Τα Βασικά Αίτια της Ασθένειας IV

 

'Personaje', Remedios Varo

4. Ασθένειες που οφείλονται στη ζωή της Μαθητείας.

[…] Οι πέντε κύριοι τύποι ασθένειας με τις κύριες και δευτερεύουσες συνέπειές τους μπορούν και πράγματι προκαλούν αποτελέσματα όσον αφορά τον μαθητή. Δεν είναι απρόσβλητος παρά μόνο μετά την τρίτη μύηση.

α. Ασθένειες των Μυστικιστών.

Ωστόσο ο μαθητής σπάνια γίνεται φυματικός (εκτός αν ρυθμίζεται καρµικά) ούτε τείνει να υποκύψει στα κοινωνικά νοσήματα, εκτός αν τον επηρεάσουν φυσικά κατά τη θυσιαστική ζωή της υπηρεσίας του. Η μόλυνση μπορεί να τον προσβάλλει, όχι όμως σοβαρά. Μπορεί να πέσει θύμα του καρκίνου, αλλά είναι περισσότερο επιρρεπής σε καρδιακά νοσήματα και νευρικές ανωμαλίες . Ο απλός μυστικιστής υποκύπτει περισσότερο σε καθαρά ψυχολογικές καταστάσεις, που συνδέονται με την ολοκληρωμένη προσωπικότητα και επομένως οφείλονται στην εστίασή του κυρίως στο αστρικό πεδίο. Ο μαθητής είναι περισσότερο επιρρεπής σε νοητικές ανωμαλίες, σ’ εκείνα τα νοσήματα που έχουν σχέση με την ενέργεια και οφείλονται στη συγχώνευση - είτε πλήρη είτε σε διαδικασία - ψυχής και προσωπικότητας.

Το πρώτο αίτιο που ανέφερα νωρίτερα σ’ αυτή την πραγματεία, συνοψίζεται στη δήλωση ότι η ασθένεια είναι αποτέλεσμα φραγής της ελεύθερης ζωής και της εισρέουσας ενέργειας της ψυχής. Η φραγή αυτή επέρχεται στον μυστικιστή όταν υποκύπτει στις δικές του σκεπτοµορφές, που δημιουργούνται συνεχώς σε ανταπόκριση της ανερχόμενης έφεσής του. Αυτές γίνονται εµπόδια μεταξύ του ιδίου και της ελεύθερης ζωής της ψυχής και παρεμποδίζουν την επαφή του και την επακόλουθη εισροή ψυχικής ενέργειας. Ο μαθητής αντιστρέφει την όλη κατάσταση και γίνεται θύμα (πριν την τρίτη μύηση) της τρομερής εισροής ψυχικής ενέργειας - ενέργειας της δεύτερης όψης - που έρχεται σε αυτόν από:

α. Τη δική του ψυχή, το κέντρο ενέργειας με το οποίο λαμβάνει χώρα ταχεία συγχώνευση.

β. Τον όμιλό του ή το Άσραμ με το οποίο συνδέεται σαν αποδεκτός μαθητής.

γ. Τον Διδάσκαλο του με τον Οποίο έχει πνευματική σχέση και στου Οποίου την κραδασµική επίδραση είναι πάντοτε επιδεκτικός.

δ. Την Ιεραρχία, της οποίας η ενέργεια μπορεί να τον φθάσει με το μέσον και των τριών παραπάνω παραγόντων.

Όλα αυτά τα ρεύματα ενέργειας έχουν ένα σαφές αποτέλεσμα στα κέντρα του μαθητή, ανάλογα με την ακτίνα του και την ειδική του πόλωση σ’ αυτή την ενσάρκωση. Καθώς το κάθε κέντρο σχετίζεται με τον έναν ή τον άλλο από τους αδένες και αυτοί με τη σειρά τους ρυθμίζουν την κυκλοφορία του αίματος και έχουν επίσης ένα ειδικό αποτέλεσμα στην οργανική δομή μέσα στην περιοχή της κραδασµικής τους επιρροής (π.χ. το στομάχι κοντά στο ηλιακό πλέγμα και η καρδιά κοντά στο καρδιακό κέντρο κ.λ.π.), βλέπετε πώς είναι δυνατό οι κύριες ασθένειες από τις οποίες υποφέρει ο μαθητής (οι οποίες είναι μοναδικές και περιορίζονται κυρίως στην προχωρημένη ανθρωπότητα) να είναι αποτέλεσμα υπερδιέγερσης ή εισροής ενέργειας σε κάποιο ιδιαίτερο κέντρο, προκαλώντας υπερβολική και τοπική διαταραχή. Σ’ αυτές τις καταστάσεις ο μυστικιστής δεν είναι τόσο επιρρεπής εκτός αν αποβαίνει γοργά πρακτικός μυστικιστής ή αποκρυφιστής. Είναι ένας συγκεκριμένος μεταβατικός κύκλος μεταξύ της μυστικιστικής στάσης και της πιο καθορισμένης θέσης που αναλαμβάνει ο αποκρυφιστής. Δεν θα ασχοληθώ συνεπώς με τις ασθένειες που κληρονομεί ο μυστικιστής, εκτός μόνο για να τονίσω ένα ενδιαφέρον γεγονός: ο μυστικιστής έχει πάντοτε συνείδηση της δυαδικότητας. Είναι ο αναζητητής που αναζητεί το φως, την ψυχή, τον αγαπημένο ή εκείνο το ανώτερο κάτι που νιώθει ότι υπάρχει και μπορεί να βρεθεί. Αγωνίζεται να αναγνωρίσει και να αναγνωρισθεί από το θείο, είναι οπαδός του οράματος, μαθητής του Χριστού και αυτό κυβερνά τη σκέψη του και την έφεσή του. Είναι ο ευλαβής και εκείνος που αγαπά το φαινομενικά ανέφικτο - τον Άλλο από τον εαυτό του.

Μόνο όταν γίνει αποκρυφιστής, μαθαίνει ο μυστικιστής ότι ο μαγνήτης που τον έλκυε πάντα, η δυαδικότητα που χρωμάτιζε τη ζωή και τις σκέψεις του και του έδινε το κίνητρο σε καθετί που ζητούσε να κάνει, ήταν ο αληθινός του εαυτός, η μία Πραγματικότητα. Αναγνωρίζει τότε ότι η αφομοίωση και η ταύτιση με τη μία αυτή πραγματικότητα, επέτρεψε στη δυαδικότητα να μετουσιωθεί σε ενότητα και στην αίσθηση της έρευνας να μετασχηματισθεί στην προσπάθεια να γίνει ό,τι ουσιαστικά είναι - ένας Υιός του Θεού, ένα με όλους τους Υιούς του Θεού. Όταν το επιτύχει, βρίσκει τον εαυτό του ένα με τον ΕΝΑΝ στον Οποίο ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε.

Θα ήθελα κατόπιν να τονίσω ότι η κατώτατη έκφραση της μυστικιστικής κατάστασης με την οποία εξοικειωνόμαστε όλο και περισσότερο, είναι εκείνη που ονομάζεται “διχασμένη προσωπικότητα”. Όταν παρουσιάζεται αυτή η κατάσταση, ο προσωπικός κατώτερος εαυτός εκφράζεται μέσω μιας βασικής κατάστασης δυαδικότητας και εκφράζονται φαινομενικά δύο πρόσωπα, αντί μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας-ψυχής. Αυτό αναγκαστικά δημιουργεί μια επικίνδυνη ψυχολογική κατάσταση, που απαιτεί έμπειρο επιστημονικό χειρισμό. Αυτός όμως λείπει σε μεγάλο βαθμό αυτή την εποχή, γιατί ελάχιστοι εκγυμνασμένοι ψυχολόγοι και ψυχίατροι αναγνωρίζουν το γεγονός της ψυχής. Το αναφέρω επειδή έχει αξία σήμερα και θα έχει αυξανόμενα στα επόμενα χρόνια, όταν θα είναι αναγκαίο να ανιχνεύσουμε και να κατανοήσουμε τις αναλογίες που υφίστανται στην ανθρώπινη συνείδηση με τις μεγάλες ανεξερεύνητες περιοχές επίγνωσης. Η διχασμένη προσωπικότητα και ο μυστικιστής είναι δύο όψεις ενός όλου - η όψη που είναι ορθή και πάνω στη γραµµή της υψηλής πνευματικής ανέλιξης και η όψη που είναι αντανάκλαση και παραμόρφωση εκείνου του βαθμού ανάπτυξης που προηγείται του εκγυμνασμένου αποκρυφιστή. Υπάρχουν πολλές συνθήκες που επικρατούν στην ανθρωπότητα αυτή την εποχή και μπορούν να υποβληθούν στην ίδια λογική κι ένας από τους τρόπους θεραπείας που θα εφαρμοσθεί αργότερα, είναι η ανακάλυψη των ανώτερων αντιστοιχιών των κατώτερων δυσχερειών και ασθενειών και η αναγνώριση ότι αυτές δεν είναι παρά διαστροφές μιας μεγάλης πραγματικότητας. Αυτή οδηγεί στη μεταφορά της προσοχής εκείνου που βρίσκεται στη φροντίδα του θεραπευτή σ’ αυτή την αναγνωρισμένη ανώτερη όψη.

