Μύηση V (Β' Μέρος)

Καθώς αναλαμβάνουμε τη μελέτη της πέμπτης μύησης, θα διαπιστώσεις ότι τρεις παράγοντες θα προβάλουν σε ένα νέο φως στη συνείδηση σου:

- Ο παράγων της Τυφλότητος, που οδηγεί σε αποκάλυψη.
- Ο παράγων της Θελήσεως, που προκαλεί σύνθεση.
- Ο παράγων του Σκοπού, που εξωτερικεύεται διαμέσου του Σχεδίου.

Αυτοί οι παράγοντες ενυπάρχουν στη νέα μυητική εμπειρία, πρέπει όμως να προσεγγιστούν από εσένα με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη χρήση της ενοράσεως από όση μπορείς να χρησιμοποιήσεις. Προσπάθεια σου πρέπει να είναι ότι αγωνίζεσαι να σκέπτεσαι ως εάν να είχες λάβει τις ανωτέρω μυήσεις.

'Οπως γνωρίζεις, η μύηση αυτή ονομάστηκε από τον Χριστιανικό κόσμο "Ανάσταση", λέξη που υπογραμμίζει αυτή την όψη της εμπειρίας του μυημένου, η οποία οδηγεί σε αποκάλυψη Δηλαδή της "ανυψώσεως (αναστάσεως) του έξω από τον ωκεανό της ύλης στο διαυγές φως της ημέρας". Η ιδέα της αποκάλυψης μπορεί επίσης να παρατηρηθεί στη Χριστιανική διδασκαλία περί της "Αναλήψεως" - μιας μύησης η οποία δεν έχει ουσιαστική ύπαρξη και δεν πρέπει να ονομάζεται μύηση. Έχουμε συνεπώς την εξής σειρά:

1. Απάρνηση, που προκαλεί σταύρωση και οδηγεί στην

2. Ανάληψη ή μια πλήρη "ανύψωση έξω από" ή "ανάβαση υψηλότερα" που οδηγεί στην

3. Αποκάλυψη, που παρέχει οραματισμό, την ανταμοιβή των δύο παραπάνω σταδίων.

Έχοντας απαρνηθεί τους τρεις κόσμους και έχοντας επιστρέψει σ' αυτούς τους τρεις κόσμους και σε παν ό,τι είναι γνωστό σ' αυτούς, ο μυημένος συνειδητοποιεί ξαφνικά ότι έχει απελευθερωθεί πραγματικά, ότι είναι αληθινά ελεύθερος, ότι έχει υψωθεί έξω από το σκότος και είναι τώρα ανεξάρτητος σε ένα νέο κόσμο εμπειριών. Γνωρίζει ότι έχει αναρριχηθεί στη βουνοκορφή ή ότι έχει ανυψωθεί στο βουδικό πεδίο και ότι από το πεδίο αυτό πρέπει να εργαστεί τώρα μόνιμα και όχι περιοδικά, όπως συνέβαινε πριν. Μπορεί να εργαστεί διαμέσου ενός φυσικού σώματος (με τα πιο λεπτεπίλεπτα του περικαλύμματα) ή όχι, όπως το κρίνει ορθό. Συνειδητοποιεί ότι αυτός, σαν άτομο δεν έχει πια ανάγκη ενός φυσικού σώματος ή μιας αστρικής συνείδησης και ότι ο νους μόνο τώρα αποτελεί το όργανο υπηρεσίας. Το σώμα μέσα στο οποίο δρα τώρα, είναι ένα σώμα φωτός που έχει τον δικό του τύπο ουσίας. Ο Διδάσκαλος, ωστόσο, μπορεί να δομήσει ένα σώμα διαμέσου του οποίου μπορεί να πλησιάζει τους εισερχόμενους μαθητές του και εκείνους που δεν έχουν λάβει τις ανώτερες μυήσεις. Δομεί φυσιολογικά αυτό το σώμα σε ομοιότητα με την ανθρώπινη μορφή και το κάνει στιγμιαία με την ενάσκηση της θελήσεως. Η πλειονότητα των Διδασκάλων που εργάζονται με την ανθρωπότητα είτε διατηρούν το παλαιό σώμα με το οποίο έλαβαν την πέμπτη μύηση ή αλλιώς δομούν το μαγιαβιρούπα ή σώμα της Μάγια, από φυσική ουσία. Το σώμα αυτό θα εμφανίζεται στην αρχική μορφή με την οποία έλαβαν μύηση.

