Τί Εστί Αποκρυφισμός (Β' Μέρος)
Από πλευράς μου, αποπειράθηκα αυτό το πείραμα από την πρώτη μου επαφή με τον αποκρυφισμό. Είδα τα φανταχτερά χρώματα, τα βιβλία, τις διαλέξεις, τα απόκρυφα σύμβολα, τα αστρικά φαινόμενα, τις προσωπικές συζητήσεις κλπ. Είδα, με την πρώτη ματιά, ότι είχα να κάνω με ένα ζωγραφισμένο καμβά και προχώρησα μέσα, για να μπορώ να πω τη γνώμη μου πάνω σε αυτό. Τότε χρησιμοποίησα τη γνώση μου στην ψυχολογία, για να μπορέσω να βρεθώ πίσω από τη σκηνή και να εισχωρήσω στο νου και στα κίνητρα εκείνων που σκηνοθετούσαν το κουκλοθέατρο, που είχα προσκληθεί να παρακολουθήσω. Είδα τα σχοινιά από όπου κρέμονταν οι μαριονέτες και το μηχανισμό που έφερνε στη σκηνή τον από μηχανής θεό, την κατάλληλη στιγμή. Είδα τον μάνατζερ να κοιτάζει πλάγια το ταμείο του θεάτρου και τον συγγραφέα με το αναθεωρημένο σενάριο του, τον παραγωγό σε διαβουλεύσεις με τον σκηνογράφο και τον φωτιστή, τους ηθοποιούς να πασχίζουν να μπουν στο πετσί του ρόλου τους και να ταυτιστούν με τον χαρακτήρα που υποδύονταν. Μετά, χώθηκα βαθύτερα, στα παρασκήνια. Είδα τις διάφορες εσωτερικές σχολές σαν τα καμαρίνια όπου οι ηθοποιοί μακιγιάρονται για τους ρόλους τους. Ανακάλυψα τη λιγδιασμένη και μαυρισμένη πέτρινη σκάλα από την οποία μπαίνουν οι ηθοποιοί και την κατέβηκα. Πέρασα από την πίσω πόρτα και βγήκα στα βρώμικα περίχωρα αυτής της θεατρούπολης, όπου γυναίκες και άντρες μάλωναν έξω από ναούς του αλκοόλ και όπου παιδιά μπουσούλαγαν μέσα στη λάσπη των πεζοδρομίων. Και τότε, ανασηκώνοντας τα μάτια μου για να τα ξεκουράσω από όλη αυτή την αθλιότητα, είδα ψηλά τα αληθινά αστέρια, με την απόμακρη και λαμπερή τους πραγματικότητα, που ήταν και αυτή απεικονισμένη στο ζωγραφισμένο σκηνικό του θεάτρου. Τότε, και μόνο τότε, διαπίστωσα πόσο σημαντικό ήταν αυτό το δράμα και συνειδητοποίησα ότι όλα τούτα δεν ήταν καρπός μιας απόπειρας που είχε σκοπό την εξαπάτηση αλλά μιας προσπάθειας που στόχευε στην απεικόνιση. Με χαρά, ταπεινότητα και ευγνωμοσύνη, επέστρεψα τότε στην κύρια είσοδο και πλήρωσα το τίμημα για μια θέση από όπου θα μπορούσα να παρακολουθήσω την ερμηνεία της ζωής που παρουσίαζαν εκεί. Είχα πάρει το μάθημα μου και είχα μάθει τη λειτουργία και τους περιορισμούς μιας μυητικής σχολής.
Πρέπει να κάνουμε μια διάκριση ανάμεσα στη συμβολική έκφραση των αφηρημένων ιδεών και στην πραγματική περιγραφή συγκεκριμένων αντικειμένων. Λέγεται για τα Μυστήρια, ότι οι Μύστες οδηγούσαν τον υποψήφιο από βαθμό σε βαθμό και του αποκάλυπταν όλο και πιο απόκρυφα σύμβολα της Θεότητας. Στο τέλος, όταν έπεφτε και το τελευταίο πέπλο, μπροστά στο μαθητή αποκαλυπτόταν ένα κενό ιερό, ενώ μια φωνή ψιθύριζε στο αυτί του: «Δεν υπάρχει Θεός !»
