Μύηση ΙΙΙ (Β' Μέρος)
Αυτή η Τρίτη μύηση είναι η πρώτη μύηση από την άποψη της Ιεραρχίας. Είναι η μύηση κατά την οποία ο πνευματικός άνθρωπος εκδηλώνει τον πλήρη έλεγχο της προσωπικότητας. Το φυσικό σώμα ελέγχεται διαμέσου φυσικής πειθαρχίας, η συγκινησιακή φύση έχει αναδιοργανωθεί και έχει γίνει δεκτική στην πνευματική εντύπωση που προέρχεται από το πεδίο του καθαρού Λόγου (του βουδδικού πεδίου) διαμέσου των μεταμορφωτικών διαδικασιών του νου ή του πέμπτου στοιχείου. Ο νους έχει ενεργήσει σαν οργανωτής αστρικής αντιδράσεως και σαν διασκορπιστής της θυμικής αυταπάτης. Ο μυημένος τώρα δρα σαν μια προσωπικότητα εμποτισμένη από την ψυχή και συνεπώς οι τρεις όψεις της προσωπικότητας δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από όργανα της ψυχής.
~ Η διευθύνουσα ενέργεια του ανώτερου νου διαχύνεται μέσα στον εγκέφαλο και κατά συνέπεια ο άνθρωπος πάνω στο φυσικό πεδίο οδηγείται, κατευθύνεται και ελέγχεται από ομαδικό σκοπό και από το ιεραρχικό σχέδιο.
~ Η διαφωτιστική ενέργεια του καθαρού Λόγου, που εκπορεύεται από το βουδδικό πεδίο, διαχύνεται προς τα κάτω μέσα στο καθαρισμένο και οργανωμένο σώμα της ευαίσθητης ανταπόκρισης, το οποίο είναι ό, τι απομένει από εκείνο που ονομάζεται αστρικό σώμα. Αυτό προκαλεί πλήρη ελευθερία από θυμική αυταπάτη και τη δημιουργία μιας διαυγούς λίμνης τόσο λογικής ανταπόκρισης στην Αγάπη της θείας σχέσεως, ώστε ο μυημένος καθίσταται ένας ευαίσθητος αποκαλυπτής αυτής της Αγάπης.
~ Η δυναμική ενέργεια από το ατμικό πεδίο (την ανώτατη όψη της Πνευματικής Τριάδος) διαχύνεται μέσα στο νου και αρχίζει βραδέως να αποκαλύπτει τη «θέληση για το καλό», που είναι ουσιαστικά η θέληση του Θεού.
Πίσω από αυτές τις τρεις διαφοροποιήσεις, που όλες τους είναι εκφράσεις ή όψεις του θείου ή παγκόσμιου νου, ο μυημένος αισθάνεται αμυδρά ή αποκτά συνειδητά επίγνωση εκείνου που έχει ονομαστεί Μονάς ή Πνεύμα ή Ζωή. Τούτο αποκαλύπτεται λεπτεπίλεπτα στη Μύηση της Μεταμόρφωσης του Διδασκάλου Ιησού, ο Οποίος αναπαρέστησε και τις πέντε ανθρώπινες μυήσεις προς όφελος της ανθρωπότητας. Στη δραματική αυτή απεικόνιση της τρίτης μύησης, οι τρεις μαθητές (ή οι τρεις φορείς της προσωπικότητας) υποκλίθηκαν εδαφιαία και αυτός ο Ίδιος ο Διδάσκαλος (η δοξασθείσα προσωπικότητα) μεταμορφώθηκε ενώπιον τους. Σε αυτό το αποκορυφωμένο σημείο, άκουαν εκείνο που ονομάστηκε «η φωνή του Πατρός» να ομιλεί στον μεταμορφωθέντα Ιησού.
Η προσωπικότητα τώρα είναι κάτοχος γνώσης. Η μεγάλη αρχή της διαιρέσεως, την οποία κυβερνά η Πέμπτη ακτίνα, είναι ο κυρίαρχος παράγων στην αίσθηση του χρόνου που έχει ο μυημένος. Η διαίρεση, με την έννοια της χωριστικότητας, έχει τελειώσει γι’ αυτόν και τώρα αισθάνεται και γνωρίζει κάτι από την ουσιαστική ενότητα όλης της εκδηλωμένης ζωής. Συνεπώς, από την άποψη του χώρου, έχει κυριαρχήσει και υπερνικήσει τη διάσπαση και τη διαίρεση. Όχι όμως με την έννοια του χρόνου.