Πρέπει να θυμάσαι ότι σήμερα ο κόσμος των ανθρώπων είναι γεμάτος από εκείνους που έχουν λάβει τη μία ή άλλη μύηση και ότι υπάρχουν μεγάλοι μαθητές, από όλες τις ακτίνες, που εργάζονται στο φυσικό πεδίο. Θα υπάρξουν πολλοί περισσότεροι κατά τη διάρκεια των επόμενων εκατό ετών (εγράφη το 1949). Μερικοί απ' αυτούς δε γνωρίζουν στους φυσικούς τους εγκεφάλους την ιδιαίτερη ιεραρχική τους θέση, έχοντας εγκαταλείψει σκοπίμως τη γνώση αυτή για να εκτελέσουν ορισμένο έργο. Αυτά τα οποία γράφω εδώ προορίζονται να έλθουν στα χέρια τους με σαφή πρόθεση να φέρουν στην επιφάνεια της εγκεφαλικής τους συνείδησης ποιοι και τι είναι στην πραγματικότητα. Η σοφία τους θα αναγνωρισθεί καθώς επίσης και η συμπόνοια τους αλλά αυτοί οι ίδιοι θα αποτραβηχτούν στο βάθος. Μπορεί ακόμη να εμφανίζονται σαν λιγότερο δραστήριοι εξωτερικά, η πνευματική τους επίδραση όμως θα αυξάνεται. Αναγνωρίζουν επίσης τις λανθασμένες απόψεις όλων των σημερινών θρησκειών περί Χριστού. Μερικοί ακόμη μπορεί και να διωχθούν από τις χώρες τους. Τίποτα από αυτά όμως δε θα τους ενδιαφέρει.

Κατά την τέταρτη μύηση το σώμα της ψυχής, το αιτιατό σώμα εξαφανίζεται. Και το νήμα της συνείδησης θραύεται αποκρυφιστικά. Ούτε το σώμα της ψυχής ούτε το νήμα χρειάζονται πια. Γίνονται μόνο τα σύμβολα μιας ανύπαρκτης δυαδικότητας. Η ψυχή δεν είναι πια η δεξαμενή της όψης συνείδησης όπως μέχρι τώρα. Παν ό,τι η ψυχή έχει αποθηκεύσει ως γνώση, επιστήμη, σοφία και πείρα (που έχουν αποταμιευθεί κατά τους κύκλους ζωής πολλών αιώνων ενσαρκώσεως) είναι τώρα αποκλειστικό κτήμα του πνευματικού ανθρώπου ατομικά. Διατηρεί ακόμη επίγνωση όλων των περασμένων γεγονότων και τώρα γνωρίζει γιατί είναι αυτό που είναι. Παραμερίζει πολλές από τις γνώσεις του παρελθόντος. Έχουν εκπληρώσει τον σκοπό τους και του αφήνουν το καταστάλαγμα της εμπείρου σοφίας. Η ζωή του μυημένου προσλαμβάνει μία νέα χροιά, τελείως άσχετη με τους τρεις κόσμους της περασμένης εμπειρίας του. Αυτός, η συγκεφαλαίωση αυτού του παρελθόντος, αντιμετωπίζει νέες πνευματικές περιπέτειες και οφείλει τώρα να διανύσει την ατραπό που τον οδηγεί μακράν από την κανονική ανθρώπινη εξέλιξη προς την Οδό της Ανωτέρας Εξελίξεως. Τρεις μείζονες ενέργειες αρχίζουν να ασκούν μια επίδραση πάνω στον κατώτερο νου του:

1. Η παρορμητική ενέργεια των ιδεών, που φτάνουν σε αυτόν από τον αφηρημένο νου οδεύοντας κατά μήκος της ανταχκαράνα. Οι ενέργειες αυτές έρχονται σε επαφή με τον τώρα φωτισμένο κατώτερο νου του, ο οποίος στο σημείο αυτό τους μετατρέπει σε ιδεώδη. Όσο καλύτερα εκγυμνασμένος και περισσότερο ελεγχόμενος είναι ο νους, τόσο ευκολότερος θα είναι αυτός ο τύπος ενέργειας.

2. Η ενέργεια της ενοράσεως, που είναι η λέξη για να περιγράψουμε μια άμεση επαφή με τη Διάνοια του Θεού σε κάποιο σχετικά υψηλό επίπεδο εμπειρίας. Η ενόραση σχετίζεται εξ ολοκλήρου με την ομαδική δραστηριότητα. Δεν αφορά ποτέ ούτε διευθύνεται προς την αποκάλυψη οποιουδήποτε πράγματος που συνδέεται με τη ζωή της προσωπικότητας. Η ανάπτυξη εκείνου που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε βουδικό φορέα, προετοιμάζει τον άνθρωπο για την ενάτη ή τελευταία μύηση, η οποία επιτρέπει στον μυημένο, κατά έναν τρόπο ακατανόητο για εμάς, να "ενορά" σε ένα λαμπρό φως την αληθινή φύση του κοσμικού αστρικού πεδίου. Μη ξεχνάς, ότι το βουδικό πεδίο συνδέεται στενά με το κοσμικό αστρικό πεδίο και ότι όλες οι ενοράσεις όταν τακτοποιούνται απαιτούν τη χρήση της δημιουργικής φαντασίας στην εκδήλωση τους ή στην παρουσίαση τους στις σκέψεις των ανθρώπων. Μιλώντας γενικά, οι Διδάσκαλοι ενορούν τις φάσεις εκείνες της θείας πρόθεσης, οι οποίες είναι άμεσες. Αυτές συνιστούν το "επισκιάζον νέφος των επιστητών πραγμάτων".

