προσοχή του κόσμου. Αυτοί μελετούν τα σημεία των καιρών. Ερευνούν το μεγάλο δράμα της ιστορίας, προκειμένου να ανακαλύψουν την κύρια τάση του κι έτσι να εκφράσουν - στον κοινό ακαδημαϊκό κόσμο και στους στοχαστές της φυλής – ό,τι βλέπουν και κατανοούν. Ένα τριπλό νήμα διατρέχει ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία και στην αλληλεπίδραση των τριών αυτών νημάτων βρίσκεται η ιστορία της εξέλιξης. Το ένα νήμα καθοδηγεί τις σκέψεις του ανθρώπου καθώς ασχολείται με την ανάπτυξη της μορφικής όψης, τις φυλετικές τάσεις και δείχνει πόσο απαρέγκλιτα οι μορφές των φυλών, των χωρών, της πανίδας και της χλωρίδας της πλανητικής μας ζωής συμβάδισαν με τις ανάγκες των βραδέως αναδυόμενων υιών του Θεού. Το δεύτερο νήμα μας οδηγεί στην κατανόηση της ανάπτυξης της συνείδησης και υποδεικνύει την ανάδυση από το ενστικτώδες στάδιο σ’ εκείνο της διανοητικής επίγνωσης και σε εκείνο της ενορατικής φώτισης, που είναι ο τωρινός στόχος της συνείδησης. Το τρίτο νήμα αφορά το καθαυτό Σχέδιο κι εδώ εισερχόσαστε στο βασίλειο του αληθινά άγνωστου. Τι είναι το σχέδιο και ποιος ο στόχος, είναι προς το παρόν τελείως μη αντιληπτά εκτός από τον ανώτατο μύστη και τους πιο εξυψωμένους υιούς του Θεού. Μέχρι να αναπτυχθεί στην ανθρώπινη οικογένεια ο φωτισμένος νους και η δύναμη της ενορατικής ανταπόκρισης, δεν μας είναι δυνατό να συλλάβουμε τις βασικές έννοιες που βρίσκονται στον νου του ίδιου του Θεού […] Αυτοί οι “Οργανωμένοι Παρατηρητές” αποτελούν τον εξωτερικό κύκλο του νέου ομίλου και βασικός τους τόνος είναι η σύνθεση, η εξάλειψη των επουσιωδών και η οργάνωση της ανθρώπινης γνώσης. Εργαζόμενοι στα πολλά πεδία της ανθρώπινης επίγνωσης, διακρίνονται από ένα μη χωριστικό πνεύμα, από την ικανότητα να ασχολούνται με τα θεμελιακά ουσιώδη και να συνδέουν τα ποικίλα τμήματα της ανθρώπινης έρευνας σ' ένα οργανωμένο και ενοποιημένο όλο.

Δεύτερον, η επόμενη ομάδα στον νέο Όμιλο των Παγκόσμιων Εργατών είναι εκείνη των τηλεπαθητικών επικοινωνών. Είναι πολλοί λιγότεροι και διακρίνονται από τη σχετικά στενή αλληλοσυσχέτιση τους. Είναι κυρίως μια συνδετική ή γεφυρωτική ομάδα. Συναθροίζονται από τον πιο εξωτερικό κύκλο των οργανωμένων παρατηρητών, αλλά έχουν έναν ευρύτερο ορίζοντα υπηρεσίας από αυτούς, γιατί εργάζονται με έναν πιο αληθινά εσωτερικό τρόπο. Βρίσκονται σε επαφή μεταξύ τους και με τους οργανωμένους παρατηρητές, αλλά είναι επίσης σε επαφή με την ομάδα των ανδρών και γυναικών που στέκουν στο καθαυτό κέντρο ή την καρδιά του παγκόσμιου ομίλου. Το έργο τους είναι τριπλό και πολύ δύσκολο. Πρέπει να καλλιεργούν σταθερά εκείνη την απόσπαση, που χαρακτηρίζει την ψυχή που γνωρίζει τον εαυτό της. Παίρνουν σταθερά τη γνώση και την πληροφόρηση που συσσώρευσαν οι οργανωμένοι παρατηρητές, την προσαρμόζουν στην ανάγκη του κόσμου και διαδίδουν τη διδασκαλία. Εργάζονται αποτελεσματικά αλλά πάντα στα παρασκήνια και παρότι μπορεί να είναι γνωστοί στον κόσμο στο αρχικό αυτό στάδιο του έργου του νέου ομίλου και παρότι μπορεί συνεπώς να αναγνωρίζονται σαν δάσκαλοι, συγγραφείς και εργάτες, αργότερα θα αποσυρθούν περισσότερο στο περιθώριο και θα εργάζονται μέσω του εξωτερικού κύκλου. Θα τους εμπνέουν και θα βάζουν αυξημένη ευθύνη στους ώμους τους, θα υποθάλπουν την ανάπτυξη της τηλεπαθητικής αλληλεπίδρασης στον κόσμο, θα υφαίνουν εκείνα τα νήματα που τελικά θα γεφυρώσουν το τωρινό χάσμα μεταξύ του ορατού και του αόρατου και έτσι θα κάνουν εφικτό τον νέο κόσμο - έναν κόσμο στον οποίο ο θάνατος όπως τον ξέρουμε θα καταργηθεί και θα εδραιωθεί μια εξασκημένη παγκόσμια συνέχεια συνείδησης. Γι’ αυτό δίνεται έμφαση στην εκγύμναση αυτής της ομάδας του νέου ομίλου στην τηλεπαθητική ευαισθησία. 

Τα μέλη του δεύτερου αυτού κύκλου εργατών διδάσκονται να αναπτύσσουν ευαισθησία σε τρεις κατευθύνσεις: στις σκέψεις των ανθρώπων σε φυσική ενσάρκωση, στις διάνοιες όσων έφυγαν και είναι ακόμη σε νοητικά σώματα και τρίτον στην ομάδα των πνευματικών Όντων, που στέκουν σαν θεματοφύλακες της εξελικτικής διεργασίας και από τα χέρια των οποίων περνούν σταθερά τα τρία νήματα της αναπτυσσόμενης ζωής. Το έργο τους είναι εξαιρετικά δύσκολο, πολύ δυσκολότερο από εκείνο της πρώτης ομάδας και δυσκολότερο ακόμη και από εκείνο της τελευταίας, γιατί τους λείπουν προς το παρόν ορισμένες δυνάμεις και η αναγκαία εμπειρία. Το κέντρο της συνείδησής τους είναι η ενόραση και όχι εκείνο της συνθέτουσας διανόησης και η κατάσταση της επίγνωσης τους είναι πλατιά και περιεκτική. Συνεπώς μπορούν να υποφέρουν περισσότερο από την πλειονότητα και υπάρχουν λίγοι που να μην είναι σ’ αυτό το στάδιο πολύ ευαίσθητοι για την άνεσή τους και πολύ ανταποκριτικοί στους κραδασμούς που εκπορεύονται από τη μορφική όψη και στους τρεις κόσμους. Η κατάσταση της απόσπασής τους δεν είναι ακόμη πλήρης. Γεφυρώνουν, συνεπώς υποβαστάζουν άπειρα προβλήματα και ανταποκρίνονται στον παγκόσμιο πόνο. Βλέπουν, αν μπορώ να το εκφράσω έτσι, πάρα πολλά, γιατί δεν τους ανήκει ακόμη το προνόμιο να οραματίζονται με διαύγεια τον στόχο που βρίσκεται διακόσια χρόνια μπροστά. Νιώθουν την παρούσα ανάγκη. Ανταποκρίνονται στη νέα παλίρροια της πνευματικής δύναμης που εισρέει. Υποβαστάζουν το βάρος της ανθρωπότητας στους ώμους τους και επειδή είναι κάπως συντονισμένοι, ζουν και στους τρεις κόσµους ταυτόχρονα κι αυτό λίγοι μπορούν να το κάνουν. Έχουν επίγνωση της επείγουσας ανάγκης της τωρινής ευκαιρίας κι επίσης της απάθειας των πολλών και γι’ αυτούς τους λόγους εργάζονται κάτω από τρομακτική πίεση.

Τρίτον, η εσωτάτη ομάδα όλων είναι εκείνη των μελών της ίδιας της Ιεραρχίας. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν οι απολυτρωμένες αυτές ψυχές αναγνωρίζονται σαν Πρεσβύτεροι Αδελφοί της φυλής, σαν Διδάσκαλοι της Σοφίας, σαν το Νέφος των Μαρτύρων, σαν ο Χριστός και η Εκκλησία Του, σαν Υπεράνθρωποι ή με κάθε άλλο όρο με τον οποίο οι κληρονομημένες τάσεις της ανθρωπότητας ή η παράδοση επιλέγουν να τους αποκαλέσουν. Αυτοί οι ίδιοι νοιάζονται λιγότερο. Οι μικρές έριδες ως προς τις προσωπικότητες, τα ονόματα και την περιωπή τους δεν έχουν καμιά σημασία. Είναι οι νοήμονες δυνάμεις του πλανήτη. Εκφράζουν, λόγω της κατάστασης της διευρυμένης συνείδησής τους, τη “Διάνοια του Θεού”, ενσωματώνουν τη νοήμονα αρχή, αμετάβλητη και αναλλοίωτη και μέσα από αυτούς ρέει η ενέργεια που ονομάζουμε Θέληση του Θεού, από έλλειψη καλύτερης κατανόησης. Γνωρίζουν πολύ περισσότερα για το σχέδιο απ’ ότι οι δύο εξωτερικοί κύκλοι του νέου Ομίλου Παγκόσµιων Εργατών, γιατί βλέπουν καθαρά ποιο είναι το επόμενο βήμα, το οποίο η πλανητική εξέλιξη θα οδηγήσει τη φυλή να κάνει στη διάρκεια των προσεχών διακοσίων ετών. Δεν ασχολούνται με ανώφελες εικασίες αναφορικά με τον απώτατο στόχο στο πέρας της παγκόσμιας εποχής. Αυτό μπορεί να σας εκπλήξει εν όψει των πολλών εικασιών των αμύητων. Αλλά έτσι είναι. Γνωρίζουν ότι υπάρχει ο χρόνος και η εποχή για όλα τα πράγματα και προβλέποντας και κατανοώντας ενορατικά τον στόχο όλων των βασιλείων στο άμεσο μέλλον, στρέφουν την ενωμένη τους προσπάθεια σ’ έναν σκοπό - στην καλλιέργεια της ενορατικής τηλεπαθητικής ανταποκριτικότητας των Επικοινωνών που γεφυρώνουν το χάσμα μεταξύ τους και του φυσικού κόσμου.

Πέρα από αυτή την τριπλή ομάδα στέκουν οι Θρόνοι, οι Κυριότητες και οι Δυνάμεις με τις οποίες δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε. Στην άλλη πλευρά στέκει η ανθρωπότητα που σπαράσσεται από τα δεινά του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου, σαστισμένη από την κοινωνική, θρησκευτική και οικονομική πίεση του παρόντος, ευαίσθητη και ανταποκρινόµενη στις επιδράσεις και ενέργειες που εισρέουν με το νέο κύμα της Υδροχοϊκής Εποχής, ανίκανη να καταλάβει ή να εξηγήσει και έχοντας συνείδηση μόνο ενός πόθου για ελευθερία σκέψης και φυσικών συνθηκών, αρπάζοντας κάθε ευκαιρία να αποκτήσει γνώση και προσφέροντας έτσι ένα γόνιμο πεδίο στο οποίο μπορεί να εργασθεί ο νέος αυτός όμιλος. Είδαμε ότι ο αντικειμενικός σκοπός κάθε εσώτερης εκγύμνασης είναι να αναπτύξει την εσωτερική αίσθηση και να ανελίξει την εσώτερη εκείνη ευαίσθητη επίγνωση, που θα επιτρέψει στον άνθρωπο να λειτουργεί όχι μόνο σαν ένας Υιός του Θεού σε φυσική ενσάρκωση, αλλά σαν κάποιος που διαθέτει επίσης εκείνη τη συνέχεια συνείδησης, που θα του επιτρέψει να είναι ενδόμυχα αφυπνισμένος αλλά και εξωτερικά ενεργός. Αυτό επιτυγχάνεται με την ανάπτυξη της δύναμης να είμαστε ένας εκγυμνασμένος Παρατηρητής. Συνιστώ αυτά τα λόγια σ’ όλους τους ζηλωτές[...]