Θα επιθυμούσα να σου θυμίσω το γεγονός ότι αυτή η Τρίτη μύηση είναι στην πραγματικότητα η πρώτη από τις μείζονες μυήσεις και σαν τέτοια θεωρείται από την Πηγή εκπόρευσής της του πλανητικού μας Λόγου, του Σανάτ Κουμάρα και από τα δύο μεγάλα πλανητικά κέντρα, τη Σαμπάλα και την Ιεραρχία. Αναφέρομαι στην εξαίσια Πηγή ολοκλήρου της πλανητικής μας ζωής, τον ήλιο Σείριο και στη Στοά των Θείων Όντων τα Οποία εργάζονται από το ουράνιο αυτό Κέντρο. Οι δύο πρώτες μυήσεις – που θεωρούνται σαν μυήσεις του κατωφλίου – είναι εμπειρίες που έχουν προετοιμάσει το σώμα του μυημένου για τη λήψη της τρομερής ηλεκτρικής δυνάμεως της τρίτης αυτής μυήσεως. Η δύναμη αυτή διέρχεται δια μέσου του σώματος του μυημένου κάτω από τη διεύθυνση του πλανητικού Λόγου, μπροστά στον οποίο στέκει ο μυούμενος για πρώτη φορά. Η Ράβδος της Μυήσεως χρησιμοποιείται σαν μεταβιβαστικός παράγων.
Η δεύτερη μύηση έχει απελευθερώσει τον μυημένο από το αστρικό επίπεδο συνειδήσεως, το αστρικό πεδίο – το πεδίο της θυμικής αυταπάτης, της πλάνης και της διαστροφής. Αυτή ήταν μια ουσιαστική εμπειρία επειδή ο μυημένος πρέπει να ελευθερωθεί από κάθε μαγνητική ή εφελκυστική έλξη, που εκπορεύεται από την προσωπικότητα. Οι φυσικές ορέξεις έχουν υποταχθεί και παραμεριστεί στην ορθή τους θέση. Η επιθυμητική φύση ελέγχεται και εξαγνίζεται. Η διάνοια ανταποκρίνεται κυρίως στις ιδέες, ενοράσεις και παρορμήσεις που προέρχονται από την Ψυχή και αρχίζει το αληθινό της έργο σαν ερμηνευτής της θείας αλήθειας και μεταβιβαστής ασραμικής προθέσεως.
Να θυμάσαι ότι οι επιδράσεις αυτής της μύησης δεν περιορίζονται στον μυημένο ατομικά αλλά στο εξής σε όλες τις μεταγενέστερες μυήσεις, ο μυημένος καθίσταται ο μεταβιβαστής της ενέργειας, η οποία θα διαχύνεται μέσω αυτού με αυξανόμενη ισχύ σε κάθε επίθεση της Ράβδου. Κάθε φορά που ένας μαθητής λαμβάνει μια μύηση και στέκει μπροστά στον Μυσταγωγό, γίνεται ένα όργανο δια του οποίου ο πλανητικός Λόγος μπορεί να φτάσει στην ανθρωπότητα και να κομίσει στους ανθρώπους νέα ζωή και ενέργεια. Το έργο που γίνεται πριν και μετά από την Τρίτη μύηση είναι καθαρά προπαρασκευαστικό προς τον τύπο αυτό υπηρεσίας που απαιτείται από έναν «μεταβιβαστή ενεργείας». Για τον λόγο αυτό, κατά την έβδομη μύηση, χρησιμοποιείται η κυριαρχούσα ακτίνα του πλανήτη μας, η δεύτερη ακτίνα της Αγάπης-Σοφίας.
Στην Τρίτη μύηση το ενεργειακό κέντρο που διεγείρεται είναι το κέντρο άζνα (το κέντρο μεταξύ των οφρύων). Ο μυημένος αρχίζει συνειδητά και δημιουργικά να διευθύνει τις ενέργειες που έχουν γίνει διαθέσιμες σε αυτόν. Το εκτελεί δια του κέντρου άζνα και τις διευθύνει προς την ανθρωπότητα σαν σύνολο. Οι ενέργειες αυτές είναι :
1. Η ενέργεια της ίδιας του Ψυχής. Αυτή έχει μια καθαρή ομαδική επίδραση και μόλο που λειτουργεί δια μέσου της προσωπικότητάς του, διευθύνεται συνειδητά προς τα έξω στον κόσμο.
2. Η ενέργεια του Άσραμ, στο οποίο ανήκει, τόσο η ενέργεια αυτή όσο και η πρώτη που αναφέραμε είναι αναγκαστικά η ενέργεια της ακτίνας της Ψυχής του και του Άσραμ που αντιπροσωπεύει αυτήν την ακτίνα.
3. Την ενέργεια αυτής ταύτης της Ιεραρχίας. Η Ιεραρχία ελέγχεται από την ενέργεια της δεύτερης ακτίνας της Αγάπης-Σοφίας, αν και η κυριαρχούσα αυτή ακτίνα μετασχηματίζεται και εμπλουτίζεται με την ανάμιξη της με τις άλλες έξι ακτίνες. Η χρησιμοποίηση αυτής της ενέργειας από τον μαθητή θα είναι αρχικά ασύνειδη και δε θα αποτυπώνει στο σημείο αυτό συγκεκριμένη πρόθεση. Αυτό οφείλεται στο μέγεθος του μεγάλου αποθέματος ενεργειών.
