Αναπνοή...

(...) Τα Ινδικά βιβλία διδάσκουν ότι ο άνθρωπος έρχεται επάνω σ' αυτή τη γη, για να διδαχθεί όλο και τελειότερα, με κάθε διαδοχική ζωή, τους άπειρους τρόπους με τους οποίους το πνεύμα μπορεί να εκδηλωθεί και να επικρατήσει των υλικών καταστάσεων. Η Ανατολή και η Δύση διδάσκονται αυτή τη μεγάλη αλήθεια κατά διαφόρους τρόπους, ευχαρίστως δε, θα εμοιράζοντο μεταξύ τους, ως κοινό κτήμα, τις γνώσεις τις οποίες καθεμία απέκτησε. Ουδεμία υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ύψιστος θα αισθάνεται ικανοποίηση όταν βλέπει τα επί της γης τέκνα του να αγωνίζονται για να αποκτήσουν έναν κοσμικό πολιτισμό ελεύθερο από πενία, ασθένεια και πνευματική άγνοια. Όταν ο άνθρωπος λησμονεί τις ικανότητες της ψυχής του (και αυτό οφείλεται στην κακή χρήση της ελευθερίας της βουλήσεως), δημιουργείται η κυριοτέρα αιτία όλων των άλλων μορφών της ανθρώπινης δυστυχίας.

Τα δεινά που αποδίδονται σε μια ανθρώπινη διοργάνωση που λέγεται "κοινωνία", μπορούν να εξηγηθούν στον καθένα κατά τρόπο εύληπτο και ρεαλιστικό. Οι εμπνεύσεις πρέπει να αναφαίνονται πρώτα στα μύχια του ανθρώπου, πριν πάρουν τη μορφή κοινωνικής αρετής, γιατί, είναι φυσικό μια εσωτερική απόκτηση να δημιουργήσει και μια αντίστοιχη εξωτερίκευση. Ο άνθρωπος που καλλιέργησε τον εαυτό του, μπορεί να βοηθήσει χιλιάδες άλλους ανθρώπους να καλυτερεύσουν και αυτοί.

Όλες οι άγιες γραφές στον κόσμο, αυτές που εσεβάσθησαν οι αιώνες, είναι οι ίδιες στην ουσία. Όλες εμπνέουν και ενισχύουν τους ανθρώπους στην άνοδό τους. Μία από τις ευτυχέστερες περιόδους της ζωής μου είναι όταν ασχολήθηκα με την ερμηνεία της Καινής Διαθήκης και υπαγόρευα τις σημειώσεις μου για να δημοσιευθούν στο περιοδικό της αδελφότητας μας (Self - Realization Magazine). Διάπυρες ήσαν οι προσευχές, με όλη μου την ψυχή στον Ιησού Χριστό, να με φωτίσει να βρω, να μαντέψω την αληθινή έννοια των λόγων του, οι οποίοι επί χιλιάδες έτη έχουν τόσο παρερμηνευθεί και παρεξηγηθεί.

Μια νύχτα στο Ενσινίτας, που ήμουν αφοσιωμένος στη σιωπηλή μου προσευχή, το δωμάτιο μου στο ερημητήριο γέμισε από μια γαλάζια λάμψη. Μέσα στη λάμψη αυτή, διέκρινα το άγιο και αγνό πρόσωπο του Κυρίου. Εφαίνετο νέος, εικοσιπέντε περίπου ετών, με μουστάκι και γένια αραιά και με μαλλιά χωρισμένα στη μέση. Γύρω από το κεφάλι του έλαμπε ένας φωτοστέφανος που άστραφτε σαν να ήτανε χρυσάφι. Τα μάτια του είχαν μια εξαίσια ουράνια έκφραση, έπαιζαν δε και άλλαζαν συνεχώς. Από αυτές τις θείες εναλλαγές αντελήφθηκα τη σοφία που εξέπεμπε. Μέσα στη δόξα που έδειχναν τα μάτια του, αισθάνθηκα τη δύναμη που συγκρατεί τις μυριάδες των κόσμων. Ένα χαμόγελο γλυκύ εφάνηκε στα χείλη του και σαν ένα θείο κύπελλο με θεία τροφή έφτασε ως τα δικά μου χείλη και πάλι ξαναγύρισε σε Αυτόν. Έπειτα από λίγο μου μίλησε και μου είπε λόγια ωραία, λόγια που ενισχύουν και καθησυχάζουν αλλά λόγια τόσο από τη φύση τους προσωπικά, ώστε τα έκρυψα και μένουν έκτοτε κρυμμένα στην καρδιά μου (...)