Η όλη Επιστήμη της Ολοκλήρωσης περιλαμβάνεται σε αυτό το θέμα. Η επιστήμη αυτή, αν κατανοηθεί ορθά, θα διανοίξει ένα τελείως νέο πεδίο ψυχολογικής προσέγγισης στην ασθένεια, είτε είναι φυσιολογική είτε νευρική. Μια μικρή αρχή έχει ήδη γίνει σ’ αυτή τη γραµµή από τους πνευματικά σκεπτόμενους ψυχολόγους και εκπαιδευτές. Το σύστημα της ψυχολογικής βοήθειας των ανθρώπων είναι σαφώς πάνω στις νέες αυτές γραμμές και μπορεί να εκφρασθεί ως εξής: ο μέσος ψυχολόγος χρησιμοποιεί τη μέθοδο (όταν ασχολείται με νευρικές περιπτώσεις, μ’ όσους είναι στα όρια και με ανθρώπους που έχουν νευρωτικές τάσεις) της ανακάλυψης των βαθιά ριζωμένων συμπλεγμάτων, των τραυμάτων, των αρχαίων κλονισμών ή των φόβων που βρίσκονται πίσω από την εμπειρία του παρόντος και κάνουν τον άνθρωπο ό,τι είναι σήμερα. Οι ρυθμιστικοί αυτοί παράγοντες μπορούν συνήθως να ανιχνευθούν στο υποσυνείδητο με τη μέθοδο της ανασκαφής του παρελθόντος, της εξέτασης του τωρινού περιβάλλοντος, της εκτίμησης της κληρονομικότητας και της μελέτης των αποτελεσμάτων της εκπαίδευσης - είτε ακαδημαϊκής είτε βασισμένης στην ίδια τη ζωή. Τότε ο παράγοντας που υπήρξε το κύριο εμπόδιο και οδήγησε τον άνθρωπο στο ψυχολογικό πρόβλημα, έρχεται (με τη βοήθειά του, αν είναι δυνατό) στην επιφάνεια της συνείδησής του και τότε εξηγείται με νοημοσύνη, σχετίζεται με την υφιστάμενη κατάσταση και ο άνθρωπος οδηγείται συνεπώς στην κατανόηση της προσωπικότητάς του, των προβλημάτων της και της επικείμενης ευκαιρίας της. Όμως η πνευματική τεχνική είναι τελείως διαφορετική. Το πρόβλημα της προσωπικότητας και η διαδικασία ανασκαφής του υποσυνείδητου αγνοούνται, γιατί οι συνθήκες που είναι ανεπιθύμητες θεωρούνται σαν αποτέλεσμα της έλλειψης ψυχικής επαφής και ψυχικού ελέγχου. Ο πάσχων (αν μπορώ να τον ονομάσω έτσι) διδάσκεται να απομακρύνει τα μάτια του και συνεπώς την προσοχή του από τον εαυτό του, τα αισθήματα, τα συμπλέγματα, τις έμμονες ιδέες και τις ανεπιθύμητες σκέψεις του και να τα εστιάζει στην ψυχή, στη θεία Πραγματικότητα μέσα στη μορφή και στη Χριστική συνείδηση. Θα μπορούσε να ονομασθεί ορθά διαδικασία επιστημονικής υποκατάστασης ενός νέου δυναμικού ενδιαφέροντος για ό,τι κρατούσε ως τώρα τη σκηνή. Φέρνει σε λειτουργική δραστηριότητα έναν παράγοντα συνεργασίας, του οποίου η ενέργεια σαρώνει την κατώτερη ζωή της προσωπικότητας και απομακρύνει τις λανθασμένες ψυχολογικές τάσεις, τα ανεπιθύμητα συμπλέγματα που οδηγούν σε εσφαλμένες προσεγγίσεις στη ζωή. Αυτό τελικά αναγεννά τη νοητική ή ζωή της σκέψης, έτσι ώστε ο άνθρωπος ρυθμίζεται από ορθή σκέψη υπό την παρώθηση ή φώτιση της ψυχής. Παράγει τη “δυναμική εξωθητική δύναμη μιας νέας αγάπης” οι παλιές έμμονες ιδέες, οι παλιές καταθλίψεις και αθλιότητες, οι παρεμποδιστικές και ανασταλτικές αρχαίες επιθυμίες - όλες αυτές εξαφανίζονται και ο άνθρωπος στέκει ελεύθερος σαν ψυχή και κύριος των διαδικασιών της ζωής του. Συζήτησα αρκετά τις δύο αυτές καταστάσεις γιατί είναι ουσιώδες να κατανοηθεί ένας άλλος νόμος της θεραπείας πριν προχωρήσουμε παραπέρα. Η συζήτηση για τη διχασμένη προσωπικότητα, τα προβλήματα του μυστικιστή και ο νέος τρόπος προσέγγισης στην ασθένεια (από την ψυχική σκοπιά και το βασίλειο των αιτίων, αντί από τη σκοπιά της προσωπικότητας και το βασίλειο των αποτελεσμάτων) μπορεί να αποσαφηνίσουν αυτόν τον νόμο στον νου σας και να υποδείξουν τουλάχιστον τη λογικότητα του και την πολύτιμη εφαρμογή του στην ανθρώπινη ανάγκη.

ΝΟΜΟΣ IV

Η ασθένεια, φυσική και ψυχολογική έχει τις ρίζες της στο καλό, το ωραίο και το αληθινό. Είναι μία παραμορφωμένη αντανάκλαση των θείων δυνατοτήτων. Η παρεμποδιζόμενη ψυχή που επιδιώκει την πλήρη έκφραση κάποιου θείου χαρακτηριστικού ή της εσώτερης πνευματικής πραγματικότητας, προκαλεί μέσα στην ουσία των περιβλημάτων της ένα σημείο τριβής. Σε αυτό το σημείο εστιάζονται τα μάτια της προσωπικότητας και αυτό οδηγεί στην ασθένεια. Η τέχνη του θεραπευτή αφορά την ανύψωση των προς τα κάτω εστιασμένων ματιών στην ψυχή, τον Θεραπευτή μέσα στη μορφή. Τότε ο πνευματικός ή τρίτος οφθαλμός κατευθύνει τη θεραπευτική δύναμη και όλα έχουνε καλώς.

β. Ασθένειες των Μαθητών.