3. Η δυναμική ενέργεια της θελήσεως, και καθώς ο μαθητής τελειοποιεί την ανταχκαράνα διολισθαίνει διαμέσου της επαφής, μέσα στη διάνοια της εμποτισμένης από την ψυχή προσωπικότητας και από εκεί βρίσκει τον δρόμο προς τον εγκέφαλο. Αναφέρομαι φυσικά εδώ στον υπό εκγύμναση μαθητή και όχι σε αυτούς τους ίδιους τους Διδασκάλους, οι οποίοι εργάζονται στο κέντρο αυτών των εργασιών. Στα Άσραμ των Διδασκάλων ο μαθητής έρχεται σε άμεση σχέση με τις δυναμικές αυτές ενέργειες. Αυτές οι ενέργειες εστιάζονται και διευθύνονται από τον Μανού, τον Χριστό και τον Μαχατσόχαν. Ο Μανού είναι δεκτικός της ενεργείας της θείας θελήσεως. Ο Χριστός είναι το όργανο για τη διανομή της ενεργείας η οποία προσθέτει ενορατική αποκάλυψη. Ο Μαχατσόχαν ευθύνεται για την εισροή ιδεών στη συνείδηση του μαθητή.

Υπάρχουν τρεις λέξεις που συνδέονται με αυτή τη μύηση και έχουν σπουδαιότητα για την ορθή της κατανόηση: Προβολή, Θέληση, Σκοπός. Με την όψη προβολή ασχοληθήκαμε ήδη με τον όρο "έγερση" ή "μετάσταση" από το σκότος της ύλης στο φως του Πνεύματος. Αλλά για τη Θέληση πολύ λίγα γνωρίζουμε ως τώρα. Η γνώση ως προς τη φύση της Θέλησης προκύπτει μόνο μετά την τρίτη μύηση. Από τη στιγμή αυτή ο μυημένος εκδηλώνει όλο και πιο σταθερά την πρώτη θεία όψη, την όψη της Θελήσεως και την ορθή χρήση της Δυνάμεως. Ο Κύριος του Κόσμου είναι η μόνη δεξαμενή της θέλησης και του σκοπού της επισκιαζούσης κοσμικής Του ψυχής. Η θέληση πάντοτε πραγματοποιεί τον σκοπό. Η δεξαμενή της όψεως θέληση της εμφύτου θεότητος του ανθρώπου βρίσκεται στο κέντρο της βάσεως της σπονδυλικής στήλης. Και μπορεί να λειτουργήσει ορθά και να είναι όργανο της θείας θέλησης μόνο μετά την τρίτη μύηση. Το κέντρο της κεφαλής είναι το κέντρο φυλάξεως του σκοπού. Ο σκοπός βραδέως αποκαλύπτεται στον μυημένο κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε μυήσεων και τούτο καθίστατι δυνατό μετά τηυ Μύηση της Απαρνήσεως. Έπειτα, ακολουθεί η μύηση της αναδύσεως έξω της ύλης και μετά το σημείο αυτό, ο μυημένος αρχίζει να διακρίνει κάπως τον σκοπό του Πλανητικού Λόγου. Αυτή η ενέργεια της θελήσεως είναι η πιο δυναμική ενέργεια σε ολόκληρο το σύστημα της πλανητικής υπάρξεως. Ονομάζεται η "Δύναμη της Σαμπάλα" και είναι αυτή που συγκρατεί όλα τα πράγματα ενωμένα στη ζωή. Είναι στην πραγματικότητα αυτή η ίδια η Ζωή.

Ό,τι μπορώ να εύχομαι και να δέομαι είναι όπως η ατομική σου θέληση μπορεί να σμίξει με τη Θεία θέληση, όπως η αποκάλυψη σου φανερωθεί πληρέστερα και όπως βαδίσεις με αυξανόμενη σταθερότητα την Ατραπό, από το σκότος στο φως και από τον θάνατο στην αθανασία. 

Alice A. Bailey, "Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις"