Μύηση ΙΙ (Β' Μέρος)
Στα αρχικά στάδια της επίδρασης της έκτης ακτίνας πάνω στο άτομο, οι συγκινησιακές του αντιδράσεις είναι βίαιες και πιεστικές, οι θυμικές αυταπάτες του εντείνονται και τον ελέγχουν και η έφεση του σταθερά ενδυναμώνεται, ταυτόχρονα όμως περιορίζεται και εμποδίζεται από την ισχύ της αφοσίωσης του προς κάποια ιδεολογία που διαισθάνεται. Αργότερα, η συγκινησιακή του φύση ησυχάζει και ελέγχεται περισσότερο δια της μεσολάβησης του νου. Η ευθυγράμμιση του γίνεται αστρική-νοητική-ψυχική.
Όταν επιτευχθεί αυτή η κατάσταση συνείδησης και τα «ύδατα» του αστρικού σώματος είναι ήρεμα, όταν οι συγκινήσεις του εξαγνισθούν με έντονη προσπάθεια, τότε ο μαθητής μπορεί να εισέλθει στα ύδατα του Βαπτίσματος. Υποβάλλεται τότε σε μια έντονη εξαγνιστική εμπειρία η οποία, μιλώντας αποκρυφιστικά, του επιτρέπει «για πάντα να εξέρχεται από τα ύδατα και να μη διατρέχει πια τον κίνδυνο να πνιγεί ή να καταβυθιστεί». Μπορεί τώρα «να περιπατεί πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας και με ασφάλεια να προχωρεί προς τον προορισμό του».
Η έννοια του Βαπτίσματος συνδέεται με την έννοια του εξαγνισμού. Το ύδωρ ήταν πάντοτε το σύμβολο εκείνου που εξαγνίζει. Είναι επίσης το σύμβολο του αστρικού πεδίου, με την αστάθεια, τις καταιγίδες του, τις ηρεμίες του, τις υπερβολικές του συγκινησιακές του αντιδράσεις και την πλαστικότητα του, που το καθιστούν ένα τόσο καλό παράγοντα για τις απατηλές ικανότητες μορφών-σκέψεων του μη αναγεννημένου ανθρώπου.
Η δεύτερη μύηση είναι μια από τις δυσκολότερες. Προϋποθέτει εξαγνισμό αλλά εξαγνισμό δια του πυρός, με συμβολική έννοια. Η αποκρυφιστική «εφαρμογή του πυρός στο ύδωρ» προκαλεί μερικά σοβαρά προβλήματα. Το ύδωρ κάτω από τη δράση του πυρός μετατρέπεται σε ατμό και ο μυημένος βυθίζεται στις ομίχλες και τις αναθυμιάσεις, τις θυμικές αυταπάτες και την καταχνιά, που προκαλούνται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ο μυημένος πρέπει να αναδυθεί από την ομίχλη και έτσι και θα γίνει. Αυτό το Βάπτισμα του Πυρός μεταφέρει μαζί του αναπόφευκτα την έννοια του πόνου και μάλιστα σε μια έκταση άγνωστη ως τώρα. Μια τυχαία ματιά στις υποθέσεις του κόσμου θα αποκαλύψει την αλήθεια αυτής της δήλωσης.
Ατομικά ο μυημένος αντιμετωπίζει μια μετάσταση από μια συγκινησιακή εστίαση σε μια νοήμονα, σκεπτική εστίαση. Έχει, θεωρητικά τουλάχιστον, απορρίψει τον έλεγχο του αστρικού σώματος. Πολλά όμως ακόμη μένουν που πρέπει να γίνουν: παλιές επιθυμίες, αρχαίες αστρικές αντιδράσεις και συνηθισμένες συγκινήσεις είναι ακόμη ισχυρές αλλά έχει αναπτύξει μια νέα στάση προς αυτές.
Τι έχει συμβεί; Οι ενέργειες του κέντρου του ηλιακού πλέγματος μεταφέρθηκαν από τον θάλαμο εκκαθάρισης κάτω από το διάφραγμα, στο κέντρο της καρδιάς – ένα από τα τρία μείζονα κέντρα, μέσα στο οποίο πρέπει να μεταφερθούν όλες οι κατώτερες ενέργειες. Κατά την πρώτη μύηση του προσεφέρθη ένα όραμα μιας ανώτερης δημιουργικότητας και η ενέργεια του κέντρου των γεννητικών οργάνων άρχισε τη βραδεία της άνοδο στο κέντρο του λαιμού. Κατά τη δεύτερη μύηση, του προσφέρεται ένα όραμα ανώτερης εστίασης και η θέση του στο μεγαλύτερο Όλο αρχίζει να αποκαλύπτεται. Γι’ αυτόν, η ζωή δε μπορεί ποτέ να είναι η ίδια. Η φιλαυτία μπορεί να εξακολουθεί να παίζει δυναμικό ρόλο στην έκφραση της ζωής του αλλά συναντάται παράλληλα μια βαθιά δυσαρέσκεια για τα πράγματα ως έχουν και μια αγωνιώδης κατανόηση αποτυχίας. Η έννοια της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ γίνεται ο βασικός τόνος αφιέρωσης του μυημένου.
«Κοίτα, ω προσκυνητή, το τέρμα. Δες να λάμπει πολύ μακριά η δόξα που το περιτυλίγει και το φως που τίποτα δε μπορεί να σκοτεινιάσει. Άδραξε το ποτήρι και στράγγισε το γοργά, μην αναβάλλεις για τον πόνο. Το άδειο ποτήρι, το στέρεο χέρι, η σταθερή και δυνατή προσπάθεια φέρνουν σε αγωνία μιας στιγμής και έπειτα σε λαμπρότατη ζωή».
Alice A. Bailey, "Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις"