Θα διαιρέσουμε ό,τι έχουμε να πούμε για τις ασθένειες των μαθητών σε δύο μέρη: τα ειδικά προβλήματα όλων των μαθητών και τις δυσχέρειες που επισυµβαίνουν με την ψυχική επαφή. Χρειάζεται να θυμόμαστε εδώ ότι όλοι οι μαθητές είναι επιδεκτικοί στις κύριες κατηγορίες ασθενειών. Επιχειρούν να γίνουν ένα με όλη την ανθρωπότητα και αυτό συνεπώς περιλαμβάνει όλες τις ασθένειες τις οποίες κληρονομεί η σάρκα. Ωστόσο μπορεί να μην υποκύπτουν στις παθήσεις του συνήθους ανθρώπου και πρέπει να θυμόμαστε ότι οι ασθένειες της καρδιάς και των νεύρων συνιστούν το κύριο πρόβλημά τους. Σχετικά πρέπει να τονιστεί ότι οι μαθητές ανήκουν σε δύο μεγάλες ομάδες: σε εκείνους που ζουν πάνω απ’ το διάφραγμα και είναι συνεπώς επιρρεπείς στα καρδιακά νοσήματα, τις ανωμαλίες του θυρεοειδή αδένα και του λαιμού και σε εκείνους που βρίσκονται στη διαδικασία μεταφοράς των ενεργειών των κέντρων κάτω του διαφράγματος στα κέντρα πάνω από το διάφραγμα. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς σήμερα μεταφέρουν τις ηλιοπλεγµατικές ενέργειες στην καρδιά και η παγκόσμια αγωνία επισπεύδει κατά πολύ τη διαδικασία. Τη μεταφορά αυτή συνοδεύουν ανωμαλίες του στομάχου, του ήπατος και του αναπνευστικού συστήματος.

1. Τα Ειδικά Προβλήματα των Μαθητών.

Τα ειδικά αυτά προβλήματα είναι, όπως ξέρετε, ιδιάζοντα σε όσους ανυψώθηκαν στη συνείδηση από τη ζωή της προσωπικότητας στη ζωή της ψυχής. Σχετίζονται κυρίως με την ενέργεια, την εισροή της, την αφομοίωση ή μη αφομοίωσή της και την ορθά κατευθυνόμενη χρήση της. Δεν θα εξετάσουμε εδώ τις άλλες ασθένειες που κληρονομεί η σάρκα αυτή την εποχή της ανθρώπινης εξέλιξης (γιατί πρέπει να θυμάστε ότι οι ασθένειες ποικίλλουν ανάλογα με το σημείο εξέλιξης και είναι επίσης κυκλικές στην εμφάνισή τους) και στις οποίες οι μαθητές μπορεί και πράγματι υποκύπτουν. Αρκεί να πω ότι οι τρεις κύριες ασθένειες της ανθρωπότητας, στις οποίες αναφέρθηκα, παίρνουν τον φόρο τους από τους μαθητές, ιδιαίτερα όταν επιφέρουν την απελευθέρωση της ψυχής από τον φορέα της. Ωστόσο - όσο κι αν φαίνεται ελάχιστα - ελέγχονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις από τα ψυχικά επίπεδα και η αποχώρηση σχεδιάζεται να συμβεί σαν αποτέλεσμα ψυχικής απόφασης και όχι σαν αποτέλεσμα της δραστικότητας της ασθένειας. Ο λόγος για τον οποίο οι τρεις αυτές κύριες ασθένειες που είναι συμφυείς στην πλανητική ζωή στην οποία ζούμε, κινούμαστε και υπάρχουμε, έχουν αυτή την εξουσία πάνω στους μαθητές, είναι ότι οι ίδιοι οι μαθητές αποτελούν ακέραιο μέρος της πλανητικής ζωής και στα αρχικά στάδια της από μέρους τους αναγνώρισης αυτής της ενότητας, τείνουν να πέσουν εύκολα θύματα στην ασθένεια. Είναι ένα γεγονός λίγο γνωστό ή αντιληπτό, αλλά εξηγεί γιατί οι μαθητές και οι προχωρημένοι άνθρωποι υπόκεινται σε αυτές τις ασθένειες. Θα μπορούσαμε να διαιρέσουμε τα προβλήματα αυτά σε τέσσερις κατηγορίες:

1. Εκείνα που συνδέονται με το αίμα ή με την όψη ζωή, γιατί “το αίμα είναι ζωή”. Έχουν ειδικό αποτέλεσμα στην καρδιά, συνήθως όμως μόνο λειτουργικής φύσης. Η οργανική ασθένεια της καρδιάς έχει βαθύτερα εδραιωμένα αίτια.

2. Εκείνα που είναι άμεσο αποτέλεσμα της ενέργειας που δρα επί και δια του νευρικού συστήματος μέσω του κατευθύνοντος εγκεφάλου.

3. Εκείνα που σχετίζονται με το αναπνευστικό σύστημα και έχουν μια αποκρυφιστική πηγή.

4. Εκείνα που οφείλονται ειδικά στη δεκτικότητα ή μη δεκτικότητα, στη λειτουργία ή μη λειτουργία και στην επίδραση του κέντρου. Αναγκαστικά διαιρούνται σε επτά ομάδες που επηρεάζουν επτά μεγάλες περιοχές του σώματος. Για τον μέσο μαθητή, πριν υπάρξει πλήρης ψυχικός έλεγχος και εναδική διεύθυνση, ο κύριος διευθύνων πράκτορας μέσω του εγκεφάλου είναι το πνευμονογαστρικό νεύρο δια του οποίου οι ενέργειες (που εισέρχονται μέσω του κεφαλικού κέντρου) διανέμονται στο υπόλοιπο του σώματος. Μια συγκεκριμένη επιστήμη των κέντρων και της σχέσης τους με την κουνταλίνι έχει δημιουργηθεί από κάποια ισχυρή εσωτερική σχολή στην Ανατολή. Περιέχει πολλή αλήθεια, αλλά και πολλά λάθη.

Διαφοροποίησα τα προβλήματα και τις φυσικές αντιδράσεις από την ασθένεια, επειδή η εισροή, η διανομή και η κατεύθυνση της ενέργειας δεν προκαλούν αναγκαστικά ασθένεια. Πάντοτε ωστόσο κατά τη διάρκεια της μαθητείας που προηγείται όλων των μυήσεων, προκαλούν δυσκολίες και προβλήματα του ενός ή του άλλου είδους είτε στη συνείδηση του μαθητή είτε στις σχέσεις του με τους γύρω του. Έτσι επηρεάζεται το περιβάλλον του και κατά συνέπεια η δική του αμοιβαία δράση. Πρέπει σχετικά να θυμάστε ότι όλοι οι μαθητές είναι ενεργειακά κέντρα στο σώμα της ανθρωπότητας και βρίσκονται στη διαδικασία να αποβούν σημεία εστιασμένης κατευθυνόμενης ενέργειας. Η λειτουργία και η δραστηριότητά τους προκαλεί πάντα και αναπόφευκτα συνέπειες, αποτελέσματα, αφυπνίσεις, ρήξεις και αναπροσανατολισμούς στις ζωές όσων βρίσκονται γύρω τους. Στα αρχικά στάδια το προκαλούν ασυνείδητα και γι’ αυτό τα αποτελέσματα σ’ εκείνους που προσεγγίζουν δεν είναι συχνά επιθυμητά, ούτε και η ενέργεια κατευθύνεται, εκτρέπεται ή συγκρατείται συνετά. Πίσω από κάθε συνετή διεύθυνση ενέργειας πρέπει να υπάρχει νοήμων πρόθεση. Αργότερα όταν μαθαίνουν συνειδητά να είναι και γίνονται ακτινοβόλα κέντρα θεραπευτικής δύναμης που κατευθύνεται συνειδητά, αυτή η εμψυχώνουσα και κατόπιν διαβιβαζόμενη ενέργεια χρησιμοποιείται πιο εποικοδομητικά πάνω σε ψυχολογικές και φυσικές γραμμές. Ωστόσο σε κάθε περίπτωση ο μαθητής αποβαίνει μια αποτελεσματική επιρροή και δεν μπορεί ποτέ να είναι ότι καλείται εσωτερικά “απαρατήρητος στη θέση του και μειωμένης κρούσης στις άλλες ψυχές”. Η επίδραση, η ακτινοβολία και η ισχυρή του ενέργεια του δημιουργούν αναπόφευκτα προβλήματα και δυσκολίες. Αυτά βασίζονται στις ανθρώπινες σχέσεις που εδραίωσε καρµικά και στις αντιδράσεις εκείνων τους οποίους προσεγγίζει είτε για καλό είτε για κακό. Ουσιαστικά η επίδραση ενός μαθητή της Μεγάλης Λευκής Στοάς είναι θεμελιωδώς καλή και ρυθμιζόμενη πνευματικά. Επιφανειακά και στα εξωτερικά της αποτελέσματα - ιδιαίτερα όσον αφορά τον μαθητή - κάνουν την εμφάνισή τους και συχνά εμμένουν για πολλές ζωές δύσκολες καταστάσεις, έκδηλα χάσματα και αναδυόμενα ελαττώματα, καθώς και αρετές από μέρους εκείνων που επηρεάζονται, ωσότου το επηρεαζόμενο πρόσωπο αποβεί ό,τι καλείται “αποκρυφιστικά συμφιλιωμένο με την εκπορευόμενη ενέργεια”. Συλλογιστείτε σ’ αυτό. Η προσαρμογή πρέπει να γίνει από την πλευρά εκείνων που επηρεάζονται και όχι από τον μαθητή.

