Η Φιλοσοφία της Μαγείας

Από τη Θεουργική οπτική, ολόκληρο το Σύμπαν είναι συνείδηση, ζωή και διάνοια, ενσωματωμένη τόσο σε ορατή όσο και σε αόρατη μορφή.


Σε ολόκληρο τον κόσμο, σκιρτά και δονείται μια μόνο Πνευματική Συνείδηση που διαιρείται σε μυριάδες σπινθήρες ή μονάδες οι οποίες διαπερνούν κάθε μορφή και από τις οποίες τίποτα δεν εξαιρείται. Όπως ακριβώς υπάρχουν διάφορες διαβαθμίσεις ορυκτής, ζωικής και φυτικής ζωής, και αναρίθμητοι βαθμοί Νοημοσύνης ανάμεσα στους ανθρώπους, έτσι υπάρχει και ιεραρχική κλίμακα διάνοιας πέρα και πάνω από τον άνθρωπο. 


Αυτό δεν αληθεύει μόνο για το δικό μας Σύμπαν, αλλά και αλλού στο άπειρο διάστημα υπάρχουν άλλες ιεραρχίες υψηλών Πνευματικών όντων και Θείων διανοιών. Από το άγνωστο και ακατανόητο σκότος (το Χάος των Ελλήνων ή το Άιν Σοφ των Καβαλιστών) μέχρι τον κατώτερο κυνόμορφο δαίμονα, και από την μεγαλύτερη Ουράνια ιεραρχία μέχρι τον απλό άνθρωπο η τα ζώα, δεν υπάρχει παρά μόνο μια αδιαίρετη Συνείδηση.


Υπάρχουν ιεραρχίες συνειδητότητας που είναι ουράνιες, και άλλες που είναι γήινες. Μερικές θείες, άλλες δαιμονικές και άλλες που περιλαμβάνουν τους Ύψιστους Θεούς και τα Κρείττονα Γένη του Ιάμβλιχου. Αυτό είναι το κεντρικό σημείο ολόκληρης της Μαγικής Φιλοσοφίας. Είναι ταυτόχρονα ένας Μονοθεϊσμός και ένας Πολυθεϊσμός, σε ένα μόνο φιλοσοφικό σύστημα !


Ολόκληρο το Σύμπαν διαπερνάται από μια Ζωή, και η εκδηλωμένη αυτή Ζωή αντιπροσωπεύεται από πλήθη ισχυρών Θεών, θείων όντων, Κοσμικών πνευμάτων ή διανοιών, ας τα ονομάσει καθένας όπως θέλει. Η ποικιλία της πνευματικής κατάστασης των όντων αυτών είναι τεράστια. Ανάμεσα τους βρίσκονται και οι θείες δυνάμεις της αυγής της Κοσμικής εκδήλωσης από τις οποίες ξεπηδήσαμε. Πνευματικοί σπινθήρες που ρίφθηκαν προς τα κάτω από την θεία ουσία τους.


Έτσι, μπορούμε τώρα να εξηγήσουμε την ιδέα των τεσσάρων Κόσμων, με όρους συνείδησης.


Οι πρώτες εκδηλώσεις είναι Θεοί, ή όντα πολύ υψηλής συνειδητότητας τα οποία εκπορεύονται από το Λόγο ή Δημιουργό η Μεγάλο Άγνωστο (το οποίο δεν είναι ούτε Πνεύμα, ούτε Θέληση, αλλά η πρωταρχική αιτία τους), και αποτελούν το Νου του Λόγου ή τους άμεσους κυβερνήτες του διαμορφωμένου σχεδίου.


Αυτά τα οντά είναι οι λεγόμενοι Θεοί, Ντιάνι Τσόχαν, Ελοχίμ ή Τελετάρχες. Οποιοδήποτε όνομα και αν επιλέξουμε δεν έχει καμιά σημασία, αρκεί να κρατηθεί σταθερή η θεμελιώδης ιδέα. Θεμελιώδες σε αυτό το μοντέλο είναι το ότι υπάρχουν απέραντες ιεραρχίες όντων στο χώρο, σε μια διατεταγμένη και συνεχή κλίμακα καθόδου, από τους ανώτατους Θεούς των ανώτατων Κόσμων, μέχρι τις ελάσσονες ιεραρχίες των αγγελικών όντων των κατώτερων κόσμων.


Συνδεδεμένη με κάθε Κόσμο που έχει εκπορευτεί από το Λόγο, είναι μια ορισμένη ιεραρχία Θεών, η κάθε μια από τις οποίες έχει ένα ιδιαίτερο καθήκον στην εξέλιξη και διακυβέρνηση του Σύμπαντος, καθώς και μια χαρακτηριστική φύση. Οι ύψιστοι Θεοί εξελίσσουν από τον εαυτό τους άλλες θεότητες, λιγότερο υψηλές και θείες από τους ίδιους.