Η Άρνηση της Μεγάλης Πλάνης

Η φράση του Κανόνα ΧV που λέει ότι “σμίγουν το πυρ με το ύδωρ” αναφέρεται στο αποτέλεσμα που προκαλείται στο σημείο της συμπύκνωσης, αφού προφερθούν οι μεγάλες λέξεις που παράγουν αυτό το αποτέλεσμα. Ο κανόνας αυτός είναι σχεδόν αδύνατο να εξηγηθεί και δεν μου επιτρέπεται να σας δώσω τις λέξεις που προκαλούν αυτή τη διαδικασία. Μόνο κάποιες νύξεις μπορούν να δοθούν, που θα χρησιμεύσουν για να ενθαρρύνουν τον αληθινό ζηλωτή να σκεφθεί και μπορούν, αλλοίμονο, να διεγείρουν τον τυχαίο στοχαστή που ζητά εύκολες και γρήγορες μεθόδους και φόρμουλες για να εργασθεί. Η θερμότητα και η υγρασία είναι παρούσες στη δημιουργία όλων των μορφών ζωής, αλλά το μεγάλο μυστήριο (και σχεδόν το τελικό μυστήριο που πρέπει να εξηγηθεί στον μύστη) είναι πώς η συγχώνευση των τριών πυρών μπορεί να δημιουργήσει υγρασία ή το υδάτινο στοιχείο. Το πρόβλημα και το φαινόμενο αυτό αποτελούν τη βάση της Μεγάλης Πλάνης στην οποία αναφέρονται τα αρχαία βιβλία. Με το μέσον του συνδυασμού παράγεται η περικαλύπτουσα μάγια. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο όπως το ύδωρ. Η υδάτινη σφαίρα, το αστρικό πεδίο, αν μόνο μπορούσατε να το αντιληφθείτε, είναι ένα απατηλό αποτέλεσμα και δεν έχει πραγματική υπόσταση. Όμως - στον χρόνο και τον χώρο και στην κατανόηση της επιμαρτυρούσας συνείδησης - είναι πιο πραγματικό από αυτό που κρύβει και συγκαλύπτει. Δεν μπορώ να το κάνω πιο σαφές με λέξεις. Είναι δυνατό μόνο να υποδείξω στον νοήμονα σπουδαστή ότι το φως της ψυχής του (που αντανακλάται στον νου του) και η ενέργεια της μορφής (όπως εκφράζεται στο αιθερικό του σώμα) είναι γι’ αυτόν οι δύο βασικές του πραγματικότητες στο βασίλειο της πρόσκαιρης δυαδικότητας. Η υδάτινη φύση της αστρικής του εμπειρίας στην οποία οι δύο αυτές όψεις της θειότητας φαίνεται (πάλι πλάνη, ας σημειωθεί) να συναντώνται και να εργάζονται, δεν είναι παρά ένα φαινόμενο γοητείας και με αποκρυφιστική έννοια δεν βασίζεται σε γεγονός. 

Κάθε αληθινός ζηλωτής ξέρει ότι η πνευματική του πρόοδος μπορεί να εκτιμηθεί με όρους της ελευθερίας του από αυτή την πλάνη και της αποδέσµευσής του στον καθαρό αέρα και το αγνό φως της πνευματικής του συνείδησης. Στη συνείδησή του το ζωικό βασίλειο εργάζεται με τη δεύτερη από τις δύο αυτές βασικές πραγματικότητες και γι’ αυτό η ζωή του αιθερικού σώματος και η δύναμη που διέπει τη ζωώδη ή υλική φύση είναι η πρωταρχική έκφραση της αλήθειας. Ωστόσο το ζώο αρχίζει να νιώθει αμυδρά τον κόσμο της πλάνης και κατέχει ορισμένες ψυχικές δυνάμεις και αισθήσεις που αναγνωρίζουν, παρότι αποτυγχάνουν να ερμηνεύσουν το αστρικό πεδίο. Ο πέπλος της πλάνης αρχίζει να πέφτει μπροστά στα μάτια του ζώου αλλά δεν το ξέρει. Το ανθρώπινο ον περιπλανήθηκε για αιώνες στον κόσμο της πλάνης, επειδή είναι δικό του δημιούργημα. Κι όμως ο άνθρωπος με τη σειρά του, από τη σκοπιά της συνείδησης, έχει επαφή με αμφότερες τις πραγματικότητες και μαθαίνει λίγο-λίγο να διασκορπίζει την πλάνη με τη σταθερή αύξηση του ακτινοβόλου φωτός της ψυχής. Ας σταματήσω εδώ για να σας υπενθυμίσω ότι η δυαδικότητα δεν είναι παρά ένα στάδιο στο ανελικτικό τόξο, που οδηγεί τελικά στην αντίληψη της ενότητας. Ο πέπλος της πλάνης μοιάζει με τη στιγμή πριν την αυγή, όταν ο κόσμος των γνώριμων πραγμάτων φαίνεται μέσα από τις καταχνιές και τα στρώματα της ομίχλης που καλύπτουν τη μορφή του κόσμου και τον ανατέλλοντα ήλιο. Τότε έχουμε εκείνο το ημίχρονο, τη μυστηριώδη και ακαθόριστη εκείνη περίοδο, όπου το πραγματικό κρύβεται από το απατηλό, τότε έχουμε την παράξενη και παραμορφωμένη εκείνη κατάσταση, όπου οι μορφές δεν φαίνονται όπως αληθινά είναι, αλλά χάνουν το σχήμα, το χρώμα και την προοπτική τους. Η αληθινή όραση είναι τότε αδύνατη. Το αστρικό στάδιο και ο τεράστιος χρονικός κύκλος στον οποίο επικρατεί η μεγάλη πλάνη μπορεί λοιπόν να κριθεί από την παραπάνω συμβολική προσέγγιση, ότι δεν είναι παρά πρόσκαιρο και παροδικό. Δεν είναι το στάδιο μιας οριστικά θείας εκδήλωσης, δεν είναι το στάδιο της καθαρής, σαφούς επίγνωσης, δεν είναι το στάδιο του τελειωμένου έργου. Είναι η χρονική εκείνη περίοδος όπου βαδίζουν οι μισο-θεοί, είναι ο χρόνος όπου η αλήθεια γίνεται μόνο αμυδρά αισθητή, το όραμα γίνεται μόνο αόριστα και περιστασιακά ορατό, είναι το στάδιο του μισο-αντιληπτού Σχεδίου κι όταν κάποιος εργάζεται με μερική γνώση, δυσκολίες και λάθη είναι φυσικό να συμβαίνουν. Είναι επίσης το στάδιο της παραμόρφωσης και της συνεχούς μεταβλητότητας. Όσο υπάρχει έχουμε την προφανώς ακατάπαυστη έλξη εδώ κι εκεί από δυνάμεις που εργάζονται τυφλά και φαινομενικά χωρίς σκοπό. 