Όποιος έχει εισδύσει πίσω από την αυλαία, που είναι επίσης και το Παραπέτασμα του Ναού, γνωρίζει ότι αυτό είναι αλήθεια. Δεν υπάρχει κανένας Θεός που να πολεμάει στις μάχες και να οσφραίνεται το θυμίαμα των θυσιών. Υπάρχει, όμως, ο Λόγος. Και η φύση του Λόγου μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο από εκείνους που μπορούν να διαλογιστούν μέσα στο κενό ιερό, που μπορούν δηλαδή να σκεφτούν χωρίς να χρησιμοποιούν σύμβολα. Η εκπαίδευση στους διάφορους βαθμούς είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε ο νους να μαθαίνει να ανυψώνεται στην αφηρημένη και υπερβατική σκέψη, γιατί η κατανόηση αρχίζει από εκεί που τελειώνει η σκέψη. Όποιος δεν είναι ικανός να σύρει το πέπλο και να αποκαλύψει το άδειο ιερό, δεν μπορεί να διδάξει την απόκρυφη επιστήμη. Το ίδιο ισχύει και για όποιον αγνοεί ότι οι απόκρυφες διδασκαλίες δεν είναι παρά ένα αλγεβρικό σύστημα που δίνει στο νου τη δυνατότητα να λειτουργήσει πέρα από τα δεσμευτικά όρια της σκέψης. Αυτός που φαντάζεται ότι τα Πεδία, οι Ακτίνες και η Ιεραρχία υπάρχουν μέσα στο χωρόχρονο, δεν είναι μυημένος, και για αυτό δεν μπορεί να γίνει και μυητής άλλων.
Η διαφορά ανάμεσα στον «αποκρυφίζοντα» και στον αποκρυφιστή, είναι ότι ο πρώτος πιστεύει πως το άδυτο του ιερού περιέχει το Θεό, ενώ ο δεύτερος γνωρίζει ότι ο Θεός βρίσκεται μέσα μας. Ο πρώτος πιστεύει στην αποκάλυψη, ενώ ο δεύτερος στη συνειδητοποίηση. Ο πρώτος πιστεύει σε κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα από το Δάσκαλο του, σε κάποιο ειδικό μαντάτο από τα Ουράνια, ο δεύτερος γνωρίζει ότι όλοι «εν Θεώ εσμέν». Ο πρώτος πιστεύει ότι το αστρικό πεδίο είναι αντικειμενική πραγματικότητα, ο δεύτερος γνωρίζει ότι πρόκειται για αντικειμενική φαντασία. Αυτό βεβαία, δε σημαίνει ότι το αστρικό πεδίο δεν υπάρχει. Σημαίνει απλά ότι η ψυχολογία της αντικειμενικής φαντασίας αποτελεί το θέμα της πραγματικής μελέτης του πρακτικού αποκρυφιστή. Αυτό μας φέρνει πίσω στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε. Αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς με τον αποκρυφισμό; Αξίζει τόσο πολύ ή τόσο λίγο, όσο τα μαθηματικά στα οποία αντιστοιχεί το υλικό πεδίο. Ο μαθηματικός ούτε ψωμί ζυμώνει, ούτε χωράφια σκάβει. Η επιστήμη του, όμως, είναι το θεμέλιο της γνώσης, για αυτό και πρέπει να ανάγονται σε μαθηματικούς όρους όλα τα πράγματα, προκείμενου να βρουν μια τελική και ακριβή έκφραση.
Ότι είναι τα μαθηματικά για την ύλη και τη δύναμη, είναι και η απόκρυφη επιστήμη για τη ζωή και τη συνείδηση. Και κατά πάσα πιθανότητα, δεν υπάρχει οριστική έκφραση ή σύνθεση, χωρίς τη χρήση των ανάλογων μεθόδων. Για αυτό υποστηρίζω ότι ο αποκρυφισμός έχει αξία. Από την άλλη μεριά ωστόσο, ορισμένα αποκρυφιστικά συστήματα δεν έχουν καμία αξία. Αν και το μυητικό σύστημα μπορεί να παρομοιαστεί με ένα αρχαίο θεατρικό δράμα, η διδασκαλία που περιέχει συχνά δεν μπορεί να παρομοιαστεί με δράματα αξίας, σαν τον Άμλετ, αλλά με έργα σαν το Δρα Τζέκυλ. Το 90% των αποκρυφιστικών βιβλίων έχουν συλληφθεί και γραφτεί με πολύ φτηνό πνεύμα και προσβάλλουν τη νοημοσύνη κάθε μορφωμένου ανθρώπου. Όσο καιρό τα αποκρυφιστικά δόγματα παρουσιάζονται μέσα από τέτοια ...έργα, δεν θα μπορέσουν ποτέ να απαιτήσουν το σεβασμό εκείνων που αξίζει να τα σέβονται.
Δεν πρέπει να δεχόμαστε την ανοησία για απλότητα ή τη διανοητική σύγχυση για βαθιά σοφία. Πολλά «εσωτερικά» βιβλία που σε κάνουν να ντρέπεσαι να πεις ότι είσαι αποκρυφιστής, έχουν γραφτεί με συνταγή διάφορα ανεπιβεβαίωτα μυστηριώδη φαινόμενα και λίγη σάλτσα από συναισθηματικό ανθρωπισμό. Βιβλία όπως η Αρχαία Σοφία, της Άννας Μπέζαντ αξίζουν, έστω και σαν φιλολογικά έργα το σεβασμό ακόμα κι εκείνων που δεν αποδέχονται τα συμπεράσματα τους. Μερικές, όμως, από τις εκδόσεις που έχουν δοθεί στον κόσμο στο όνομα της Απόκρυφης Επιστήμης, έχουν απαίσια γεύση και δεν χωνεύονται με τίποτα. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η Ιερή Επιστήμη, σε αυτό το επίπεδο, υπάρχει μόνο μέσα στη συνείδηση των σπουδαστών της. Ο Κοσμικός Νόμος και οι απόκρυφες διδασκαλίες, όπως τις γνωρίζουμε, δεν είναι παρά η ανθρώπινη σύλληψη αυτού που υπερβαίνει την ικανότητα της άμεσης αντίληψης των ενσαρκωμένων ψυχών και δεν μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο από μια απλή προσέγγιση, από μια απόπειρα να συλλάβει ο νους, με τη βοήθεια κάποιου σύμβολου, αυτό που από τη φύση του είναι ασύλληπτο.