4. Την ιδιάζουσα ενέργεια που μεταδίδεται σ’ αυτόν από τον Σανάτ Κουμάρα, κατά τη στιγμή της μυήσεώς του. Αυτή είναι μια τελείως διαφορετική ενέργεια από εκείνη που μεταδόθηκε σ’ αυτόν κατά τις προηγούμενες μυήσεις. Προέρχεται από τη Σαμπάλα και είναι μοναδικώς, κατά μία απροσδιόριστη και ακατανόητη έννοια προς εσένα, η ενέργεια αυτού Τούτου του πλανητικού Λόγου. Κατευθύνει εξωπλανητική ενέργεια από το κέντρο της Σαμπάλα προς το κέντρο της κορυφής του μυημένου και από κει προς το κέντρο άζνα του ιδίου. Έπειτα η ενέργεια αυτή διευθύνεται προς τα έξω στον προορισμένο τομέα υπηρεσίας.
Το κέντρο άζνα είναι το «κέντρο διευθύνσεως» και είναι συμβολικά τοποθετημένο μεταξύ των δύο ματιών, που σημαίνει τη διπλή διεύθυνση της ζωικής ενέργειας του μυημένου – προς τα έξω στον κόσμο των ανθρώπων και προς τα άνω, προς τη Θεία Ζωή και πηγή όλων των όντων. Όπου επιχειρείται συνειδητά η διεύθυνση της ενεργείας, το κέντρο άζνα ελέγχεται και κυριαρχείται από το ενοικούν πνεύμα του ανθρώπου. Αυτός ο πνευματικός άνθρωπος βασίζει κάθε δράση σχετική με τις εν λόγω ενέργειες στην αρχαία πρόταση ότι «η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη». Η ζωή της σκέψης του καθίσταται συνεπώς ο τομέας της μείζονος προσπάθειας του. Προσπαθεί να συγκεντρωθεί εντός του έτσι ώστε τελικά να μπορεί να ελέγχει και να διευθύνει συνειδητά όλες τις εισερχόμενες θείες ενέργειες. Εργάζεται τότε σαν ένας επιστήμων και γι’ αυτό το λόγο και οι τρεις βασικοί τόνοι της ζωής του πλέον – Ολοκλήρωση, Διεύθυνση, Επιστήμη – ρυθμίζονται από τη Διάνοια. Το νοητικό πεδίο γίνεται ο τομέας της μείζονος προσπάθειας του.
Ζωηρή ελπίδα και επιθυμία μου είναι να μπορέσεις να συνειδητοποιήσεις ότι η διδασκαλία που δίδεται εδώ, μπορεί να χρησιμοποιηθεί από εσένα και ότι η μυητική διαδικασία είναι μια διαδικασία την οποία θα κατανοήσεις και στην οποία τελικά θα συμμετάσχεις.
«Μη ζητάς, ω Δισευλογημένε, να επιτύχεις την πνευματική ουσία προτού ο Νους απορροφήσει. Δεν αναζητείται έτσι η Σοφία. Εκείνος μόνο που έχει τη Διάνοια προσηρτημένη και βλέπει τον κόσμο σε έναν καθρέφτη, μπορεί ασφαλώς να τύχει εμπιστοσύνης για την εσωτερική αίσθηση. Εκείνος μόνο που γνωρίζει ότι οι πέντε αισθήσεις είναι πλάνη και ότι τίποτα δεν παραμένει εκτός από τα δύο εμπρός, μπορεί να εισαχθεί στο μυστικό του μετατοπισμένου Σταυροειδούς.
Η ατραπός που διανύεται από τον Εξυπηρετητή είναι η ατραπός του Πυρός, που περνά δια μέσου της καρδιάς του και οδηγεί στην κεφαλή. Δεν είναι η ατραπός της χαράς και ούτε η ατραπός του πόνου που οδηγεί στην απελευθέρωση ή που φέρνει τη σοφία. Μόνο όταν ξεπεράσουμε και τις δυο, με το ανακάτωμα του πόνου και της χαράς, φθάνουμε στο τέρμα. Το τέρμα αυτό βρίσκεται κατευθείαν μπροστά, όμοιο με ένα φωτεινό σημάδι που ξεχωρίζει στο σκοτάδι μιας χειμωνιάτικης νύχτας. Αυτό το φωτεινό σημάδι μπορεί να φέρει στο νου το λεπτό κερί κάποιας σοφίτας θλιβερής, μα το μικρό αυτό σημάδι το ψυχρό που τρεμοσβήνει, μεγαλώνει με λάμψη σταθερή, ωσότου έρχεται στο νου του οδοιπόρου στον δρόμο το ζεστό φως κάποιου αστραποβόλου λύχνου.
Πέρασε, ω Οδοιπόρε, με σταθερή υπομονή. Ούτε κερί υπάρχει εκεί ούτε και λύχνος γήινος που τροφοδοτείται με λάδι. Η λαμπρότητα όλο και αυξάνει, ωσότου τελειώνει η ατραπός με δόξας αστραποβολή και ο οδοιπόρος μες τη νύχτα παιδί του Ήλιου γίνεται και μπαίνει μεσ’ τις Πύλες αυτής της σφαίρας της λαμπρής».
Alice A. Bailey, "Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις"