Όσον αφορά την ανθρωπότητα, είναι ο χρόνος όπου ο άνθρωπος περιτυλίγεται από ομίχλη και καταχνιά και είναι χαμένος στα µιάσµατα που αναδύονται από το έδαφος (σύμβολο της θεμελιακής φύσης του ζωικού βασιλείου). Όμως κατά καιρούς το στάδιο αυτό φαίνεται ότι είναι απατηλό, καθώς το ανατέλλον φως της πνευματικής συνείδησης διαπερνά το περιβάλλον σκότος. Είναι το διάλειμμα μεταξύ της κυριαρχίας της ζωώδους συνείδησης και της πνευματικής και αυτό το διάλειμμα της αστρικής πλάνης είναι γνωστό μόνο στην ανθρώπινη οικογένεια. Δεν υπάρχει αστρικό πεδίο παρά μόνο στη συνείδηση του τέταρτου βασιλείου της φύσης, γιατί ο άνθρωπος βρίσκεται σε πλάνη με μια έννοια διαφορετική από τη συνειδητή επίγνωση κάθε άλλου βασιλείου - υποανθρώπινου ή υπερανθρώπινου. Αγωνίζομαι να κάνω το νόημά μου σαφές. Πώς μπορεί κάποιος που υπόκειται στις πλάνες των αισθήσεων, όπως όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, να συλλάβει την κατάσταση συνείδησης εκείνων που ελευθερώθηκαν από τις πλάνες του αστρικού πεδίου ή να αντιληφθεί την κατάσταση επίγνωσης εκείνων των μορφών ζωής που δεν έχουν ακόμη αναπτύξει την αστρική συνείδηση; Η διπλή φύση του νου είναι εκείνη που προκαλεί αυτή την πλάνη, γιατί ο νους του ανθρώπου του προσφέρει τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών ή του κλείνει τη θύρα εισόδου στον κόσμο των πνευματικών πραγματικοτήτων. Εκείνο που προκαλεί όλες τις δυσχέρειες της ανθρωπότητας είναι ο συγκεκριµενοποιών άναρχος νους. Εκείνο που έφερε την ανθρωπότητα στην τωρινή της κατάσταση είναι η αίσθηση της εγώτητας και το πνεύμα της χωριστικής ατομικότητας κι όμως ακόμη κι αυτό είναι μέρος της μεγάλης αναπτυξιακής διαδικασίας. Εκείνο που βύθισε το ανθρώπινο γένος στη μεγάλη πλάνη είναι η συνείδηση της δυαδικότητας και η υποκειμενικά αντιληπτή και συγχρόνως αναγνωρίσιμη αίσθηση ότι “είμαι Θεός” και “είμαι μορφή”. Κι όμως αυτή ακριβώς η πλάνη αποδίδει τελικά στον άνθρωπο το μυστικό σύνθημα της βασιλείας του Θεού και επιφέρει την αποδέσμευσή του. Είναι η καθαυτή μάγια που χρησιμεύει για να τον οδηγήσει στην αλήθεια και τη γνώση. Στο αστρικό πεδίο πρέπει να υπερνικηθεί η αίρεση της χωριστικότητας και στο πεδίο της Κουρουκσέτρα ο ατομικός ανατείνων Αρτζούνα και ο κοσμικός Αρτζούνα μαθαίνουν το µάθηµα ότι ο γνώστης και το γιγνωσκόµενο είναι ένα. Η μυστική επιστήμη του Διδασκάλου της Σοφίας είναι το μυστικό πώς να διασκορπίζει τις ομίχλες και την καταχνιά, το σκοτάδι και τον ζόφο που παράγονται από την ένωση των πυρών στα αρχικά στάδια. Το μυστικό του Διδασκάλου είναι η ανακάλυψη ότι δεν υπάρχει αστρικό πεδίο. Διαπιστώνει ότι το αστρικό πεδίο είναι πλάσμα της φαντασίας και δημιουργήθηκε με την αχαλίνωτη χρήση της δημιουργικής φαντασίας και την κατάχρηση των μαγικών δυνάμεων. 

Έργο της Ιεραρχίας είναι πρώτιστα να δώσει τέλος στις σκιές και να διαλύσει την υγρασία. Σκοπός των Διδασκάλων είναι να εισαγάγουν το φως της ψυχής και να δείξουν ότι πνεύμα και ύλη είναι οι δύο πραγματικότητες που συνιστούν την ενότητα κι ότι μόνο σε χρόνο και χώρο και με την κυκλική κατάχρηση των μαγικών και ψυχικών δυνάμεων ήλθε σε ύπαρξη το αστρικό πεδίο της μεγάλης πλάνης και είναι τώρα τόσο πραγματικό, ώστε είναι - με ορισμένη έννοια - πιο πραγματικό (στον άνθρωπο) από το βασίλειο του φωτός και το βασίλειο της μορφής. Με μια πολύ ενδιαφέρουσα έννοια αληθεύει ότι επειδή το ανθρώπινο ον είναι μια ψυχή και επειδή το φως της ψυχής βρίσκεται μέσα του και αυξάνει βαθμιαία σε πληρέστερη ακτινοβολία, αυτό το ίδιο παράγει την πλάνη. Εξαιτίας αυτής της πλάνης το μαγικό έργο προωθήθηκε σε λανθασμένες γραμμές, βασίσθηκε σε εσφαλμένα κίνητρα και προσαρμόσθηκε σε ένα σχήμα που είναι ισχυρότερο από τον μέσο εργάτη, γιατί όλη η δύναμη της παγκόσμιας πλάνης είναι εναντίον κάθε προσπάθειας του αρχάριου στη Λευκή Μαγεία. Οι κανόνες τελειώνουν λοιπόν με τη δήλωση ότι ο μάγος ψάλει τις λέξεις που “σμίγουν το πυρ με το ύδωρ” - όμως αυτοί είναι κανόνες για τον ζηλωτή. Οι κανόνες ενός ανάλογου τόπου για τους μυημένους τελειώνουν με τα λόγια: “Ο μυημένος ας ηχήσει τον Φθόγγο που ενοποιεί τα πυρά”. Αυτό είναι σημαντικό και πολύ ενθαρρυντικό για τον αρχάριο στο μαγικό έργο. Εργάζεται ακόμη αναγκαστικά στο αστρικό πεδίο και μάλλον δεν μπορεί να αποφύγει να το κάνει για πολύ καιρό. Το σημάδι της ανάπτυξης γι’ αυτόν είναι η σταθερή απόσυρση της συνείδησής του απ’ αυτό το πεδίο και η από μέρους του επίτευξη νοητικής ευστάθειας και νοητικής επίγνωσης, που ακολουθείται από δημιουργικό έργο στο νοητικό πεδίο. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα αρχαία διακήρυξη που βρίσκεται στα αρχεία των μυστών και αφορά μερικά από τα στάδια του μαγικού έργου και καλύπτεται βέβαια με συμβολική μορφή:

“Ας σταθεί ο μάγος μέσα στη μεγάλη παγκόσμια θάλασσα. Ας βυθιστεί στο ύδωρ και εκεί ας βρει να σταθεί. Ας κοιτάξει στα υδάτινα βάθη. Τίποτε στη μορφή δεν φαίνεται σωστό. Τίποτε δεν φαίνεται παρά νερό. Κινείται κάτω από τα πόδια του, γύρω του και πάνω από το κεφάλι του. Δεν μπορεί να μιλήσει, δεν μπορεί να δει. Η αλήθεια εξαφανίζεται στο νερό. Ας σταθεί ο μάγος μέσα στο ρεύμα. Γύρω του κυλά το νερό. Τα πόδια του στέκουν σταθερά σε γή και βράχο, αλλά όλες οι μορφές που βλέπει χάνονται στη γκρίζα απεραντοσύνη της καταχνιάς. Το νερό είναι γύρω στο λαιμό του, αλλά με πόδια στο βράχο και κεφάλι στον αέρα προοδεύει. Όλα είναι ακόμη παραμόρφωση. Ξέρει ότι στέκει αλλά δεν ξέρει ούτε κατανοεί πού να πάει και πώς να πάει. Ηχεί τα λόγια της μαγείας, αλλά συγκεχυμένα, αμυδρά και χαμένα τα γυρίζει πίσω η καταχνιά και κανένας αληθινός φθόγγος δεν ηχείται. Γύρω του είναι οι πολλοί ήχοι των πολλών μορφών, που καταπίνουν τον ήχο του. Ας σταθεί ο μάγος στην υδάτινη καταχνιά, ελεύθερος από το ρεύμα που κυλά. Μερικά αμυδρά περιγράμματα εμφανίζονται. Βλέπει λίγο μπροστά στην Ατραπό. Λάμψεις φωτός ξεπηδούν από τα σύννεφα της καταχνιάς και της ομίχλης. Ακούει τη φωνή του. Ο φθόγγος της είναι καθαρότερος και πιο αληθινός. Οι μορφές των άλλων προσκυνητών μπορούν να ιδωθούν. Κάτω του βρίσκεται η θάλασσα. Κάτω από τα πόδια του φαίνεται το ρεύμα. Γύρω του καταχνιά και ομίχλη. Πάνω από το κεφάλι του δεν φαίνεται ούτε ήλιος ούτε ουρανός. Ας σταθεί ο μάγος σε ψηλότερο έδαφος, αλλά στη βροχή. Οι σταγόνες πέφτουν πάνω του, η βροντή ξεσπάει, η αστραπή σκίζει τον ουρανό. Αλλά καθώς πέφτει η βροχή, διαλύει την καταχνιά, πλένει τη μορφή και καθαρίζει την ατμόσφαιρα. Έτσι οι μορφές βλέπονται και οι ήχοι ακούγονται, παρότι ακόμη αμυδρά, γιατί η βροντή βρυχάται και ο ήχος της βροχής που πέφτει είναι βαρύς. Αλλά τώρα φαίνεται ο ουρανός, βγαίνει ο ήλιος και ανάμεσα στα σύννεφα που κυλούν, εκτάσεις του γαλάζιου του ουρανού χαροποιούν τα κουρασμένα μάτια του μαθητή. Ας σταθεί ο μάγος στην κορφή του βουνού. Κάτω του στις κοιλάδες και τις πεδιάδες φαίνεται το νερό, τα ρεύματα και τα σύννεφα. Πάνω του είναι το γαλάζιο του ουρανού, η ακτινοβολία του ανατέλλοντος ηλίου, η διαύγεια του αέρα του βουνού. Κάθε ήχος είναι διαυγής. Η σιωπή μιλά με ήχο”.

Κατόπιν ακολουθούν οι πολύ σημαντικές φράσεις που δίνουν την εικόνα του επιστεγάσματος:

“Ας σταθεί ο μάγος μέσα στον ήλιο, κοιτάζοντας από εκεί τη γήινη σφαίρα. Από το υψηλό αυτό σημείο της γαλήνιας ειρήνης, ας ηχήσει τις λέξεις που θα δημιουργήσουν τις μορφές, θα δομήσουν κόσμους και σύμπαντα και θα δώσουν τη ζωή του σε εκείνο που έκανε. Ας προβάλει τις μορφές που δημιούργησε στην κορφή του βουνού με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορέσουν να διασχίσουν τα σύννεφα, που περικυκλώνουν τη γήινη σφαίρα και να μεταφέρουν φως και δύναμη. Αυτές θα διαλύσουν τον πέπλο των μορφών που κρύβουν το αληθινό κατοικητήριο της γης από το μάτι του θεατή”.

Τέτοιο είναι το τέλος του μαγικού έργου. Συνεπάγεται την ανακάλυψη ότι το αστρικό πεδίο και το λεγόμενο αστρικό φως δεν είναι παρά τα κινηματογραφήματα που δημιουργήθηκαν από τον ίδιο τον άνθρωπο. Ό,τι δημιούργησε ο άνθρωπος, μπορεί επίσης να το καταστρέψει [...]

Κάθε φορά που μεγάλες και παγκόσμιες έννοιες κρούουν στις διάνοιες των μαζών, υπάρχει μια επακόλουθη καταστροφή, κατακλυσμός και συντριβή της μορφικής όψης και εκείνου που θα εμπόδιζε αυτές τις έννοιες να καταστούν γεγονότα στο φυσικό πεδίο. Αυτό είναι λοιπόν το πρόβλημα των ιεραρχικών εργατών: πώς να αποτρέψουν τη φοβερή οδύνη και να μεταφέρουν τον άνθρωπο, καθώς το παλιρροϊκό κύμα της πνευματικής αντίληψης θα σαρώνει τον κόσμο και θα κάνει το αναγκαίο έργο του. Έτσι έχουμε την τωρινή κλήση στην υπηρεσία, που ηχεί σαν σάλπιγγα στο αυτί όλων των άγρυπνων μαθητών. Αυτή η κλήση στην υπηρεσία βρίσκει συνήθως ανταπόκριση, αλλά η ανταπόκριση αυτή χρωματίζεται από την προσωπικότητα του ζηλωτή και βάφεται από την υπερηφάνεια και τη φιλοδοξία του. Η ανάγκη είναι αληθινά αντιληπτή. Η επιθυμία να ικανοποιηθεί η ανάγκη είναι γνήσια και ειλικρινής, ο πόθος για υπηρεσία και άνοδο είναι πραγματικός. Γίνονται σκόπιμα βήματα από τον ζηλωτή, που θα του επιτρέψουν να προσαρμοσθεί στο σχέδιο. Αλλά η δυσκολία που εμείς στην εσώτερη πλευρά πρέπει αναγκαστικά να αντιμετωπίσουμε, είναι πως μολονότι δεν υπάρχει αμφιβολία για την προθυμία και την επιθυμία για υπηρεσία, οι χαρακτήρες και οι ιδιοσυγκρασίες είναι τέτοιες, ώστε παρουσιάζουν σχεδόν ανυπέρβλητες δυσκολίες. Με αυτούς τους ζηλωτές πρέπει να εργασθούμε και το υλικό που παρουσιάζουν, συχνά μας δυσκολεύει πολύ. Τα λανθάνοντα αυτά χαρακτηριστικά δεν κάνουν συχνά την εμφάνισή τους παρά όταν έχει αναληφθεί η υπηρεσία [...] 

