Γαλάζια Σπλάγχνα



Κάτοικε του ονείρου
μαζεύω τη φωνή μου από κάθε άκρη
και το υπόλειμμά της αυτό στη σινδόνη των δέντρων
κι εκείνο κει ψηλά στο σκουριασμένο βράχο
όπου οργίζεται ο γερο-κόρακας

συγκεντρώνομαι
για τη μεγάλη αποκάλυψη

ρίχνω στον άνεμο μακρόσυρτη αγάπη:

Την θέλω εγώ την απελπισία μου
δεν την ανταλλάσσω με θαλπωρή άλλη
έχασα.

Μα χάνουν και τα άνθη
 τα άνθη ανοίγουν το μοναδικό παράθυρο...

Κάλλιο να πλανηθεί ο χαρταετός μου
δε θέλω πια ν' αγγίξω τα χρώματά του
κλείνω τα μάτια μου για να δω.

Είναι η φωνή που με διασχίζει
κι άλλοτε που χτυπά στον άκμονα
χίλιες φορές.

Είναι η φωνή από ένα βάθος:

Για πάντα να μην έχεις
τίποτα για τ' αληθινά χέρια
μονάχος
ανήμπορος εκστατικός
σ' αυτή την άξαφνη γιορτή του δευτερολέπτου
που παραδίδεται ο κόσμος. 



Νίκος Καρούζος

Δημοφιλή Άρθρα

Ο Μάγος του Στρόβολου

Ενθεογενή

Τρεις Θέσεις Σκέψης

ΦΡΑΚΤΑΛ: Η Γεωμετρία του Χάους και οι Φιλοσοφικές της προεκτάσεις

Οι Διδασκαλίες του Δον Χουάν

Χερουβείμ