(...) Οι ινδικές Άγιες Γραφές εκθειάζουν την επιστήμη των γιόγκι, διότι η εφαρμογή της είναι δυνατή γενικώς από όλους τους ανθρώπους. Είναι αλήθεια ότι το μυστήριο της αναπνοής ελύθη και εξηγήθη αρκετές φορές χωρίς τη χρήση ή την εφαρμογή της καθαυτό τεχνικής του Γιόγκα, όπως έγινε με μυστικιστάς αλλοεθνείς, όχι Ινδούς, οι οποίοι κατέχουν εξαιρετικές ικανότητες πίστεως και αφοσιώσεως προς τον Ύψιστο. Τέτοιοι, χριστιανοί, μωαμεθανοί και άλλοι άγιοι, παρετηρήθη ότι είναι ικανοί να παραδίδωνται σε κατάσταση εκστάσεως και καταληψίας, ακίνητοι και χωρίς να αναπνέουν, ικανότης άνευ της οποίας είναι αδύνατον να προχωρήσει κανείς στο πρώτο στάδιο της ενσυνειδήτου αντιλήψεως του Θείου. Όταν ένας Άγιος φτάσει στην τελική φάση της ενώσεως του με το Θείο, η θέσις του πλησίον του Υψίστου γίνεται σταθερή και αμετάκλητη, ασχέτως εάν αναπνέει ή όχι ή εάν κινείται ή μένει ακίνητος.

Ο αδελφός Λαυρέντιος, ο μυστικιστής του 17ου αιώνος, μας λέγει ότι η πρώτη συναίσθησις της επαφής του με το Θείον προήλθε από τη θέα ενός δένδρου. Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έχουν δει ένα δένδρο, ολίγοι όμως - αλίμονο! - είδαν δι' αυτού τον Δημιουργό. Οι πλείστοι των ανθρώπων είναι απολύτως ανίκανοι να εύρουν και να συγκεντρώσουν την ακατανίκητη δύναμη της αφοσιώσεως, την οποία τόσο εύκολα διαθέτουν οι ολίγοι αυτοί άγιοι με την απλοϊκή καρδιά, που συναντά κανείς σε όλες τις θρησκείες και στην Ανατολή και στη Δύση.Εν τούτοις και ο κοινός άνθρωπος δεν αποκλείεται να συλλάβει το συναίσθημα της επαφής με το Θείο (...)

(...) Διάφοροι μεγάλοι διδάσκαλοι των Ινδιών απεκλήθησαν "γεφυροποιοί", διότι απεκάλυψαν την διάβαση, τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο η έκθαμβος και έντρομος ανθρωπότης θα μπορέσει να περάσει επάνω από την τρικυμιώδη θάλασσα και τις ταραχές των αλλεπάληλων γεννήσεων και θανάτων. Αυτή η συνέχισις των συνεπειών του Αιτιατού αναγκάζει τον άνθρωπο με τον νόμο και την αρχή της "ήσσονος αντιστάσεως" να ακολουθήσει το ρεύμα των φαινομένων. 

"Ος άν ουν βουληθη φίλος είναι του κόσμου εχθρός του Θεου καθίσταται" (Ιάκωβος δ' 4).

Για να καταστεί ο άνθρωπος φίλος του Θεού, πρέπει να καταβάλει τους δαίμονας και το πονηρόν του ιδίου του Αιτιατού (της ιδίας του Μοίρας - Κάρμα) και να αποφύγει να αποδεχθεί επιπολαίως τα απατηλά φαινόμενα του κόσμου. Η επίγνωση του σιδηρού νόμου του Αιτιατού ενισχύει αυτόν ο οποίος με δυνατή θέληση και απόφαση προσπαθεί να βρει τον τρόπο να απαλλαγεί από τα δεσμά του νόμου αυτού. Επειδή η υποδούλωση του ανθρώπου στη Μοίρα του (στο Αιτιατό του) οφείλεται στις επιθυμίες που φέρνει η διάνοια, συσκοτισμένη από την απατηλότητα των φαινομένων, ο γιόγκι ασχολείται και προσπαθεί να αποκτήσει τον έλεγχο του πνεύματος. Ο άνθρωπος τότε απορρίπτει τα καλύμματα και τους μανδύες που οφείλονται στη μοιραία του άγνοια των αιτιών και βλέπει πλέον τον εαυτό του στην ουσία, όπως πραγματικώς γεννήθηκε.