Ο κοινός καλοπροαίρετος ζηλωτής δεν βρίσκεται σε τόσο κίνδυνο όσο ο πιο προχωρημένος και ενεργός μαθητής. Αυτός βρίσκεται σε κίνδυνο από τρεις κατευθύνσεις και μπορεί να παρασυρθεί κατά τρεις τρόπους:

1. Ολόκληρη η φύση του βρίσκεται σε ακατάλληλη διέγερση εξαιτίας των εσώτερων επαφών του και των πνευματικών δυνάμεων με τις οποίες βρίσκεται σε επαφή και αυτό συνεπάγεται πραγματικό κίνδυνο, γιατί γνωρίζει ελάχιστα, προς το παρόν, πώς να χειρισθεί τον εαυτό του και έχει μικρή επίγνωση του επακόλουθου κινδύνου.

2. Οι άνθρωποι με τους οποίους εργάζεται, συνιστούν με τη σειρά τους το πρόβλημά του. Η πλεονεξία τους, η κολακεία, ο έπαινος τους και η κριτική τους τείνουν να συσκοτίσουν τον δρόμο του. Επειδή δεν είναι ακόμη αρκετά αποσπασμένος και πνευματικά προχωρημένος, περπατά ζαλισμένος σε ένα σύννεφο σκεπτομορφών και δεν το ξέρει. Έτσι χάνει τον δρόμο του και παραστρατεί από την αρχική του πρόθεση.

3. Οι λανθάνουσες αδυναμίες του πρέπει να προβάλουν κάτω από την πίεση του έργου και αναπόφευκτα θα δείξει κατά καιρούς σημάδια κατάρρευσης, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τέτοια λέξη. Τα λάθη της προσωπικότητας ενισχύονται, καθώς προσπαθεί να φέρει την ιδιαίτερη μορφή υπηρεσίας του στον κόσμο. Αναφέρομαι σε εκείνη την υπηρεσία που είναι ιδιοτελής και διαμορφώνεται σε ένα υπόβαθρο προσωπικής φιλοδοξίας και αγάπης για δύναμη, ακόμη κι αν αναγνωρίζεται μόνο μερικώς ή καθόλου. Βρίσκεται σε φυσική ένταση και - σαν άνθρωπος που κουβαλά ένα βαρύ φορτίο σε ένα απότομο ύψωμα - συναντά στιγμές πίεσης και δείχνει μια τάση για φυσική κατάρρευση ή για υποβιβασμό του ιδεώδους του, ώστε να προσαρμοσθεί στις αδυναμίες. Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί η ένταση της ίδιας της περιόδου και η γενική κατάσταση της δυστυχούσας ανθρωπότητας. Αυτή έχει υποσυνείδητα το αποτέλεσμά της σε όλους τους μαθητές και σε όλους όσοι εργάζονται τώρα στον κόσμο. Μερικοί δείχνουν σημάδια φυσικής πίεσης, παρότι η εσώτερη ζωή παραμένει ευσταθής και φυσιολογική, υγιής και ορθά προσανατολισμένη. Άλλοι κλονίζονται συναισθηματικά και αυτό προκαλεί δύο αποτελέσματα, ανάλογα με το σημείο ανάπτυξης του ζηλωτή στην υπηρεσία. Είτε μαθαίνει δια της έντασης την απόσπαση και αυτό αρκετά περίεργα είναι ότι θα μπορούσε να ονομασθεί “αμυντικός μηχανισμός” της ψυχής στην τωρινή αυτή περίοδο της παγκόσμιας ανέλιξης, είτε γίνεται αυξανόμενα νευρικός και βαδίζει προς το νευρωτισμό. Άλλοι πάλι νιώθουν την πίεση στο νοητικό σώμα. Σε κάποιες περιπτώσεις σαστίζουν και δεν διαφαίνεται καμιά καθαρή αλήθεια. Τότε συνεχίζουν να εργάζονται χωρίς έμπνευση, επειδή ξέρουν ότι είναι σωστό και έχουν επίσης τον ρυθμό του έργου. Άλλοι αδράχνουν την ευκαιρία όπως τη βλέπουν και για να το κάνουν οπισθοδρομούν σε μια αυτοεπιβολή (που είναι το εξέχον ελάττωμα των νοητικών τύπων), χτίζουν μια δομή γύρω από την υπηρεσία τους και κατασκευάζουν μια μορφή, η οποία στην πραγματικότητα ενσωματώνει αυτό που επιθυμούν, αυτό που νομίζουν σωστό, αλλά το οποίο είναι χωριστικό και παιδί του νου τους και όχι παιδί της ψυχής τους. 

Μερικοί με τη σειρά τους, πιο δυναμικοί και πιο συντονισμένοι, νιώθουν την πίεση ολόκληρης της προσωπικότητας, η ευμετάβλητη ψυχική φύση ανταποκρίνεται τόσο στην ανάγκη όσο και στη θεωρία του σχεδίου, αντιλαμβάνονται τα αληθινά πολύτιμα πλεονεκτήματά τους και γνωρίζουν ότι έχουν να κάνουν κάποια συμβολή. Είναι όμως ακόμη τόσο πλήρεις από ό,τι ονομάζεται προσωπικότητα, ώστε η υπηρεσία τους βαθμιαία και σταθερά υποβιβάζεται στο επίπεδο αυτής της προσωπικότητας και χρωματίζεται συνεπώς από τις αντιδράσεις της, από τις συμπάθειες και αντιπάθειες τους και από τις ατομικές τους ζωικές τάσεις και συνήθειες. Αυτές τελικά επιβάλλονται και τότε έχουμε έναν εργάτη που κάνει καλό έργο, όμως τα καταστρέφει όλα με τη μη αντιληπτή χωριστικότητα και τις ατοµικιστικές του μεθόδους. Αυτό σημαίνει, ότι ένας τέτοιος εργάτης συγκεντρώνει γύρω του μόνο όσους μπορεί να υποτάξει και να διευθύνει. Η ομάδα του δεν χρωματίζεται από τις ωθήσεις της νέας εποχής, αλλά από τα χωριστικά ένστικτα του εργάτη στο κέντρο. Ο κίνδυνος εδώ είναι τόσο λεπτοφυής, ώστε πρέπει να δίνεται μεγάλη φροντίδα από τον μαθητή στην αυτοανάλυση. Είναι πολύ εύκολο να γοητευθεί από την ομορφιά των δικών του ιδεωδών και οραμάτων και από την υποτιθέμενη ευθύτητα της θέσης του, ενώ όλη την ώρα επηρεάζεται υποκειμενικά από αγάπη για προσωπική δύναμη, ατομική φιλοδοξία, ζήλια για τους άλλους εργάτες και τις πολλές παγίδες που πιάνουν τα πόδια του ασύνετου μαθητή. Όμως αν καλλιεργείται η αληθινή απροσωπία, αν αναπτύσσεται η δύναμη να στέκουµε σταθερά, αν κάθε κατάσταση αντιμετωπίζεται με πνεύμα αγάπης, αν αρνούμαστε τη βιαστική δράση και δεν επιτρέπουμε τη διείσδυση του χωρισμού, τότε θα υπάρξει η ανάπτυξη μιας ομάδας αληθινών υπηρετών, η συγκέντρωση όσων μπορούν να υλοποιήσουν το σχέδιο και να προκαλέσουν τη γέννηση της νέας εποχής και των συνακόλουθων θαυμάτων της [...]