Ας εξετάσουμε τώρα τα τέσσερα προβλήματα από την ψυχολογική σκοπιά και όχι τη φυσική:

α. Τα προβλήματα που ανακύπτουν από το αφυπνισμένο καρδιακό κέντρο του μαθητή είναι ίσως τα κοινότερα και συχνά μερικά από τα πιο δύσκολα στον χειρισμό τους. Τα προβλήματα αυτά βασίζονται στις ζωντανές σχέσεις και στην αλληλεπίδραση της ενέργειας της αγάπης με τις δυνάμεις της επιθυμίας. Στα αρχικά στάδια αυτή η εισρέουσα αγάπη-δύναµη εδραιώνει επαφές της προσωπικότητας που μεταπίπτουν μεταξύ των σταδίων της έξαλλης αφοσίωσης και του υπέρτατου μίσους από μέρους του προσώπου που επηρεάζεται από την ενέργεια του μαθητή. Αυτό δημιουργεί συνεχή αναταραχή στη ζωή του μαθητή και επίσης συχνές ρήξεις σχέσεων και συχνές συμφιλιώσεις, ωσότου προσαρμοσθεί στα αποτελέσματα της ενεργειακής διανομής του. Όταν ο μαθητής έχει επαρκή σημασία για να γίνει το οργανωτικό κέντρο μιας ομάδας ή είναι σε θέση να αρχίσει να σχηματίζει εσωτερικά το δικό του άσραμ (πριν λάβει κάποιες από τις μείζονες μυήσεις), τότε η δυσκολία μπορεί να γίνει πολύ πραγματική και πολύ ενοχλητική. Ωστόσο λίγα μπορούν να γίνουν από τον μαθητή, εκτός από μια προσπάθεια ρύθμισης της εξερχόμενης ενέργειας της αγάπης. Το πρόβλημα παραμένει θεμελιωδώς πρόβλημα του επηρεαζόμενου. Οι προσαρμογές, όπως σημείωσα παραπάνω, πρέπει να γίνουν από την άλλη πλευρά, με τον μαθητή έτοιμο να συνεργασθεί στην πρώτη ένδειξη μιας προθυμίας αναγνώρισης της σχέσης και της πρόθεσης συνεργασίας σε ομαδική υπηρεσία. Είναι ένα σημείο που αμφότερα τα μέρη - ο μαθητής και το πρόσωπο που αντιδρά στην επιρροή του - χρειάζεται να εξετάσουν. Ο μαθητής είναι έτοιμος. Το ανταποκρινόμενο πρόσωπο συνήθως αποσύρεται ή προσεγγίζει ανάλογα με την παρόρμηση της ψυχής του ή της προσωπικότητάς του - μάλλον της τελευταίας στα πρώτα στάδια. Ωστόσο τελικά στέκει σε πλήρη συνεργατική κατανόηση με τον μαθητή και ο χρόνος των δυσκολιών της δοκιμασίας τερματίζεται. Δεν μου είναι εφικτό εξετάζοντας αυτά τα προβλήματα που συνδέονται με την καρδιά και τη ζωική ενέργεια του μαθητή, να υπεισέλθω σε σαφείς λεπτομέρειες. Αυτές ρυθμίζονται από την ακτίνα του, τη μύηση για την οποία προετοιμάζεται και την ποιότητα, την εξελικτική κατάσταση και την ακτίνα εκείνων που επηρεάζονται. 

Υπάρχουν επίσης δυσκολίες και προβλήματα μιας λεπτοφυέστερης φύσης, που ανακύπτουν από το ίδιο αίτιο, αλλά δεν εντοπίζονται σε συγκεκριμένες ανθρώπινες σχέσεις. Ο μαθητής υπηρετεί, γράφει και μιλά. Τα λόγια και η επίδρασή τους διεισδύουν στις μάζες των ανθρώπων και τις παρακινούν σε κάποιου είδους δραστηριότητα - συχνά καλή και πνευματική, άλλοτε κακή, ανταγωνιστική και επικίνδυνη. Πρέπει συνεπώς να ασχολείται όχι μόνο με τις δικές του αντιδράσεις στο έργο που κάνει, αλλά και κατά μια γενική και ειδική έννοια να ασχοληθεί με τις μάζες τις οποίες αρχίζει να επηρεάζει. Αυτό δεν είναι εύκολο να γίνει, ιδιαίτερα από έναν άπειρο εργάτη του Σχεδίου. Ταλαντεύεται μεταξύ του νοητικού πεδίου όπου επιχειρεί να λειτουργεί κανονικά και του αστρικού πεδίου όπου είναι εστιασμένες οι μάζες των ανθρώπων και αυτό τον φέρνει στο βασίλειο της γοητείας και του επακόλουθου κινδύνου. Προχωρεί συνειδητά σε εκείνους που επιδιώκει να βοηθήσει, αλλά άλλοτε σαν ψυχή (και τότε υπερδιεγείρει συχνά τους ακροατές του) και άλλοτε σαν προσωπικότητα (και τότε τρέφει και ενισχύει τις προσωπικές τους αντιδράσεις). Με την πάροδο του χρόνου μαθαίνει - δια των δυσκολιών που προκύπτουν από την αναγκαία καρδιακή προσέγγιση - να στέκει σταθερά στο κέντρο, να εκπέμπει τον φθόγγο του, να μεταδίδει το μήνυμά του, να διανέμει κατευθυνόμενη ενέργεια αγάπης και να επηρεάζει τους γύρω του, αλλά να παραμένει απρόσωπος, μόνο κατευθυντήριος πράκτορας και κατανοούσα ψυχή. Αυτή η απροσωπία (που μπορεί να ορισθεί σαν απόσυρση της ενέργειας της προσωπικότητας) προκαλεί τα δικά της προβλήματα, όπως γνωρίζουν καλά όλοι οι μαθητές. Ωστόσο δεν υπάρχει τίποτε που να μπορούν να κάνουν γι’ αυτό, αλλά να περιμένουν τον χρόνο που θα οδηγήσει το άλλο πρόσωπο σε μια σαφή κατανόηση της σημασίας και της εσωτερικής έννοιας των ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Το πρόβλημα των εργατών με τα άτομα και τις ομάδες συνδέεται βασικά με την ενέργεια της καρδιάς και με τη ζωογόνο δύναμη της ενσωματωμένης ζωής της. Σε σχέση με αυτό το πρόβλημα και τις αντιδράσεις του στον μαθητή, τείνουν να εμφανισθούν ορισμένες φυσικές δυσκολίες με τις οποίες θα ασχοληθώ σύντομα.