Επειδή όλες οι δημιουργικές διαδικασίες μέσα στον Κόσμο, συμβολίζονται με αριθμούς, και οι θεοί επίσης μπορούν να συμβολιστούν από αριθμούς, και οι ιδέες που σχετίζονται με μια ορισμένη Κοσμική διαδικασία μπορούν να αποδοθούν εξίσου καλά στη φύση ενός δεδομένου Θεού.

"Υπάρχει μια μυστηριώδης σύνδεση ανάμεσα σε Θεούς και αριθμούς"

 

Πυθαγόρας

Η βάση της Μαγικής Φιλοσοφίας βρίσκεται στη ρήση που λέει ότι, "Αυτό που είναι επάνω, είναι ίδιο με αυτό που είναι κάτω".


Όλα τα πράγματα πάνω στη γη, έχουν τα αιώνια πνευματικά πρωτότυπα τους στους ουρανούς. Όλα τα οντά είναι οι αντανακλάσεις των Θεών, αμυδρές και αδύναμες. Όσο περισσότερο απέχει μια εκπόρευση από την πηγή της, τόσο περισσότερο αμυδρή είναι η αντανάκλαση της σε σχέση με εκείνο από το οποίο προήρθε. Οι Θεοί, ή Κρείττονα Γένη, εκφράζουν καθαρότερα και λαμπρότερα την ανέκφραστη Πνευματική φύση του Ενός, ενώ στα γήινα είδωλα τους, τους ελάσσονες θεούς, αυτή η διαυγής λαμπρότητα καλύπτεται όλο και περισσότερο, γίνεται ωχρή, και η έκφραση της παρεμποδίζεται.


Στον άνθρωπο, η σκιά της εικόνας των Θεών, η λαμπρότητα του Βράχμα, στις περισσότερες περιπτώσεις εμφανίζεται εντελώς καταπιεσμένη. Όπως λειτουργεί η θερμότητα σε σχέση με τη φωτιά, η όποια ελαττώνεται όλο και περισσότερο όσο απομακρύνεται από τη φωτιά, έτσι λειτουργεί και ο άνθρωπος σε σχέση με τους Θεούς. Όσο περισσότερο φεύγει μακριά τους, τόσο περισσότερο επιτελεί την αυτοκαταστροφή του. Αυτή η σχέση ανάμεσα στους Θεούς, τους ανθρώπους και τους αριθμούς, δίνει μια εξήγηση για την αποτελεσματικότητα των μαγικών συμβόλων και του ρόλου που αυτά παίζουν. Τα διάφορα σύμβολα και οι σφραγίδες, είναι ενδεικτικά των εσωτερικών πραγματικοτήτων, και το κάθε σύμβολο αναπαριστά κάποιες ιεραρχίες θεών και πνευματικών διανοιών.


Το αντικείμενο της Μαγείας είναι η επιστροφή του ανθρώπου στους Θεούς, η ένωση της ατομικής συνείδησης με την μεγαλύτερη ύπαρξη και την ευρύτερη συνείδηση των Θεών, οι οποίοι είναι οι παντοτινές πηγές φωτός, ζωής και αγάπης. Μόνο έτσι μπορεί να έρθει ελευθερία και φώτιση στο ανθρώπινο ον, καθώς και δύναμη ώστε να βλέπει την ομορφιά και το μεγαλείο της ζωής, όπως είναι πραγματικά. Επιστρέφοντας πνευματικά στις πηγές από τις οποίες προήρθε, ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στη φώτιση και να σπάσει τα γήινα δεσμά και τις αλυσίδες του.


Η επίλυση των προβλημάτων του ανθρώπου και του κόσμου, έγκειται κατά πρώτο λόγο στην ανακάλυψη από τον άνθρωπο του δικού του Εσωτερικού Θεού, και κατόπιν, στο σχηματισμό μιας άρρηκτης σχέσης με τους Θεούς της παγκόσμιας ζωής. Με αυτή την ευγενέστερη συνείδηση της φώτισης που μεταβιβάζεται από τη θεία ένωση, μπορούν να επιλυθούν οι περιπλοκές του παγκοσμίου χάους. Μόνο έτσι μπορούν να σπάσουν τα σχοινιά που δεσμεύουν τον άνθρωπο με μια δύναμη που ξεπέρνα όλες τις ανθρώπινες αλυσίδες και δεσμά. Δεν μπορούν να καταστραφούν με κανένα άλλο τρόπο, παρά μόνο με τη μαγική γνώση του εσωτερικού εαυτού του και των Θεών.

"Εάν στους θεούς περιέχεται η ουσία και η τελειότητα όλων των αγαθών και η πρώτη δύναμη και αρχή τους, τότε, η αρχή και το τέλος όλων των αγαθών επιδιώκεται σοβαρά μόνο από εμάς (εννοεί τους θεουργούς), και από εκείνους που παρόμοια με εμάς, μένουν αφοσιωμένοι στα ανώτερα όντα και επιδιώκουν την ένωση με αυτά. Εδώ λοιπόν βρίσκεται η ενατένιση της Αλήθειας και της Πνευματικής Γνώσης. Και η γνώση των Θεών συνοδεύεται από τη γνώση του εαυτού μας"

Ιάμβλιχος, "Περί Μυστηρίων"