Για όσους από μας εργάζονται στην εσώτερη πλευρά, οι εργάτες στον Κόσμο υποδιαιρούνται σε τρεις ομάδες:

1. Σε εκείνους τους λίγους και απομακρυσμένους που είναι αληθινοί Υδροχοϊκοί. Εργάζονται κάτω από πραγματικές δυσκολίες, γιατί το όραμά τους βρίσκεται πέρα από τη σύλληψη της πλειονότητας και συναντούν συχνά έλλειψη κατανόησης, απογοήτευση από τους συνεργάτες τους και μοναξιά.

2. Σε εκείνους που είναι καθαρά Ιχθυακοί. Εργάζονται με πολύ μεγαλύτερη ευκολία και βρίσκουν ταχύτερη ανταπόκριση σ’ αυτούς που τους περιστοιχίζουν. Το έργο τους είναι περισσότερο δογματικό, λιγότερο περιεκτικό και χρωματίζεται από το πνεύμα του χωρισμού. Περιλαμβάνουν τη μάζα των παγκόσμιων εργατών σε όλα τα διάφορα τμήματα της ανθρώπινης σκέψης και ευημερίας.

3. Σε εκείνους τους Ιχθυακούς που είναι αρκετά αναπτυγμένοι για να ανταποκρίνονται στο Υδροχοϊκό μήνυμα, αλλά οι οποίοι - προς το παρόν - δεν μπορούν να εμπιστευθούν τη χρησιμοποίηση των πραγματικών Υδροχοϊκών μεθόδων εργασίας και μηνύματος. Έτσι έχουμε τις τρεις αυτές ομάδες να κάνουν πολύ αναγκαίο έργο, να προσεγγίζουν με τα ενωμένα εγχειρήματα τους τη μάζα των ανθρώπων και να εκπληρώνουν έτσι το ντάρµα τους […]

Επεδίωξα να εξηγήσω τους παραπάνω τρόπους και μεθόδους εργασίας, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και είναι αναγκαία η διαύγεια της σκέψης, αν πρόκειται το έργο να προχωρήσει όπως ελπίζεται. Ακόμη και αυτές οι τριπλές διακρίσεις όπως υφίστανται μεταξύ των ομάδων, έχουν καθαυτές μια χωριστική χροιά και είναι ακόμη αδύνατο να παρουσιάσουμε οποιαδήποτε ιδέα με την αληθινή και συνθετική της σχέση. Είναι κέρδος όταν οι πολλές χιλιάδες των χωριστικών ομάδων μπορούν να ομαδοποιηθούν σε τρεις περιεκτικές ομάδες κι έτσι ο νους του μαθητή να ελευθερώνεται από τη λεπτομερή ανάλυση της παγκόσμιας κατάστασης μεταξύ των εργατών του Σχεδίου.

Η δεύτερη μεγάλη δοκιμασία του ευαίσθητου μαθητή είναι ο φόβος της αποτυχίας. Αυτός βασίζεται στην περασμένη εμπειρία (αφού όλοι απέτυχαν), στην αντίληψη της άμεσης ανάγκης και ευκαιρίας και στην οξυδερκή εκτίμηση των ατομικών περιορισμών και ελλείψεων. Συχνά είναι αποτέλεσμα ανταπόκρισης στην ελαττωμένη πνευματική και φυσική ζωτικότητα της φυλής σήμερα. Ποτέ πριν δεν υπήρξε εποχή που ο φόβος της αποτυχίας να καταδίωξε πιο πλατιά την ανθρώπινη οικογένεια. Μια άλλη αιτία αυτής της αντίδρασης βρίσκεται στο γεγονός ότι το ανθρώπινο γένος σαν σύνολο και για πρώτη φορά στην ιστορία της φυλής, νιώθει το όραμα κι έχει συνεπώς μια αληθινότερη αίσθηση των σχετικών αξιών από κάθε άλλη φορά. Οι άνθρωποι ξέρουν ότι είναι θείοι και αυτό αποβαίνει όλο και περισσότερο μια παγκόσμια αντίληψη. Από όπου και η τωρινή αναταραχή και η εξέγερση στις παρεμποδιστικές συνθήκες. Είναι όμως σοβαρή σπατάλη χρόνου για έναν μαθητή να συλλογίζεται την αποτυχία ή να φοβάται την αποτυχία. Δεν υπάρχει αποτυχία. Μπορεί μόνο να υπάρξει απώλεια χρόνου. Αυτή από μόνη της είναι σοβαρή αυτές τις μέρες της φρικτής παγκόσμιας ανάγκης, αλλά ο μαθητής αναπόφευκτα πρέπει κάποια μέρα να κάνει το καλό και να επανορθώσει τις παλιές αποτυχίες του. Δεν χρειάζεται να τονίσω ότι μαθαίνουμε από την αποτυχία, γιατί είναι μια πολύ γνωστή αλήθεια και είναι γνωστή σ' όλους όσοι επιχειρούν να ζουν σαν ψυχές. Ούτε χρειάζεται ο μαθητής να θλίβεται για τις αποτυχίες, φαινομενικές ή πραγματικές, των συμμαθητών του. Η αίσθηση του χρόνου προκαλεί γοητεία και απογοήτευση, ενώ το έργο προχωρεί αληθινά και το µάθηµα που μαθαίνεται από την αποτυχία δρα σαν διασφάλιση του μέλλοντος. Έτσι οδηγεί σε γοργή ανάπτυξη. Ο τίμιος μαθητής μπορεί στιγμιαία να γοητευθεί, αλλά μακροπρόθεσμα τίποτε δεν μπορεί πραγματικά να τον σταματήσει. Τι είναι μερικά σύντομα χρόνια σε σύγκριση με έναν κύκλο αιώνων; Τι είναι ένα δευτερόλεπτο χρόνου στο διάστημα των εβδομήντα χρόνων που δίνονται στον άνθρωπο; Στον μαθητή ατομικά φαίνονται πολύ σπουδαία. Στην επιτηρούσα ψυχή φαίνονται σαν τίποτε. Για τον κόσμο ίσως μια προσωρινή αποτυχία μπορεί να σημαίνει καθυστέρηση της αναμενόμενης βοήθειας, αλλά κι αυτή πάλι είναι σύντομη και η βοήθεια θα έρθει από άλλες πηγές, γιατί το Σχέδιο προχωρεί αλάνθαστα. Μπορώ άραγε με κάθε σοβαρότητα να σας δώσω την παράδοξη εντολή να εργάζεσθε με υπέρτατη σοβαρότητα κι όμως ταυτόχρονα να αρνείστε να εργασθείτε με τέτοια σοβαρότητα και να μην παίρνετε τον εαυτό σας τόσο σοβαρά; Εκείνοι που στέκουν στην εσώτερη πλευρά και μελετούν το έργο των παγκόσμιων ζηλωτών σήμερα, βλέπουν μια σχεδόν αξιολύπητη δυσφορία για την ατομική τους ανεπάρκεια, μια συνεχή και επίμοχθη προσπάθεια από μέρους τους να “γίνουν αυτό που θα έπρεπε να είναι” κι όμως ταυτόχρονα μια απελπιστική έλλειψη αναλογίας και καμιά αίσθηση του χιούμορ. Σας παροτρύνω να καλλιεργήσετε και τις δύο αυτές ποιότητες. Μην παίρνετε τον εαυτό σας τόσο σοβαρά και θα διαπιστώσετε ότι θα αποδεσμευτείτε για πιο ελεύθερο και δυναμικό έργο. Να παίρνετε στα σοβαρά το Σχέδιο και την κλήση στην υπηρεσία, αλλά μη σπαταλάτε χρόνο σε συνεχή αυτοανάλυση [...]

Για να μπορέσει ο καθένας σας να εργασθεί με αυτόν τον τρόπο και να χάσει ο καθένας σας τη θέα του εαυτού στην αντίληψη της παγκόσμιας ανάγκης, είναι η ειλικρινής προσευχή και η βαθύτατη έφεση του αδελφού σας ΘΙΒΕΤΑΝΟΥ. 

- “Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας”, Alice A. Bailey

~.~

'Απόσπασμα από μια δήλωση του Θιβετανού'

Είναι αρκετό να πω ότι είμαι ένας Θιβετανός μαθητής ορισμένου βαθμού κι αυτό δεν σας λέει παρά λίγα, γιατί όλοι είναι μαθητές από τον πιο ταπεινό ζηλωτή μέχρι και πέρα από τον ίδιο τον Χριστό. Ζω σ’ ένα φυσικό σώμα, όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι, στα σύνορα του Θιβέτ και μερικές φορές, όταν το επιτρέπουν τα άλλα μου καθήκοντα, προεδρεύω (από εξωτερική άποψη) σε μια μεγάλη ομάδα Θιβετανών λάμα. Αυτό είναι το γεγονός που έγινε αιτία να διαδοθεί ότι είμαι ηγούμενος αυτού του ιδιαίτερου μοναστηριού των λάμα. Εκείνοι που συνδέονται μαζί μου στο έργο της Ιεραρχίας (και όλοι οι αληθινοί μαθητές συνδέονται μ’ αυτό το έργο) με γνωρίζουν με ένα ακόμη όνομα και υπούργημα. Η Α.Α.Μπ. γνωρίζει ποιος είμαι και με αναγνωρίζει με δύο από τα ονόματά μου. 

Είμαι ένας αδελφός σας που ταξίδεψε λίγο μακρύτερα πάνω στην Ατραπό από τον μέσο σπουδαστή και έχει επομένως επιφορτιστεί με μεγαλύτερες ευθύνες. Είμαι κάποιος που αγωνίστηκε και διάνοιξε τον δρόμο του πολεμώντας προς ένα μεγαλύτερο μέτρο φωτός από τον ζηλωτή που θα διαβάσει αυτό το άρθρο και συνεπώς πρέπει να ενεργήσει σαν διαβιβαστής του φωτός, αδιάφορο ποιο θα είναι το τίμημα. Δεν είμαι γέρος, καθώς η ηλικία υπολογίζεται στους δασκάλους, όμως δεν είμαι νέος ή άπειρος. Το έργο μου είναι να διδάσκω και να διαδίδω τη γνώση της Αιώνιας Σοφίας οπουδήποτε μπορώ να βρω ανταπόκριση και αυτό κάνω για πολλά χρόνια. Επιδιώκω ακόμη να βοηθήσω τον Διδάσκαλο Μ. και τον Διδάσκαλο Κ.Χ. όποτε προσφέρεται ευκαιρία, γιατί από πολύ καιρό συνδέομαι μαζί Τους και με το έργο Τους. 

Σ’ όλα τα παραπάνω σας έχω πει πολλά· ταυτόχρονα όμως δεν σας είπα τίποτα που θα σας οδηγούσε να μου προσφέρετε την τυφλή εκείνη υπακοή και την ανόητη αφοσίωση που προσφέρει ο συναισθηματικός ζηλωτής στον Γκουρού και τον Διδάσκαλο τον Οποίο είναι ανίκανος ακόμη να προσεγγίσει. Ούτε και θα επιτύχει την περιπόθητη αυτή επαφή μέχρι να μετουσιώσει τη συναισθηματική αφοσίωση σε ανιδιοτελή υπηρεσία προς την ανθρωπότητα – όχι προς τον Διδάσκαλο. Τα βιβλία που έγραψα αποστέλλονται στον κόσμο δίχως καμιά αξίωση για την αποδοχή τους. Μπορεί ή όχι να είναι ορθά, αληθινά και χρήσιμα. Ανήκει σε σας να εξακριβώσετε την αλήθειά τους με την ορθή πρακτική και με την άσκηση της ενόρασης. Ούτε εγώ ούτε η Α.Α.Μπ. ενδιαφερόμαστε καθόλου να ανακηρυχθούν σαν εμπνευσμένα κείμενα ή να λέγεται γι’ αυτά (με κομμένη την ανάσα) πως είναι έργο κάποιου από τους Διδασκάλους. Αν παρουσιάζουν την αλήθεια με τέτοιον τρόπο ώστε να αποτελεί συνέχεια εκείνης που ήδη προσφέρθηκε στις παγκόσμιες διδασκαλίες, αν οι πληροφορίες που δίνουν ανυψώνουν την έφεση και τη θέληση-για-υπηρεσία από το πεδίο των συναισθημάτων στο πεδίο του νου (στο πεδίο όπου οι Διδάσκαλοι μπορούν να βρεθούν) τότε θα έχουν εξυπηρετήσει τον σκοπό τους. Αν η διδασκαλία που μεταδίδουν προκαλεί την ανταπόκριση του φωτισμένου νου του εργάτη μέσα στον κόσμο και επιφέρει την αστραποβολή της ενόρασής του, τότε η διδασκαλία ας γίνει αποδεκτή. Όχι όμως διαφορετικά. Αν οι δηλώσεις επιβεβαιωθούν τελικά ή κριθούν αληθινές κάτω από το κριτήριο του Νόμου των Αντιστοιχιών, τότε αυτό θα είναι καλό και ικανοποιητικό. Αν όμως δεν συμβεί αυτό, ας μην αποδεχθεί ο σπουδαστής όσα λέγονται.

Αύγουστος 1934