Πρέπει επίσης να τονιστεί ότι τείνουν να εμφανισθούν δυσκολίες ρυθμού και προβλήματα που συνδέονται με την κυκλική ζωή του μαθητή. Η καρδιά και το αίμα σχετίζονται εσωτερικά και ορίζουν συμβολικά την παλλόμενη ζωή της ψυχής, που εκδηλώνεται στο φυσικό πεδίο με την εξερχόμενη και την αποσυρόµενη διπλή ζωή της μαθητείας, της οποίας κάθε φάση παρουσιάζει τα δικά της προβλήματα. Όταν ο μαθητής κυριαρχήσει τον ρυθμό της εξωτερικής και της εσώτερης ζωής του και οργανώσει τις αντιδράσεις του, έτσι ώστε να αντλεί την ανώτερη έννοιά τους χωρίς όμως να ρυθμίζεται από αυτές, τότε εισέρχεται στη σχετικά απλή ζωή του μυημένου. Μήπως σας ξαφνιάζει αυτή η φράση; Είναι ανάγκη να θυμάστε ότι ο μυημένος έχει ελευθερωθεί μετά τη δεύτερη μύηση από τις περιπλοκές του συναισθηματικού και αστρικού ελέγχου. Η γοητεία δεν μπορεί πια να τον κατανικήσει. Μπορεί να σταθεί με σταθερότητα παρά τα όσα κάνει ή νιώθει. Αντιλαμβάνεται ότι η κυκλική κατάσταση συνδέεται με τα ζεύγη των αντιθέτων και αποτελεί μέρος της ζωικής εκδήλωσης της καθαυτής ύπαρξης. Κατά τη διαδικασία αυτής της εκμάθησης περνά από μεγάλες δυσκολίες. Υπόκειται σαν ψυχή σε μια ζωή εξωτερίκευσης, μαγνητικής επίδρασης και εξωστρέφειας. Μπορεί αμέσως μετά να ακολουθήσει μια ζωή απόσυρσης, φαινομενικής έλλειψης ενδιαφέροντος στις σχέσεις του και στο περιβάλλον του και μια έντονη ενδοσκοπική, ενδοστρεφής έκφραση. Μεταξύ των δύο αυτών άκρων παραπαίει με δυσφορία - μερικές φορές για πολλές ζωές - ωσότου μάθει να συγχωνεύει και να σμίγει τις δύο εκφράσεις. Τότε η διπλή ζωή του αποδεκτού μαθητή στους διάφορους βαθμούς και στάδια της γίνεται σαφής γι’ αυτόν: γνωρίζει τι κάνει. Σταθερά και συστηματικά τόσο η εξωτερίκευση όσο και η απόσυρση, η υπηρεσία στον κόσμο και η ζωή του στοχασμού, παίζουν τον χρήσιμο ρόλο τους.

Πολλές ψυχολογικές δυσκολίες ανακύπτουν μέχρι να κατακτηθεί αυτή η διαδικασία, οδηγώντας σε ψυχολογικά χάσματα, άλλοτε βαθιά ριζωμένα και άλλοτε επιπόλαια. Ο στόχος κάθε εξέλιξης είναι η ολοκλήρωση - ολοκλήρωση σαν προσωπικότητα, ολοκλήρωση με την ψυχή, ολοκλήρωση μέσα στην Ιεραρχία, ολοκλήρωση µε το Όλο, ωσότου επιτευχθεί πλήρης ενότητα και ταύτιση. Για να κατακτήσει αυτή την επιστήμη της ολοκλήρωσης της οποίας βασικός στόχος είναι η ταύτιση με τη Μία Πραγματικότητα, ο μαθητής προοδεύει από μια ενοποίηση σε άλλη, κάνει σφάλματα, οδηγείται συχνά σε πλήρη αποθάρρυνση, ταυτίζεται με ό,τι είναι ανεπιθύμητο, ωσότου σαν ψυχή-προσωπικότητα αποκηρύξει τις προηγούμενες σχέσεις, πληρώσει επανειλημμένα το τίμημα του εσφαλμένου ζήλου, της στρεβλωμένης έφεσης, του καταλυτικού αποτελέσματος της γοητείας και των πολλών καταστάσεων, ψυχολογικών και φυσικών ανατροπών που πρέπει να προκύψουν. Ενόσω θεραπεύονται τα χάσματα, επιτυγχάνεται η ορθή ταύτιση και εδραιώνεται ο ορθός προσανατολισμός. Ενώ συμβαίνει αυτή η βασική, αναπόφευκτη και αναγκαία διαδικασία, προωθείται ένα συγκεκριμένο έργο στο αιθερικό σώμα.

Ο μαθητής μαθαίνει να ανυψώνει τις ενέργειες που συλλέγονται από τα κατώτερα κέντρα στο ηλιακό πλέγμα και από αυτό το κέντρο στο καρδιακό κέντρο, επιφέροντας έτσι μια επανεστίαση των ενεργειών πάνω απ’ το διάφραγμα αντί να δίνει έμφαση κάτω από αυτό. Αυτό οδηγεί συχνά σε βαθιές περιπλοκές, γιατί - από τη σκοπιά της προσωπικότητας - το ηλιοπλεγµατικό κέντρο είναι το πιο δυναμικό, όντας ο θάλαμος εκκαθάρισης των δυνάμεων της προσωπικότητας. Αυτή η διαδικασία αποκέντρωσης και “ανύψωσης” της κατώτερης συνείδησης στην ανώτερη, προκαλεί τις κύριες δυσκολίες στις οποίες υπόκειται ο μαθητής. Η διαδικασία αυτή βαίνει επίσης στον κόσμο σαν σύνολο σήμερα, προκαλώντας την τρομερή ρήξη των ανθρώπινων υποθέσεων, της κουλτούρας και του πολιτισμού. Η όλη εστία της συνείδησης της ανθρωπότητας αλλάζει. Η ιδιοτελής ζωή (χαρακτηριστική του ανθρώπου που επικεντρώνεται στις επιθυμίες του και συνεπώς στο ηλιοπλεγματικό κέντρο) δίνει τη θέση της στην αποκεντρωμένη ζωή του ανθρώπου που είναι ανιδιοτελής (επικεντρωμένος στον Εαυτό ή την Ψυχή) και έχει επίγνωση των σχέσεων και της ευθύνης του στο σύνολο και όχι στο μέρος. Αυτή η μεταρσίωση της κατώτερης ζωής στην ανώτερη είναι βαθύτατης σημασίας για το άτομο και τη φυλή. Όταν ο μαθητής ατομικά και η ανθρωπότητα που συμβολίζει τον παγκόσμιο μαθητή, κατακτήσουν από την άποψη αυτή τη διαδικασία μεταφοράς, θα δούμε να εδραιώνεται η νέα τάξη της ατομικής υπηρεσίας και της παγκόσμιας υπηρεσίας και συνεπώς την έλευση της αναμενόμενης νέας τάξης.

Για όλες αυτές τις διαδικασίες η κυκλοφορία του αίματος είναι το σύμβολο και το κλειδί για την εδραίωση της παγκόσμιας τάξης κρύβεται σ’ αυτόν τον συμβολισμό - την ελεύθερη κυκλοφορία όλων όσων απαιτούνται σε όλα τα μέρη του μεγάλου πλαισίου της ανθρωπότητας. Το αίμα είναι ζωή και η ελεύθερη ανταλλαγή, ο ελεύθερος μερισμός, η ελεύθερη κυκλοφορία όλων όσων απαιτούνται για την ορθή ανθρώπινη ζωή θα χαρακτηρίζουν τον μελλοντικό κόσμο. Οι συνθήκες αυτές δεν υφίστανται σήμερα, το σώμα της ανθρωπότητας είναι άρρωστο και η ενδόμυχη ζωή του διασπασμένη. Αντί της ελεύθερης κυκλοφορίας μεταξύ όλων των μερών της ζωικής όψης, υπάρχει χωρισμός, φραγμένοι αγωγοί, συμφόρηση και αποτελμάτωση. Χρειάστηκε η τωρινή τρομερή κρίση για να αφυπνίσει την ανθρωπότητα στη νοσηρή της κατάσταση, στην έκταση του κακού που τώρα ανακαλύπτεται πόσο μεγάλη είναι και στις αρρώστιες “του αίματος της ανθρωπότητας” (νοούμενες συμβολικά) που είναι τόσο σοβαρές, ώστε μόνο τα πιο δραστικά μέτρα - πόνος, αγωνία, απελπισία και φρίκη - μπορεί να επαρκέσουν για την επίτευξη θεραπείας.