Δεν υπάρχει κανένας Βασιλικός Δρόμος προς τη Μύηση. Υπάρχει μόνο το μονοπάτι που έχει ανοιχτεί από το διάβα αμέτρητων αναζητητών. Πάνω σε αυτό πρέπει να παλέψουμε όσο καλύτερα μπορούμε, με μοναδικό οδηγό την ύψιστη συνειδητοποίηση μας. Και αν το φως που υπάρχει μέσα μας σβήσει, πόσο βαθύ γίνεται αυτό το σκοτάδι; Οι αδελφότητες ή τα τάγματα πάνω στο φυσικό πεδίο, είναι όπως ακριβώς τα φτιάχνουμε εμείς. Οι Δάσκαλοι, στα αστρικά πεδία, είναι όπως τους φανταζόμαστε εμείς. Το Πνεύμα μπορεί να εργαστεί στο υλικό πεδίο μόνο μέσω της ανθρώπινης συνείδησης. Το αστρικό πεδίο είναι απλά μια σκέψη που έρχεται και παρέρχεται και ελευθερωνόμαστε από την κυριαρχία του μόνον όταν συνειδητοποιούμε την υποκειμενική φύση του.
Η απόκρυφη επιστήμη, με τη σωστή της έννοια, μας διδάσκει να θεωρούμε όλα τα πράγματα σαν καταστάσεις της συνείδησης. Μετά, μας δείχνει τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να ελέγχουμε τη συνείδηση υποκειμενικά. Στη συνέχεια, όταν έχουμε κατακτήσει τη μέθοδο του υποκειμενικού ελέγχου, ο έλεγχος μας σύντομα ανακλάται και αντικειμενικά. Μέσω αυτού του συνειδητού ελέγχου μπορούμε να χειριστούμε το πεδίο του ανθρώπινου νου. Πρόκειται για μια δυνατότητα που δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή αυτή καθαυτή. Η ποιότητα της εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται. Ο μυημένος της Δεξιάς Ατραπού, αφιερωμένος στην υπηρεσία της Θεότητος, χρησιμοποιεί τη δύναμη του αυτή αποκλειστικά για να βοηθήσει την ανθρώπινη συνείδηση να λάβει γνώση της Θεότητος μέσα στο καθετί. Χρησιμοποιεί τη γνώση του σχετικά με το νου, για να τον κάνει όργανο του Πνεύματος, σε αντίθεση με τον μυημένο της Αριστερής Ατραπού, ο οποίος χρησιμοποιεί αυτή τη γνώση για να κάνει το νου υπηρέτη των παθών του.
Ο αποκρυφισμός δεν αποτελεί ποτέ αυτοσκοπό ή απλή ικανοποίηση της νοητικής περιέργειας. Είναι το πιο ισχυρό όπλο στα χέρια της διάνοιας. Αξίζει, άραγε, οι άνθρωποι της καλής θέλησης να μάθουν να χειρίζονται αυτό το τρομερό ξίφος, το δίκοπο μαχαίρι; Όχι μόνο αξίζει, αλλά είναι και απαραίτητο για την ασφάλεια της ανθρώπινης φυλής, μια και έχουν μάθει να το χειρίζονται πολλοί άνθρωποι κακής θέλησης. Όταν κανείς βλέπει τι μπορούν να καταφέρουν εκείνοι που χρησιμοποιούν άσχημα τη γνώση της απόκρυφης όψης των πραγμάτων, νιώθει ότι καμία θυσία δεν είναι πολύ μεγάλη και κανένας κίνδυνος δεν είναι πολύ σοβαρός, προκειμένου να καταστεί ικανός να κρατήσει μια θέση στα οχυρώματα που χωρίζουν τις Δυνάμεις του Σκότους από τα αθώα τους θύματα.
Να γιατί πάντα θα βρίσκονται ψυχές που θα πιστεύουν ότι αξίζει να κάνουν τη Μεγάλη Θυσία, δηλαδή τη Μύηση και να προσφέρουν την αφοσίωση τους στην υπηρεσία των Δυνάμεων του Φωτός. Για να μπορέσουν αυτές οι Δυνάμεις να εκδηλωθούν στον κόσμο της μορφής, μέσα από τον αγωγό που μπορεί να τους ανοίξει η ανθρώπινη συνείδηση.