Το μυστήριο της ζωής και του θανάτου, του οποίου η λύση είναι ο μόνος σκοπός της ύπαρξης του ανθρώπου επί της γης, συνδέεται και είναι συνυφασμένο με την αναπνοή. Κατάργησις αναπνοής σημαίνει κατάργησις θανάτου. Οι αρχαίοι εμπνευσμένοι σοφοί των Ινδιών, αφού αντελήφθησαν αυτήν την αλήθεια, εξακρίβωσαν το κλειδί της αναπνοής και ανέπτυξαν μιαν ακριβεστάτη και αποτελεσματική επιστήμη, την επιστήμη της καταργήσεως της αναπνοής (...)

Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από χημικές και μεταλλικές ουσίες όμοιες με εκείνες που βρίσκονται στον "χουν από της γης". Η ανθρώπινη σάρκα δε θα μπορούσε ποτέ να αναπτύξει καμμία δράση ούτε να εκδηλώσει ενέργεια και κίνηση, εάν δεν υπήρχε το ζωτικό ρεύμα που διοχετεύεται από την ψυχή στο σώμα με την αναπνοή (αερώδης ενέργεια). Το ρεύμα ζωής το οποίον μέσα στο ανθρώπινο σώμα μετατρέπεται σε ζωική ενέργεια, είναι μια ηχητική έκφραση του ΟΜ, ένας παλμός, μια δόνηση της πανταχού παρούσης ψυχής.

Η εκδήλωση και η αληθοφάνεια της ζωής, η οποία παρουσιάζεται στα σαρκώδη κύτταρα και έχει την πηγή της στην ψυχή, είναι η μόνη αιτία του δεσμού του ανθρώπου με το σώμα του. Αλλέως, ασφαλώς, ουδεμίαν θα είχε εκτίμηση προς έναν όγκο από άργιλο, όπως μπορεί κανείς να αποκαλέσει ένα ανθρώπινο σώμα. Ο άνθρωπος κατά πολύ εσφαλμένο τρόπο αντιλαμβάνεται τον εαυτό του στη φυσική του, την υλική μορφή και τούτο διότι το ρεύμα της ζωής, που προέρχεται από την ψυχή, εισρέει δια της αναπνοής στη σάρκα με τόση δύναμη, ώστε ο άνθρωπος συγχέει το αποτέλεσμα με την αιτία και ειδωλολατρικώς φαντάζεται ότι το σώμα έχει ζωή δική του.

Η συνειδητή κατάσταση του ανθρώπου οφείλεται εις το ότι ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται το σώμα του και την αναπνοή του. Η υποσυνείδητη κατάστασή του, η οποία υφίσταται όταν κοιμάται, οφείλεται εις το ότι διακόπτεται προσωρινώς από τη διάνοια, η αντίληψη της παρουσίας του σώματος, ως και της λειτουργίας της αναπνοής. Η υπερσυνείδητη κατάσταση είναι εκείνη που ευρίσκεται απηλλαγμένη από την ψευδαίσθηση ότι η ύπαρξις εξαρτάται από το σώμα και την αναπνοή. Ο Θεός ζει χωρίς αναπνοή. Η ψυχή που έγινε καθ' ομοίωση Του, αντιλαμβάνεται τον εαυτό της για πρώτη φορά μόνο όταν διακοπεί η αναπνοή (...)

"Ποτέ δε θα απολαύσεις τον κόσμο απολύτως, παρά αφού αισθανθείς ότι στις φλέβες σου ρέει ο ωκεανός, ότι το ένδυμα σου είναι ο ουρανός και πως για στέμμα έχεις τα άστρα, ακόμη δε πως είσαι ο μόνος κληρονόμος ολόκληρου του κόσμου, παρά το ότι και άλλοι που βρίσκονται στον κόσμο νομίζουνε το ίδιο. Δε θα απολαύσεις αυτό που ζητάς παρά αφού μπορέσεις να το εξυμνήσεις και να το χαρείς κοντά στον Θεό, όπως κάνει ο φιλάργυρος με το χρυσάφι κι οι βασιλείς με το θρόνο και το στέμμα τους... Δε θα βρεις αυτό που ζητάς παρά αφού εισέλθεις τελικώς στο δρόμο του Θεού και μείνεις εκεί σταθερός, παντού και πάντοτε, αντιληφθείς δε καλά και γνωρίσεις και εγκολπωθείς αυτό το σκιώδες, ακαθόριστο και ασύλληπτο, από το οποίο έγινε ο Κόσμος". 

(Thomas Traherne "Αιώνες Διαλογισμών")

Παραμχάνσα Γιογκανάντα, 

"Η αυτοβιογραφία ενός γιόγκι"