Οι θεραπευτές θα κάνουν καλά να το θυμούνται και να έχουν κατά νου ότι οι μαθητές, όλοι οι καλοί άνθρωποι και οι ζηλωτές συμμερίζονται την παγκόσμια αυτή ασθένεια της ανθρωπότητας, που πρέπει να πάρει τον φόρο της ψυχολογικά ή φυσικά ή και με τα δύο. Η ανωμαλία είναι αρχαίας προέλευσης και από καιρό εδραιωμένη συνήθεια και αναπόφευκτα επηρεάζει τον φυσικό φορέα της ψυχής. Η εξαίρεση από τα αποτελέσματα των ανθρώπινων ασθενειών δεν αποτελεί ένδειξη πνευματικής ανωτερότητας. Μπορεί απλά να δείχνει αυτό που ένας Διδάσκαλος ονόμασε “τα βάθη της πνευματικής ιδιοτέλειας και αυταρέσκειας”. Ο μυημένος του τρίτου βαθμού μπορεί να εξαιρεθεί, αλλά αυτό γίνεται μόνο επειδή έχει ελευθερωθεί πλήρως από τη γοητεία και καμιά όψη της ζωής της προσωπικότητας δεν έχει πια εξουσία πάνω του. Όλοι οι ακτινικοί τύποι υπόκεινται εξίσου στα ιδιαίτερα αυτά προβλήματα. Όμως ο έβδομος ακτινικός τύπος είναι περισσότερο επιδεκτικός στα προβλήματα, τις δυσχέρειες και τις ασθένειες που συνδέονται με την κυκλοφορία του αίματος από κάθε άλλο ακτινικό τύπο. Ο λόγος είναι ότι αυτή η ακτίνα έχει να κάνει με την έκφραση και την εκδήλωση της ζωής πάνω στο φυσικό πεδίο και με την οργάνωση της σχέσης μεταξύ πνεύματος και ύλης στη μορφή. Αφορά συνεπώς σήμερα, καθώς επιδιώκει να δημιουργήσει τη νέα τάξη, την ελεύθερη κυκλοφορία και την επακόλουθη προτιθέμενη ελευθέρωση της ανθρωπότητας απ’ όλα τα δεινά και τα προβλήματα του παρελθόντος. Έχει ενδιαφέρον να το θυμάστε και οι σπουδαστές θα βρουν χρήσιμο αυτή την εποχή, αν θέλουν να συνεργασθούν με νοημοσύνη με τα γεγονότα της ημέρας, να συγκεντρώσουν και να μελετήσουν όλα όσα έγραφα για την έβδομη ακτίνα της τελετουργικής τάξης και μαγείας.

β. Οι ασθένειες του νευρικού συστήματος που οφείλονται στη ροή της ενέργειας σε όλα τα μέρη του σώματος, η οποία κατευθύνεται είτε από την προσωπικότητα, κάποια όψη του προσωπικού κατώτερου εαυτού είτε από την ψυχή μέσω του εγκεφάλου, είναι πολλές και οξύνονται καθώς ο μαθητής πλησιάζει τη μύηση ή καθίσταται μυημένος. Εκτός από τις φυσιολογικές ασθένειες που προκαλεί, υπάρχουν πολλές άλλες συνθήκες που δημιουργούνται από αυτή την εισροή δύναμης. Ο μαθητής, λόγου χάρη, παρουσιάζει υπερδιέγερση και συνεπώς υπερδραστηριότητα. Χάνει την ισορροπία του και όταν το λέω αυτό δεν αναφέρομαι σε νοητική ανισορροπία (αν κι αυτή μπορεί να συμβεί αλλά σε υπερανάπτυξη και υπερέκφραση σε κάποιο μέρος της φύσης του). Μπορεί να αποβεί υπερβολικά υπερδιοργανωµένος διαμέσου κάποιου υπερδραστήριου κέντρου ή αποδιοργανωμένος και νωθρός. Υπόκειται συνεπώς στην ανισορροπία του αδενικού συστήματος, με όλες τις συνακόλουθες δυσκολίες. Η υπερδιέγερσή ή υποανάπτυξή του όσον αφορά τα κέντρα επηρεάζει κανονικά τους αδένες και αυτοί με τη σειρά τους προκαλούν δυσκολίες στον χαρακτήρα, που αναγκαστικά και αυτές με τη σειρά τους δημιουργούν προβλήματα στο περιβάλλον καθώς και εμπόδια της προσωπικότητας.

Είναι λοιπόν ένας φαύλος κύκλος και όλα οφείλονται στην εσφαλμένη διεύθυνση της δύναμης και στην εισροή δύναμης από τον έναν ή τον άλλο φορέα της προσωπικότητας στο συγγενικό του κέντρο (π.χ. της αστρικής δύναμης και της σχέσης της με το ηλιακό πλέγμα), οπότε έχουμε την εμφάνιση προβλημάτων υγείας, χαρακτήρα και επιρροής. Υπερακτινοβόλος δραστηριότητα με το μέσον κάποιου κέντρου ελκύει την προσοχή και ο μαθητής γίνεται το θύμα της επἰτευξής του. Με αυτά θα ασχοληθώ εκτενέστερα όταν εξετάσω τις ασθένειες που αναπτύσσονται απ’ τις τέσσερις κατηγορίες. Οι δυσχέρειες αυτές είναι ενός πολύ γενικού είδους αλλά επηρεάζουν κυρίως τους μαθητές της δεύτερης και έκτης ακτίνας. Η μία επειδή η δεύτερη ακτίνα είναι δοµητική ακτίνα και αφορά συνεπώς κατεξοχήν την εξωτερική εκδήλωση και τη χρησιμοποίηση όλων των κέντρων και η άλλη επειδή είναι κυρίως η ακτίνα της έντασης - μιας έντασης που μπορεί να εκδηλωθεί με τη μορφή του χείριστου φανατισμού ή της πιο αλτρουιστικής αφοσίωσης. Περιττό να πω ότι όλες οι ακτίνες παρουσιάζουν τα ίδια προβλήματα, αλλά η δεύτερη ακτίνα έχει να κάνει κυρίως με τη δραστηριότητα της ψυχής μέσω όλων των κέντρων (πάνω και κάτω του διαφράγματος) αλλά με την καρδιά σαν το κύριο κέντρο προσοχής. Η έκτη ακτίνα έχει στενή σχέση με το ηλιοπλεγματικό κέντρο σαν τον θάλαμο εκκαθάρισης και τον τόπο αναπροσανατολισμού της ζωικής δύναμης στην προσωπικότητα. Να το έχετε σταθερά κατά νου.

γ. Τα προβλήματα που συνδέονται με το αναπνευστικό σύστῃµα σχετίζονται όλα με την καρδιά και συνεπώς αφορούν την εδραίωση ορθού ρυθμού και ορθής επαφής με το περιβάλλον. Η άντληση της ζωική πνοής, ο μερισμός του αέρα με όλα τα άλλα ανθρώπινα όντα, υποδηλώνει τόσο ένα ατομικό κέντρο ζωής όσο και συμμετοχή στη γενική ζωή όλων. Με αυτά τα προβλήματα της ατομικής ή χωριστής ύπαρξης και του αντιθέτου της, η Ιερή Λέξη, το ΟΜ, σχετίζεται στενά. Μπορεί να ειπωθεί με τα λόγια ενός απόκρυφου εγχειριδίου θεραπευτικής που δίνεται σε προχωρημένους μαθητές, ότι:

“Εκείνος που ζει υπό τον ήχο του AUΜ γνωρίζει τον εαυτό του. Εκείνος που ζει ηχώντας το ΟM γνωρίζει τον αδελφό του. Εκείνος που γνωρίζει τον ΗΧΟ γνωρίζει τα πάντα”.

Έπειτα, στην κρυπτική και συμβολική γλώσσα του μυημένου, το εγχειρίδιο συνεχίζει:

“Η πνοή της ζωής γίνεται το αίτιο του θανάτου σε εκείνον που ζει μέσα σε κέλυφος. Υπάρχει αλλά δεν είναι. Τότε η πνοή φεύγει και κινείται σπειροειδώς προς το όλο. Εκείνος που εκπνέει το ΟΜ δεν γνωρίζει τον εαυτό του μόνο. Γνωρίζει ότι η πνοή είναι πράνα, ζωή, το ρευστό της σύνδεσης. Τα δεινά της ζωής είναι δικά του γιατί είναι ο κλήρος του ανθρώπου - δεν γεννιέται σε κέλυφος γιατί το κέλυφος δεν είναι Εκείνος που είναι ο ΗΧΟΣ και η ήχηση δεν γνωρίζει ασθένεια, δεν γνωρίζει το χέρι του θανάτου”.

Στις λίγες αυτές λέξεις συνοψίζεται το όλο θέμα των προβλημάτων και ασθενειών της τρίτης ομάδας. Αφορούν την κυκλοφορία της ψυχικής ενέργειας που είναι η ενέργεια της αγάπης και δεν σχετίζονται με την κυκλοφορία της ζωικής ουσίας. Οι δύο αυτές βασικές ενέργειες καθώς δρουν πάνω στις δυνάμεις της προσωπικότητας, προκαλούν τον όγκο των προβλημάτων που κληρονομεί η ανθρωπότητα. Αυτά είναι έλλειψη αγάπης, έλλειψη ζωής, αποτυχία ορθής ήχησης του φθόγγου της ψυχής και της ακτίνας και αποτυχία διαβίβασης. Το μυστικό της σύστασης ενός καθαρού αγωγού (για να χρησιμοποιήσω μυστικιστική και όχι αποκρυφιστική φρασεολογία) εξετάζεται στην πρώτη ομάδα προβλημάτων και η εδραίωση ορθής σχέσης με την ορθή ήχηση του ελκτικού φθόγγου της ψυχής εξετάζεται στις δύο τελευταίες ομάδες. Η τρίτη αυτή ομάδα δυσχερειών, προβλημάτων και ασθενειών αφορά βέβαια τους ανθρώπους σε όλες τις ακτίνες, αλλά οι άνθρωποι της πρώτης ακτίνας έχουν μια σαφή προδιάθεση στις ειδικές αυτές ενοχλήσεις. Ταυτόχρονα όταν χρησιμοποιούν ορθά τις λανθάνουσες δυνάμεις τους, μπορούν να υπερνικήσουν με την ορθή χρήση του AUΜ και τελικά του ΗΧΟΥ τα συμπτωματικά προβλήματα και τις δυσκολίες ευκολότερα από εκείνους στις άλλες ακτίνες. Έχετε εδώ μια αναφορά στην Απολεσθείσα Λέξη του Τεκτονισμού και στην ΗΧΗΣΗ του Ανέκφραστου Ονόματος.

Ο ήχος του AUM, ο ήχος του ΟΜ και ο ίδιος ο ΗΧΟΣ συνδέονται όλοι με τον κραδασμό και τα διαφορετικά και ποικίλα αποτελέσματά του. Το μυστικό του Νόμου του Κραδασμού αποκαλύπτεται προοδευτικά καθώς οι άνθρωποι μαθαίνουν να ηχούν τη ΛΕΞΗ στις τρεις όψεις της. Οι σπουδαστές θα έκαναν καλά να συλλογιστούν τη διαφορά μεταξύ της πνοής και του ήχου, μεταξύ της διαδικασίας της αναπνοής και της διαδικασίας της δημιουργίας κραδασµικής δραστηριότητας. Σχετίζονται αλλά διαφέρουν μεταξύ τους. Η μία σχετίζεται με τον Χρόνο και η άλλη με τον Χώρο και (όπως λέει το Αργαίο Σχόλιο) “ο ήχος, ο τελικός κι όμως εναρκτήριος ήχος, αφορά εκείνο που δεν είναι ούτε Χρόνος ούτε Χώρος, βρίσκεται έξω από το εκδηλωμένο Όλο, την Πηγή όλων όσων είναι κι όμως δεν είναι”. Για τον λόγο αυτό οι μαθητές της τέταρτης ακτίνας μπορούν να αναπτύξουν συνήθως με τη δύναμη της ενόρασης μια κατανόηση του ΟΜ. Αυτή η ακτίνα της αρμονίας μέσω διαμάχης (της διαμάχης των ζευγών των αντιθέτων) αφορά αναγκαστικά την εισαγωγή της κραδασµικής εκείνης δραστηριότητας που θα οδηγήσει σε ενότητα, σε αρμονία, σε ορθές σχέσεις και στην αποδέσμευση της ενόρασης.

δ. Τα προβλήματα που συνδέονται με τη δραστηριότητα ή αδράνεια των κέντρων είναι ίσως τα πιο σπουδαία από τη σκοπιά της ασθένειας, γιατί τα κέντρα κυβερνούν το αδενικό σύστημα, οι αδένες έχουν άμεση σχέση με τη ροή του αίματος και ρυθμίζουν επίσης τις μεγάλες και πιο σημαντικές περιοχές του ανθρώπινου σώματος. Έχουν ένα φυσιολογικό και ψυχολογικό αποτέλεσμα στην προσωπικότητα, στις ενδόμυχες και εξωτερικές επαφές και σχέσεις της. Η αντίδραση είναι κυρίως φυσική, αλλά τα αποτελέσματα είναι σε μεγάλο βαθμό ψυχολογικά, γι’ αυτό θα επεκταθώ κυρίως στην τέταρτη αυτή ομάδα και θα ασχοληθώ με τις ασθένειες των μαθητών, δίνοντας κάποιες συγκεκριμένες διδασκαλίες για τα κέντρα. Αυτές θα δείξουν σαφέστερα από καθετί άλλο τα αίτια πολλών ανθρώπινων ασθενειών και φυσικών δυσχερειών. […]

2. Δυσχέρειες Συναφείς με την Ψυχική Επαφή.

Αρχίζουμε σήμερα τη μελέτη των δυσκολιών, των ασθενειών και των ψυχολογικών ανωμαλιών (νευρολογικών και νοητικών) των ζηλωτών και των μαθητών του κόσμου. Θα τις μελετήσουμε, σαφώς από τη σκοπιά των επτά κέντρων και θα εξετάσουμε επίσης τα αποτελέσματα των δυνάμεων και ενεργειών (χρησιμοποιώ σκόπιμα τις ξεχωριστές αυτές λέξεις) που διαχύνονται μέσα από αυτά. Πολλά απ’ όσα πω θα προκαλέσουν αμφιβολίες απ’ τη σκοπιά της ορθόδοξης ιατρικής κι όμως την ίδια στιγμή η ορθόδοξη ιατρική ωθείται σταθερά στην αποκρυφιστική άποψη. Δεν θα επιχειρήσω να σχετίσω την εσωτερική στάση της θεραπείας, τις προτάσεις και μεθόδους της με τις σύγχρονες σχολές θεραπείας. Αμφότερες προσεγγίζουν βαθμιαία σε κάθε περίπτωση. Ο κοινός αναγνώστης για τον οποίο προορίζονται οι διδασκαλίες αυτές, θα έχει μια σαφέστερη κατανόηση της θέσης μου, αν την κρατήσω σχετικά απαλλαγμένη από τεχνικούς όρους και την ακαδημαϊκή στάση των ιατρικών επιστημών. Μάλλον θα προκαλούσαν σύγχυση και η προσπάθειά μου είναι να δώσω μια γενική εικόνα των υποκείμενων αιτίων των εξωτερικών φυσικών ασθενειών. Επιζητώ να παρουσιάσω ορισμένες όψεις της αποκρυφιστικής θεραπείας για την οποία είναι πλέον έτοιμο το ανθρώπινο γένος, υπενθυμίζοντάς σας ότι η παρουσίαση είναι φυσικά ανεπαρκής και μερική και για τον λόγο αυτό μπορεί να φαίνεται ανακριβής και να δώσει λαβή σε εκείνους που αναζητούν πάντα διεξόδους της ανθρώπινης ευπιστίας. Αυτό όμως δεν με ενδιαφέρει. Ο χρόνος θα αποδείξει την ακρίβεια των δηλώσεών μου. […]

Δόθηκε πολλή διδασκαλία για τον μακραίωνο αγώνα προσωπικότητας και ψυχής, αλλά παρουσιάσθηκε πάντα στη γλώσσα της πνευματικής προσέγγισης, του μυστικισμού και της θρησκείας ή αλλιώς με όρους αντίδρασης χαρακτήρα, αφηρημένης έφεσης και αγνότητας ή µη-αγνότητας. Με αυτές δεν θα ασχοληθώ. Θέμα μου είναι τα αποτελέσματα αυτής της σύγκρουσης στο φυσικό σώμα. Επιθυμώ λοιπόν να περιοριστώ μόνο στα φυσιολογικά και ψυχολογικά προβλήματα που συνοδεύουν τον αγώνα και κυρίως καθιστούν σκληρό τον κλήρο του μαθητή. Πρέπει να τονισθεί ότι:

α. Όλες οι ασθένειες και φυσικές δυσκολίες προκαλούνται από ένα ή περισσότερα από τρία πράγματα ή συνθήκες:

   1. Μια αναπτυγμένη ψυχική επαφή που προκαλεί έτσι τη ζωογόνηση όλων των κέντρων με διευθετημένο ρυθμό, ανάλογα με την ψυχική ακτίνα. Αυτή αναγκαστικά προκαλεί ένταση και πίεση στον φυσικό φορέα.

   2. Η ζωή και η εστίαση της προσωπικότητας, που επιχειρεί να αποκλείσει τον ψυχικό αυτό έλεγχο και εκφράζεται κυρίως δια της δραστηριότητας του κέντρου του λαιμού (που προδιαθέτει σε μια δραστηριότητα του θυρεοειδή αδένα) και των κέντρων κάτω από το διάφραγμα.

   3. Έναν κύκλο στη ζωή του ζηλωτή κατά τον οποίο ο έλεγχος της προσωπικότητας αρχίζει να εξασθενεί και η έμφαση και η επακόλουθη δραστηριότητα μετατοπίζεται στα κέντρα πάνω από το διάφραγμα - προκαλώντας πάλι δυσχέρεια και αναπροσαρμογή.

β. Ορισμένοι αντικειμενικοί σκοποί παρουσιάζονται στον ζηλωτή σε διάφορα στάδια και καθένας συνεπάγεται πρόοδο, αλλά την ίδια στιγμή ορισμένες συνακόλουθες δυσκολίες:

   1. Ο αντικειμενικός σκοπός ενώπιον του μυημένου είναι να έχει κάθε κέντρο του αιθερικού σώματος ανταποκριτικό στην ακτινική ενέργεια της ψυχής και όλες τις άλλες επτά ακτινικές ενέργειες επικουρικές σ’ αυτή. Αυτή η διαδικασία διέγερσης, αναπροσαρμογής και επίτευξης εδραιωμένου ελέγχου προχωρεί µέχρι μετά την τρίτη μύηση. Τότε, όταν ληφθεί αυτή η μύηση, ο φυσικός φορέας έχει μια τελείως διαφορετική ολκή και ποιότητα και οι κανόνες και οι νόμοι της υγείας δεν εφαρμόζονται πια.

   2. Ο αντικειμενικός σκοπός ενώπιον του μαθητή είναι να προαγάγει τον έλεγχο των κέντρων στο σώμα μέσω της ψυχής δια της διέγερσης, της εξάλειψης και της τελικής σταθεροποίησης. Αυτό δημιουργεί αναπόφευκτα δυσκολία και η ζωογόνηση ή έμπνευση (αμφότερες οι λέξεις είναι κατάλληλες) ή η έλλειψη ή ανεπάρκειά τους επηρεάζουν τα όργανα του σώματος στις περιοχές γύρω από τα κέντρα και επηρεάζουν όλες τις ουσίες που περιβάλλουν τα κέντρα.

   3. Ο αντικειμενικός σκοπός ενώπιον του ζηλωτή ή δόκιμου μαθητή είναι να μεταφέρει τις δυνάμεις από τα κέντρα κάτω του διαφράγματος μέσω του ηλιοπλεγματικού κέντρου στα κέντρα άνω του διαφράγματος. Η ενέργεια της βάσης της σπονδυλικής στήλης πρέπει να μεταφερθεί στο κεφάλι, η ενέργεια του ιερού κέντρου πρέπει να ανυψωθεί στον λαιμό, ενώ η ενέργεια του ηλιακού πλέγματος πρέπει να μεταφερθεί στην καρδιά. Αυτό γίνεται σε ανταπόκριση στη μαγνητική “έλξη” της ψυχικής ακτίνας, καθώς αρχίζει να δεσπόζει στην ακτίνα της προσωπικότητας. Είναι μια μακρά και επίπονος διαδικασία που καλύπτει πολλές ζωές και επιφέρει σαν αποτέλεσμα πολλά φυσικά δεινά.

   4. Ο αντικειμενικός σκοπός ενώπιον του μέσου ανθρώπου (ασυνείδητα αποτελεσματικού) είναι να ανταποκρίνεται πλήρως στη δύναμη της προσωπικότητας που εστιάζεται κυρίως στο μεσαίο σημείο - το ηλιακό πλέγμα - και έπειτα σταθερά και με νοημοσύνη να συντονίζει αυτές τις δυνάμεις έτσι ώστε να παρουσιασθεί τελικά στην ψυχή μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα για έλεγχο και χρήση.

   5. Ο αντικειμενικός σκοπός ενώπιον του πρωτόγονου ή υποανάπτυκτου ανθρώπου (και πάλι ασυνείδητα αποτελεσματικού) είναι να ζει μια τελείως ζωώδη και συναισθηματική ζωή, αποκτώντας έτσι εμπειρία ανάπτυξης, επαφής και τελικά κατανόησης. Με αυτά τα μέσα δομείται το όργανο ανταπόκρισης της ψυχής στους τρεις κόσμους.

Θα ήθελα επίσης να επισύρω την προσοχή στη σκέψη που παρέθεσα εδώ, ότι οι αντικειμενικοί σκοποί έχουν ουσιαστικά καθαυτοί ένα αποτέλεσμα πάνω σ’ εκείνο για το οποίο αγωνίζεται ο άνθρωπος. Είναι μια σκέψη που αξίζει να εξετασθεί προσεκτικά. Αυτές οι γενικότητες θα είναι χρήσιμες μόνο αν θυμάστε ότι είναι γενικότητες. Κανένας ζηλωτής σε οποιοδήποτε στάδιο δεν είναι τελείως σαφής στην προσπάθειά του μέχρι και μετά την τρίτη μύηση, ούτε είναι τελείως ειδικευμένος στη ζωή και την προσπάθειά του. Οι άνθρωποι βρίσκονται σε όλα τα νοητά σταδία ανάπτυξης και πολλά απ’ αυτά τα στάδια είναι ενδιάμεσα στα πέντε στάδια που προαναφέραμε. Όλα αυτά σμίγουν και συγχωνεύονται μεταξύ τους και συχνά συνιστούν έναν τρομερό και συγκεχυμένο στίβο σκέψης και δραστηριότητας. Μόνο στη ζωή του υποανάπτυπτου ατόμου απαντάται μια σαφής απλότητα. Στο ενδιάμεσο - από το στάδιο της παιδικής ηλικίας της φυλής ή του ανθρώπου μέχρι εκείνο της κατάστασης απελευθέρωσης από τη ζωή της προσωπικότητας - δεν υπάρχει παρά πολυπλοκότητα, αλληλεπικάλυψη των καταστάσεων συνείδησης, δυσκολίες, ασθένειες, ψυχολογικά προβλήματα, νοσήματα και θάνατος.

Αυτό πρέπει προφανώς να είναι έτσι, όταν ο αχανής αριθμός των ενεργειών και δυνάμεων που συνιστούν την ύπαρξη του ανθρώπου και σχηματίζουν το περιβάλλον του, σχετίζονται μεταξύ τους. Κάθε ανθρώπινο ον είναι στην πραγματικότητα σαν μια μικρογραφία δίνης στον μεγάλο εκείνο ωκεανό της Ύπαρξης στον οποίο ζει και κινείται - ακατάπαυστα σε κίνηση ως τη στιγμή που η ψυχή “πνεύσει επί των υδάτων” (ή δυνάμεων) και ο Άγγελος της Παρουσίας κατέλθει στη δίνη. Τότε όλα ηρεμούν. Τα ύδατα που αναταράσσονται από τον ρυθμό της ζωής και αργότερα αναταράσσονται βίαια από την κάθοδο του Αγγέλου, ανταποκρίνονται στη θεραπευτική δύναμη του Αγγέλου και μεταβάλλονται σε ήρεμη λίμνη στην οποία οι μικροί μπορούν να εισέλθουν και να βρουν τη θεραπεία που χρειάζονται”.

- “Εσωτερική Θεραπευτική”, Alice A. Bailey